Πριν πεθάνει, ο Γιώργος Πατλάκας έκανε τον κόσμο καλύτερο

Από τις μεγάλες ομάδες στηρίζω την Cosmos FC. Την είδα πρώτη φορά από κοντά -πριν από 16 μήνες- στο γηπεδάκι της Μόριας. Εμπνευστής, ιδρυτής και βασικός χρηματοδότης της ήταν ένας άνθρωπος -ένας πολύ άνθρωπος- του νησιού. Ο Γιώργος Πατλάκας που έδωσε διέξοδο σε δεκάδες προσφυγόπουλα, τα βοήθησε, έτρεξε γι' αυτά και ασχολήθηκε προσωπικά μαζί τους -σε πείσμα όσων του έβαζαν εμπόδια- έφυγε από τη ζωή.

Δεν τον φοβήθηκε τον καρκίνο, τον ειρωνευόταν. Σταμάτησε κάποια στιγμή και τις χημειοθεραπείες. "Το καρκινάκι υπάρχει ακόμη, αλλά μικραίνει. Καμιά φορά πονάω πολύ. Πέφτω στο γρασίδι και σηκώνομαι, όταν ηρεμώ. Με τις εναλλακτικές θεραπείες το σάρκωμα συρρικνώνεται. Η Cosmos είναι το ίαμά μου". Αυτά μου έλεγε με το τσιγάρο του στο χέρι σ' ένα καφέ, στην προκυμαία της Μυτιλήνης. "Και πίνω και καπνίζω, μόνο το κρέας έκοψα και τρώω ντόπιο ψαράκι". Με ρώτησε κάμποσες φορές: "Πότε θα πάμε για ούζα;"

Παράλληλα, έτρεχε για τα 'παιδιά' του στην Cosmos. Υπήρξαν και φορές που χρειάστηκε να γυρίσει ανάποδα το νησί για χάρη τους.

"Πήρα σε όλους παπούτσια και από δυο στολές. Ύστερα από 15 ημέρες, η Καλλονή μας έκανε την τιμή να παίξουμε με τους μικρούς της (Κ20). Το αποτέλεσμα ήταν 1-1 και κερδίσαμε 6-2 στα πέναλτι! Αρχικά, παίζαμε σ' ένα μικρότερο γήπεδο, στα Δικαστήρια. Από εκεί μας έβγαλαν. Δικαζόταν κάποιος που τράβηξε το δίκαννό του σε μετανάστες, οι οποίοι -όπως υποστήριξε- προσπάθησαν να του κλέψουν τα ζώα. Τους φαινόταν οξύμωρο 'να παίζουν ποδόσφαιρο αυτοί εδώ, ενώ δικάζεται ο δικός' τους.

Όλα αυτά συνέβησαν την περίοδο που ήμουν για ανακουφιστική ακτινοθεραπεία στην Αθήνα. Επέστρεψα και προσπάθησα να λύσω το θέμα, άλλα δεν απαντούσαν στο αίτημά μου. Ήρθα στον κοινοτάρχη της Μόριας, τον Νίκο Τρακέλλη, στον οποίο είπε καλά λόγια για εμάς ο υπεύθυνος του γηπέδου της περιοχής, Μιχάλης Τατάς. Έτσι, καταφέραμε να πάρουμε το γήπεδο".

Πολλά κατάφερε και κυρίως έσβηνε τη θλίψη από τα πρόσωπα ταλαιπωρημένων παιδιών. Τα πήγαινε εκδρομές, διοργάνωνε πάρτι σε ταβέρνες, τους έλεγε αστεία, τα πείραζε συνέχεια, σαν να ήταν αρχηγός μια τρελοπαρέας. Χαιρόμουν που τα έβλεπα να χαμογελούν και κυρίως που υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο άνθρωποι σαν τον Γιώργο Πατλάκα. Ήταν και πολύ ικανός!

Ο αγαπημένος του Φράνσις Καλόμπο -σήμερα- αγωνίζεται με τον Αιολικό. Δική του δουλειά ήταν αυτή. Με ατελείωτο τρέξιμο και πολλή γραφειοκρατεία. Υπερκέρασε τα εμπόδια. Τον πρόσεχε σαν δικό του παιδί. Έπειτα, φρόντισε να πάει στην ομάδα και ο Σεκού.

"Τώρα, είμαι στο ξενοδοχείο. Ο κ. Γιώργος (Πατλάκας) με πήγε εκεί, επειδή ο αδερφός μου και ο μπαμπάς μου είναι στα Γιάννενα. Εδώ, ο κ. Γιώργος είναι σαν μπαμπάς μου. Πολύ καλός άνθρωπος. Με παίρνει τηλέφωνο κάθε πρωί να δει αν είμαι καλά. Πάμε για καφέ και για φαγητό. Με πάει και σε thermal spa, για να ξεκουραστώ από την προπόνηση. Ξέρετε τι είναι τo thermal spa;", με είχε ρωτήσει -τότε- ο Φράνσις.

Ο Γιώργος Πατλάκας είχε όραμα. Ήθελε να μεγαλώσει η Cosmos, να στηρίξει κι άλλα προσφυγόπουλα, εκτός της Λέσβου. Να υπάρχει ένας Cosmos ξέγνοιαστος για τα παιδιά. Κατόρθωσε να κάνει την ομάδα γνωστή στην UEFA. Δεν μπορούσε να καλύψει όλες τις ανάγκες των παιδιών και χρειαζόταν στήριξη. Και την πήρε από το UEFA Foundation for children. Το όνειρό του μπήκε σε ράγες.

"Έφυγες, αλλά δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Σ' ευχαριστώ για όλα", έγραψε ο μικρός Φράνσις από το Κονγκό στο Facebook, για να τον αποχαιρετήσει. Ο δεύτερος πατέρας του έφυγε από τη ζωή την ημέρα που η αγαπημένη του ομάδα, η Λίβερπουλ πήρε το πρωτάθλημα.

"Ρε, Μαρία έχουμε καμιά άκρη στην Λίβερπουλ, να δουν το παιδί; Έχω μιλήσει με διάφορες ομάδες". Το εννοούσε. Θα το κατάφερνε κι αυτό, είμαι βέβαιη.

Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του και στα 'παιδιά' του σε όλο τον κόσμο.