Ολυμπιακός: Κάποτε δεν έβαζε καν φορ, τώρα έπαιξε με δύο

Με το Καραϊσκάκη να είναι όρθιο για να πανηγυρίσει μια επική ισοφάριση, το χάπι εντ δεν ήρθε, παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός κέρδισε το χειροκρότημα και τον θαυμασμό των φίλων του. Tο 2-3 από την Μπάγερν είναι μια ήττα που δεν αλλάζει μεν, θα μπορούσε να αποφευχθεί σίγουρα, αλλά και η οποία σκόρπισε όχι τόσο τον ενθουσιασμό (δεν υπάρχει τέτοιος, σε ήττες) όσο την ικανοποίηση για μια σπουδαία εμφάνιση, σε ένα ματς πολύ υψηλού επιπέδου.

Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις παραμέτρους του αγώνα. Πρώτα ο αντίπαλος, η Μπάγερν δηλαδή, που μόλις στην προηγούμενη αγωνιστική είχε βάλει... 7 γκολ στην Τότεναμ (μέσα στο Λονδίνο), ήθελε οπωσδήποτε το 'διπλό' για να ξεπεράσει τις όποιες αποτυχίες της στο πρωτάθλημα. Μια ομάδα με αυτοματισμούς, με δυναμισμό, με αυτοσυγκράτηση, με μέθοδο. Και μια ομάδα της ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, χωρίς αμφιβολία.

Ο σέντερ φορ - υπόδειγμα

Ύστερα ο χαρισματικός Λεβαντόφσκι. Δεν είναι ο Μέσι, δεν είναι ο Ρονάλντο, έχει όμως το μαγικό άγγιγμα της μπάλας που πάει στα δίχτυα. Ένας σέντερ φορ - υπόδειγμα για το πώς παίζεται η θέση, χωρίς μία περιττή κίνηση που ξέρει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει. Κεφαλιά πάσα στον Μίλερ για το σουτ, που κατέληξε σε δικό του 'ριμπάουντ', για το πρώτο γκολ.

Μια απλή παρέμβαση με το πόδι στη φάση του 1-2, λες και ήταν σε προπόνηση. Δεν θα κάνει τρεις ντρίπλες σε μισό τετραγωνικό, δεν θα τρέξει σαν παλαβός για να προλάβει την μπάλα, αλλά θα εμφανιστεί όταν πρέπει για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Τρομερός σε όλα του. Σίγουρα, ο παικταράς Τιάγκο. Απίστευτος τύπος, μια μεσαία γραμμή μόνος του, δεν έπεφτε με τίποτε κάτω, άνοιγε το ματς όπως ήθελε, ένας σπουδαίος χαφ που χαίρεσαι να τον βλέπεις.

Η Μπάγερν δεν πτοήθηκε, φυσικά, από το 1-0 του Ελ Αραμπί, ούτε από την φανταστική ατμόσφαιρα της έδρας του Ολυμπιακού. Έβαλε τρία γκολ στη σειρά, δεν ήταν όμως η απόλυτη κυρίαρχος του ματς. Ο Ολυμπιακός την πίεσε, μείωσε το σκορ με τον Γκιλιέρμε, έψαξε και το 3-3, κυνηγώντας ένα γκολ μέχρι την τελευταία φάση, με τον Ποντένσε να χάνει την μεγαλύτερη ευκαιρία, απανωτά κόρνερ και τα 'αχ' στην εξέδρα να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Και ποιος Ολυμπιακός; Χωρίς τον Βαλμπουενά, αλλά και χωρίς τον Φορτούνη, δηλαδή τους θεωρητικά καλύτερους και πιο σημαντικούς παίκτες του στον τομέα της δημιουργίας. Άλλες εποχές, όχι πολύ μακρινές, ο Ολυμπιακός απλά θα έκλεινε τα μάτια και θα προσευχόταν η Μπάγερν να του φερθεί... ευγενικά. Την Τρίτη πάλευε να ισοφαρίσει σε 3-3. Δεν τα κατάφερε είναι, όμως, πλέον ολοφάνερη η δουλειά του προπονητή και των παικτών στο Ρέντη.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι πια ο φτωχός συγγενής. Η ομάδα που σε κάποια αντίστοιχα παιχνίδια δεν τολμούσε να βάλει... σέντερ-φορ, φοβούμενος το διασυρμό. Με την Μπάγερν έπαιξε στο τέλος με 2 σέντερ φορ (Ελ Αραμπί, Γκερέρο) και άλλους τρεις επιθετικούς (Λοβέρα, Ποντένσε, Ραντζέλοβιτς) προσπαθώντας όσο μπορούσε περισσότερο να απειλήσει.

Ποντένσε και Τσιμίκας

Είχε ακόμη δυο τεράστιες προσωπικότητες πάνω στο χορτάρι. Τον εκρηκτικό Ντάνιελ Ποντένσε, που χαϊδεύει ωραία την μπάλα με τα πόδια, επιταχύνει αφήνοντας πίσω του κάθε αντίπαλο, όποιος και να' ναι. Και οπωσδήποτε τον Κώστα Τσιμίκα, χωρίς αμφιβολία, έναν από τους κορυφαίους αριστερούς μπάκ φέτος σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Ακόμη και κόντρα σε ένα παικταρά όπως ο Νιαμπρί, έδωσε ρεσιτάλ, σερβίροντας μάλιστα και το πρώτο γκολ στον Ελ Αραμπί.

