Το τέλος του CR7, τα στημένα και το βελγικό ατού
Η αποτυχία της Πορτογαλίας να προκριθεί ισοδυναμεί και με το τέλος της μουντιαλικής καριέρας του Κριστιάνο Ρονάλντο, δίχως καμία απολύτως διάκριση, που θα του στοιχίσει στην κατάταξη μεταξύ των κορυφαίων. Το να ψάχνεται μία χώρα να στήσει παιχνίδια δεν μπορεί να προκαλεί έκπληξη, όπως επίσης έκπληξη δεν είναι το να σκοράρουν οι αλλαγές του Βελγίου, που ο πάγκος του δεν διαφέρει από τη βασική ενδεκάδα.
Το (μουντιαλικό) τέλος του Ρονάλντο
Αυτό ήταν, λοιπόν. Άδοξο, αλλά πραγματικό. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν θα οδηγήσει τη χώρα του σε σπουδαία διάκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο και εάν δεν τα καταφέρει και στο επερχόμενο Euro, τότε θα χάσει πολλές θέσεις στην κλίμακα των κορυφαίων της ιστορίας.
Μπορεί να φαίνεται πρόωρο αυτό το συμπέρασμα, αλλά σε αντίθεση με άλλους παίκτες που παραμένουν στην ελίτ και στα 35 τους (πχ. Αντρέα Πίρλο), ο Πορτογάλος έχει μία πολύ σημαντική διαφορά: βασίζει τεράστιο μέρος του παιχνιδιού του σε φυσικά προσόντα και δη ταχύτητα, εκρηκτικότητα, ελαστικότητα, εκ των οποίων θα χάσει ένα μεγάλο μέρος στα επόμενα χρόνια.
Δεν θα γίνει κακός παίκτης, θα παραμείνει μεταξύ των καλύτερων, αλλά δεν θα κάνει τα πράγματα και τα θαύματα με τα οποία μας καλόμαθε φέτος. Στη Ρωσία σε 4 χρόνια, ο κάτοχος της φετινής "Χρυσής Μπάλας" θα είναι ένας ποδοσφαιριστής που θα χρειάζεται αρωγή των συμπαικτών του για να λάμψει, όπως το 2006, όταν οι Ίβηρες τερμάτισαν στην 4η θέση του Μουντιάλ. Ίσως, μάλιστα, να έχει αλλάξει και θέση, να έχει μεταφερθεί πιο κεντρικά σε ρόλο φορ, ώστε να παρατείνει την καριέρα του σε τοπ επίπεδο.
Στημένα παιχνίδια; Οποία έκπληξις
Έχουμε παρακολουθήσει το Αργεντινή - Περού 6-0, το Δυτική Γερμανία - Αυστρία 1-0, την πορεία της Νότιας Κορέας, για να μην πάμε και πιο παλιά στην πορεία της Αγγλίας μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου το 1966 ή ακόμα και την Ιταλία επί Μπενίτο Μουσολίνι και τα τρόπαια του 1934 και 1938. Το να βγαίνει ένα δημοσίευμα και να αναφέρει ότι άνθρωποι από την Γκάνα (στο τέλος μπορεί να αποδειχθεί ότι αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με τη χώρα, όπως έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν, οπότε ας μην προτρέχουμε) ψάχνονται να στήσουν παιχνίδια της χώρας μοιάζει τουλάχιστον... αναμενόμενο.
Υπενθυμίζουμε ότι η Γκάνα κατηγορείται ότι έστησε την ήττα της με 3-0 από τη Βραζιλία στη φάση των 16 του Μουντιάλ 2006 και στον επόμενο γύρο ακόμα κι η "σελεσάο" κατηγορήθηκε ότι έδωσε το παιχνίδι στη Γαλλία έναντι 25.000.000 δολαρίων. Τέλος δεν υπάρχει σε αυτήν την ιστορία, αφού ποτέ δεν πρόκειται να αποδειχθεί τίποτα. Ολόκληρος Ζοάο Χάβελανζ έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι το 1966 και το 1974 ήταν στημένα (γνωρίζει καλά διότι έχει κάνει κι ο ίδιος άλλα τόσα και περισσότερα) και κανείς δεν τον ανάγκασε να... προχωρήσει τη σκέψη του.
Ως εκ τούτου, λίγο πριν η Γερμανία του Γίργκεν Κλίνσμαν φέρει... απρόσμενη ισοπαλία με τις ΗΠΑ του άλλοτε βοηθού του Γιόαχιμ Λεβ και αποκλείσουν την "στημένη" Γκάνα στη φάση των ομίλων (αν και με τόση φασαρία, μάλλον θα θέλουν να παίξουν στα ίσια το παιχνίδι αφού και πάλι οι ΗΠΑ προκρίνονται), ας σκεφτούμε το εξής: εάν κάποιο από τα παιχνίδια που παρακολουθήσαμε στο Μουντιάλ αποδειχθεί στημένο (εντάξει, όχι της Ελλάδας, ούτε το Βέλγιο - Ρωσία 1-0), θα μας πειράξει πραγματικά, με τέτοιο υπερθέαμα που παρακολουθούμε εδώ και δύο εβδομάδες; Μήπως σε Premier League και Champions League είναι όλα άγια; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στη συγκεκριμένη περίπτωση, οπότε το καθόμαστε και το απολαμβάνουμε...
Η πληρότητα του Βελγίου
Για το ρόστερ του Βελγίου τα γράψαμε και την προηγούμενη αγωνιστική και δεν περιμέναμε και πολύ περισσότερα πράγματα. Ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι εξαιτίας... ταβανιού αρκετών παικτών της και του προπονητή της. Εξάλλου, στην ίδια τη χώρα του πρότζεκτ ονομάζεται "Βέλγιο 2018" και όχι "2014", διότι τότε θα έχουν ωριμάσει αρκετοί από τους αστέρες και θα υπάρχουν απαιτήσεις και όχι προσδοκίες.
Το βασικό ατού του Βελγίου που δεν συναντάται σε άλλες χώρες και είναι το μοναδικό που μπορεί να το οδηγήσει σε προχωρημένη φάση ακόμα και της φετινής διοργάνωσης είναι ο πάγκος. Όχι η άκρη του, αλλά οι αναπληρωματικοί, οι οποίοι κατά βάση βρίσκονται σε ίδιο επίπεδο με τη βασική ενδεκάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα 3 γκολ των "κόκκινων διαβόλων" σημειώθηκαν από 3 παίκτες που μπήκαν στους αγώνες με Αλγερία και Ρωσία ως αλλαγή.
Απέναντι στους Αλγερινούς βγήκε ο Νασέρ Σαντλί και μπήκε ο Ντρις Μέρτενς (σκόραρε), βγήκε ο Ρόμελου Λουκάκου και μπήκε ο Ντιβόκ Όριτζι και βγήκε ο Μούσα Ντεμπέλε και μπήκε ο Μαρουάν Φελαϊνί (σκόραρε). Πόσο κατέβηκε ο πήχης της ποιότητας (ανεξαρτήτως απόδοσης και κόπωσης) στην ενδεκάδα της ομάδας με αυτές τις αλλαγές; Καθόλου.
Απέναντι στους Ρώσους, βγήκε στο 31' ο τραυματίας Τόμας Βερμάλεν και μπήκε ο Γιαν Βερτόνγκεν. Πόσο καλύτερος είναι ο αναπληρωματικός στόπερ της Άρσεναλ από τον βασικό αμυντικό της Τότεναμ; Στο 57' μπήκε ο Όριτζι στη θέση του Λουκάκου, που σε 147 λεπτά αγώνα στο Μουντιάλ είχε μόλις μία επαφή με την μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου. Είναι καλύτερος ο επιθετικός της Τσέλσι απέναντι σε κλειστές άμυνες (που θα αντιμετωπίζει συνεχώς το Βέλγιο) σε σχέση με αυτόν της Λιλ; Σε καμία περίπτωση, όπως μας έχει δείξει η παρουσία του σε Γουέστ Μπρομ και Έβερτον, όταν καλούταν να ανοίξει άμυνες και όχι να παίξει στην κόντρα (γι' αυτό και ποτέ δεν ήταν ο νέος Ντιντιέ Ντρογκμπά, παρά το παρουσιαστικό του). Τέλος, βγήκε ο Μέρτενς και μπήκε ο Κέβιν Μιραλάς, επίσης μία αλλαγή που δεν αλλάζει την ποιοτική στάθμη της ομάδας.
Εάν δεν χρειαστεί να αντικατασταθεί ο Τιμπό Κουρτουά (αν και υπάρχει ο Σιμόν Μινιολέ), ο Εντέν Αζάρ (παρότι ήταν κακός για 80 λεπτά απέναντι στη Ρωσία) ή ο Βίνσεντ Κόμπανι (κλάσης ανώτερος από τον Κόμπανι της... Μάντσεστερ Σίτι φέτος), ο πάγκος του Βελγίου, στον οποίο κάθονται και οι Σιμόν Μινιολέ, Νίκολας Λόμπαρτς, Στίβεν Ντεφούρ και Αντνάν Γιανουζάι, διαθέτει τις λύσεις.
