The Italian Job
Ενα Μουντιάλ δεν μπορεί να αξιολογηθεί με ασφάλεια πριν να διεξαχθεί το επόμενο. Τα σημαντικά γεγονότα είναι αυτά που θα αντέξουν στο χρόνο και θα θυμόμαστε στις επόμενες δεκαετίες κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.

Ενα Μουντιάλ δεν μπορεί να αξιολογηθεί με ασφάλεια πριν να διεξαχθεί το επόμενο. Τα σημαντικά γεγονότα είναι αυτά που θα αντέξουν στο χρόνο και θα θυμόμαστε στις επόμενες δεκαετίες κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006. Παρόλο που έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τη βραδιά που ο Φάμπιο Καναβάρο σήκωνε στα χέρια του το τρόπαιο και στο πόδι ολόκληρη την Ιταλία, η αξιολόγηση μπορεί να έχει μόνον υποκειμενικό χαρακτήρα, ανάλογα με την οπτική γωνία, τις συμπάθειες και τις προσδοκίες του καθενός.
Η πρωταθλήτρια
Κάποια στιγμή χαρακτηρίστηκε «η πιο επιθετική Ιταλία όλων των εποχών» λόγω της παρουσίας της στα προκριματικά και στα πρώτα παιχνίδια της διοργάνωσης. Δικαίωσε αυτόν τον τίτλο στην παράταση του ημιτελικού με τους οικοδεσπότες με μιά παλληκαρίσια πρόκριση, αλλά όταν τα πράγματα σοβάρεψαν οι Ιταλοί έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα: Επαιξαν άμυνα και πήγαν τον τελικό εκεί που ήθελαν. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς οτι από αυτή την ομάδα θυμάται κανείς πολύ πιο έντονα (με σειρά προσφοράς) την παρουσία του Καναβάρο, του Μπουφόν, του Γκρόσο, του Τζαμπρότα και φυσικά του μισητού ήρωα Μάρκο Ματεράτσι, απ’ ότι του Ντελ Πιέρο, του Τότι, του Τόνι και του Τζιλαρντίνο;
Αν αυτή η ομάδα είχε έναν σταρ, αυτός καθόταν στην άκρη του πάγκου. Οχι μόνο το χτίσιμό της αλλά και το κοουτσάρισμα του Μαρτσέλο Λίπι κατά τη διάρκεια του τουρνουά, απλώς μας υπενθύμισαν πως είναι ένας από τους πέντε κορυφαίους προπονητές της τελευταίας δεκαετίας.
Η απογοήτευση
Ποιά ήταν μεγαλύτερη απογοήτευση; Η συνολικά αποκαρδιωτική παρουσία της ομάδας που είχε χαρακτηριστεί πριν από το Μουντιάλ ως το απόλυτο φαβορί για την κατάκτησή του ή οι βαριεστημένες εμφανίσεις του εξαντλημένου Ροναλντίνιο που υποτίθεται πως θα ήταν η μεγάλη ατραξιόν του τουρνουά; Οτι και να διαλέξει κανείς, αποτελεί αίνιγμα πιο μεγάλο κι από αυτό του τελικού του 1998, πως είναι δυνατό μία ομάδα με τόσους φανταστικούς ποδοσφαιριστές – μόλις ένα χρόνο πριν δεν χορταίναμε να τη βλέπουμε στο κύπελλο Συνομοσπονδιών – παρουσίασε τόσο κακό θέαμα. Κι άλλες φορές η Βραζιλία δεν είχε καταφέρει να φτάσει ως τον τελικό, αλλά αυτό νομίζω συνέβη για πρώτη φορά: Μερικά από τα πιο βαρετά παιχνίδια, που έχουμε ήδη ξεχάσει πως παρακολουθήσαμε, είχαν πρωταγωνίστρια (τρόπος του λέγειν) την Βραζιλία.
Λόγω των πέντε Μουντιάλ που έχει κατακτήσει «κλέβει» στο νήμα τον τίτλο της μεγαλύτερης απογοήτευσης από την εξίσου πολυδιαφημισμένη και τραγική Αγγλία. Χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία απογοήτευσης στη Σερβία που έγινε σάκος του μποξ, αποχαιρέτησε πολύ νωρίς τη Γερμανία χωρίς βαθμούς και με 2-10 γκολ και δεν θύμισε ούτε στο ελάχιστο το ένδοξο παρελθόν της
Ο σταρ
Μετά από δύο μέτριες χρονιές στον θίασο της Ρεάλ Μαδρίτης που έφθειραν τον μύθο του και έχοντας αναγγείλει το τέλος της καριέρας του μετά το τελευταίο παιχνίδι της Γαλλίας στη διοργάνωση, ελάχιστοι ήταν αυτοί που περίμεναν τέτοιο «αντίο» από τον Ζινεντίν Ζιντάν. Δεν αναφέρομαι φυσικά στην περίφημη κουτουλιά που επίσης θα βρει τη θέση της στον σκληρό δίσκο των παντοτινών μας ποδοσφαιρικών αναμνήσεων.
