ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός: Η μελωδία των καλοκουρδισμένων

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν περίμενε υπερθέαμα στην Τούμπα. Λίγο το άδειο, 'κρύο' -ελέω κορονοϊού- γήπεδο, λίγο η τρίμηνη αποχή, λίγο η επικοινωνιακή 'ανάγκη' του πρεστίζ, ήταν βέβαιο πως δεν θα ωθούσε κανέναν σε ρίσκο ενός επιθετικού παιχνιδιού. Αλήθεια επίσης είναι πως το τελευταίο δεν το είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός, έχοντας κάβα το προβάδισμα 14 βαθμών στην κορυφή  της Super League. Αυτή η συνθήκη σαφώς δεν σήμαινε πως οι 'ερυθρόλευκοι' δεν επιθυμούσαν τη νίκη, όπως άλλωστε και ο ΠΑΟΚ, που έχει μίνιμουμ στόχο να κρατήσει την 2η θέση -και το εισιτήριο του Champions League- στην διαδικασία των playoffs.

Το ματς ήταν λες παίχτηκε σε λούπα, από την τελευταία αναμέτρηση πρωταθλήματος των δύο ομάδων στο ίδιο γήπεδο. Και τότε και τώρα, ο Ολυμπιακός έφυγε νικητής από τον αγωνιστικό χώρο. Με το ίδιο σκορ και τον ίδιο τρόπο. Τότε ήταν το αυτογκόλ του Γιαννούλη από την προσπάθεια του Ράντζελοβιτς, τώρα ήταν μια συνεργασία από τους συνήθεις ύποπτους των Πειραιωτών. Ο Βαλμπουενά μυρίστηκε το λάθος του Βιεϊρίνια, έκλεψε τη μπάλα και από δεξιά στην περιοχή σέρβιρε στον Ελ Αραμπί, που από το ύψος της μικρής περιοχής ήταν αδύνατον να αστοχήσει, έστω κι αν η πορεία της μπάλας τον ανάγκασε να εκτελέσει τον Πασχαλάκη χρησιμοποιώντας το μεσοδιάστημα γάμπας-καλαμιού. Ασίστ Νο22 στη σεζόν για τον Βαλμπουενά, γκολ Νο25 στη σεζόν για τον Ελ Αραμπί.

Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο Ολυμπιακός δεν εκβίασε κάτι περισσότερο στο ματς. Διατήρησε χαμηλά το τέμπο, είχε τον έλεγχο των μέτρων και διαχειρίστηκε με σχετική ευκολία το προβάδισμα που πήρε στο 23' ως το τελευταίο σφύριγμα του Παπαπέτρου. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο ΠΑΟΚ πέρα από μέτρα και καλύτερη κατοχή της μπάλας, δεν κέρδισε τίποτε περισσότερο από τη στιγμή που έμεινε πίσω στο σκορ. Οι γηπεδούχοι δεν βρήκαν ποτέ λύσεις απέναντι στην συνοχή των 'ερυθρολεύκων', δεν βρήκαν ρυθμό, ούτε πρωταγωνιστές. Μοιραία δεν βρήκαν και ευκαιρίες για την ισοφάριση, γνωρίζοντας την ήττα.

Ξεκούρδιστος και χωρίς απαντήσεις

Ο Αμπέλ Φερέιρα δεν είχε στην διάθεση του τους Γιαννούλη και Ίνγκασον, έτσι πήγε με τους Μάτος - Βιεϊρίνια στα άκρα και τους Βαρέλα - Μιχάι στην καρδιά της άμυνας. Ο Πορτογάλος προτίμησε τον Άκπομ για την κορυφή, πίσω του τον Μπίσεσβαρ, είχε δύο 8άρια στον άξονα (Μαουρίσιο - Μίσιτς), τον Λημνιό δεξιά και τον Ελ Καντουρί σε ένα αγωνιστικό τρικ, που είχε χρησιμοποιήσει ξανά στην διάρκεια της σεζόν.

Ο Μαροκινός επί χάρτου βρισκόταν στο αριστερό άκρο της επίθεσης, όμως επί της ουσίας ελάχιστα λειτουργούσε ως τέτοιος. Σε φάση ανάπτυξης έμπαινε στον άξονα για να δημιουργήσει υπεραριθμία, αφήνοντας το πλάτος για να το πάρει ο Βιεϊρίνια. Ωστόσο για τον ΠΑΟΚ το πρόβλημα ξεκινούσε από πιο χαμηλά μέτρα, καθώς δυσκολευόταν πολύ να φέρει τη μπάλα στο τρίτο μισό προς την επίθεση.

