Το μουντιαλικό ματς που δεν θα ξεχάσω ποτέ

Τους τελικούς δεν γίνεται να τους ξεχάσεις, ανεξαρτήτως του αν είναι καλά ματς ή όχι. Το θέμα είναι ποια ματς μας έμειναν στη μνήμη, εκτός των τελικών. Οι συντάκτες του Contra.gr απαντούν στην ερώτηση: ποιο Μουντιαλικό ματς δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Το Αργεντινή-Αγγλία του 1986 ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Ήμουν έντεκα χρονών. Το έβλεπα με τον αδελφό μου, τον πατέρα μου και οικογενειακούς φίλους. Και, ομολογώ, ψιλοβαριόμουν. Το ποδόσφαιρο άργησε λίγο να με κερδίσει. Αλλά εκείνο το απόγευμα με κέρδισε. Άπαξ και διαπαντός. Το «χέρι του Θεού» αποτέλεσε την αφορμή για να στηθεί ένας καυγάς στο σπίτι ανάμεσα σε φίλους Αργεντινής και φίλους Αγγλίας. Το σλάλομ του Θεού αποτέλεσε αφορμή μονάχα για επιφωνήματα θαυμασμού. Στα μάτια ενός εντεκάχρονου επρόκειτο για κάτι αδιανόητο. Για κάτι που διάβαζες μονάχα στα κόμικ. Ούτε καν εκεί (ο Μπεν Λίπερ θα το είχε πιάσει).

Στα μάτια ενός 38χρονου (39χρονου αν κρατάτε αυστηρά στατιστικά) παραμένει ακριβώς το ίδιο. Αδιανόητο! Ό,τι καλύτερο έχω δει ποτέ. Κάπου – κάπου, όταν με πιάνει άρνηση, θυμός, ενίοτε και απέχθεια για τη δουλειά μου, το επισκέπτομαι στο youtube και στανιάρω. Ακόμη κι αν όλο τον υπόλοιπο χρόνο γράφω για διαιτητές, μπράβους, διαφθορά και σκοτεινό παρασκήνιο, τις μια – δυο φορές που θα γράψω για το κανονικό ποδόσφαιρο, νιώθω αυτομάτως τυχερός. Και μετά αρχίζει πάλι η Σούπερ Λίγκα και μου περνάει. Αλλά αυτή είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία.

Το Κορέα-Ιταλία του 2002 ο Τόλης Χορτάτος

Προσπαθώντας να σκεφτώ παιχνίδια που για κάποιο λόγο έμειναν στη μνήμη μου και μπορώ να τα ανασύρω με σχετική ευκολία, διαπιστώνω ότι δεν είναι και λίγα αυτά που ακόμη και για άσχετους λόγους (παιχνίδια που δεν έκριναν κάτι δηλαδή), εξακολουθώ να τα θυμάμαι. Δεν θα αναφερθώ σε παιχνίδια που θυμάται όλος ο κόσμος, δεν έχει νόημα. Ένα από αυτά που θυμάμαι έντονα, είναι για παράδειγμα το Σενεγάλη-Γαλλία στην πρεμιέρα της συνδιοργάνωσης της Νοτίου Κορέας με την Ιαπωνία. Προφανώς επειδή προκάλεσε αίσθηση σε όλον τον κόσμο πως η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1998 έχασε από μια άσημη αφρικάνικη ομάδα. Δεν είναι μόνο αυτό όμως, το παράδειγμα είναι ενδεικτικό.

Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι από την ίδια διοργάνωση, στη φάση των "16" μεταξύ της Νοτίου Κορέας και της Ιταλίας. Οι διοργανωτές μπροστά στο κοινό τους που παραληρούσε, ευτύχισε να έχει μια ευνοϊκή διαιτησία, ενώ βοήθησε και η αστοχία των Ιταλών επιθετικών (μοιραίοι Βιέρι και Τότι) για να πάει το ματς στην παράταση (1-1 κ.α.). Εκεί οι Κορεάτες παίζοντας με παίκτη παραπάνω (άδικη αποβολή Τότι), κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση με "χρυσό" γκολ (!), στέλνοντας την ομάδα του Τραπατόνι από νωρίς πίσω στο σπίτι της.

