Μπεν Θόρνλεϊ, το τεράστιο ταλέντο που χάθηκε σε ένα τάκλιν

Ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης της φημισμένης γενιάς του '92 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που σήκωσε το Κύπελλο Νέων και στη συνέχεια κατέκτησε τον κόσμο; Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ; Ο Πολ Σκόουλς; Ο Ράιαν Γκιγκς; Όσο και αν φαίνεται περίεργο κανένας από τους παραπάνω δεν μπορεί να πάρει τον συγκεκριμένο τίτλο και αν κάποιος τους τον έδινε, αυτοί θα τον πρόσφεραν στον Μπεν Θόρνλεϊ χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε κανείς δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί του. Η μόνη σύγκριση που έγινε ποτέ και αφορούσε τον Θόρνλεϊ ήταν με τον θρύλο του Αγγλικού ποδοσφαίρου, τον Τζορτζ Μπεστ.

Στη μακρόχρονη ιστορία του αθλητισμού υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες για ταλέντα που χάθηκαν νωρίς και άδικα, αλλά αυτή του Μπεν Θόρνλεϊ ξεχωρίζει. Όχι γιατί θα σε κάνει να δακρύσεις αλλά γιατί μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί κανένας που δεν έχει υποκλιθεί στο τεράστιο ταλέντο του και δεν έχει αναρωτηθεί τι θα έβλεπε ο κόσμος του ποδοσφαίρου αν ο Θόρνλεϊ είχε εν καταφέρει να αποφοιτήσει μαζί με την γενιά του '92.

Ένας έφηβος που είχε τον κόσμο στα πόδια του, αλλά μία στιγμή ήταν αρκετή για να θρυμματίσει το γόνατό του και μαζί τα όνειρά του να παίξει για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ένας εξαιρετικά προικισμένος εξτρέμ με απίστευτο ρυθμό στο παιχνίδι του που σημάδεψε το Κύπελλο Νέων του 1992 και τελείωσε ως κορυφαίος σκόρερ της διοργάνωσης. Ο Σερ Άλξε Φέργκιουσον ήταν πρόθυμος να απελευθερώσει αυτό το θαυμάσιο ταλέντο, του έδωσε τη δυνατότητα να κάνει ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα, αλλά μόλις έξι εβδομάδες αργότερα ήρθε η στιγμή που θα άλλαζε την πορεία της καριέρας και της ζωής για πάντα.

Όλα ξεκίνησαν με ένα χτύπημα στην πόρτα σε μία ημέρα που δεν διέφερε από τις υπόλοιπες. Ο Μπεν Θόρνλεϊ μόλις είχε επιστρέψει σπίτι, νωρίτερα από το συνηθισμένο, διακόπτοντας τα παιχνίδι με την παρέα του, μόλις 5 λεπτά μακριά από το Θέατρο των Ονείρων. Ο πατέρας του γνώριζε αλλά ο 14χρονος τότε Μπεν δεν είχε ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί.

Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δημιουργούσε εκείνη την εποχή την ομάδα που θα κατακτούσε αργότερα το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και γι αυτό το σκοπό είχε βρεθεί εκείνο το βράδυ στο κατώφλι της οικογένειας Θόρνλεϊ. Ο Μπεν άνοιξε την πόρτα και είδε μπροστά του τον Σκωτσέζο τεχνικό μαζί με τον Μπράιαν Κιντ (το δεξί χέρι του Σερ Άλεξ).

Οι σκάουτερ του Φέργκιουσον είχαν εντοπίσει τον Θόρνλεϊ όταν έπαιζε για την ερασιτεχνική Σάλφορντ λίγα μόλις μέτρα μακριά από το προπονητικό κέντρο της ομάδας στο Κλιφ και δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Πήγε στο σπίτι του και έπεισε τον μικρό να ενταχθεί στην ομάδα Νέων της Μάντσεστερ, εκεί όπου μαζεύτηκε ότι πιο ταλαντούχο υπήρχε. Μαζί με τον Μπέκαμ, τον Νέβιλ, τον Μπατ και τον Γκιγκς ο Θόρνλεϊ είχε κανένα πρόβλημα να ξεχωρίσει και να κάνει τους συμπαίκτες του να μοιάζουν με ποδοσφαιριστές της σειράς. Η επιτυχία της ομάδας Νέων, η οποία κατέκτησε τον τίτλο ύστερα από 28 χρόνια ήταν μόνο η αρχή. Όλοι όμως έλεγαν πως υπάρχει ταλέντο στη συγκεκριμένη φουρνιά αλλά ένας από αυτούς ήταν το κάτι άλλο.