Ο Ολυμπιακός είχε διαβάσει το πλάνο ανάπτυξης του ΠΑΟΚ, έχοντας τις τακτικές απαντήσεις. Μάταια ο Φερέιρα προσπαθούσε από τον πάγκο να εξηγήσει στους παίκτες του τι πρέπει να κάνουν για να απαλλαγούν από την πίεση των αντίπαλων χαφ. Ο Πορτογάλος έφερε τον Ελ Καντουρί πίσω από τον Άκπομ και πέρασε στο αριστερό άκρο τον Μπίσεσβαρ, ευελπιστώντας σε έναν καλύτερο χειριστή από εκείνη την πλευρά, κίνηση που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.

Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Μίσιτς είχε εντολή να παίζει λιγότερο με τη μπάλα και να επιχειρεί κάθετα τρεξίματα προς την περιοχή. Το έκανε, βοηθώντας τον ΠΑΟΚ να κερδίσει μέτρα. Ο Βιεϊρίνια ανέβαινε την πλευρά αλλά περισσότερο ως inverted wing back. Συνέκλινε στον άξονα στο ύψος της μεσαίας γραμμής, λειτουργώντας περισσότερο πλέον ως play maker. Ελ Καντουρί και Μπίσεσβαρ άλλαζαν ρόλους, ανάμεσα σε αριστερό ακραίο και επιτελικό χαφ.

Ο Φερέιρα σταδιακά έφερε από τον πάγκο τους Πέλκα, Μπίσεσβαρ, Ροντρίγκο, Τζόλη και Εσίτι, ανακάτευε την τράπουλα, αλλά ο ΠΑΟΚ πέρα από κατοχή της μπάλας δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο. Ήταν ξεκούρδιστοι οι γηπεδούχοι και παρουσίασαν τα ίδια αγωνιστικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν σε όλη τη σεζόν μέχρι και την διακοπή. Μοναδικό ουσιαστικό κέρδος για τους Θεσσαλονικείς, η εξαιρετική παρουσία του νεαρού Μιχάι στο κέντρο της άμυνας.

Συνέχισε από εκεί που το άφησε

Ο Πέδρο Μαρτίνς παρέταξε έναν προ... κορονοϊού Ολυμπιακό. Με την κλασική τετράδα στην άμυνα και τρεις κεντρικούς μέσους. Ο Καμαρά είχε την ευθύνη της πίεσης στην πρώτη πάσα, μαζί με τον Ελ Αραμπί, ενώ οι Γκιλιέρμε - Μπουχαλάκης είχαν τον έλεγχο των μέτρων στην κουλούρα. Ο Μασούρας έπαιρνε μέτρα προς τον άξονα για να εξουδετερώσει το τρικ που επιχειρούσε ο ΠΑΟΚ με τον Ελ Καντουρί και ο Βαλμπουενά προσπαθούσε να δώσει τη γραμμή του γηπέδου στον Μάτος, κρατώντας μακριά από θέσεις που μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος.

Αντίθετα με τους γηπεδούχους, οι 'ερυθρόλευκοι' κρατούσαν και κυκλοφορούσαν με ευχέρεια την μπάλα, έστω κι αν δεν δημιουργούσαν με συνέπεια φάσεις στην αντίπαλη περιοχή. Διατηρούσαν ωστόσο τον έλεγχο του ρυθμού, δεν κινδύνευαν και έφεραν το παιχνίδι εκεί που τους βόλευε.

Στο δεύτερο ημίχρονο, διαπιστώνοντας την λειτουργία του ΠΑΟΚ από αριστερά, ο Μαρτίνς άλλαξε πτέρυγες σε Βαλμπουενά και Μασούρα. Με τον Βιεϊρίνια να μην ανεβαίνει τόσα πολλά μέτρα, ο Γάλλος κέρδιζε ανάσες, με τον περισσότερο δυνατό σε φυσικές δυνάμεις Μασούρα να δίνει βοήθειες στον Τσιμίκα απέναντι στους Λημνιό - Μάτος. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να έχει τα ίδια επίπεδα κατοχής με το πρώτο μέρος, έχασε μέτρα στο γήπεδο και από παιχνίδι δράσης γύρισε σε ένα παιχνίδι αντίδρασης.

Ο Μαρτίνς σταδιακά φρέσκαρε την ομάδα του με τους Ραντζέλοβιτς, Σισέ (τραυματίστηκε ο Μπα), Φορτούνη, Χασάν και Γκασπάρ, στην προσπάθεια να διατηρήσει τα τρεξίματα στην μεσαία γραμμή και να κρατήσει την συνοχή της ομάδας του. Οι 'ερυθρόλευκοι' συνέχισαν από εκεί που το είχαν αφήσει. Έδειξαν σύνολο με ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό και ευδιάκριτους ρόλους, κράτησαν την πετυχημένη συνταγή και πλέον ο μόνος αντίπαλος τους για τον τίτλο είναι ο χρόνος.