Σάββας Θεοδωρίδης, όπως λέμε Ολυμπιακός...

Από τα ογδόντα πέντε χρόνια της ζωής του, τα 67 τα πέρασε στον Ολυμπιακό. Στην πρώτη γραμμή. Μέσα στα αποδυτήρια, δίπλα στους παίκτες με τα "ερυθρόλευκα", ζώντας και αναπνέοντας για οτιδήποτε Ολυμπιακό, οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει στην ομάδα του έναν τίτλο ακόμα. Τους μετρούσε έναν προς έναν, αλλά ποιος μπορούσε να του πει "Σάββα είσαι εγωίσταρος" όταν έλεγε την αλήθεια.

Από τα ... 45 πρωταθλήματα, μόλις στα 15 δεν ήταν παρών, είτε έτσι, είτε αλλιώς. Θυμάμαι όταν στο σύντομο χρονικό διάστημα της θητείας μου στην διεύθυνση του ΦΩΤΟΣ με έπαιρνε από το τηλέφωνο του σπιτιού του (πάντα από το σταθερό) και μου' λεγε: "Άκουσέ με. Στον Ολυμπιακό είμαι μια ζωή, δεν το λέω ψέμματα, είμαι ο μόνος που τα έχω δει όλα..." Και ξεκινούσε έναν φιλιππικό εναντίον ... όλων, ορατών και αοράτων εχθρών, που κατέληγαν με μια φράση: "Αλλά, θα το πάρω και αυτό το πρωτάθλημα..." Ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν Ολυμπιακός. Αυτό φτάνει και περισσεύει για να περιγράψει απόλυτα τον άνθρωπο που έφυγε σε ηλικία 85 ετών, έχοντας δώσει μια τιτάνια μάχη εναντίον του καρκίνου.

Ήταν πριν από τρία χρόνια στο ΦΩΣ, όταν ο Θέμης Σινάνογλου τον πήρε τηλέφωνο. Είχε τολμήσει, για πρώτη φορά, να τον ρωτήσει για την προσωπική του περιπέτεια που ήδη είχε αρχίσει. Η απάντηση που έδωσε, άφησε και το στίγμα αυτής της γενναίας μάχης που έδωσε με την ασθένειά του: "Εγώ για το θέμα της υγείας μου δεν μιλάω ποτέ. Εμένα με νοιάζει μόνο ο Ολυμπιακός. Αν ποτέ φύγω από τη ζωή -όλοι κάποια στιγμή πεθαίνουν- θέλω να με σκεπάσουν με τη σημαία του Ολυμπιακού! Αλλά όποτε ξεκινάω να πάω στον Ολυμπιακό, και πάω παντού - με βροχές και καταιγίδες-, δεν πονάω! Δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν νιώθω πόνο, τα ξεχνάω όλα λόγω του Ολυμπιακού. Έχω σκοπό να αγωνιστώ και να ζήσω χρόνια ακόμα για να δω κι άλλους τίτλους με τον Ολυμπιακό"

Ναι, τις ώρες που πάλευε με τον καρκίνο, ο Σάββας έπαιρνε δύναμη από την ενασχόλησή του με τα κοινά του Ολυμπιακού, με τους μονολόγους τους μπροστά από τις κάμερες της τηλεόρασης, με τα χάι-φάιβ πριν από την σέντρα σε όλους τους ποδοσφαιριστές, με τις μεγάλες νίκες και στο τέλος τους τίτλους της ομάδας του. Η ζωή του όλη...

Εκείνη την εποχή, μερικοί καλοί του φίλοι, του είχαν κάνει το τραπέζι στο Κολωνάκι για να γιορτάσουν μαζί τα 82 του χρόνια. Τα γενέθλια του ήταν τον Φεβρουάριο, όμως το αυτοσχέδιο πάρτι είχε γίνει λίγο αργότερα, γιατί ο οργανισμός του ήταν εξασθενημένος από τις χημειοθεραπείες. Δεν ξέρουμε τι περίμεναν οι γιατροί το ότι εν τέλει ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν παρών στην φετινή φιέστα του Ολυμπιακού για το 45ο πρωτάθλημα της ομάδας, έμοιαζε με ένα θαύμα.

Ο φοιτητής που έπιανε τα άπιαστα...

Για τον Σάββα Θεοδωρίδη, πρώτος μου' χε μιλήσει ο πατέρας μου. Τον θαύμαζε γιατί ήταν μέλος της μεγάλης ομάδας του Ολυμπιακού στη δεκαετία του 50, με τα έξι σερί πρωταθλήματα (ο Σάββας πήρε τα πέντε, ενώ στο κοντέρ έγραψε και άλλα τόσα Κύπελλα).

Ήταν μια μορφή της εποχής, ωραίος, ζεν πρεμιέ ("ο γόης του Κολωνακίου" όπως τον έλεγαν) που μπορούσε κάλλιστα να ποζάρει δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι, όταν ο μεγάλος συνθέτης, έδινε συνέντευξη στο ΦΩΣ των Σπορ και στον Άρη Μελισσηνό αποκαλύπτοντας τα "ερυθρόλευκα" αισθήματά του.

Παρεμπιπτόντως στο "Ποτέ την Κυριακή", η Μελίνα Μερκούρη τραγουδάει τα "Παιδιά του Πειραιά" κρατώντας τη φωτογραφία του Ολυμπιακού της εποχής, στον οποίο, βέβαια, τερματοφύλακας έπαιζε ο Σάββας Θεοδωρίδης. Σύμφωνα με τον Χατζιδάκι το τραγούδι δεν είχε γραφτεί για την "ερυθρόλευκη" ποδοσφαιρική ομάδα, όμως μέσω της ταινίας βέβαια, συνδέθηκε άρρηκτα μαζί της.

Ο Σάββας δεν ήταν ένας συνηθισμένος ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του 50. Ο πατέρας μου τον θυμόταν, γιατί σε ένα αγώνα εναντίον της ΑΕΚ, ο Κώστας Νεστορίδης του είχε βάλει ένα γκολ φωνάζοντάς του "πιάστο φοιτητή".

Το να σπουδάζει ένας ποδοσφαιριστής εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ σπάνιο. Οι περισσότεροι νέοι που έπαιζαν μπάλα ήταν φτωχόπαιδα, το ποδόσφαιρο είχε κακή φήμη. Ο Σάββας, όμως, κατάφερε να συνδυάσει (στα λίγα χρόνια της καριέρας του) και το ποδόσφαιρο και τις σπουδές στην φαρμακευτική σχολή. Η οικογένεια του ήταν εύπορη, ο ίδιος δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα βιοπορισμού και μπορούσε, μάλιστα, να οδηγήσει ιδιωτικό αυτοκίνητο το οποίο έμοιαζε με ... βασιλικό προνόμιο. Μιλούσε γαλλικά, ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένος και γενικά το "φιζίκ" του παρέπεμπε σε όλα τα άλλα, εκτός από ένα λαϊκό σπορ, όπως το ποδόσφαιρο!

Ήταν ένας σπουδαίος τερματοφύλακας ο Θεοδωρίδης, μου λεγε ο πατέρας. Αν μάλιστα δεν σταματούσε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 27 ετών (για να ασχοληθεί με το επάγγελμα του φαρμακοποιού) θα έκανε πολύ μεγαλύτερη καριέρα. Μια καριέρα που ξεκίνησε το 1955, όταν στην πρεμιέρα της τελικής φάσης του πρωταθλήματος, κόντρα στον Απόλλωνα Αθηνών απέκρουσε πέναλτι (του Σεραφείδη) και ο Ολυμπιακός ξεκινούσε την πορεία του προς τον τίτλο με νίκη. Το ντεμπούτο του, πάντως, είχε γίνει ένα χρόνο πριν σε αγώνα Κυπέλλου, εναντίον του Αστέρα Αθηνών, για το Κύπελλο Ελλάδος και στην Αθλητική Φωνή της Δευτέρας 7/2/1954 την κριτική του ματς υπέγραφε ο Θόδωρος Νικολαΐδης, μετέπειτα εμβληματικός εκδότης του ΦΩΤΟΣ και ένας από τους καλύτερους φίλους του Σάββα.

Πόσο καλός ήταν; Τόσο, που το 1959 η αυστριακή Ραπίντ Βιέννης, μια από τις μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, του έκανε πρόταση για μεταγραφή! Σύμφωνα μάλιστα με τα ρεπορτάζ του Τύπου της εποχής, του κάλυπτε όλα τα έξοδα για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη φαρμακευτική σχολή. Ο Σάββας δεν σκέφτηκε ποτέ να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό. Όπως δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό του στο ξεκίνημα της ποδοσφαιρικής του διαδρομής να πάει στον ... Παναθηναϊκό, με τον οποίο μάλιστα έκανε προπονήσεις. Εκεί ήθελε να τον δώσει η πρώτη του ομάδα, η Ένωση Αμπελοκήπων.

Παρότι είχε γεννηθεί σε ... φωλιά παναθηναϊκών, η οικογένεια του έπινε νερό στο όνομα του Ολυμπιακού. Ο πατέρας του Θόδωρος, άλλωστε, ήταν μέλος των 100 αθανάτων του συλλόγου, εκείνων δηλαδή που είχαν αιώνια τον τίτλο του μέλους του συλλόγου. Σύμφωνα με τον Σάββα "για τέσσερα χρόνια συντηρούσε την ομάδα με δικά του χρήματα, ήταν τρελός Ολυμπιακός". Πως να πάει ο γιος στον Παναθηναϊκό;

Έφυγε αλλά δεν έφυγε ποτέ...

Το 1962 σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο, για να ασχοληθεί με το φαρμακείο στο κέντρο της Αθήνας, που διατηρούσε ο πατέρας του. Δεν είχε ανάγκη το ποδόσφαιρο για να βγάζει χρήματα. Πολλές φορές, άλλωστε, δάνειζε τους συμπαίκτες του. Είχε ανάγκη, όμως τον Ολυμπιακό. Και ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ από το λιμάνι, έστω κι αν παντρεύτηκε δυο φορές περνώντας τους χειμώνες στην Αθήνα και στο Καραϊσκάκη και τα καλοκαίρια του στη Μύκονο.

Τα χρόνια περνούσαν, αλλά είτε σαν γενικός αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος, είτε μέσω της ΕΠΟ, είτε σαν αντιπρόεδρος τα τελευταία χρόνια, ήταν εκεί για να δώσει τις ολυμπιακές μάχες του. Κάποτε το 1975, είχε εμφανιστεί στο προπονητήριο στο Ρέντη, με μια βαλίτσα, έχοντας μέσα το μυθικό ποσό του 1.000.000 δραχμών, πριμ του Αριστείδη Αλαφούζου (πατέρα του Γιάννη) στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, για νίκες επί ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, που εξασφάλισαν το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς, το τελευταίο πριν την έλευση του Σταύρου Νταϊφά (το 1979).

Ο Ολυμπιακός δεν βγήκε ποτέ από τη ζωή του. Τον υπηρέτησε αφιλοκερδώς από διάφορες θέσεις, τον είχε πάντοτε σε προτεραιότητα σε κάθε κουβέντα του. Αυτός ο πράος και μειλίχιος, εκτός γηπέδων, άνθρωπος μεταμορφωνόταν σε ένα ... αθεράπευτο οπαδό, όταν άρχισε να συζητάει, η να βλέπει την ομάδα του.

Σε κρατούσε από το χέρι

Ένα καλοκαίρι, με είχε φιλοξενήσει στη Μύκονο, ο συγχωρεμένος Κώστας Καίσαρης. Στο σπίτι που νοίκιαζε στον Ορνό, καθόμασταν ένα απόγευμα και πίναμε καφέ. Σε μια στιγμή, γυρίζει και μου λέει:"Βλέπεις απέναντι εκείνη την κορυφή; Είναι το σπίτι του Σάββα. Δεν έχει έρθει ακόμη. Όταν φτάνει, παίρνει τηλέφωνο και με ... πρήζει με τον Ολυμπιακό".

Το 2015 ο Κώστας, με αφορμή τα 80χρονα του Σάββα, είχε διηγηθεί μια από τις περιπέτειες στο σπίτι των Θεοδωρίδηδων στη Μύκονο:

"Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν δυο Σάββες Θεοδωρίδηδες. Ο Σάββας Θεοδωρίδης του ποδοσφαίρου και του Ολυμπιακού και ο Σάββας Θεοδωρίδης, έξω και μακρυά από τα γήπεδα. Ο δεύτερος Σάββας είναι ευγενής, διακριτικός, φιλόξενος. Στην καθημερινότητά του και στην προσωπική του ζωή. Ο Ολυμπιακός, όμως, υπερέχει εκατό-μηδέν.

Θυμάμαι, πέρσι το καλοκαίρι στη Μύκονο. Στο μοναδικό σπίτι του Σάββα, στην κορυφή του Άη Γιάννη. Ο μεγάλος του γιος Θόδωρος είχε έρθει διακοπές από την Ελβετία και βλέπουμε τον τελικό του Μουντιάλ,Γερμανία-Αργεντινή. Για τον Σάββα, αυτό το ματς ήταν ως μη γενόμενο. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν ο ο Ολυμπιακός. Ο "πόλεμος εναντίον της ομάδας" και οι "διαρροές για τη δήθεν εγκληματική οργάνωση". Δεν παλεύεται ο Σάββας. Όπου κι αν τον δεις, θα σε πιάσει από το χέρι και θα σου μιλάει για τον Ολυμπιακό. Χωρίς να σε αφήνει να φύγεις"

Ναι είχε γλώσσα που πολλές φορές ξέφευγε. Που τον παρεξηγούσαν οι αντίπαλοι. Αλλά, αυτό δεν τον ένοιαζε. Ταγμένος στα "ερυθρόλευκα" ιδεώδη, τα οποία υπερασπιζόταν ανιδιοτελώς μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, δεν σε άφηνε από το χέρι, αν δεν του έλεγες "εντάξει κύριε Σάββα, έχεις δίκιο".

Κι ας μην είχε πάντα. Σημασία είχε να γίνει αυτό που έλεγε το τραγούδι που άκουγε νεαρός με τους συμπαίκτες του: "άλλος σουτάρει ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός, Αυτός προσέχει, εκείνος μαρκάρει, Θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός Φευγατ' από μπρος, φευγάτε από μπρος, Στο Γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός"