Όταν αλλάζεις προπονητές σαν τα πουκάμισα…
Συσσωρευμένα λάθη ετών πληρώνει ο ΠΑΟΚ. Στην μετά Αναστασιάδη εποχή, από τον Σεπτέμβριο του 2004 και εντεύθεν, δηλαδή μέσα σε τρία μόλις χρόνια, από την Τούμπα… παρέλασαν εφτά προπονητές (Φρίνγκερ, Καραγεωργίου, Κωστίκος, Ντουμιτρέσκου, Βούκοτιτς, Παράσχος και τώρα Σάντος, εάν δεν ξεχάσαμε κανέναν) και καμιά 100 παίκτες…

Κάθε έξι μήνες το πολύ άλλαζαν οι προπονητές σαν τα πουκάμισα και έφτιαχναν το δικό τους ρόστερ. Ιδού τα αποτελέσματα… Ήταν αδύνατο να γίνει ομάδα κατ’ αυτό τον τρόπο. Αντίκειται στην ποδοσφαιρική λογική. Ήταν απόλυτα φυσιολογικό και νομοτελειακό ότι σταδιακά μέσα στην τριετία θα εμφανιζόταν μία ομάδα όλο και πιο αδούλευτη, όλο και πιο ασύνδετη, που θα χρειαζόσουν… κολλύριο για να την δεις.
Το αποκορύφωμα αυτής της αδιέξοδης πρακτικής ήρθε την φετινή χρονιά. Η ομάδα από την αρχή της σεζόν (εάν εξαιρέσουμε το ματς με τον Ηρακλή όπου θα μπορούσε να πει κανείς ότι… βλεπόταν) αδυνατεί να αλλάξει πάνω από τρεις πάσες και να κάνει μία οργανωμένη επίθεση.
Στο Χαριλάου οι παίκτες του ΠΑΟΚ άλλαξαν για πρώτη και τελευταία φορά πάνω από 3-4 πάσες στο 43΄! Η ομάδα ήταν για λύπηση, καθώς λόγω αδυναμίας ανάπτυξης έπαιζε όλο με γιόμες. Εκτός από την ισοφάριση που προήλθε κι αυτή από λάθος αντιπάλου αμυντικού, δεν έκανε ούτε μία ευκαιρία ο ΠΑΟΚ σε όλο το παιχνίδι. Η «γύμνια» του έμψυχου υλικού της ομάδας φάνηκε σε όλο της… το μεγαλείο στο Χαριλάου.
Οι παίκτες του ΠΑΟΚ φοβισμένοι έπαιζαν αμυντικά από την αρχή του αγώνα μέχρι το τέλος. Φαινόταν ότι δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν στα ίσα τους παίκτες του Άρη. Οι αντίπαλοι δεν υπερτερούσαν μόνο ως ομάδα παίζοντας στρωτό ποδόσφαιρο με συνδυασμούς, αλλά και ατομικά, αφού και πιο γρήγοροι και πιο εκρηκτικοί και πιο τεχνίτες και πιο δυνατοί στις προσωπικές μονομαχίες ήταν.
Στο Χαριλάου μόνο οι φανέλες θύμιζαν ότι αυτή η ομάδα που παίζει στο γήπεδο είναι ο ΠΑΟΚ. Μέχρι και ο Πανιώνιος που πέρασε φέτος από το Χαριλάου έκανε ευκαιρίες, έλεγαν απορημένοι μ’ αυτό που είδαν ακόμα και οπαδοί του Άρη φεύγοντας από το γήπεδο.
Κι τώρα τι γίνεται; Με τα λαϊκά δικαστήρια και τις αποδοκιμασίες φυσικά δεν γίνεται ομάδα. Χρειάζονται ορισμένες απλές και αυτονόητες στο ποδόσφαιρο προϋποθέσεις για να κάνει ο ΠΑΟΚ ομάδα.
Από την σημερινή διοίκηση απαιτείται ένας μακροπρόθεσμος σχεδιασμός. Να αφήσουν τον Σάντος να δουλέψει χωρίς να του ζητούν αποτελέσματα τα δύο πρώτα χρόνια. Να του δώσει εν λευκώ την δυνατότητα και να του εξασφαλίσει κυρίως τα λεφτά η διοίκηση Ζαγοράκη για να κάνει τις μεταγραφές που θέλει ο Πορτογάλος στις επόμενες 3-4 μεταγραφικές περιόδους, ώστε σταδιακά να ανανεωθεί το ρόστερ περιορισμένων δυνατοτήτων που υπάρχει αυτή την στιγμή και να δουλεύει με τον ίδιο κορμό παικτών για πολύ καιρό.
Εάν δεν τον πιέζουν διοίκηση και οπαδοί, ζητώντας αποτελέσματα και σκορπώντας τον πανικό σε κάθε αποτυχία, είναι πάρα πολύ πιθανό μετά από 2 χρόνια ο Σάντος να έχει φτιάξει μία ομάδα, εάν όχι με απίθανους αυτοματισμούς, πάντως, ανταγωνιστική, που θα μπορεί να παίζει μπάλα ρε αδελφέ, γιατί αυτό το έχουμε ξεχάσει στον ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια. Μόνο έτσι θα κάνει ο ΠΑΟΚ ομάδα. Δεν έχει ανακαλυφθεί στο ποδόσφαιρο άλλος ασφαλέστερος τρόπος για να κάνεις ομάδα από το να βρεις πρώτα τους κατάλληλους παίκτες και μετά να δουλεύεις με τους ίδιο κορμό και τον ίδιο προπονητή επί χρόνια.
Ακόμα και σύλλογοι που έχουν επιχειρήσει να γίνουν αστραπιαία ομαδάρες με πολλά λεφτά και μεγάλες μεταγραφές απέτυχαν. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ίσως το πιο δύσκολο ομαδικό άθλημα. Είναι πάρα πολλοί 11 παίκτες (24 μαζί με τον πάγκο) για να μπορούν να αποκτήσουν μέσα σε λίγους μήνες συνοχή και να γίνουν μία καλή ομάδα. Κι αυτό προσπάθησαν να κάνουν οι διοικήσεις του ΠΑΟΚ την τελευταία τριετία. Το οικτρό αποτέλεσμα το είδαμε στο Χαριλάου…