Έχει ανακάμψει ο Ολυμπιακός, έχει ενισχυθεί, έχει δουλέψει και είναι μια ομάδα που πραγματικά μπορεί να παίξει μπάλα σε βραδιές Champions League, ακόμη και στις πιο δύσκολες όπως αυτή που μόλις προηγήθηκε. Το οφείλει, βεβαίως, στον άνθρωπο που κάθεται στον πάγκο του. Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν είναι αλάνθαστος, έχει όμως φτιάξει μια ομάδα που παίζει ορθόδοξο ποδόσφαιρο, έχει προοπτική και σύστημα. Αυτή τη φορά ο Πορτογάλος ρίσκαρε κιόλας για να πάρει το αποτέλεσμα, βάζοντας δύσκολα στη Μπάγερν μέχρι τις καθυστερήσεις.

Η φάση του πρώτου γκολ είναι μια υποδειγματική αντεπίθεση, με την πρώτη πάσα του Ποντένσε στην άλλη πλευρά του γηπέδου, το όβερλαπ του Τσιμίκα στον Μασούρα, η σέντρα στο δεύτερο δοκάρι και η κεφαλιά του εκτελεστή Ελ Αραμπί. Η δουλειά του προπονητή (και η ποιότητα των παικτών) φαίνεται σε τέτοιες φάσεις.

Όπως φάνηκε την Κυριακή στο υπέροχο γκολ του Γκερέρο, το οποίο δεν μέτρησε λόγω του οριακού οφ σάιντ του Σουντανί, στην αρχή της φάσης. Όπως όμως ξεδιπλώθηκε ο Ολυμπιακός, μόνο να αναφωνήσεις μπράβο μπορείς. Κι όταν κάνεις τέτοιες φάσεις, όχι στη Λαμία, αλλά λίγες μέρες αργότερα και στην... Μπάγερν, ε κάτι καλό γίνεται στον Πειραιά.

Και πόσο δύσκολο είναι να παίξεις τόσο καλά, έστω και για ένα ημίχρονο (το δεύτερο) με την Μπάγερν. Θυμηθείτε τη φάση προς το τέλος του ματς, όταν η Μπάγερν βγάζει αντεπίθεση και καθώς η μπάλα βγαίνει κόρνερ η κάμερα πιάνει τρεις-τέσσερις ίσως και περισσότερους 'ερυθρόλευκους' να έχουν σκύψει, να πιάνουν τα πόδια τους, αποκαμωμένοι από την υπερπροσπάθεια.

Οι ατέλειες και μια υποχρέωση

Φυσικά δεν είναι όλα τέλεια. Ο Ολυμπιακός έφαγε "φτηνά" γκολ. Θα μπορούσε (ο Σεμέδο) να αποφύγει το κόρνερ στη φάση του 1-2, ή να προλάβει αμέσως μετά κάποιος τον Λεβαντόφσκι που έβαλε το πόδι του, όσο χρειαζόταν για να βάλει το γκολ. Όπως θα μπορούσε να μη χάσει τη μπάλα (ο Μασούρας) σε αντεπίθεση του Ολυμπιακού, στη φάση που αμέσως μετά έφερε το 1-3, από το καταπληκτικό γκολ του Τολισό.

Δεν υπάρχει επίσης το βαθμολογικό αντίκρυσμα που θα ήθελε ο Ολυμπιακός, με τον ένα πόντο σε τρία ματς. Η υπερβολική αίσθηση υπεροχής με τον Ερ.Αστέρα με την συγκρότηση μιας 'τρελής' ενδεκάδας (και σίγουρα το πολύ κακό τελευταίο μισάωρο σε αυτό το ματς) έχει προκαλέσει το πρόβλημα.

Ακόμη όμως δεν έχει τελειώσει η μάχη της πρόκρισης, έστω και στο Europa League, γιατί ο Αστέρας δύσκολα θα ξαναπάρει βαθμό. Πιθανότατα η 3η θέση θα παιχθεί στο Καραϊσκάκη κόντρα στους Σέρβους. Εκτός αν προκύψει κάποιο θαύμα σε Μόναχο και Λονδίνο. Προς το παρόν περιμένει την ΑΕΚ.

ΥΓ: Στο περιθώριο του ματς, ο Ολυμπιακός υποχρεούται να κυνηγήσει μέχρι τέλους την υπόθεση της αλητείας που είδαμε στο ματς των 'μικρών' ομάδων στο Ρέντη. Οφείλει να βρει ποιοι ευθύνονται για την "επιδρομή". Το οφείλει πρώτα απ΄όλα στους νεαρούς ποδοσφαιριστές της Μπάγερν και τους φίλους της γερμανικής ομάδας, που ήταν φιλοξενούμενοι και είδαν 20 αλήτες να τους επιτίθενται με λοστούς. Το χρωστάει, όμως, και στα εκατομμύρια των φίλων του που δεν ανέχονται να θεωρούνται συλλήβδην χούλιγκαν και τραμπούκοι μικρών παιδιών.

Πρέπει να παίζει επιθετικά η Εθνική Ελλάδας; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: