Ζοζέ Μουρίνιο vs Κλαούντιο Ρανιέρι
Η πρώτη γνωριμία έγινε σε ένα φιλικό 45λεπτο παιχνίδι το καλοκαίρι του 1996. Ο ΖοζέΜουρίνιο ήταν το δεξί χέρι του Μπόμπι Ρόμπσον στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, ο Κλαούντιο Ρανιέρι βρισκόταν στη Φιορεντίνα.
1-1 στο «Καμπ Νόου» και νίκη
2-0 στο «Αρτέμιο Φράνκι».
Εκτοτε, οι δρόμοι τους δεν συναντήθηκαν ξανά μέχρι φέτος. Ωστόσο η σχέση τους είναι θυελλώδης. Το 2004, ο Ρανιέρι αποχωρούσε από την τεχνική ηγεσία της Τσέλσι, έχοντας αποτύχει να διαχειριστεί σωστά τον πακτωλό χρημάτων που του προσέφερε στην πρώτη του σεζόν ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Ο Ιταλός θεωρεί τη χρονιά του πετυχημένη, ωστόσο η έλευση του Ζοζέ Μουρίνιο τον διέψευσε.
Ο «Special One» κάθισε τρία χρόνια και δύο μήνες στους «μπλε», τους οδήγησε στην κορυφή της Αγγλίας μετά από πενήντα χρόνια, κατέκτησε και δεύτερο πρωτάθλημα, συν ένα κύπελλο Αγγλίας, δύο λιγκ καπ και ένα σούπερ καπ. Το κυριότερο, όμως, ήταν ότι μιλούσε. Και δεν μασούσε τα λόγια του.
Από τις πρώτες μέρες στο «Στάμφορντ Μπριτζ» δεν αποδέχθηκε συγκρίσεις με το προηγούμενο καθεστώς. Εξακόντισε βέλη ενάντια στον loser Ρανιέρι, και η άφιξή του στην Ιταλία έγινε με νέα επίθεση ενάντια στον ομόλογό του. Πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, οι δύο τεχνικοί είχαν επιδοθεί σε έναν πόλεμο δηλώσεων. Βοήθησε και η συνεύρεσή του στο Trofeo Tim του καλοκαιριού…
Το Σάββατο, θα έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν από τις δηλώσεις στην πράξη, στην πρώτη μεταξύ τους αναμέτρηση. Ο νικητής, βέβαια, θα έχει κερδίσει μόνο τη μάχη. Ο πόλεμος μαίνεται…
Ο Ρανιέρι είπε…
“Δεν είμαι σαν τον Μουρίνιο. Δεν χρειάζεται να νικήσω για να ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι σωστό”.
“Τσιμπάς πάντα το δόλωμα και το εκμεταλλεύεται. Ωστόσο το να παραβρίσκεσαι στη συνέντευξη Τύπου μετά από κάθε αγώνα αποτελεί μια μορφή σεβασμού προς τους Ιταλούς φιλάθλους. Το έκανα επίσης στην Αγγλία , παρόλο που δεν μπορούσα να μιλήσω καλά τη γλώσσα”.
Ο Μουρίνιο είπε…
“Ο Ρανιέρι έχει δίκιο σ’ αυτό που λέει. Είμαι τελειομανής και θέλω να νικάω για να νιώθω σιγουριά. Γι’ αυτό και έχω κατακτήσει τόσα πολλά τρόπαια. Εκείνος πάλι, που δεν έχει την ανάγκη να νικά, είναι εβδομήντα χρονών, και έχει πάρει ένα Σούπερ Καπ, και κάτι άλλα κυπελλάκια. Είναι μεγάλος για να αλλάξει νοοτροπία”,
Ο Ρανιέρι ήταν πέντε χρόνια στην Αγγλία και παρόλα αυτά δυσκολευόταν να πει ‘καλημέρα’ και ‘καλό απόγευμα’. Ποιος είναι αυτός για να μου λέει τι θα κάνω;”.