Το Αργεντινή-Ελλάδα του 1994 ο Μάνος Ανδρουλάκης...

Στο γκολ που πανηγύρισα και τη στιγμή που στεναχωρήθηκα, απέφυγα να αναφερθώ στην Εθνική ομάδα, καθώς δεν θα ήμουν αντικειμενικός κριτής. Εν προκειμένω, πάντως, δεν γίνεται να αφήσω στην απ' έξω το πρώτο ματς που θυμάμαι έντονα και δεν είναι άλλο από το Ελλάδα-Αργεντινή. Κάτι ότι ήταν η "γαλανόλευκη" πρεμιέρα σε Μουντιάλ. κάτι ότι υπήρχε ο ζωντανός θρύλος του Ντιέγκο, κάτι η χειραψία Σαραβάκου-Μαραντόνα... Όλα αυτά έδιναν στην αναμέτρηση μία διαφορετική οντότητα που ξεπερνούσε την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Στο παιδικό μου μυαλό, πάντως, η μαλλούρα του Μπατιστούτα και ο τρελός πανηγυρισμός του Μαραντόνα δεν φάνταζαν σαν κάτι εχθρικό. Από την άλλη τσαντίστηκα που μας έβαλαν τέσσερα. Δύο-τρεις μέρες μετά το ματς, που βρισκόμουν σε κάτι κούνιες, ακολούθησε η εξής "συζήτηση" με μία κυρία. "Ποια ομάδα υποστηρίζεις στο Μουντιάλ;", "την Ελλάδα" απαντώ, "και ποια αντιπαθείς;", "την Αργεντινή γιατί μας έβαλε τέσσερα" ξαναπαντώ, "α, εγώ παιδί μου είμαι από την Αργεντινή", ήταν η τελευταία ατάκα. Κόκκαλο ο μικρός του διαλόγου...

...ο Σταύρος Γεωργακόπουλος...

Στα πρώτα μου βήματα ως επαγγελματίας αθλητικός ρεπόρτερ είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά τα παιχνίδια της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Παρότι οι εμφανίσεις και τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες, η εμπειρία ήταν μοναδική για έναν πιτσιρικά που έχει την τύχη στα 21 χρόνια του να «καλύψει» την κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη. Δεν θα ξεχάσω το 4-0 από την Αργεντινή του Μαραντόνα και του Μπατιστούτα με τον Ντιέγκο να πανηγυρίζει έξαλλα σχεδόν μπροστά μου (και μπροστά στην κάμερα), το υπέροχο τρίτο γκολ της ομάδας του, έπειτα από μία κινηματογραφική εναλλαγή της μπάλας στην οποία χάθηκε το τόπι. Δεν θα ξεχάσω επίσης ότι μερικές ημέρες αργότερα ο κορυφαίος για μένα ποδοσφαιριστής του πλανήτη, βρέθηκε ντοπαρισμένος και είπε άδοξα το αντίο! Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι ο καλός ποδοσφαιριστής πρέπει να είναι απαραίτητα και καλό παιδί. Ο Ντιέγκο δεν ήταν ποτέ «καλό παιδί», αλλά ας είχα κι εγώ το αριστερό του πόδι κι ας ήμουν… παλιοχαρακτήρας! Τα καλά παιδιά πάνε στον παράδεισο. Τα «κακά» παίζουν ποδόσφαιρο!

...ο Σταύρος Καραϊνδρος...

