Το ατελείωτο hangover

Σε μια χώρα, όπου εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη κόσμος που βγαίνει το βράδυ για να διασκεδάσει και καταλήγει να (κάνει ότι) οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, μάλλον θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάνουμε κακό μεθύσι. Οπως σε τόσα πράγματα, έτσι και στο ποδόσφαιρο, το μεθύσι μας είναι από κακό μέχρι άθλιο. Και το hangover (το… ξενέρωμα στα ελληνικά) που ακολουθεί διαρκεί πολύ περισσότερο και έχει πολύ χειρότερη γεύση.

Δεν πέρασαν καλά – καλά πέντε χρόνια από τότε που ο Παναθηναϊκός έφτανε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ περνώντας εμπόδια όπως η Άρσεναλ, η Σάλκε, η Μαγιόρκα, η Πόρτο, η Σπάρτα Πράγας και η Ρεάλ Μαδρίτης καταφέρνοντας να γίνει η πρώτη και μόνη ελληνική ομάδα που περνάει και από τις δύο φάσεις των ομίλων της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε φτάσει στη δεύτερη φάση περνώντας από έναν όμιλο με τις Γιουβέντους, Αμβούργο και Λα Κορούνια, ενώ την επόμενη χρονιά μολονότι δεν μετείχε στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, έφτασε και πάλι στα προημιτελικά. Τότε όλα έμοιαζαν ιδανικά για τους Πράσινους, τουλάχιστον στην Ευρώπη, καθώς έδειχναν ότι ήξεραν πως να στέκονται απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους και να παίρνουν εκείνοι αυτό που θέλουν. Το ευρωπαϊκό μεθύσι ήταν τόσο γλυκό, που στην Παιανία πείστηκαν ότι το «τσούκου – τσούκου μπολ» δεν ήταν πια για τα μέτρα τους.

Σωστά, αφού δημιούργησαν τόσους «πελάτες» στην Ευρώπη δεν έφτανε απλώς να τους κερδίζουν, έπρεπε να το κάνουν και με στιλ. Ετσι οι Πράσινοι μπήκαν στο σύγχρονο ελληνικό ποδοσφαιρικό ψυχιατρείο του ναι μεν, αλλά! Κι εκεί που στέκονταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς στην Ευρώπη, βρέθηκαν να μαζεύουν τόσες «πεντάρες» όσες δεν είχαν μαζέψει σε μια 20ετία. Από εκεί που ήταν πρωταγωνιστές, τουλάχιστον στις πρώτες φάσεις, έγιναν κομπάρσοι. Και τώρα, που ανακαλύψαμε ότι πάνω στο μεθύσι μας είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, παλεύουμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Τώρα που ανακαλύψαμε όλοι μαζί τη χαρά του τσούκου – τσούκου, την ικανοποίηση του αποτελέσματος στις ευρωπαϊκές βραδιές, διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο είναι να το εφαρμόσουμε. Τώρα που αρχίσαμε να κοιτάμε ότι για να προχωρήσεις σε μεγάλες διοργανώσεις πρέπει να είσαι προσεχτικός και ουσιαστικός δίνοντας σημασία στην κάθε λεπτομέρεια, δυσκολευόμαστε ακόμη και με αντιπάλους που κάποτε ήταν του χεριού μας, ή μάλλον του… ποδιού μας.

Ο Παναθηναϊκός έκανε τη δουλειά του απέναντι στη Χαποέλ παίζοντας σε άδειες εξέδρες. Σημάδια βελτίωσης υπήρξαν, ωστόσο αυτά δεν ήταν εντυπωσιακά κι ούτε θα μπορούσαν φυσικά να είναι. Απλώς οι Πράσινοι έκαναν το πρώτο βήμα. Το ζητούμενο είναι πλέον να κάνουν άλλη μια νίκη και να σφραγίσουν ξανά το ευρωπαϊκό τους διαβατήριο. Στα δύο χρόνια της φάσης των ομίλων του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ μόνο μια ομάδα κατάφερε να αποκλειστεί έχοντας κερδίσει έξι βαθμούς: οι Ρέιντζερς που στις ευρωπαϊκές τους περιπέτειες έχουν πετύχει διάφορα απίθανα αρνητικά ρεκόρ. Μια νίκη πλέον χωρίζει τον Παναθηναϊκό από την πρόκρισή του, που θα σημάνει ότι αυτή τη χρονιά θα μπορέσει να βάλει ξανά τις μακρυμάνικες φανέλες στην Ευρώπη, καθώς η φάση των «32» διεξάγεται στα μέσα Φεβρουαρίου. Και τότε τα δεδομένα θα είναι σίγουρα διαφορετικά.

Τουλάχιστον μετά τις απανωτές σφαλιάρες, έγινε κατανοητό ότι το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα σε μια ευρωπαϊκή βραδιά, είναι το αποτέλεσμα. Ποτέ δεν είναι αργά, πάντως. Κάποτε θα φτάσουμε στο σημείο κι εμείς, να ξεχωρίζουμε τις στιγμές που αξίζει να πιεις ένα ποτηράκι παραπάνω. Οταν θα έχουμε… βαρεθεί να κερδίζουμε ομάδες του τύπου Χαποέλ, Ρόζενμποργκ, Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, Μέταλουργκ Ζαπορίζια κλπ, τότε θα αξίζει – αν μας ξαναφέρει η μοίρα αντιμέτωπους – να το ρίξουμε λιγάκι έξω. Να παλέψουμε για το κάτι παραπάνω. Και τελικά έτσι, και θα το διασκεδάζουμε και θα το θυμόμαστε όπως του αρμόζει… Αλλά μέχρι να βαρεθούμε να κερδίζουμε, αυτούς τους αντιπάλους έχουμε πολύ χρόνο και πολλά βήματα μπροστά μας. Βήμα 1: φτιάχνουμε μια ποδοσφαιρική ομάδα…