Toν 'Irishman' ίσως δεν έπρεπε να τον υποδυθεί ο Ντε Νίρο

Ό,τι ακριβώς αφορά το νέο έπος του Μάρτιν Σκορσέζε, διότι τέτοιο είναι ένα κινηματογραφικό δημιούργημα διάρκειας 3.5 ωρών, το έχουμε διαβάσει ήδη με την υπογραφή του Θοδωρή Δημητρόπουλου στο Oneman.

Κρατάμε μονάχα ορισμένες σημειώσεις:

> Πρόκειται για ένα έργο συνταρακτικό.

> Ο Ντε Νίρο παίζει τον Σίραν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του με τον ίδιο παθητικά εχθρικό τρόπο.

> Ο Πατσίνο ακροβατεί μαγικά ανάμεσα στην ένταση και στην κωμωδία ως Τζίμι Χόφα σε μια από τις λίγες πραγματικά σπουδαίες ερμηνείες της ύστερης περιόδου του.

> Με το 'Irishman' (ο Σκορσέζε) κοιτάζει πίσω, θέτοντας την Ιστορία (και την ιστορία του) υπό φιλοσοφική αντιμετώπιση, με το βάρος μια ζωής ζησμένης στην πλάτη και στις εικόνες του.

Εμάς μάς έχει απασχολήσει εντόνως η καταγωγή του κεντρικού ήρωα. Οι ιρλανδικές ρίζες του, από την πλευρά του πατέρα του, που χάρισαν την έμπνευση για τον τίτλο στην ταινία. Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο υπήρξε (και παραμένει - όταν θέλει - στα 76 του) ένας μάστορας της υποκριτικής. Οι ιρλανδο-ιταλικές καταβολές του και το πλούσιο κινηματογραφικό παρελθόν του σε ανάλογου ύφους φιλμς τον μετέτρεψαν αυθόρμητα στην ανατριχιαστικά ταιριαστή περσόνα προκειμένου να υποδυθεί τον Σίραν.

Σε μια φανταστική οντισιόν, ωστόσο, με 11 καθαρόαιμους Ιρλανδούς, αλησμόνητες και συνάμα αυθεντικές ποδοσφαιρικές φιγούρες των 80s-90s, ο Νεοϋορκέζος σταρ θα είχε απορριφθεί ασυζητητί. Στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν επιλαχών.

Ποιοι θ' άξιζαν το ρόλο;

Πατ Μπόνερ

Ικανός γκολκίπερ, ο πιο δημοφιλής και αυτός με τις περισσότερες διεθνείς συμμετοχές έως ότου εμφανιστεί ο σύγχρονός του Σέι Γκίβεν. Πρόλαβε να αγωνιστεί σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1990, 1994) και ένα EURO (1988). 'Τετράγωνος' σωματοδομικά, αλλά ευέλικτος κάτω από τα γκολκπόστ, είχε παίξει κομβικό ρόλο προκειμένου το ΕΪΡΕ να φτάσει ως τα προημιτελικά του Μουντιάλ της Ιταλίας, με νίκη 5-4 επί της Ρουμανίας στα πέναλτι, πιάνοντας χαμηλά το χτύπημα του Ντάνιελ Τιμόφτε. Στο 1-0 από τους Ιταλούς έφερε ευθύνη, όπως και στο νοκ άουτ ματς με τους Ολλανδούς τέσσερα χρόνια μετά στις ΗΠΑ. Ήταν παράπλευρες απώλειες. Δεν άφησε ποτέ τη Σέλτικ (1978-1998), δείγμα της αφοσίωσής του σ' ένα κλαμπ.

Στιβ Στόντον

Ήταν ο πρώτος Ιρλανδός ποδοσφαιριστής από τους ελάχιστους, έξι συνολικά πλέον, που έφτασε τον τριψήφιο αριθμό αγώνων στον 'πράσινο στρατό' (102). Η φυσική θέση του ήταν κεντρικός αμυντικός, εκεί έπαιζε σε Λίβερπουλ και Άστον Βίλα, αλλά ως πολυεργαλείο διέθετε τη μοναδική ικανότητα ν' ανταποκρίνεται στις ανάγκες του αριστερού μπακ και του αμυντικού χαφ. Μπορούσε δε να σκοράρει με εκτελέσεις φάουλ, ακόμη και κόρνερ, γιατί το αριστερό πόδι του ήταν αλφάδι! Ο νεότερος εξ όσων αγωνίστηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '90, πήρε το περιβραχιόνιο στο αντίστοιχο τουρνουά του 2002, εγκαταλείποντας έκτοτε το εθνικό συγκρότημα.

