Το μουντιαλικό γκολ που μου έκλεισε τη φωνή

Δεν είναι ίδια όλα τα γκολ, όπως δεν είναι ίδιες και οι αντιδράσεις μας όταν τα παρακολουθούμε. Οι συντάκτες του Contra.gr απαντούν στην πιο απλή ερώτηση: Ποιο γκολ που σημειώθηκε σε Παγκόσμιο Κύπελλο πανηγύρισες έξαλλα;

Του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Να σημειωθεί ότι δεν πανηγυρίζω εύκολα, πόσο μάλλον έξαλλα. Ακόμα και σε σημαντικά γκολ του ΠΑΟΚ ή της Λίβερπουλ, το πολύ – πολύ να σφίξω τη γροθιά και να πω ένα πολύ χαμηλόφωνο: «Ναι ρε»! Να σημειωθεί επίσης ότι μεγαλώνοντας νόμιζα ότι το να υποστηρίζεις την Εθνική Ιταλίας στα Μουντιάλ είναι μια σπάνια γενετική ασθένεια. Γεννιέσαι με αυτήν, δεν την επιλέγεις δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να απαλλαγείς κι επίσης, δεν ελπίζεις ότι θα βρεις κι άλλους σαν εσένα. Κι έτσι δεν είχα πανηγυρίσει ποτέ γκολ της «Σκουάντρα Ατζούρα» μέχρι τον ημιτελικό του Μουντιάλ του 2006.

Τη δουλειά βασικά την είχε κάνει ήδη ο Γκρόσο στην παράταση. Την αποτελείωσε ο Αλεσάντρο Ντε Πιέρο στο 120ο. Το γεγονός ότι με τον συγκεκριμένο τρόπο, με τον συγκεκριμένο παίκτη (τον οποίο αγαπούσα, λίγο λιγότερο από τον Ρομπέρτο Μπάτζιο) και κόντρα στον συγκεκριμένο αντίπαλο (πελατάκια) η Ιταλία εξασφάλιζε την πρόκριση της στον τελικό, με σήκωσε από την καρέκλα μου όσο ελάχιστα γκολ έχουν καταφέρει. Βοήθησαν και οι φωνές από τα γύρω μπαλκόνια. Είναι πάντα ωραία να διαπιστώνεις ότι υπάρχουν κι άλλοι (αρκετοί) με την ίδια ασθένεια.

Του Δημήτρη Σαλπιγγίδη ο Τόλης Χορτάτος

Ποτέ δεν είχα υποστηρίξει στο παρελθόν θερμά συγκεκριμένη εθνική για να έχω λόγους να πανηγυρίσω έξαλλα κάποιο από τα τέρματά της στη διοργάνωση. Αν έπρεπε να είμαι σώνει και καλά με κάποια ομάδα, συνήθως επέλεγα την ασθενέστερη από το εκάστοτε ζευγάρι και στην καλύτερη των περιπτώσεων ύψωνα ψηλά τα χέρια για να δείξω την προτίμησή μου στην παρέα μου. Μέχρι εκεί όμως... Όλα αυτά άλλαξαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής πριν από τέσσερα χρόνια, στην πρώτη συμμετοχή της Εθνικής μας στη διοργάνωση με αρκετές πιθανότητες για κάτι καλό.

Στο παιχνίδι με τη Νιγηρία λοιπόν, το γκολ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη με το οποίο ισοφαρίσαμε τους Αφρικανούς, ήταν το πρώτο που πανηγύρισα έξαλλα, αυθόρμητα, δίχως εγκράτεια και με πάρα πολλή ένταση. Ήταν το πρώτο ελληνικό, αυτό που έβαζε τέλος στην "κατάρα" της αφλογιστίας, στην 5η απόπειρα (μετά από τα τρία στις ΗΠΑ και το πρώτο στη Νότιο Αφρική κόντρα στη Νότιο Κορέα) και ήταν λογικό πιστεύω, για όλους τους Έλληνες, να ξεδώσουμε. Εγώ δεν ξέφυγα από τον κανόνα. Ακόμη περισσότερο πανηγύρισα όμως αυτό του Βασίλη Τοροσίδη λίγο αργότερα, για ευνόητους λόγους. Δεν κερδίζει κάθε μέρα η Εθνική στο Μουντιάλ άλλωστε.

