Όταν ο Θεός ήταν με την Μπάγερν και κατά της Σεντ Ετιέν

Θα είναι, εν τέλει, η χρονιά του γαλλικού ποδοσφαίρου η φετινή; Ή η φορμαρισμένη Μπάγερν θα κόψει τη φόρα της Παρί Σεν Ζερμέν, σε έναν τελικό χωρίς άλλο παρόμοιο στο παρελθόν, αφού θα 'ναι ο πρώτος κεκλεισμένων των θυρών και εν μέσω μιας πανδημίας που πλήττει ολόκληρο τον πλανήτη; Οι Γερμανοί είναι το φαβορί, έχουν την τεχνογνωσία (5 τρόπαια, σε 10 τελικούς), όμως η PSG του Νεϊμάρ και του Κιλιάν Εμπαπέ μοιάζει με ένα... πάμπλουτο αουτσάιντερ.

Οι Γάλλοι είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές από το 2018. Αν όμως σε επίπεδο εθνικών ομάδων έχουν ανέβει στην κορυφή εδώ και χρόνια, το αστραφτερό τρόπαιο του Champions League παραμένει ένα απωθημένο. Στα 64 χρόνια και τους ισάριθμους τελικούς που έχουν προηγηθεί της σέντρας την Κυριακή το βράδυ στο 'Λουζ' της Λισαβόνας, μόλις μια φορά γαλλική ομάδα έχει αξιωθεί να πανηγυρίσει. Ήταν η Μαρσέιγ του 1993, όταν με την κεφαλιά του Μπαζίλ Μπολί, είχε ρίξει στο καναβάτσο την Μίλαν των Ολλανδών και του Φάμπιο Καπέλο.

Πόσο μπορεί να υπερηφανεύεται η Μαρσέιγ (και η Γαλλία, κατ' επέκταση) όταν αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης τη χρονιά που ξέσπασε το σκάνδαλο δωροδοκίας της Βαλενσιέν, ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της, Μπερνάρ Ταπί (επί της παντοδυναμίας του, η Μαρσέιγ πήρε 4 πρωταθλήματα, έφτασε ακόμη μια φορά στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά ηττήθηκε από τον Ερυθρό Αστέρα στα πέναλτι το 1991, όπως και στα ημιτελικά του 1988), οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και, εκτός των άλλων της αφαιρέθηκε ο τίτλος που 'χε κατακτήσει στη Ligue 1 την ίδια σεζόν; Κράτησε τον τίτλο της στην Ευρώπη, απλά και μόνο γιατί το αδίκημα της έγινε επί γαλλικού εδάφους.

Η "ντροπή" της Μαρσέιγ

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης υποβιβαζόταν ντροπιασμένη στη 2η κατηγορία της Γαλλίας, με την πτώχευσή της να είναι αναπόφευκτη. Η 5ετία της ευδαιμονίας, των μεγάλων ποδοσφαιριστών (από τον Ζαν Πιερ Παπέν, μέχρι τον Ερίκ Καντονά, τον Μαρσέλ Ντεσαγί, τον Ντιντιέ Ντεσάν, αλλά και τους Ρούντι Φέλερ, Ένσο Φραντσέσκολι, Κλάους Άλοφς) και των σπουδαίων προπονητών (Φραντς Μπεκενμπάουερ, Ραϊμόν Γκέταλς) ολοκληρωνόταν με ένα θρίαμβο στο γήπεδο και μια έντονη οσμή διαφθοράς έξω απ' αυτό.

Ουσιαστικά, η Γαλλία ψάχνει ακόμη το πρώτο της λαμπερό Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αυτό που ονειρεύτηκε αλλά δεν ακούμπησε καν στο Γκελζενκίρχεν το 2004 η Μονακό (με τον Άκη Ζήκο στη σύνθεσή της). Το 0-3 από την Πόρτο δεν σήκωνε πολλή αμφισβήτηση. Το Champions League έδινε την ευκαιρία σε Γάλλους ποδοσφαιριστές να διαπρέψουν, αλλά σε ομάδες του εξωτερικού. Ποτέ με μια γαλλική ομάδα.

Και να φανταστεί κανείς ότι τη διοργάνωση εμπνεύστηκαν δυο Γάλλοι. Ήταν Δεκέμβρης του 1954, όταν ο διευθυντής της "Equipe", Γκαμπριέλ Ανό, έγραψε ότι "αξίζει τον κόπο μια διοργάνωση που θα ενώσει την Ευρώπη", συμμεριζόμενος τον ενθουσιασμό που του είχε μεταφέρει από τη Χιλή ο συνεργάτης της κορυφαίας εφημερίδας, Ζακ Φεράν, που 'χε καλύψει τον θρίαμβο της Βασκο Ντα Γκάμα στο Copa Libertadores. Ο Ανό, άλλοτε ποδοσφαιριστής, προπονητής και μετέπειτα δημοσιογράφος, πέτυχε τον στόχο του, καθώς 9 μήνες αργότερα η UEFA υιοθετούσε πλήρως το σχέδιό του.

Ο πρώτος τελικός, μάλιστα, έγινε στο 'Παρκ Ντε Πρενς', όπου η Ρεμς εκπροσώπησε τη Γαλλία, προηγήθηκε 2-0 και 3-2, αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης κατάφερε να ισοφαρίσει δις και να πάρει τη νίκη (και το 1ο τρόπαιο της ιστορίας). Το επόμενο καλοκαίρι, για 520.000 γαλλικά φράγκα, έπαιρνε και τον καλύτερο παίκτη της Ρεμς, Ραϊμόν Κοπά. Ο εγκεφαλικός μέσος έγινε ο πρώτος Γάλλος που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Τρία σερί πήρε με τη Ρεάλ, το 3ο κόντρα πάλι στη Ρεμς (το 1959, στη Στουτγκάρδη).

Ωστόσο, από τις 6 συμμετοχές που μετράνε οι Γάλλοι σε τελικούς, μια έπρεπε να γράψει ιστορία. Ήταν αυτή της τρομερής Σεντ Ετιέν, το 1976 στο 'Χάμπτεν Παρκ' της Γλασκώβης. Νικήθηκε από τη βολίδα του Φραντς Ροτ στο 57ο λεπτό και τα δοκάρια του Ζεπ Μάγερ. Τέτοια ατυχία σπάνια συναντάς, εκείνο το βράδυ, όμως, όλα λειτούργησαν υπέρ της κυνικής Μπάγερν που κατακτούσε το 3ο σερί Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της.

Η σύνδεση Ρεμς-Σεντ Ετιέν

Η Σεντ Ετιέν ήταν η πρώτη ομάδα της Γαλλίας που εμφανίστηκε σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών, έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια. Με τη Ρεμς τη συνδέει ένα όνομα: Αλμπέρ Μπατό (1919-2003), ο οραματιστής προπονητής της δεκαετίας του '50, που ανέλαβε τη Ρεμς το 1950, αμέσως μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής καριέρας του.

Ο Μπατό θεωρείται πνευματικός πατέρας του Μισέλ Ινταλγκό και του Εμέ Ζακέ, τους δυο προπονητές δηλαδή που οδήγησαν την εθνική Γαλλίας στους δυο ιστορικούς τίτλους (το 1984 ο πρώτος στο Euro, το 1998 ο δεύτερος στο Παγκόσμιο Κύπελλο). Τον Ινταλγκό (πέθανε φέτος, στις 26/3 σε ηλικία 85 ετών) , μάλιστα, τον είχε και παίκτη για 3 χρόνια.