Μικ ΜακΚάρθι

Γεννήθηκε επί αγγλικού εδάφους. Ωστόσο ο 'Captain Fantastic' -ως γιος Ιρλανδού μετανάστη- υπηρέτησε χωρίς διάλειμμα το εθνικό συγκρότημα για 8 συναπτά χρόνια (με 57 συμμετοχές από το 1984 ως το 1992), προτού γίνει ο εκλέκτορας σε δύο διαφορετικές περιόδους (1996-2002, 2018-σήμερα).

Ντένις Ίργουιν

Ο ακραίος μπακ από το Κορκ ήταν ο παίκτης που δεν άλλαζε με κανέναν ο Άλεξ Φέργκιουσον. Ο Μάκης Παπασημακόπουλος είχε αναφερθεί με long read διάθεση στην πιο κούκλα Γιουνάιτεντ του Σερ, κάνοντας ειδική μνεία σ' έναν αμυντικό με αστείρευτες δυνάμεις, ταχύτητα ελαφιού και χρήση δύο ποδιών, είτε έπαιζε απ' αριστερά είτε από δεξιά. Φινετσάτος, αλλά σκληρός ταυτόχρονα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '94 άρχισε βασικός στα πρώτα δύο ματς, έχασε το τρίτο λόγω τιμωρίας και αποδείχθηκε κομβική η απουσία του στο νοκ άουτ 2-0 από την Ολλανδία, γιατί από 'κει χτύπησαν κατά κόρον οι 'οράνιε'.

Ρόι Κιν

Πιο εμβληματική και ταυτόχρονα πιο αμφιλεγόμενη φιγούρα απ' αυτόν δεν απαντάται στα χρονικά του ιρλανδικού ποδοσφαίρου. Από το Κορκ επίσης. Συνέδεε το δυναμισμό με την κομψότητα, την ποδοσφαιρική αρρενωπότητα με την αρχοντιά, τον καθωσπρεπισμό με την αντισυμβατικότητα. Ιδανικός για να ηγηθεί εντός ή εκτός γηπέδου και ταυτόχρονα να λειτουργήσει σαν ιός στ' αποδυτήρια εξαιτίας της ισχυρής προσωπικότητας του. Στα 23 του ήταν ο πιο σημαντικός κρίκος της αλυσίδας του Τζάκι Τσάρλτον στο Παγκόσμιο του '94, χωρίς όμως ο ένας να μπορεί να βλέπει τον άλλον, ενώ το 2002 εγκατέλειψε την αποστολή, κατακρίνοντας την Ομοσπονδία για τις άθλιες συνθήκες προετοιμασίας και τον ομοσπονδιακό Μικ ΜακΆρθι, που τον είχε μεταπείσει να επιστρέψει, για τη συμπεριφορά του.

Ρέι Χάουτον

Είχε αγωνιστεί με την U18 της Σκωτίας, αλλά προτίμησε την Ιρλανδία για να τιμήσει τον πατέρα του. Με ύψος 170 εκατοστών δεν γέμιζε το μάτι. Ωστόσο όσο μπόι του έλειπε τόσο καρδιά έβαζε στο χορτάρι. Δεν είναι τυχαίο πως πρόκειται για τον ποδοσφαιριστή που έχει σκοράρει δύο από τα πιο ιστορικά γκολ του ΕΪΡΕ σε τελικές φάσεις διεθνών διοργανώσεων. Το πρώτο με τους Άγγλους στο 1-0 του EURO 1988...

...και το δεύτερο με τους Ιταλούς στο 1-0 του Παγκοσμίου του '94. Δύο ευφάνταστα σε εκτέλεση γκολ που προκάλεσαν εφιάλτες σε Σίλτον και Παλιούκα αντίστοιχα.