Του Ντιέγκο Μαραντόνα ο Σταύρος Γεωργακόπουλος

Από τότε που άρχισα να έχω ποδοσφαιρικές παραστάσεις η Εθνική ομάδα που με «τρέλαινε» και με «τρελαίνει» είναι η Βραζιλία. «Ψοφάω» για τακουνάκια, κοντρόλ με τις τάπες, ντρίμπλες και «μαγικά» που κάθε Βραζιλιάνος έχει στο ρεπερτόριό του, σεβόμενος την καταγωγή του. Χάζευα με τις ώρες τους παικταράδες της «σελεσάο» από το 1982 τότε που έπαιζε το «άτι» Έντερ, ο Φαλκάο, ο Σόκρατες, ο μεγάλος Ζίκο, να κάνουν πλάκα στους αντιπάλους κι ας μην έβαζαν γκολ… ποτέ! Το είχαν συνήθειο, άλλωστε, στα νεανικά μου χρόνια, όλοι οι «μπραζίλ» να προσπαθούν να μπουν με τη μπάλα στα δίχτυα και να χάνουν σε κάθε αγώνα ένα τσουβάλι ευκαιρίες.

Το γκολ που δεν θα ξεχάσω, ωστόσο, το έχει πετύχει ο Αργεντινός Θεός του ποδοσφαίρου. Ο τεράστιος Ντιέγκο Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία. Έβαλε ένα με το χέρι, αλλά κράτησε το καλύτερο για το τέλος. Ακόμη καλπάζει με τη μπάλα κολλημένη στο αριστερό. Δε νομίζω ότι θα υπάρξει άλλο γκολ στην ιστορία της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου που όσες φορές κι αν το δω δεν θα μου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Μέγας είσαι Μαραντόνα και θαυμαστά τα έργα σου.

Του Κάρλες Πουγιόλ ο Νίκος Γιαννόπουλος

Για να δικαιωθεί εκείνη η τεράστια Εθνική ομάδα της Ισπανίας στο Μουντιάλ του 2010 στη Νότιο Αφρική έπρεπε να ξεπεράσει το εμπόδιο της εξίσου μεγάλης Γερμανίας στον ημιτελικό. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, η προσπάθεια απαιτούσε μεγάλο κόπο, ποδοσφαιρική δεξιότητα αλλά και ισχυρή δόση τύχης. Παρακολουθούσαμε από την τηλεόραση το ματς με μεγάλη αγωνία αλλά και προσμονή για να φτάσουν για πρώτη φορά στον τελικό οι ρόχα. Υπήρχαν και φίλοι που υποστήριζαν τα πάντσερ, αλλά με το πρώτο μνημόνιο να έχει μπει ήδη στη ζωή μας αυτοί ήταν ολοένα και λιγότεροι. Η τελική λύτρωση ήρθε από τον άνθρωπο που πάντα δήλωνε παρών στα μεγάλα παιχνίδια.

Όσο η μπάλα βρισκόταν στον αέρα, η αέρινη κόμη του Κάρλες Πουγιόλ δέσποζε στην περιοχή. Ο Καταλανός με εκείνο το καταπληκτικό άλμα του κατέστρεψε ότι βρήκε στο διάβα του και έστειλε την μπάλα στα γερμανικά δίχτυα προς μεγάλη ανακούφιση των φίλων των Ισπανών σε όλο τον κόσμο. Στο γραφείο οι περισσότεροι ξεσπάσαμε σε κραυγές. Κραυγές χαράς για τη δικαίωση της καλύτερης Εθνικής ομάδας όλων των εποχών. Στον τελικό απλώς μπήκε το κερασάκι στην τούρτα και έτσι ένα πολύ ωραίο αλλά και πολύ μεγάλο ποδοσφαιρικό παραμύθι που άρχισε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας το καλοκαίρι του 2008 ολοκληρώθηκε με το happy end που πάντα αρμόζει σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Η Ισπανία βρέθηκε στο Εβερεστ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Του Πάπα Μπούμπα Ντιόπ ο Μάνος Ανδρουλάκης