Με μία ομάδα που αγκομαχούσε, έναν προπονητή που φοβόταν τη σκιά του και με τον σταρ της εποχής Τιερί Ανρί να είναι όπως συνήθως με την Εθνική ομάδα εκτός κλίματος, ο Ζιζού κατάλαβε αυτό που δυστυχώς ο Ροναλντίνιο δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη: Οι ποδοσφαιρικοί μύθοι χτίζονται κυρίως στα Παγκόσμια Κύπελλα. Ο Πελέ δεν έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη και ο Μαραντόνα πήρε όλο κι όλο ένα UEFA και δύο πρωταθλήματα με τη Νάπολι, αλλά αυτές οι καλοκαιρινές βραδιές ποδοσφαιρικής μαγείας ήταν αρκετές για να τους βάλουν δίχως αμφισβήτηση στην κορυφή της πυραμίδας των καλύτερων παικτών στην ιστορία του αθλήματος.
Ο Ζιντάν ήταν ο απόλυτος σταρ του Μουντιάλ 2006 έστω κι αν έφυγε με άδεια χέρια, ντροπιασμένος από την τελευταία παράσταση της ζωής του. Χωρίς να ευθύνεται, ο Αργεντινός Οράσιο Ελιζόντο θα μπει στα ποδοσφαιρικά κουίζ του μέλλοντος ως «ο διαιτητής που απέβαλε τον Ζιντάν στο τελευταίο του παιχνίδι».
Η αποκάλυψη
Ηταν η Ακτή Ελεφαντοστού που χαιρόσουν να τη βλέπεις, έστω κι αν έπεσε σε όμιλο με θηρία και δεν προχώρησε ή μήπως η άλλη «African power» ομάδα της Γκάνας; Μήπως η Ουκρανία του Μπλαχίν που στην παρθενική της εμφάνιση έφτασε ως τους «8»; Ισως η Πορτογαλία που αυτή τη φορά έκανε την υπέρβαση και έφτασε ένα βήμα από τον τελικό. Ομως όσο κι φαίνεται παράδοξο για μία ομάδα που έχει κατακτήσει τρεις φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, για μένα αποκάλυψη της διοργάνωσης ήταν η διοργανώτρια Γερμανία! Ποτέ δεν την υποστήριζα και τις περισσότερες φορές την αντιπαθούσα, αλλά σε αυτό το Μουντιάλ η ομάδα που παρουσίασε ο Κλίνσμαν κέρδισε μόνο συμπάθειες. Με αμυντικούς αμφίβολης αξιοπιστίας και υστερώντας θεωρητικά σε ποιότητα έναντι των άλλων παραδοσιακών δυνάμεων, κατάφερε να παίξει πολύ ελκυστικό και φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο, ενώ από εκεί που οι ίδιοι οι Γερμανοί φίλαθλοι αμφέβαλαν πριν από το Μουντιάλ αν θα περνούσε από τον πρώτο γύρο, κόντεψε να το κατακτήσει! Φυσικά ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης Μίροσλαβ Κλόζε κάθε άλλο παρά αποκάλυψη ήταν, αφού δίνει τα διαπιστευτήριά του εδώ και πολλά χρόνια με τη Βέρντερ και την Εθνική Γερμανίας.
Η αίσθηση
Ισως να μην ήταν το καλύτερο Μουντιάλ που θυμάμαι, αλλά σίγουρα δεν ήταν ένα από τα χειρότερα, όπως το προηγούμενο στην Απω Ανατολή. Οργανωτικά ήταν τυπικά «γερμανικό» χωρίς υπερβολές και σόου που θα απειλούσαν να κλέψουν τη δόξα από το ίδιο το παιχνίδι. Παρά τα λάθη η διαιτησία ήταν βελτιωμένη και τουλάχιστον όχι καθοριστική στα κρίσιμα ματς.
Το θέαμα ίσως θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερο, αλλά με τέτοια Βραζιλία πάλι καλά που υπήρχαν κάποιες ομάδες που έσωσαν την κατάσταση. Η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο και κατά τη γνώμη μου άξιζε να στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου ήταν η Αργεντινή, αλλά ακόμη κι εγώ κοντεύω να το ξεχάσω αφού κανείς δεν θυμάται τις ομάδες που δεν έφτασαν τουλάχιστον ως τα ημιτελικά.
Στο θέμα της τακτικής θριάμβευσε το ποδόσφαιρο της αναμονής και της αντεπίθεσης σε βάρος του ποδοσφαίρου της πρωτοβουλίας, αφού και οι δύο ομάδες που έφτασαν στον τελικό είχαν ως πρώτο μέλημα την άμυνα. Το μόνο καινούργιο που είδαμε ήταν το πρέσινγκ χωρίς ανάσα σε όλο το γήπεδο που εφάρμοσαν οι Αμερικάνοι και παρόλο που στην πράξη δεν απέδωσε, δεν αποκλείεται να είναι το ποδόσφαιρο του μέλλοντος, αφού είναι δεδομένο πια πως η φυσική κατάσταση παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη σύγχρονη μορφή του αθλήματος.