Στη Ρεμς, ο Μπατό εργάστηκε 13 χρόνια και κατέκτησε 5 πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο Γαλλίας, οδηγώντας την ομάδα του δυο φορές στον τελικό του νεοσύστατου Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το ποδόσφαιρο της σαμπάνιας, όπως ονόμαζεται διαχρονικά το επιθετικό στυλ, με πολλή φαντασία (και αρκετή αφέλεια) της Γαλλίας, είναι δική του ευρεσιτεχνία. Το 1953, δυο σεζόν πριν από το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών, η Ρεμς είχε κατακτήσει το Latin Cup (το τουρνουά μεταξύ των πρωταθλητών Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, το οποίο ξεκίνησε το 1949 και τερματίστηκε το 1957), κερδίζοντας στον τελικό τη Μίλαν με 3-0. Όταν αποχώρησε από τη Ρεμς, ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα στην Γκρενόμπλ, πήγε (το 1967) στους "πράσινους" της Σεντ Ετιέν.

Εκεί εξέλιξε (με 3 τίτλους σε δυο σεζόν) την ήδη καλή ομάδα της Σεντ Ετιέν, βάζοντας τα θεμέλια για την έκρηξη της επόμενης δεκαετίας. Αστέρι της ομάδας ήταν ο Σαλίφ Κεϊτά, ένας εκρηκτικός σκόρερ από το Μάλι, που έβαζε γκολ με κάθε τρόπο (125 συνολικά σε 149 αγώνες). Όταν η Σεντ Ετιέν του πρότεινε να πάρει τη γαλλική υπηκοότητα, αυτός αρνήθηκε και μετακόμισε στη Βαλένθια, όπου έγινε "το μαύρο μαργαριτάρι" (αν και στην αρχή οι εφημερίδες έγραψαν ότι "η Βαλένθια πήγε να φέρει Γερμανούς ποδοσφαιριστές και γύρισε με έναν νέγρο" -μη ξεχνάτε ότι ζούσαμε ακόμη στην Ισπανία του Φράνκο).

Λέγεται ότι ο Κεϊτά (θείος του Σείντού Κεϊτά, που έπαιξε στη Μπαρτσελόνα, αλλά και του Μοχάμεντ Σισοκό ο οποίος πέρασε από Βαλένθια, Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους), έγινε η αιτία που οι Γάλλοι άρχισαν να εμπιστεύονται τα ταλέντα που είχαν γεννηθεί στην Αφρική στις άλλοτε αποικίες τους.

Ο αφάνας Ερμπέν παίρνει τον Υβ

Ο Μπατό πήρε το πρωτάθλημα και το νταμπλ, αλλά για δυο χρόνια έμεινε χωρίς τίτλο. Κι έτσι, το 1972 η σκυτάλη πήγαινε σε ένα ποδοσφαιριστή-θρύλο του κλαμπ, τον Ρομπέρ Ερμπέν, που ξεχώριζε επειδή έτρεχε ακατάπαυστα στο γήπεδο (εξ ου και το παρατσούκλι του "σφίγγα") αλλά και για την τρομερή κόκκινη αφάνα του, σήμα κατατεθέν για πολλά χρόνια! Ο Ερμπέν έπαιξε 14 χρόνια στη Σεντ Ετιέν και ήταν 33 ετών όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της. Ήταν αυτός που απογείωσε τους "πράσινους αγίους" ή "στεφανουά", οδηγώντας τους μέχρι τον τελικό του 'Χάμπτεν Παρκ'. Η φιλοσοφία του είχε ασπαστεί τα δόγματα του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, που εφάρμοζαν τότε στην Ευρώπη Ολλανδοί και Γερμανοί και αμέσως η Σεντ Ετιέν έγινε ασυναγώνιστη στο γαλλικό πρωτάθλημα. Το 1974 κατακτά τον τίτλο με διαφορά 8 βαθμών από τη Ναντ, ενώ παίρνει και το κύπελλο, νικώντας 2-1 τη Μονακό.