Πολ ΜακΓκραθ

Το απόλυτο παράδειγμα της αυταπάρνησης και της θυσίας για το εθνικό συγκρότημα. Πρωτόπαιξε το 1985 και δεν έπαψε να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του είτε ως κεντρικός αμυντικός είτε ως ένας ακούραστος κεντρικός χαφ. Ήταν ο πρώτος μαύρος που έλαβε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το 1994 δεν λογάριασε έναν τραυματισμό στον ώμο, που του προκαλούσε αφόρητους πόνους, και αγωνίστηκε κανονικά στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με τη παρουσία του να λαμβάνει ηρωικές διαστάσεις, κυρίως γιατί στο 1-0 επί των Ιταλών δεν επέτρεψε στον Ρομπέρτο Μπάτζο και μαζί στους Σινιόρι ή Ντοναντόνι να βρουν δίχτυα. "Όταν η κουβέντα έρχεται στους σπουδαιότερους Ιρλανδούς παίκτες, σκέφτεσαι απευθείας τον Πολ ΜακΓκραθ", είναι η φράση που συνοψίζει τη σπανιότητά του.

Τζέισον ΜακΑτίρ

Ήταν ο ποδοσφαιριστής που έχει ανάγκη κάθε ομάδα. Ο τύπος που συνήθως θα έρθει από τον πάγκο για ν' αναστατώσει τα κεκτημένα των αντιπάλων και θα δώσει πνοή. Για 10 χρόνια (1994-2004) και περισσότερες από 50 συμμετοχές είχε έναν τέτοιο ρόλο ο χαφ της Μπόλτον, της Λίβερπουλ και της Μπλάκμπερν, συμβάλλοντας καθοριστικά την πρόκριση των Ιρλανδών στα τελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2002 με γκολ επί των Ολλανδών.

Τζον Όλντριτζ

Ο... Ίαν Ρας των φτωχών. Ίδια κοψιά, ίδιο μουστάκι, παρόμοιες κινήσεις, αντίστοιχη εκτελεστική δεινότητα. Τον έχρισε διεθνή ο Τζάκι Τσάρλτον στα μέσα των 80s και ο ίδιος συνέχισε ανελλιπώς ως τα μέσα των 90s. Τα 19 γκολ σε 69 διεθνείς συμμετοχές ανταποκρίνεται σε μια αναλογία της τάξεως του 1/3, έχοντας στο ενεργητικό του το τέρμα στην ήττα με 2-1 από το Μεξικό, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '94. Μια καρφωτή κεφαλιά που χάρισε στο ΕΪΡΕ την πρόκριση στη φάση των '16, με ισοβαθμία τεσσάρων ομάδων.

Τόνι Κασκαρίνο

Ο 'Fake Irishman' των 88 διεθνών συμμετοχών, μια δεύτερη περίπτωση... Ντε Νίρο. Όχι μόνο εξαιτίας του ιταλικού ονόματος. Ίσχυε, διότι το 1996 αποκάλυψε πως η μητέρα του ήταν υιοθετημένη από ένα ζευγάρι Ιρλανδών, τους Ο'Μάλι, και πως στου ίδιου τις φλέβες δεν έτρεχε ιρλανδικό αίμα. Δεν του αφαιρέθηκε πάντως η υπηκοότητα, καθώς ένιωθε Ιρλανδός και ως το 1999 έδινε κανονικά το 'παρών', κατέχοντας μαζί με τους Ντον Γκίβενς και Τζον Όλντριτζ την τέταρτη καλύτερη επίδοση σκοραρίσματος στην ιστορία του εθνικού συγκροτήματος με 19 γκολ.

Νάιαλ Κουίν

Ψηλός, αρχοντικός, αγέρωχος. Ένας φορ που έβλεπε τον κόσμο από 193 εκατοστά, από εκείνα τα 'νταμάρια' που κάθε ομάδα του ποδοσφαίρου της εποχής είχε ανάγκη για να κερδίζει τις εναέριες μονομαχίες. Το κορμί του πρωτευουσιάνου (από το Δουβλίνο γαρ) άντεξε τους κραδασμούς και για 16 χρόνια ήταν παρών. Από το Παγκόσμιο του 1986 ως το 2002 ήταν τουλάχιστον συνεπής σε όσα πρέσβευε ποδοσφαιρικά, φτάνοντας τις 92 διεθνείς συμμετοχές (όγδοος) και τα 21 γκολ (δεύτερος).

Να επιστρέψουν οι 'κομμένοι' στην Εθνική Ελλάδας; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: