Τις κερκίδες μου καίω…

Ποιος την χάρη του Τζίμη του Πανούση. Μέσα σε μια μέρα κατάφερε να γίνει επίκαιρος δυο φορές. Μια με τους ιερείς και τις χριστιανικές οργανώσεις που έστρεψαν εναντίον του τα πυρά τους, λόγω χλεύης της εκκλησίας και των συμβόλων της. Και στη συνέχεια με τη διαχρονικότητα των στίχων του. «Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού».

Εδώ είμαστε. Ποιού εχθρού; Και τι άραγε μετατρέπει σε αυτονόητο πόλεμο και φλογισμένο μίσος επιπέδου εμφυλίου την υποστήριξη κάποιας (οποιασδήποτε) ομάδας εντός και εκτός των γηπέδων. Ποια η λογική του φανατισμού λόγω της χρωματικής διαφοράς του κασκόλ; Γιατί κάποιοι αφιονίζονται σε τέτοιο βαθμό που το τυφλό μίσος ξυπνά (τουλάχιστον) δολοφονικά ένστικτα; Και γιατί όλα αυτά σε ένα χώρο, στον οποίο (υποτίθεται πάντα) προκρίνεται η ευγενής άμιλλα και ο καλώς εννοούμενος ανταγωνισμός. Γιατί ο αθλητισμός από χώρος άθλησης και ψυχαγωγίας μετατρέπεται σε αρένα ασίγαστου μίσους;

Ώρες ώρες παρακολουθώντας κάποιον αγώνα νιώθω ότι διακτινίζομαι στη Ρουάντα, όπου οι Χούτου πριν από περίπου μια δεκαετία σκότωναν με ματσέτες τους Τούτσι, επειδή υποτίθεται ανήκαν σε διαφορετική φυλή, με μοναδικό στοιχείο διάκρισης τη λιγότερο πλακουτσωτή μύτη. Αυτοί θα μου πείτε είναι τριτοκοσμικοί και εμείς εδώ δεν βγάλαμε (ακόμα) τις χατζάρες. Άσε που δεν διαφέρουν και ιδιαίτερα οι μύτες μας είτε είμαστε Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, Αεκτζήδες, Παοκτσήδες, Αρειανοί και πάει λέγοντας. Για να μην πούμε ότι ανήκουμε και εις τη Δύση… άρα ως Ευρωπαίοι έχουμε τον πολιτισμό στο αίμα μας. Και να μην λησμονήσουμε ότι εμείς είμαστε οι δημιουργοί της Ακρόπολης…

Πείτε όμως σε τι διαφέρουμε; Και πως είναι δυνατόν στην χώρα που οργάνωσε και διεκπεραίωσε άψογα Ολυμπιακούς Αγώνες πριν από δυο χρόνια, που κέρδισε το Euro και το Eurobasket, κάθε Κυριακή (και Σάββατο ή και Δευτέρα, δεν μασάμε…) η αθλητική δράση να επισκιάζεται από τους καπνούς, τις φωτιές και τα δακρυγόνα; Ναι η μπάλα δεν είναι λαπ τοπ, κοστούμι Αρμάνι και σύσκεψη για μάνατζερ. Είναι πάθος και ένταση. Είναι ψυχή και συναίσθημα. Αλλά τυφλό μίσος απέναντι σε όλους και όλα;

Γιατί το αθλητικό Σαββατοκύριακο να γεμίζει μόνο με σκοτάδι και θλίψη; Και γιατί τόσες μα τόσες Δευτέρες ξημερώνουν με τα παραπάνω ερωτήματα, γιατί επαναλαμβάνονται πάντα τα γνωστά κλισέ και ποτέ (μα ποτέ!) δεν γίνεται τίποτα; Νισάφι…

Ένα μεγάλο ερωτηματικό πλανάται πάνω από την (κατ’ ευφημισμό και μόνο πλέον) αθλητική Ελλάδα. Γιατί;..