Ο Ερμπέν ήθελε κατ' αρχάς να θωρακίσει την άμυνά του. Ο Σέρβος τερματοφύλακς Ιβάν Γιούρκοβιτς ήταν εγγύηση κάτω από τα δοκάρια, ενώ οι δυο στόπερ, ο Αργεντίνος Οσβάλντο Πιάτσα και ο Αλγερινός Κριστιάν Λόπεζ, διέπρεπαν στα μετόπισθεν. Οι δυο διεθνείς φουλ-μπακ Ζεράρ Φαριζόν και Πιερ Ρεπελινί έκαναν καλή δουλειά στα άκρα, όπως ο δυναμικός Ζεράρ Ζανβιόν και οι Μισέλ Λαρκέ και Ντομινίκ Μπατνέ στη μεσαία γραμμή. Στην επίθεση υπήρχαν τα αδέρφια Ριβελί, Πατρί και Ερβέ, με τον Ερμπέν να δίνει τη θέση του σέντερ-φορ στον Υβ Τριαντάφυλλο, που είχε αφήσει τον Ολυμπιακό, για να επιστρέψει στη Γαλλία.

Τη σεζόν 1974-1975, ο Τριαντάφυλλος είχε παίξει σε 35 αγώνες των "πρασίνων", σκοράροντας 13 φορές. Η πορεία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν αξιόλογη, καθώς η Σεντ Ετιέν απέκλεισε διαδοχικά Σπόρτινγκ Λισαβόνας, Χάιντουκ (με μια επική ανατροπή, καθώς είχε χάσει στην Κροατία με 1-4, αλλά στη ρεβάνς προκρίθηκε στην παράταση, νικώντας με 5-1, με τον Τριαντάφυλλο να πετυχαίνει τα δυο τελευταία γκολ) και την πολωνική Ρουχ. Έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, όπου συνάντησε το... πεπρωμένο της. Λέγε με Μπάγερν, καλύτερα. Το 0-0 στη Γαλλία και το 2-0 στο Μόναχο έφταναν και περίσσευαν για τους Βαυαρούς, που έπαιρναν την πρόκριση για τον τελικό με άνεση.

O "πράσινος" άγγελος

Η Σεντ Ετιέν ξαναπήρε το πρωτάθλημα το 1975. Ταυτόχρονα, παρουσίαζε στην Ευρώπη ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε το γαλλικό ποδόσφαιρο. Ο Ντομινίκ Ροστό ήταν 20 ετών όταν πήρε το νο 7 της βασικής ομάδας της Σεντ Ετιέν, θαμπώνοντας με την απόδοσή του συμπαίκτες και αντιπάλους. Ο "πράσινος άγγελος", όπως τον ονόμασαν, ήταν ένας... μάεστρος των 70s, με μακρύ μαλλί, πολλές υπέροχες ντρίπλες και ατίθασο παιχνίδι. Θα μπορούσε να είναι Ολλανδός, στέλεχος του Άγιαξ, όμως έπαιζε στη Σεντ Ετιέν, ομορφαίνοντας ακόμη περισσότερο το παιχνίδι της. Ήταν και ο πρωταγωνιστής της πορείας της στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1976.

Η Σεντ Ετιέν ξεκίνησε με δυο νίκες και 5-1 γκολ επί της Κοπεγχάγης (2-0 στη Δανία, 3-1 εντός έδρας) κι έκανε άλλες δυο επί των Ρέιντζερς (2-0 εντός, 2-1 εκτός), πριν βρεθεί αντιμέτωπη στα προημιτελικά εναντίον της σπουδαίας εκείνη την εποχή Ντιναμό Κιέβου, του Βαλερί Λομπανόφσκι στον πάγκο και του Όλεγκ Μπλαχίν στο χορτάρι. Στον 1ο γύρο η Ντιναμό είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό.