Ο Γιούρι Τζορκαέφ χάνει την μπάλα στο κέντρο και δίνει την ευκαιρία να βγει στην κόντρα η Σενεγάλη. Ο Ελ Χατζί Ντιούφ αποφεύγει το τάκλιν του Φρανκ Λεμπέφ και κάνει το γύρισμα από αριστερά, η μπάλα βρίσκει στον Μαρσέλ Ντεσαϊγί και αλλάζει ελαφρώς πορεία, κοντράρει στον Εμανουέλ Πετί, ο Φαμπιάν Μπαρτέζ δεν μπορεί να την απομακρύνει, κυλάει σαδιστικά και ο Πάπα Μπούμπα Ντιόπ απλώς την σπρώχνει στα δίχτυα. Αραχτός στον καναπέ του σαλονιού μου, ύστερα από αρκετές ημέρες ανυπομονησίας για τη σέντρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το γεγονός και μόνο ότι η Γαλλία βρισκόταν πίσω στο σκορ από μία πρωτάρα μου προξένησε τρομερή εντύπωση.

Θα είμαι ειλικρινής: δεν πανηγύρισα έξαλλα, αλλά ανασηκώθηκα και είπα "τι λε ρε;" Στα γουρλωμένα μάτια μου φάνταζε αδιανόητο να χάσει η πρωταθλήτρια Κόσμου και Ευρώπης στην πρεμιέρα της διοργάνωσης. Κι όμως η ομάδα του Γάλλου παρακαλώ, και συγχωρεμένου πια, Μπρούνο Μετσού νίκησε με γκολ ενός μετέπειτα άσου της ΑΕΚ. Σημαντική επισήμανση: Δεν συμπεριέλαβα κάποιο από τα δύο γκολ της Εθνικής ομάδας στο θεσμό γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

Του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ο Σταύρος Καραϊνδρος

Έχω μία συμπάθεια για την Εθνική Ιταλίας. Μέχρι εκεί. Καμία πόρωση, καμία τρέλα για καμία Εθνική ομάδα. Μία συμπάθεια που πηγάζει από το γεγονός ότι τους Ιταλούς τους θεωρώ ό,τι κοντινότερο σε Ελλάδα και νοοτροπία. Στο Μουντιάλ του 2006, ήταν από τις λίγες φορές -ίσως και η μοναδική- που φανατίστηκα όταν οι Ιταλοί έπαιξαν με τους Γερμανούς στα ημιτελικά. Οχι γιατί έχω κάτι με την Γερμανία -η πρώτη εμφάνιση που απέκτησα ήταν του Κλίνσμαν από το Μουντιάλ του '90- αλλά γιατί η Ιταλία ήταν πιο κοντά από ποτέ στον τελικό.

Στο 0-2 του Ντελ Πιέρο στην παράταση ξέφυγα λίγο παραπάνω από το επιτρεπόμενο όριο. Και δεν ήμουν ο μόνος, αφού με τον καιρό έμαθα πως αυτό το γκολ πανηγυρίστηκε από πολλούς, για διαφορετικούς λόγους, αλλά όλοι κατέληγαν σε έναν: η Ιταλία είναι περισσότερο συμπαθής από την Γερμανία. Κι αφήστε τη Μέρκελ μακριά από οποιαδήποτε συζήτηση. Εξάλλου το 2006 το Μνημόνιο ήταν κάτι άγνωστο για εμάς...

Του Σαλίφ Ντιαό ο Κώστας Μπράτσος

Το καλύτερο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ως γνωστόν, έχει μπει σε Μουντιάλ. Ένα γκολ που άφησε άναυδη ολόκληρη την αντίπαλη άμυνα με την μπάλα να διασχίζει το γήπεδο σε χρόνο dt. Και προφανώς δεν είναι ούτε του Ντιέγκο Μαραντόνα ούτε του Κάρλος Αλμπέρτο ούτε φυσικά του Σαΐντ αλ Οβαϊράν. Παγκόσμιο Κύπελλο 2002 και μέσα σε 15 δευτερόλεπτα, από στάση mieh βρέθηκα να τραβάω τα μαλλιά μου από αυτό που είχε κάνει η Σενεγάλη. Η Σενεγάλη. Ούτε η Αργεντινή ούτε ο Μαραντόνα. Αυτό που είχε κάνει ο "Σαλίφ ο Ντιαό" και η παρέα του και γι' αυτό έχει και πολύ μεγαλύτερη σημασία. Δέκα αγγίγματα της μπάλας, εκ των οποίων το ένα ήταν τάκλιν στο κόρνερ της Δανίας, τα 4 πάσες, το ένα σουτ και τα εναπομείναντα 4 ήταν ντρίμπλες. Τέσσερις διαφορετικοί παίκτες ακούμπησαν την μπάλα σε αυτήν την αντεπίθεση για σεμινάριο, ενώ ακόμα ένας είχε συμμετοχή, τραβώντας αντίπαλο πάνω του.

