Ο "κλέφτης" Φαν Χάαλ, ο Κασίγιας κι η διαιτησία

Η Ολλανδία έγινε Βραζιλία

Ο Λουίς φαν Χάαλ δεν αστειευόταν όταν εξυμνούσε το θεωρητικά αναχρονιστικό 5-3-2. Ελλείψει πιο γνωστών (και ουχί απαραιτήτως πιο καλών) αμυντικών μονάδων, και δη εν συγκρίσει με το πετυχημένο 2010, άλλαξε την ταυτότητα των "οράνιε" και απαρνήθηκε το παγιωμένο 4-3-3 για τον συγκεκριμένο αγώνα (λογικά θα το επαναφέρει σε επόμενους). Δεν είχαν περάσει 20 λεπτά από το πρώτο παιχνίδι τους σε κάποια διοργάνωση ως ενιαία πεντάδα άμυνας και παρά την απειρία των 24,2 ετών μέσου όρου ηλικίας, οι Ντάλεϊ Μπλιντ, Μπρούνο Μάρτινς Ίντι, Στέφαν ντε Φράι, Ρον Φλάαρ και Ντάριλ Γιάνμαατ κατάφεραν να συντονιστούν άψογα και να βγάλουν σε θέση οφσάιντ τον Ντιέγκο Κόστα. Αυτή η φάση επιβεβαίωσε ότι ο μοναδικός τρόπος να νικηθεί η άμυνα των "οράνιε" ήταν από την ποιότητα των μονάδων του αντιπάλου και όχι από το σύστημα και την τακτική του Βιθέντε ντελ Μπόσκε.

Ο Θέμης Καίσαρης το είχε μνημονεύσει στο προηγούμενο hat trick και ο μπασκετικός (;) Γιώργος Συρίγος το ανέλυσε λίγο περισσότερο στο facebook:

Βρείτε τις διαφορές: Άμυνα τριών στόπερ από το πουθενά σε σχέση με ό,τι μας είχε συνηθίσει η χώρα στο παρελθόν, δύο μπακ με τουλάχιστον αξιοπρεπή ανεβάσματα (έστω μόνο ο Μπλιντ για την Ολλανδία), δύο "κόφτες" για ασπίδα και για να "μπουκώνουν" τους χώρους και τρεις μπροστά να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν, χωρίς απόλυτη τακτική εξάρτηση με τους υπόλοιπους 8 παίκτες πίσω τους.

Στην επιτυχία της τακτικής, βέβαια, βοήθησε και οι γνωστές ιδιαιτερότητες της Ισπανίας, σχετικά με το τίκι τάκα, την... άρνηση reactive παιχνιδιού και plan b. Αν και έπαιξε με έναν αμυντικό παραπάνω (Σέρχιο Ράμος, Γεράρδ Πικέ και Σέρχιο Μπουσκέτς που οπισθοχωρούσε, αφού τα ακραία μπακ έπαιζαν πάντοτε μπροστά από τη θέση εκκίνησης) σε σχέση με τους αντίπαλους επιθετικούς, κατά τη γνωστή φιλοσοφία του Ρίνους Μίχελς, όταν χάθηκε το τόπι στο 2ο ημίχρονο, η συγκεκριμένη τακτική ήταν απολύτως διάτρητη.

Η άρνηση αποδοχής

Έρχεται η ώρα που κάθε ποδοσφαιριστής πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν τα μηνύματα που δέχεται από κάθε πλευρά. Ο Ίκερ Κασίγιας έλαβε πολλά τέτοια τα τελευταία χρόνια. Ακόμα κι αν οι γκάφες του δεν γίνονταν πρωτοσέλιδες όπως εκείνες του Βίκτορ Βαλδές, εκτός Ισπανίας δεχόταν αρκετή κριτική για την απόδοσή του και τις αδυναμίες που δεν βελτίωσε ποτέ.

Στα 33 του, ηλικία διόλου απαγορευτική για έναν τερματοφύλακα, δείχνει να μην μπορεί να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο. Έχοντας χάσει τη θέση βασικού από δύο διαφορετικούς προπονητές της Ρεάλ Μαδρίτης, μετά και από την εμφάνισή του κόντρα στην Ολλανδία, άρχισε το debate για το εάν θα πρέπει να συνεχίσει κάτω από τα καρέ. Αυτήν τη φορά δεν έχει προστασία από τους δημοσιογράφους και η σκόνη δεν κρύφτηκε κάτω από το χαλάκι...

Μόνο που ο San Iker δεν είναι ο μόνος. Ίσως, μάλιστα, είναι από τους πιο δικαιολογημένους, αφού μετά από τον σοβαρό τραυματισμό του Βαλδές, μόνο αυτός είχε το υπόβαθρο να καθίσει κάτω από τα καρέ της συγκεκριμένης Ισπανίας.

Στο Μεξικό, η παρουσία του 38χρονου Ράφαελ Μάρκες σε ρόλο βασικού στόπερ μόνο ενδεδειγμένη λύση δεν αποδείχθηκε για μία ομάδα με στόχο κάτι παραπάνω από το να αποφύγει την τελευταία θέση του ομίλου. Το status quo του Μεξικανού αμυντικού, όμως, όπως συμβαίνει και με τον Κασίγιας, υπερισχύει της δύναμης του προπονητή, ο οποίος επαφίεται στο γνώθι σαυτόν του παίκτη του. Και αναμένουμε να δούμε τις περιπτώσεις Ντιέγκο Λουγκάνο, Ντιέγκο Φορλάν και Μάριο Γέπες, μεταξύ άλλων.

Μην χαθούμε στον βούρκο

Με την έρευνα για την ανάληψη του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 από τη Ρωσία και του 2022 από το Κατάρ να βρίσκεται στην κορύφωσή της και τον Φραντς Μπέκενμπαουερ άρτι τιμωρηθέντα για το ζήτημα, η FIFA βρίσκεται στο "μικροσκόπιο" των πάντων.

Η συζήτηση που άρχισε περί διαιτησίας δεν θα κλείσει στις επόμενες ημέρες. Οι επόπτες τήρησης των κανονισμών του ποδοσφαίρου σε έναν αγώνα παίρνουν κάτω από τη βάση σε κάθε μάθημα. Πρώτοι διαιτητές, βοηθοί, όλοι μαζί, με εξώφθαλμα λάθη ή αστοχίες σε δύσκολες φάσεις, έχουν προκαλέσει παγκόσμια συζήτηση για την ικανότητά τους και για τα... συμφέροντα που μπορεί να εξυπηρετούν.

Κάποιες στιγμές, βέβαια, βυθιζόμαστε στη διαιτητολαγνεία και λησμονούμε τα βασικά. Εφόσον η ανθρώπινη υπόσταση του διαιτητή, με ό,τι αυτή συνεπάγεται (σφάλματα), γίνεται δεκτή βάσει κανονισμών ως μέρος του παιχνιδιού, γιατί πχ. το λάθος πέναλτι κατά της Ολλανδίας θεωρείται μεγαλύτερο λάθος από εκείνο του Στέφαν ντε Φράι που έχασε τον Ντιέγκο Κόστα στην κάθετη πάσα; Γιατί η αδυναμία του Ίκερ Κασίγιας να "καθαρίσει" τη φάση δεν ευθύνεται περισσότερο στην επίτευξη του 3ου τέρματος των "οράνιε", σε σχέση με τον μη καταλογισμό επιθετικού φάουλ;

Εάν τα λάθη δεν είναι εμμονικά προς τη μία πλευρά, τότε απλά μιλάμε για ανίκανο ή/και σε κακή μέρα διαιτητή και η περίπτωσή του θα πρέπει να προσελκύει τη δημοσιότητα που του αντιστοιχεί. Όχι όλη και πάντοτε λιγότερη από εκείνη των ποδοσφαιριστών, των προπονητών, των ομάδων και των φιλάθλων. Εξάλλου, πόσα λάθη κάνει ο διαιτητής εις βάρος μιας ομάδας σε ένα 90λεπτο και πόσα οι παίκτες και ο προπονητής της;

Διαβάστε ακόμη

Ισπανία - Ολλανδία 1-5 (VIDEO)

Χιλή - Αυστραλία 3-1 (VIDEO)

Μεξικό - Καμερούν 1-0 (VIDEO)