Το αυτογκόλ του Μπατνέ και το κανονικό του Μπλαχίν έδιναν στους Ουκρανούς (τότε ακόμη Σοβιετικοί) σαφές προβάδισμα με ένα καθαρό 2-0. Στη ρεβάνς, όμως, η Σεντ Ετιέν πέτυχε ακόμη μια μεγάλη ανατροπή. Όπως έναν χρόνο πριν με τη Χάιντουκ, έτσι και με τη Ντιναμό πήρε την πρόκριση στην παράταση. Παρότι το 1ο ημίχρονο τελείωσε 0-0, οι "πράσινοι" είχαν υπομονή και άνοξαν το σκορ με τον Ερβέ Ρεβελί στο 64'. Επτά λεπτά αργότερα, ο Λαρκέ έγραφε το 2-0 και ήδη είχε ισοφαριστεί το σκορ του 1ου αγώνα. Οι δυο ομάδες πήγαν στην έξτρα περίοδο κι εκεί έλαμψε ο Ροστό. Η θαυμάσια προσπάθεια του Πατρίκ Ρεβελί από τα δεξιά τον βρήκε έτοιμο να σκοράρει (στο 113') και να διαμορφώσει το τελικό 3-0, που έστελνε την ομάδα του στα ημιτελικά.

Εκεί την περίμενε η πρωταθλήτρια Ολλανδίας Αϊντχόβεν. Ο 1ος αγώνας έγινε στο 'Ζοφρουά Γκισάρ', με τους φιλοξενούμενος να παίζουν σκληρά και το ματς να κρίνεται χάρη στο καλοχτυπημένο φάουλ του Ζαν Μισέλ Μαρκέ, από το 15'. Η PSV, στην οποία αγωνίζονταν τα αδέρφια Βίλι και Ρενέ Βαν Ντερ Κέρκοφ, ήλπιζε σε ανατροπή, όμως ο Γιούρκοβιτς κράτησε με 2-3 αποκρούσεις το μηδέν στη ρεβάνς κι έτσι η Σεντ Ετιέν έπαιρνε το 'εισιτήριο' για τον τελικό της Γλασκώβης! Μέσα στους πανηγυρισμούς, ο Ερμπέν έβλεπε τον Ροστό να πονάει στο πόδι. Ο νεαρός ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να παίξει με την Μπάγερν, που στα ημιτελικά απέκλειε τη Ρεάλ Μαδρίτης και για 3η συνεχόμενη σεζόν έφτανε στον τελικό.

Ήδη, η γερμανική ομάδα μετρούσε δυο στα δυο. Το 1975 επί της Λιντς με 2-0 και το 1974, όταν χρειάστηκε να παίξει δυο φορές με την Ατλέτικο (στο 'Χέιζελ' των Βρυξελλών). Το 1ο παιχνίδι είχε τελειώσει 1-1 στην παράταση. Οι Ισπανοί έβαλαν πρώτοι γκολ στο 114' με τον Λουίς Αραγονές, όμως 20'' πριν από το σφύριγμα της λήξης ο Γκέοργκ Σβάρτσεμπεργκ με ένα δυνατό σουτ έξω από την περιοχή νίκησε τον Μιγκέλ Ρέινα (πατέρα του Πέπε), ισοφαρίζοντας σε 1-1. Δυο μέρες αργότερα, η Ατλέτικο είχε καταρρεύσει κι η Μπάγερν με 4-0 έπαιρνε το κύπελλο.

Η 3η κατά σειρά αντίπαλός της στον τελικό ήταν η Σεντ Ετιέν...