Ο επιθετικός της Καλλονής, Ανρί Καμαρά, έκοψε έξω από την περιοχή του σε μία φάση που οι Δανοί πίεζαν αν και ήταν 1-0 μπροστά στο σκορ, έδωσε την πρώτη πάσα στον Ελ Χατζί Ντιούφ που ξεχυνόταν από δεξιά, εκείνος πάτησε με τις τάπες στον Ντιαό που βρισκόταν στον χώρο του κέντρου και συνέχισε την κούρσα του. Ο υψηλόσωμος μέσος της Σεντάν πέρασε μία προωθημένη πάσα στον επερχόμενο Καλιλού Φατιγκά από αριστερά, ο οποίος είχε όλη την πτέρυγα δικιά του και αγγίζοντας την μπάλα μόλις δύο φορές, έδωσε τον χρόνο σε δύο συμπαίκτες του να κάνουν τις κινήσεις που διέλυσαν την άμυνα του Ρενέ Χένρικσεν. Ο Σουλεϊμάν Καμαρά έφυγε προς τα αριστερά και πήρε μαζί του τον στόπερ του Παναθηναϊκού, ο Ντιαό γέμισε τον κενό χώρο, βρέθηκε σε θέση τετ α τετ και νίκησε τον Τόμας Σόρενσεν. Το ΑΠΟΛΥΤΟ ΓΚΟΛ διαμόρφωσε το τελικό 1-1 και η Σενεγάλη λίγο αργότερα προκρίθηκε στη φάση των 16.

Του Αντρέας Μπρέμε ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το πέναλτι του Μπρέμε στον τελικό του Italia 90, εκτός από το γκολ που πανηγύρισα σαν αφιονισμένος, είναι μάλλον και το πρώτο γκολ που θυμάμαι να πανηγυρίζω γενικά. Δεν ξέρω γιατί, ακόμα το ψάχνω, απλά απ' τα 7 μέχρι τα 13 ήμουν ο πιο φανατικός οπαδός της Δυτικής Γερμανίας έξω απ' τη Δυτική Γερμανία. Ο πατέρας μου προβληματίστηκε έντονα γι' αυτό, άκρη δε βγάλαμε, αλλά ας μείνουμε στο γκολ. Παρότι 7, μου είχε καταστεί αρκετά σαφές ότι αυτό το πέναλτι κρίνει πολλά και γράφει ιστορία. Εκείνο το καλοκαίρι, εκτός από κάτι αόριστες εκθέσεις χωρίς συγκεκριμένο αποδέκτη, είχα μάθει να γράφω και το όνομα του Burruchaga της Αργεντινής. Μετά το πέναλτι-κούπα του Αντρέας Μπρέμε, δεν ξαναέγραψα όνομα παίκτη εκτός Δ. Γερμανίας στις φανταστικές περιγραφές αγώνων που ξεχύνονταν σε κάτι Α4 χωρίς γραμμές.

Του Ροναλντίνιο ο Γιάννης Ζωιτός

Ένα γκολ που δεν είδα ποτέ σε ζωντανή μετάδοση, αλλά πανηγύρισα τόσο έξαλλα που οι φωνές ακούστηκαν σίγουρα μέχρι τη… Σιζουόκα (πόλη διεξαγωγής της αναμέτρησης). Σπουδαστής δημοσιογραφίας ακόμη τότε, δούλευα για το… καλοκαιρινό χαρτζιλίκι και το παιχνίδι ήταν, όπως τα περισσότερα για την Ευρώπη, πρωινό. Μόνη επιλογή το φορητό μίνι ραδιόφωνο που συντονίστηκε στην ΕΡΑ Σπορ. Χωρίς εικόνα, με παρεμβολές γιατί το σήμα δεν…, η φαντασία οργιάζει. Ακούς τον σπίκερ και πλάθεις εικόνες. Για τη διάταξη, τους ποδοσφαιριστές, τις επιθέσεις, τα φάουλ. Ό,τι γίνεται και εξελίσσεται στο γήπεδο το φέρνεις στο μυαλό σου. Το γκολ του Όουεν σε «γκρεμίζει», αλλά εκείνο του Ριβάλντο στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου αποκαθιστά τις ισορροπίες μέσα σου.

