To στοίχημα του Μαλεζάνι

Είναι πολλές φορές δύσκολη η θέση του ρεπόρτερ, ιδιαίτερα εκείνες που πράγματα που βλέπει και πιστεύει, δεν αντικατοπτρίζονται στον αγωνιστικό χώρο.

Μετά το παιχνίδι της Λιβαδειάς στριμώχτηκα αρκετά, με το κινητό μου τηλέφωνο να κτυπά ασταμάτητα από νοσταλγούς του Ντούσαν Μπάγεβιτς, που τον ήθελαν στην εξώπορτα της Παιανίας.

Εκείνο το βράδυ, αναγκάστηκα να υπερβώ τα όρια και συζητώντας στην «Αθλητική Κυριακή», να πω ότι «μπορεί όντως να βρίσκεται στην εξώπορτα, ωστόσο ακόμη κι αν χτυπήσει το κουδούνι, δεν είναι βέβαιο αν θα του ανοίξουν ή απλά θα ακούσει ένα ξερό καλησπέρα από το θυροτηλέφωνο».

Το τηλέφωνό μου συνέχισε να χτυπάει δαιμονισμένα και το e-mail άρχισε να βομβαρδίζεται από υβριστές «γιατί πολεμούσα τον πρίγκιπα»

Επειδή δεν πολεμούσα τον πρίγκιπα, απλώς κατέθετα την γνώμη μου ότι οποιαδήποτε αλλαγή τεχνικής ηγεσίας στον δεδομένο χρόνο ήταν ανώφελη, δεν μπήκα καν στον κόπο να τους απαντήσω. Πίστευα ότι ήταν το ίδιο ανώφελο.

Το να κριθεί ως αποτυχημένος ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι ήταν η εύκολη λύση. Όπως και η απομάκρυνσή του βεβαίως. Το να απομακρύνεις όμως έναν άνθρωπο τον οποίο βλέπεις ότι προσπαθεί, ψάχνεται, συζητά και εξηγεί, προσθέτοντας απλά έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των αλλεπάλληλων αλλαγών της προηγουμένης χρονιάς, ήταν σαν να υποθηκεύεις ενσυνείδητα πλέον το ίδιο το μέλλον μιας νέας ομάδας στον βωμό εφήμερων σκοπιμοτήτων.

Η ένσταση

Μία ένσταση είχα απέναντι στον Ιταλό τεχνικό: η χημεία της μεσαίας γραμμής. Η επιλογή του να προετοιμαστεί ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Εζεκιέλ Γκονζάλες, λόγω της απουσίας στα δύο κομβικής σημασίας παιχνίδια με την Βίσλα Κρακοβίας στην προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ (δεν ξεκίνησε ούτε ένα φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας με την ομάδα των διαφαινόμενων βασικών) δημιούργησε πολλά προβλήματα μετά την ενσωμάτωσή του στην ομάδα.

Ήταν ηλίου φαεινότερο, ότι το σύστημα των δύο αμυντικών μέσων (Κονσεϊσάο, Μπίσκαν) και τον Γκονζάλες μπροστά τους και στην πλάτη του επιθετικού στην κορυφή της επίθεσης, δεν λειτουργούσε, ιδιαίτερα όταν ο Αργεντινός οπισθοχωρούσε μεταξύ των αμυντικών μέσων, αποκόπτοντας έτσι τη μεσαία γραμμή από την γραμμή πυρός.

Ρώτησα τον κ. Μαλεζάνι στην συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα με τον Ιωνικό στη Νεάπολη, χωρίς να πάρω επί της ουσίας απάντηση και επανέλαβα την ίδια ερώτηση μετά το παιχνίδι της Λιβαδειάς.

Η απόσυρση του Ιγκόρ Μπίσκαν από την ενδεκάδα άλλαξε όλη την εικόνα του Παναθηναϊκού. Έπαιξε βεβαίως ρόλο και η κακή αγωνιστική κατάσταση του Κροάτη άσου (ενσωματώθηκε αργά, αντιμετώπισε προβλήματα τις πρώτες ημέρες με μυϊκές μικροενοχλήσεις…), ωστόσο έγινε σαφές ότι η αποσυμφόρηση στον χώρο της μεσαίας γραμμής λειτούργησε ευεργετικά.

Και βέβαια ο Ιγκόρ Μπίσκαν θα βρει τον ρόλο του μέσα στην ομάδα του, χωρίς κατ’ ανάγκην αυτός να είναι αυστηρά αμυντικού ή μέσου. Άλλωστε ο ίδιος από την πρώτη στιγμή δήλωσε ότι είναι στη διάθεση του προπονητή του, αποκλειστικά αρμόδιου να αποφασίσει, ενώ και ο κ. Μαλεζάνι παραδέχτηκε μετά το παιχνίδι με τον Πανιώνιο ότι ψάχνει τον σωστό ρόλο του Μπίσκαν μέσα στην ομάδα.

Πληθώρα επιλογών

Ο Παναθηναϊκός έχει πλούτο επιλογών για τον προπονητή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει ποδοσφαιριστής στο δυναμικό του που να περισσεύει. Ιδιαίτερα τώρα που βρίσκει έναν βασικό κορμό ποδοσφαιριστών, το ιδανικό για την ομάδα του «τριφυλλιού» είναι να εμπλουτίζεται αυτός ο κορμός σε κάθε παιχνίδι με τους ποδοσφαιριστές-κλειδιά για τις ιδιαιτερότητες κάθε αγώνα. Είτε είναι θέμα φρεσκάδας, είτε είναι θέμα τεχνικών χαρακτηριστικών.

Ο προπονητής που αμφισβητήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν, αποθεώνεται πλέον. Για τα ίδια μάλιστα πράγματα: τις επιλογές του και την στρατηγική του. Ανακουφίστηκε μετά την πρόκριση επί της Βίσλα, ξέσπασε μετά τη νίκη επί της Βέρντερ και αισθάνεται πλέον καβαλάρης στο άλογο (πιθανότατα το ίδιο λευκό άλογο που θα έφερνε τον πρίγκιπα στην Παιανία).

Και τώρα είναι το στοίχημα για τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Γνωρίζει πολύ καλά ποια είναι η συμπεριφορά και η φιλοσοφία που τον έβγαλε αργά αλλά σταθερά από τις συμπληγάδες. Και πιστεύω ότι θα μείνει προσηλωμένος σ’ αυτή. Οποιαδήποτε έπαρση θα είναι ξένη προς όλα τα παραπάνω.

Όσο ξένιζε η εμμονή του να βλέπει σταθερή βελτίωση σε παιχνίδια που δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα, άλλο τόσο θα ξενίσει, τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του πρώτα απ’ όλους, οποιαδήποτε αλλαγή στην συμπεριφορά. Θα ξενίσει και θα ξινίσει και το γάλα που με τόσο κόπο μάζεψε στην «πράσινη καρδάρα».