Κόντρα στη ροή και την οδηγία να αποφύγουμε τις αναφορές μας στην Εθνική Ελλάδας, αφού θα έπιανε όλες τις κατηγορίες (λογικό), θα επιλέξω το ματς του '94 με την Αργεντινή. Τέτοια προσμονή και αγωνία ούτε πριν από τον τελικό του Euro του 2004. Πρώτη μεγάλη συμμετοχή σε μία διοργάνωση σαν το Μουντιάλ. Μαραντόνα εναντίον Ελλάδας. Τι πιο ονειρικό από αυτό; Τι πιο υπέροχο; Μέχρι και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου ήξερε ότι παίζουμε με την Αργεντινή. Κι όμως μου είχε πει κάποιος -δεν θυμάμαι ποιος- η αθλητική είδηση αποκτά σημασία όταν την γνωρίζει ακόμα και η γιαγιά...

...και ο Άρης Ασβεστάς

Δύσκολο να απαντήσεις στο ερώτημα ποιος είναι ο αγώνας του Μουντιάλ που δεν ξέχασες, που θα θυμάσαι πάντα. Είναι τόσοι οι αγώνες που σου «καρφώθηκαν» στο μυαλό και πολλά χρόνια μετά τους φέρνεις στη μνήμη σου και τους συζητάς, που είναι σχεδόν αδύνατο να επιλέξεις. Αν υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορώ να αποβάλω από τη μνήμη μου (ίσως γιατί ήταν το τελευταίο Μουντιάλ που είδα ως απλός… άνθρωπος και όχι ως αθλητικός συντάκτης), είναι η φάτσα του Μαραντόνα στην κάμερα, να πανηγυρίζει το γκολ που πέτυχε εναντίον της Εθνικής μας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Ήταν ο αγώνας Αργεντινή-Ελλάδα 4-0 στις 21 Ιουνίου 1994, ο πρώτος αγώνας που έδωσε ποτέ η Εθνική μας στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Χατ τρικ ο Μπατιστούτα και ένα γκολ από τον Μαραντόνα, που είχε σχεδόν… εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο και είχε «παραδοθεί» σε άλλες… συνήθειες. Τι τραγωδία για εκείνη την Εθνική-παρωδία που ζήσαμε τότε. Πώς να ξεχάσεις την «τεσσάρα» και κυρίως πώς να ξεχάσεις το πρόσωπο του Ντιέγκο, να κολλάει στην κάμερα και να πανηγυρίζει έξαλλα! Μια αντίδραση, μια έκφραση, που μαρτυρούσε ότι μάλλον… κάτι θα είχε πάρει πριν το ματς! Γεγονός που φυσικά αποδείχτηκε αργότερα στο ντόπινγκ κοντρόλ…

Το Ιταλία-Αργεντινή του 1990 ο Νίκος Γιαννόπουλος

Όταν στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα παράδοξο θέαμα σαν αυτό που βίωσες στον ημιτελικό της Ιταλίας με την Αργεντινή το 1990, είναι λογικό να απορείς. Ξέρεις ότι ο αγώνας διεξάγεται επί ιταλικού εδάφους, στη Νάπολι για την ακρίβεια. Επίσης, γνωρίζεις ότι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα παίζει στην ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης τους χειμώνες. Αυτό που δεν ξέρεις ότι είναι ότι ο Αργεντινός μπαγάσας έχει κάνει μία ολόκληρη πόλη να αλλάξει πατρίδα για 90 λεπτά (ή μήπως παραπάνω;). Νιώθεις έκπληκτος που στη διαδικασία των πέναλτι οι Ιταλοί παίκτες γιουχάρονται σαν να παίζουν σε εχθρικό έδαφος, ενώ οι Αργεντινοί αποθεώνονται σαν να αγωνίζονται στο Μπουένος Αϊρες. Δεν μπορείς να τα εξηγήσεις όλα αυτά ενώ πηγαίνεις ακόμα στο Δημοτικό.

Θα μάθεις αργότερα ότι ο ιταλικός Νότος αισθάνεται αποκομμένος από τον πλούσιο Βορρά της χώρας και δεν αισθάνεται καμία ανάγκη να φωνάξει forza italia. Πληροφορείσαι, επίσης πολύ αργότερα , ότι ο Μαραντόνα λατρεύεται ως ημίθεος στη Νάπολι γιατί ενσαρκώνει το όνειρο του μέσου Ναπολιτάνου, να βγάλει τη γλώσσα στο βόρειο, που δεν δίνει δεκάρα γι' αυτόν. Και συνειδοτοποιείς σαν έφηβος πια ότι ο Ντιεγκίτο είχε τόσο μεγάλη δύναμη, που έφερε μία χώρα στο όριο του εθνικού διχασμού για ένα 90λεπτο. Συμπεραίνεις, σε τελική ανάλυση, ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι και ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι ακόμα μία διοργάνωση. Και το εν λόγω ματς, της Ιταλίας με την Αργεντινή καρφώνεται για πάντα στο μυαλό σου, σαν τον πρώτο σου έρωτα.

Το Βουλγαρία-Σουηδία του 1994 ο Κώστας Μπράτσος

Αριστεροπόδαρος γαρ, ταυτιζόμουν ως παιδί με όλους τους παίκτες που μπορούσαν να κάνουν θαύματα με αυτό το πόδι και ιδίως όταν ήταν και δημιουργοί, εκτός από εκτελεστές. Και στο πρώτο Μουντιάλ από το οποίο είχα ξεκάθαρες παραστάσεις, εκείνο των ΗΠΑ, αγωνίζονταν οι δύο κορυφαίοι αριστεροπόδαροι της Ευρώπης, ο Χρίστο Στόιτσκοφ και ο Γκέοργκε Χάτζι. Δεν ήταν διόλου τυχαίο που οι ομάδες τους προχώρησαν τόσο πολύ σε εκείνη τη διοργάνωση. Όλα έδειχναν μάλιστα, ότι θα συναντηθούν στον μικρό τελικό του Μουντιάλ (αφού η ήττα από Βραζιλία και Ιταλία ήταν σχεδόν βέβαιη), μέχρι που ήρθε από το πουθενά... μία Σουηδία να μου σμπαραλιάσει την προσδοκία μιας ονειρεμένης μονομαχίας. Με κάποια από τα πιο άτεχνα πέναλτι ever νίκησαν τους Ρουμάνους στα προημιτελικά και αφού τους τιμώρησε ο Ρομάριο στα ημιτελικά, αντιμετώπισαν τη Βουλγαρία στον μικρό τελικό.

Το παιχνίδι -προφανώς- ήταν αδύνατο να το παρακολουθήσω live, αλλά όταν το είδα, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται μία ομάδα να έχει διαρκώς την μπάλα στα πόδια της και η άλλη ομάδα να προηγείται με 4-0 από το ημίχρονο. Το possession football ακόμα δεν υπήρχε ως ορολογία στο μυαλό μου, όμως έβλεπα μία Σουηδία που έφτανε διαρκώς με προϋποθέσεις στην αντίπαλη εστία (με τον τερματοφύλακα Μπόρισλαβ Μιχαΐλοφ να προκαλεί λύπηση) και τον Στόιτσκοφ να μην μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Δίκαιο ή άδικο; Τότε δεν μπορούσα να αποφασίσω. Τώρα...

Την πρεμιέρα του 1998 ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ο αγώνας που δεν ξέχασα και θα θυμάμαι πάντα απ' το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο είναι το Βραζιλία-Σκωτία 2-1. Το εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ του 1998, το ψάρωμα με το Σεν Ντενί που βλέπαμε για πρώτη φορά και ο τρόπος που βγήκαν πιασμένοι οι Βραζιλιάνοι στον αγωνιστικό χώρο. Το γκολ του Σέζαρ Σαμπάιο, τον οποίο μάθαμε σε ένα βράδυ, οι ευκαιρίες της Βραζιλίας στο πρώτο ημίχρονο, η ισοφάριση του Κόλινς με ουρανοκατέβατο πέναλτι και το αυτογκόλ που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους στο 75' μετά από κούρσα του Καφού στην πλάτη της άμυνας και ιστορικό μελέ μεταξύ τερματοφύλακα Σκωτίας και αμυντικών. Δεν γινόταν να μην κερδίσει η Βραζιλία στο πρώτο ματς αυτού του Μουντιάλ. Πόσο απογοητευτικό θα ήταν κάτι τέτοιο; Τι κουράγιο θα παίρναμε για τη συνέχεια; Θυμάμαι να με προβληματίζει λίγο το τελικό σκορ, αλλά το ξεπέρασα με τη σέντρα του επόμενου ματς.

Το Σουηδία-Ρουμανία του 1994 ο Γιάννης Ζωιτός

Αμφιταλαντεύτηκα πολύ, αλλά η λογική κέρδισε το συναίσθημα. Ήθελα να γράψω για το Γερμανία-Ολλανδία του '90 στην Ιταλία. Για το επικό επεισόδιο Φέλερ-Ράικαρντ και τα εκπληκτικά σε εκτέλεση γκολ του Κλίνσμαν. Σκέφτηκα επίσης τον ημιτελικό Γερμανία-Αγγλία στο ίδιο Μουντιάλ. Τη νίκη των "πάντσερ" στα πέναλτι πριν από την κατάκτηση του τροπαίου, τον μοιραίο Γουόντλ, τα γυαλιά του Μπεκενμπάουερ, το κλάμα του Γκασκόιν. Όχι είπα στον εαυτό μου, θα αντισταθώ. Θα πάω κόντρα στο ρεύμα και θ' αναφερθώ στο... αντιτουριστικό Σουηδία-Ρουμανία, για τα προημιτελικά του ΠΚ '94, το οποίο ποιοτικά ήταν ενδεχομένως το καλύτερο του τουρνουά. Παιχνίδι, που αν δεν κάνω λάθος είχε δείξει η ΕΤ3, με χιτσκοκική/γρανκινιολική εξέλιξη.

Γκολ στο φινάλε της κανονικής διάρκειας, παράταση με ανατροπή, πέναλτι και μοιραίο τον Μπελοντέτσιτσι. Παιχνίδι με επικές μορφές της εποχής όπως ο Τόμας Μπρολίν (με τον πανηγυρισμό - σβούρα που άπαντες μιμηθήκαμε έκτοτε), όπως ο παίκτης του ενός τουρνουά Φλόριν Ραντουτσόγιου (ο... Χαριστέας των Ρουμάνων), όπως ο mr discipline Ίλιε Ντουμιτρέσκου, όπως ο αγαπημένος μου Στέφαν Σβαρτζ και φυσικά ο πρώτος πιστολέρο των γηπέδων Κένετ Άντερσον. Επειδή δεν διάλεξα πλευρά, το ευχαριστήθηκα σίγουρα περισσότερο και έχω να λέω ακόμα για τη μάχη των αουτσάιντερ που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από το Ιταλία-Ισπανία ή το Ολλανδία-Βραζιλία, ζευγάρια στην ίδια φάση της διοργάνωσης.

Το Αργεντινή-Περού του 1978 ο Δημήτρης Κριτής

Δεν θυμάμαι με σιγουριά αν τον παρακολούθησα. Θυμάμαι όμως το παιδικό τραύμα που κουβαλούσα για χρόνια μετά το Μουντιάλ της Αργεντινής, το 1978.

Το σύστημα διεξαγωγής ήταν τότε διαφορετικό. Τα προημιτελικά της διοργάνωσης ήταν δύο όμιλοι των τεσσάρων ομάδων και οι δύο πρώτοι πήγαιναν στον τελικό. Από τον έναν όμιλο πρώτευσε η Ολλανδία και περίμενε τον αντίπαλό της. Στον άλλον, διεκδικούσαν την πρωτιά Βραζιλία και Αργεντινή. Με νίκη την τελευταία αγωνιστική ισοβαθμούσαν και στον τελικό περνούσε αυτός με την καλύτερη διαφορά τερμάτων (0-0 το μεταξύ τους παιχνίδι).

Η πρώτη έπαιζε με την Πολωνία και η δεύτερη με το Περού. Για λόγους που ποτέ δεν κατάλαβα, οι αγώνες δεν διεξήχθησαν την ίδια ώρα. Προηγήθηκε το Βραζιλία-Πολωνία 3-1, με αποτέλεσμα να γνωρίζουν οι Αργεντινοί πόσα γκολ χρειάζονταν για να πάνε στον τελικό. Σ' έναν αγώνα-παρωδία, νίκησαν με 6-0 το Περού και άφησαν εκτός τη Βραζιλία, νίκησαν με 3-1 στην παράταση του τελικού την Ολλανδία και πήραν το τρόπαιο.

Στο παιδικό μου μυαλό δεν χωρούσαν ακόμη τα στημένα και πολύ περισσότερο δεν χωρούσε η σκέψη ότι η ομάδα του Πασαρέλα, του Κέμπες, του Αρντίλες, του Γκαλιέγο, του Λούκε, του Φιλιόλ (τους είχα όλους σε χαρτάκια) χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να το σηκώσει μέσα στη χώρα της (απαραίτητη σημείωση: στην υπό δικτατορία Αργεντινή...)

Το Αργεντινή-Ελλάδα του 2010 ο Γιάννης Ντάλλας

Κάτι αντίστοιχο με το γκολ που δεν ξέχασα. Το 2010 η Ελλάδα ήθελε ένα θαύμα για να προκριθεί από τον όμιλο. Στο τελευταίο ματς, οι ποδοσφαιριστές του Ρεχάγκελ έπρεπε να πάρουν κάτι από τον Μέσι και την παρέα του. Διχασμένη προσωπικότητα στο παγωμένο Πολοκουάνε το απόγευμα της 22ας Ιουνίου. Από τη μία ήθελα να σταματήσουμε τους Αργεντινούς και από την άλλη ήθελα να δω αυτή τη σπουδαία ομάδα να κάνει όσα κατά καιρούς θαυμάσια έχει καταφέρει σε Μουντιάλ. Ο Παπασταθόπουλος σταμάτησε εκπληκτικά τον Μέσι, αλλά Ντεμικέλις και Παλέρμο έσβησαν το όνειρο στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα.

To Γαλλία-Βραζιλία του 2006 ο Θέμης Καίσαρης

Αυτό που έκανε ο Ζιντάν στο Παγκόσμιο της Γερμανίας ήταν πραγματικά μοναδικό. Όλος ο πλανήτης ήξερε πως θα αποσυρθεί απ'την ενεργό δράση, το είχε ανακοινώσει με κάθε σαφήνεια. Μουντιάλ και τέλος, κρεμάει τα παπούτσια του. Έτσι, όταν τελείωσε η φάση των ομίλων, κάθε αγώνας της Γαλλίας είχε αποκτήσει ξεχωριστή σημασία: αν οι Γάλλοι έχαναν, αυτός θα ήταν ο τελευταίος αγώνας του Ζιντάν.

Στους 16 πέρασαν την Ισπανία με 3-1, παρότι οι Ίβηρες προηγήθηκαν. Στον προημιτελικό περίμενε η Βραζιλία, που ήθελε ρεβάνς για τον τελικό του 1998. Αμ δε. Η παράσταση του Ζιντάν σ'εκείνο το 1-0 είναι η καλύτερη εμφάνιση που έχω δει σε Μουντιάλ στα ενήλικα χρόνια μου. Τον τελικό, τον τελευταίο αγώνα δηλαδή του Ζιντάν, τον είδα από κοντά, ήμουν στο Βερολίνο και είναι μια ξεχωριστή ιστορία από μόνος του. Η πραγματικά μεγάλη τελευταία παράστασή του ήταν κόντρα στους Βραζιλιάνους. Αυτά σ'αυτούς δεν τα έχει κάνει κανείς άλλος.