Ως τη στιγμή της απόλυτης έκστασης: την εκτέλεση φάουλ του «Ρόνι». Ξέσπασμα. Σαν αυτό που ο ίδιος ο αφηνιασμένος σκόρερ είχε μετά το 2-1. Ένα γκολ που συνδύασε την έμπνευση της στιγμής και το τέλειο χτύπημα με την ολική ανατροπή στο παιχνίδι και την πρόκριση στην ημιτελική φάση ενός Μουντιάλ. Απέναντι μάλιστα στους αντιπαθείς ποδοσφαιρικά Άγγλους. Είναι να μην πανηγυρίσεις… Μέχρι και ο εκτεθειμένος Σίμαν όφειλε να χειροκροτήσει κι ας μην ήξερε από πού του ήρθε.

Του Δημήτρη Σαλπιγγίδη ο Άκης Γεωργίου

Η πρώτη νίκη της Εθνικής ομάδας στη δεύτερη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν μία από τις έντονες στιγμές. Το γκολ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη μετά το όμορφο στρώσιμο του Κατσουράνη και τη …δόση τύχης ήταν ένα από αυτά που μπορούν να μετατρέψουν ένα μετριοπαθή –σε μη συλλογικό επίπεδο- άνθρωπο όπως εγώ, σε ένα …σαλόνι-animal που ωρύεται και πετάει το τηλεκοντρόλ στον τοίχο.

Του Μάρκο Ταρντέλι ο Δημήτρης Κριτής

Καλοκαίρι του 1982. Στην Ισπανία το Μουντιάλ, στο Πευκί εγώ, σε μία μεγάλη πυλωτή, με μια μεγάλη -για την εποχή- τηλεόραση και καμιά εικοσαριά πλαστικές καρέκλες, γεμάτες από τύπους που άλλοτε συγκεντρώνονταν στο χαζοκούτι και άλλοτε στο μπάρμπεκιου που βρισκόταν τρεις δρασκελιές παραπέρα.

Τρεις υπό κανονικές συνθήκες, γιατί παρά τα 14 χρόνια μου χρειάστηκα μόλις μία για να το φτάσω, στο γκολ του Μάρκο Ταρντέλι στον τελικό. Έκανα δύο φορές τον γύρο της πυλωτής με πανομοιότυπο τρόπο κι έκτοτε ο πανηγυρισμός με ανοικτά τα χέρια και κούνημα του κεφαλιού δεξιά, αριστερά, συνόδευσε τα περισσότερα από τα γκολ που πέτυχα στα ξερά του Αγίου Ιεροθέου και του Ηφαίστου, στο Περιστέρι.

Είναι ακόμη και σήμερα από τους ελάχιστους παίκτες που μου έρχονται αβίαστα στο μυαλό, όταν μιλάμε και καλούμαι να θυμηθώ σπουδαία “8άρια” του διεθνούς ποδοσφαίρου. Ο Μάρκο ο Ταρντέλι...

Του Δημήτρη Σαλπιγγίδη ο Γιάννης Ντάλλας

Όταν το ζεις από κοντά, είναι πάντοτε διαφορετικά. Το πάθος, η αγωνία, οι αντιδράσεις, οι παλμοί, όλα, είναι πιο έντονα. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για το πρώτο γκολ της Ελλάδας σε Μουντιάλ. 17 Ιουνίου 2010, στο Μπλουμφοντέιν της Νοτίου Αφρικής και μετά την ήττα από τη Νότια Κορέα με 2-0, στην πρεμιέρα της Εθνικής στο δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της. Ένα λεπτό πριν από το ημίχρονο. Ο Κατσουράνης στρώνει στον Σαλπιγγίδη και αυτός με δεξί βολέ έξω δεξιά από τη μεγάλη περιοχή νικά τον Ενγιάμα και γράφει ιστορία. Πετάχτηκα στον αέρα και δεν ήμουν ο μόνος. Ένιωθα ότι ζούσα κάτι σημαντικό από κοντά, όμως η τρέλα του γκολ δεν με άφηνε να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη ήταν αυτή η σκηνή...

Του Βασίλη Τοροσίδη ο Άρης Ασβεστάς

Αδυνατώ, όσο και αν έχω προσπαθήσει μερικές φορές, να συνδεθώ με οποιαδήποτε ξένη ομάδα, είτε σε εθνικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Ασφαλώς ο καθένας έχει τα χούγια του, τις προτιμήσεις του, τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία του. Προσωπικά μου μοιάζει λίγο αστείο, λίγο γραφικό, το να πανηγυρίσω έξαλλα κάποιο γκολ που θα βάλει η Βραζιλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Αργεντινή και πάει λέγοντας. Όχι όμως επειδή είμαι… Έλληνας και υποστηρίζω την δική μας Εθνική. Είναι γιατί δεν μου κάνει την παραμικρή αίσθηση: για τη δική μου φιλοσοφία, πανηγυρίζεις έξαλλα γκολ ξένης ομάδας μόνο αν το έχεις παίξει στο στοίχημα και κερδίζεις ή αν για κάποιο λόγο είσαι συναισθηματικά συνδεδεμένος με κάποια άλλη χώρα.

Το πώς βλέπω εγώ τα πράγματα λίγο ενδιαφέρει πάντως, συνεπώς θα πω χωρίς δεύτερη σκέψη ότι τα γκολ που πανηγύρισα έξαλλα δεν μπορούν να είναι άλλα από αυτά του Σαλπιγγίδη και του Τοροσίδη κόντρα στη Νιγηρία στο Μουντιάλ του 2010. Ήταν τα πρώτα γκολ που πέτυχε η Εθνική στην μικρή ιστορία της στη διοργάνωση και φυσικά η πρώτη της νίκη. Γκολ τα οποία ξύπνησαν μνήμες 2004 και πανηγυρίστηκαν όπως εκείνα έξι χρόνια πριν στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Γκολ τα οποία σου δημιουργούσαν την προσμονή και την αγωνία μήπως και γίνει κανένα θαύμα στο τελευταίο ματς του ομίλου με την Αργεντινή και περάσουμε στην επόμενη φάση. Σε εκείνο το ματς αντέξαμε ως το 77’ και φυσικά δεν τα καταφέραμε. Όμως το Ελλάδα-Νιγηρία έμεινε στην ιστορία…

Του Γιόρνταν Λέτσκοφ ο Θέμης Καίσαρης

Ναι, η φωνή έκλεισε στο γκολ του Σαλπιγγίδη και όντως το γκολ του Ντελ Πιέρο το πανηγύρισα έξαλλα σε καφετέρια με τους φίλους μου, αν και δεν είμαι φίλος των Ιταλών. Αλλά το μουντιαλικό γκολ που με ξεσήκωσε περισσότερο ήταν ένα στην Αμερική το 1994.

Προημιτελική φάση, Γερμανία-Βουλγαρία. Μπροστά οι Γερμανοί με πέναλτι του Ματέους, θέλω όσο τίποτα μια ισοφάριση απ'τους Βούλγαρους, για να αποκτήσει ενδιαφέρον το ματς, ακόμα και για να δω το φαβορί να αποκλείεται. Ο Στόιτσκοφ ισοφαρίζει με φάουλ και λίγα λεπτά αργότερα γίνεται σέντρα από δεξιά. Ο ξεσκέπαστος ο Λέτσκοφ πιάνει εκπληκτική κεφαλιά και κάνει το 2-1.

Σίγουρα βοήθησε το γεγονός πως γενικώς γουστάρω τα γκολ που μπαίνουν με κεφαλιά και πως μικρός ήμουν πάντα με τα αουτσάιντερ. Η Βουλγαρία με απογοήτευσε στη συνέχεια, αφού δεν μου χάρισε τον ημιτελικό που περίμενα κόντρα στην Ιταλία. Όμως, μου έμεινε για πάντα η κραυγή μου στο γκολ του Λέτσκοφ και η εικόνα του να τρέχει με τα χέρια ψηλά.