Τα χρόνια του Λουκ Τσάντγουικ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν σκέτη κόλαση

Πρόσωπο με σημάδια και σκαψίματα, δόντια ακανόνιστα και πεταχτά, ψυχή τσαλακωμένη και φθαρμένη. Ο Λουκ Τσάντγουικ έπαιξε επαγγελματικό ποδόσφαιρο για 15-16 χρόνια, αλλά ιδίως τα ενεργά χρόνια του στην πανίσχυρη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έμοιαζαν μ' έναν ολοζώντανο εφιάλτη που όφειλε ν' αντιμετωπίζει από βδομάδα σε βδομάδα, όχι ενόσω κοιμόταν. Έναν εφιάλτη άνευ διαλειμμάτων ή περικοπών, στην ίδια ακριβώς ένταση. Μια μόνιμη σκιά σε κάθε βήμα του, ένα διαρκές σαρκοβόρο μαρτύριο που λίγο-λίγο κατέτρωγε τα σωθικά του.

Μόλις 39 ετών σήμερα ο γεννημένος στο Κέμπρτιτζ παλαίμαχος μεσοεπιθετικός, σταμάτησε πριν κλείσει τα 35 του με την ελπίδα πως θα σπάσει τα δεσμά και θα ξεγλιστρήσει αθόρυβα από το σκοτεινό κελί του. Βγήκε στο φως. Σήμερα ο Λουκ Τσάντγουικ ασχολείται με το 'μεγάλωμα' των παιδιών ως ενεργό μέλος του Football Fun Factory. Ενός ποδοσφαιρικού πρότζεκτ υπό τη μορφή καμπ που φιλοξενεί αγόρια και κορίτσια 5 ως 12 ετών κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών και μαζί με τους άλλους προπονητές επιδιώκουν πάνω και πέρα απ' οτιδήποτε άλλο το χαμόγελο.

To χαμόγελο που στερήθηκε σε μεγάλες δόσεις αυτός, μολονότι από τα 15 του ανήκε στις ακαδημίες των 'κόκκινων διαβόλων' και ήταν από τα 'φυντάνια' των τμημάτων υποδομής που ο εντυπωσιασμένος σερ Άλεξ Φέργκιουσον είχε ξεχωρίσει και προωθήσει σταδιακά στην πρώτη ομάδα. Φρόντισε μάλιστα να δοθεί δανεικός σε επαγγελματικό κλαμπ (βελγική Αντβέρπ) για να ωριμάσει, τον έφερε πίσω και στο δεύτερο μισό της σεζόν 2000-01, πριν από τα 21 του, τού έδωσε 18 συμμετοχές στην Premier League (2 γκολ) κι άλλες 3 στο Champions League (η μία στο 1-1 με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, αντικαθιστώντας στο 63' τον Μπέκαμ).

Ένας αντίστοιχος 20άρης νέος θα ήταν ενθουσιασμένος με την προοπτική. Κάθε άλλος στη θέση του θα πετούσε στους επτά ουρανούς, 'μεθυσμένος' από το νέκταρ της πρόωρης αναγνώρισης και ενός λαμπρού μέλλοντος σ' ένα από τα κορυφαία κλαμπ του πλανήτη, κυκλοφορώντας στα ίδια αποδυτήρια με τον Γκιγκς, τον Κιν, τον Σκόουλς, τον Μπαρτέζ και τόσους άλλους. Ο Τσάντγουικ, αντιθέτως, υπέφερε. Απέφευγε να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέπτη. Τρόμαζε στη θέα του ειδώλου του. Ήταν σαδιστική κάθε συμμετοχή του σε αγώνα - ιδίως εκτός έδρας. Τα περιπαικτικά σχόλια αντιπάλων οπαδών, ουχί μόνο, για το σχήμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έγιναν κοφτερά βέλη που πλήγωναν το κορμί του. Δεν ενδιέφερε τι κάνει ή τι δεν κάνει στο χορτάρι. Είναι, μεταξύ άλλων, ο παίκτης που έχει ένα περισσότερο πρωτάθλημα από τον Στίβεν Τζέραρντ.

"Έπαιξε μεγάλο ρόλο στην αποδοχή που έτυχα ως ποδοσφαιριστής. Πιστεύω ότι αν έμοιαζα όπως οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα με θυμούνταν επειδή είχα διαφορετική εμφάνιση", υποστήριξε ο Τσάντγουικ σε συνέντευξή του στο SPORTbible. "Θυμάμαι να λένε πως είμαι άσχημος και πως τα δόντια μου εξέχουν. Αισθανόμουν ότι όλοι γελούσαν μαζί μου", ομολόγησε. Όλοι ασχολούνταν μαζί του, αλλά για λάθος λόγους.

Ο νεαρός Άγγλος, διεθνής ως την U21, δεν είχε ενεργοποιημένες αντιστάσεις. Επέλεγε να κλείνεται ολοένα στον εαυτό του και να μην απολαμβάνει τις στιγμές, βουτηγμένος σε μια δίνη αμφιβολιών. "Ήταν ο λόγος που δεν έβγαινα πολύ εγώ. Ήμουν νευρικός. Ένιωθα ντροπή". Πόνος βουβός που δεν εκφραζόταν, μια μάζα οδυνηρών συναισθημάτων που τον έπνιγαν μέρα με τη μέρα. "Ήταν μια δύσκολη κατάσταση να πάω και να μιλήσω σε κάποιον γι' αυτό. Ήμουν ένας ήσυχος συμπαίκτης. Δεν μιλούσα τόσο πολύ. Θα πήγαινα για προπόνηση, μετά σπίτι και θα έμενα στο διαμέρισμα. Ακόμη κι αν οι συμπαίκτες μου το παρατηρούσαν, δεν νομίζω πως θα είχα ανοιχτεί. Στην οικογένειά μου θα το έφερναν κάποιες φορές στην επιφάνεια, αλλά εγώ θα το έκρυβα κάτω από το χαλί. Είναι δύσκολο να βγεις και να μιλήσεις. Βαθιά μέσα μου ήμουν στα κάτω μου, αλλά ήθελα να το κρατήσω αυτό το σκληρό περίβλημα εξωτερικά σαν να μην επρόκειτο να μ' επηρεάσει". Μόνο "όσο μεγάλωνα, ανέπτυξα περισσότερες αντοχές", προσέθεσε παραμένοντας πάντως "ήσυχος και ντροπαλός".

Σπανίως άνοιγε το στόμα του, είτε για να μιλήσει είτε για να χαμογελάσει.

Αν γυρνούσε το χρόνο πίσω "θα μιλούσα ανοικτά για τα όσα αισθανόμουν. Θα ένιωθα καλύτερα, γιατί αν αισθάνεσαι πεσμένος πρέπει να το πεις". Ίσως άλλαζε κανάλι στην τηλεόραση του και δεν παρακολουθούσε εμμονικά το 'They Think It's All Over', μια εβδομαδιαία αθλητική εκπομπή του BBC One με χιουμοριστικό περίβλημα, που έβρισκε πάντα τρόπο να σχολιάσει το παρουσιαστικό του και όχι την ποδοσφαιρική αξία του. "Φαινομενικά ήταν μια χαλαρή κωμική εκπομπή, αλλά φαινόταν ότι καθένας είχε να πει για την εμφάνισή μου. Θα με έβριζαν στο γήπεδο και θα το αποδεχόμουν, γιατί συμβαίνει στον καθέναν, αλλά ήταν τα εξωγηπεδικά που μ' επηρέαζαν περισσότερο". Ήταν ώρα να πει όσα τον ενοχλούσαν.

Άλλωστε ο Τσάντγουικ, που αγωνίστηκε ακολούθως σε Γουέστ Χαμ, Στόουκ, Νόριτς, Μίλτον Κέινς Ντονς προτού κλείσει τον κύκλο του στην Κέμπριτζ και καταλάβει κατόπιν ότι η προπονητική σε επαγγελματικό επίπεδο δεν του ταιριάζει, έχει καταλήξει το δίχως άλλο πως "η ψυχική υγεία είναι το σημαντικότερο. Έχουμε όλοι τα πάνω και κάτω μας, αλλά το να μιλάς για τα συναισθήματά σου είναι καλό". Δεν τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι γι' αυτόν, αρκεί να διατηρεί την αναγκαία ισορροπία με τον εαυτό του. Είναι συμφιλιωμένος με τον Λουκ. Τώρα κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέπτη και δεν σπάει από ντροπή.

Άλλος άνθρωπος...