Τα τετράγωνα δοκάρια του 'Χάμπτεν Πάρκ'

Οι Αμερικανοί λένε ότι "ο πρώτος είναι ο πρώτος", υπονοώντας ότι κανείς δεν θυμάται τον φιναλίστ και μπορεί να έχει σημασία το ταξίδι, στο τέλος όμως αν νικάς, όλα είναι καλύτερα. Κι όμως, ο τελικός στις 12 Μαΐου 1976, στο αχανές 'Χάμπτεν Παρκ' της Γλασκώβης, μπορεί να τελείωσε με τη νίκη της Μπάγερν, χάρη στο ξερό σουτ του Ροτ (ή... ταύρου, όπως τον έλεγαν λόγω της σωματοδομής του) στο 57ο λεπτό, όμως πέρασε στην ιστορία σαν μια μεγάλη αδικία από τον Θεό, για τη Σεντ Ετιέν.

"Ο μεγαλοδύναμος δεν μας ήθελε", μονολογούσε ο Ερμπέν και αυτό θυμόταν μέχρι το τέλος της ζωής του (πέθανε τον περασμένο Απρίλιο, τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με το αλκοόλ), όταν τον ρωτούσαν για εκείνο το βράδυ. Ήταν ο τελικός των τετράγωνων ξύλινων δοκαριών, που αρνήθηκαν δυο φορές ένα γκολ στη Σεντ Ετιέν, για λογαριασμό του Μάγερ.

Πρώτα ο Μπατνέ με μια βολίδα στο 34ο λεπτό, στη συνέχεια ο Ζακ Σαντινί με μια θαυμάσια κεφαλιά από σέντρα του Κριστιάν Σαραμανιά, 7 λεπτά αργότερα! Ο Τυνήσιος εξτρέμ είχε ξεκινήσει αντί του τραυματία Ροστό, που καθόταν στον πάγκο, αλλά δεν μπορούσε να παίξει πάνω από 10-20 λεπτά. Το σφυροκόπημα των Γάλλων συνεχίστηκε και στο 2ο ημίχρονο, με τον Σαραμανιά να χάνει μοναδική ευκαιρία με κεφαλιά από τα 4 μέτρα στο ξεκίνημα (από τη σέντρα του Ριβελί) και τελικά την Μπάγερν να σκοράρει στο 57' με τη βολίδα του Ροτ.

Η εξέδρα, που ήταν αναφανδόν υπέρ της Σεντ Ετιέν (δίπλα στους Γάλλους και οι Σκωτσέζοι φίλαθλοι), πάγωσε. Ο Ερμπέν προσπάθησε να γυρίσει το ματς, ρίχνοντας τον Ροστό στο 83ο λεπτό. Στην πρώτη επαφή με την μπάλα, ο "πράσινος άγγελος" χάζεψε τη γερμανική άμυνα και πάσαρε στον ξεμαρκάριστο μέσα στην περιοχή Πατρίκ Ριβελί. Το πλασέ του Γάλλου επιθετικού ήταν απογοητευτικό και πολύ εύκολα ο Μάγερ κράτησε την μπάλα. Κάπως έτσι, η Μπάγερν έκανε το three-peat.

Παρέλαση στα Ιλίσια Πεδία

"Η Μπάγερν έκλεψε το κύπελλο από τους Γάλλους", έγραψε την επόμενη μέρα η Sun, ενώ η ισπανική Marca σημείωσε: "Δεν νίκησε η καλύτερη ομάδα στον τελικό". Ο Μπεκενμπάουερ παραδέχθηκε ότι η πιο δύσκολη ομάδα που αντιμετώπισε στους 3 τελικούς ήταν η Σεντ Ετιέν: "Κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερη ομάδα από τη Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία αποκλείσαμε στα ημιτελικά". Αλλά οι Γερμανοί, πάντα αντιμετώπιζαν το ποδόσφαιρο με υπέρμετρο ρεαλισμό. Οι δηλώσεις του Ντίτμαρ Κράμερ, προπονητή της Μπάγερν το 1976, ήταν χαρακτηριστικές: "Οι νόμοι του ποδοσφαίρου απαιτούν πρώτα την αποδοτικότητα και μετά την ποιότητα. Πρώτα πρέπει να νικήσεις".

Η αλήθεια είναι ότι το ποδόσφαιρο δημιουργεί συναισθήματα. Και ο τελικός του '76 γιορτάστηκε περισσότερο από τους ηττημένους, καθώς 100.000 κόσμος υποδέχθηκε στη Champs Elysee τους παίκτες της Σεντ Ετιέν, την ώρα που η Μπάγερν γιόρτασε τον 3ο σερί τίτλο με ένα απλό οικογενειακό δείπνο, μετά τη λήξη του ματς.

Τα δάκρυα των παικτών του Ερμπέν είχαν στεγνώσει. Ο ίδιος προφήτευε: "Δεν ξέρω αν θα ξαναβρούμε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία". Έναν χρόνο μετά, πάντως, η ομάδα του εφτανε στα προημιτελικά, νικώντας τη Λιβερπουλ στον 1ο αγώνα με 1-0, χάρη στο γκολ του Μπατνέ. Η ρεβάνς στο 'Άνφιλντ' έμεινε στην ιστορία σαν ένα από τα πιο δραματικά και σημαδιακά ματς των "κόκκινων" στην Ευρώπη. Ο Κέβιν Κίγκαν έκανε το 1-0 μόλις στο 2', το γήπεδο έμοιαζε με ηφαίστειο, όμως στο 51' ο Μπατνέ, με μια βολίδα έξω από την περιοχή, νικούσε τον Ρέι Κλέμενς. Το 1-1 έδινε προβάδισμα στους Γάλλους, που ακόμη κι όταν ο Ρέι Κένεντι (στο 58') έκανε το 2-1, έπαιρναν την πρόκριση. Το 3-1 και το εισιτήριο για τη Λίβερπουλ στον ημιτελικό έδινε ο Ντέιβιντ Φέρκλαφ στο 84'. Η αρμάδα του Μπομπ Πέισλι προκρινόταν στους "4", όπου αφού απέκλεισε την Ζυρίχη, πήγε στον τελικό, κέρδισε την Γκλάντμπαχ με 3-1 και κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Κάπου εκεί άρχιζε κι η παρακμή των "πρασίνων". Ο Ερμπέν είχε δίκιο. Τέτοια ευκαιρία σαν του 1976 δεν θα παρουσιαζόταν ξανά. Τα τετράγωνα δοκάρια στοίχειωσαν τη Σεντ Ετιέν, με τους οπαδούς της να πιστεύουν ότι αν στο γήπεδο υπήρχαν φυσιολογικά γκολπόστ, η μπάλα μπορεί να τους έκανε το χατίρι να μπει μέσα. Μύθος; Μάλλον. Το 2013, πάντως, η γαλλική ομάδα έδωσε 20.000 ευρώ και αγόρασε τα δυο τέρματα με τα τετράγωνα δοκάρια από το Μουσείο του 'Χάμπτεν Παρκ' "για να θυμόμαστε πάντα εκείνη την ιστορική βραδιά, όπου η ομάδα μας αγαπήθηκε απ' όλους τους Γάλλους", όπως εξήγησε ο πρόεδρος Ρολάν Ρομεγέ.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, η Μπάγερν ξαναβρίσκει μια γαλλική ομάδα στον τελικό. Ο τότε 21χρονος Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε είναι πλέον 65 και βρίσκεται εδώ και χρόνια στο 'τιμόνι' του γερμανικού υπερ-κολοσσού, μαζί με τον Ούλι Χένες (68), που πέρασε και κάποιους μηνες στη φυλακή για φοροδιαφυγή. Ο Μπεκενμπάουερ (74) έχει αποσυρθεί από τα κοινά με προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια. Βλέποντας το ματς πάντως, απόψε, ίσως να θυμηθούν κι εκείνο το βράδυ του 1976, όταν η μπάλα τους έκανε όλα τα χατίρια. Λέτε η Παρί, εκτός των άλλων, να πάρει και μια ιστορική ρεβάνς για τότε;