" Ο Μπεν μας ξεπερνούσε όλους. Αν αυτός έπαιζε ποδόσφαιρο εμείς θα έπρεπε να λέμε πως ασχολούμαστε με κάτι άλλο. Κανείς δεν θα μας θυμόταν αν συνέχιζε να παίζει ο Μπεν και αυτό είναι το θλιβερό κομμάτι της ιστορίας. Θα ήταν σίγουρα ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών για την Αγγλία", είχε δηλώσει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ σε ένα από τα δεκάδες τηλεοπτικά αφιερώματα για εκείνη τη γενιά. "Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχω συναντήσει. Ήταν ένα σκαλί πάνω από όλους".

Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν άργησε να του δώσει την ευκαιρία να αγωνιστεί με την πρώτη ομάδα της Γιουνάιτεντ. Ο Θόρνλεϊ έκανε το ντεμπούτο του στις 26 Φεβρουαρίου 1994 ως αλλαγή σε αγώνα της Premier League εναντίον της Γουέστ Χαμ και το ταξίδι μόλις ξεκινούσε, καθώς ήδη υπολογιζόταν ως αντικαταστάτης του Γκιγκς, ο οποίος εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα τραυματισμού.

Το παιχνίδι για το οποίο τον σκεφτόταν ο Φέργκιουσον δεν ήταν ένας ακόμα αγώνας αλλά, ο ημιτελικός του Κυπέλλου, του ιστορικότερου ποδοσφαιρικού θεσμού, το άγιο δισκοπότηρο των Άγγλων. Λίγες ημέρες πριν την αναμέτρηση ο Θόρνλεϊ αγωνίζεται με την 2η ομάδα απέναντι στην Μπλάκμπερν, σκοράρει δύο φορές και χαρίζει στο κοινό του Γκιγκ Λέιν ορισμένες στιγμές μαγείας. Ο Φέργκιουσον βρίσκεται στις εξέδρες και βλέπει το "next big thing" του Αγγλικού ποδοσφαίρου να είναι έτοιμο για το μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Όλοι είναι ικανοποιημένοι από την εμφάνιση και τις ατελείωτες κούρσες εκτός από έναν. Ο 28χρονος επαγγελματίας Νίκι Μάρκερ δεν περνάει το καλύτερο του βράδυ.

Ο μικρός τον έχει εκθέσει σε αρκετές φάσεις και η μοναδική απάντηση της άμυνας της Μπλάκμπερν ήταν τα φάουλ και τα δυνατά χτυπήματα στα πόδια του Θόρνλεϊ. Στο 65ο λεπτό της αναμέτρησης ο 18χρονος Μπεν βρέθηκε για ακόμα μία φορά στο έδαφος και ο Τζίμι Ράιαν (προπονητής της ομάδας) των ρωτάει αν μπορεί να συνεχίσει. "Ναι, Τζιμ, είμαι μια χαρά" απάντησε ο Θόρνλεϊ και πέντε λεπτά αργότερα ο Μάρκερ σημάδεψε το γόνατό του.

Θα ήταν ευκολότερο να αναφέρουμε ποια σημεία στο γόνατο του Θόρνλεϊ δεν πειράχτηκαν. Ο ενδιάμεσος συνδετικός σύνδεσμος έσπασε πλήρως μαζί με τον μεσαίο. Οι δύο πλάγιοι σύνδεσμοι έσπασαν, ενώ ο μεσαίος μηνίσκος αποκολλήθηκε και το οι μύες διαλύθηκαν. Ο Ρομπ Σουάιρ, ο γιατρός της Γιουνάιτεντ εκείνη την εποχή, λέει ότι ήταν ο χειρότερος τραυματισμός που είχε δε σε γόνατο στα 30 χρόνια καριέρας. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ήταν εξοργισμένος και από την πρώτη στιγμή ζήτησε από την Γιουνάιτεντ να κινηθεί νομικά εναντίον του Μάρκερ και της Μπλάκμπερν. Μετά από πέντε χρόνια, θα εξασφάλιζε μια αποζημίωση, αλλά το κακό είχε γίνει.

Τι θα είχε συμβεί αν ο Θόρνλεϊ αποφάσιζε να γίνει αλλαγή στο 65ο λεπτό; Είναι μία ερώτηση που στοιχειώνει τον ίδιο εδώ και πολλά χρόνια. "Όλοι μου κάνουν την ίδια ερώτηση. Πιθανότατα είναι η χειρότερη απόφαση της ζωής μου και η στιγμή που άλλαξε η ζωή μου"

" Μερικές φορές, είσαι άτυχος και έχεις έναν άσχημο τραυματισμό. Το θέμα είναι πως θα το αντιμετωπίσεις διανοητικά και σωματικά". Με την υποστήριξη τόσο του Φέργκιουσον και της Γιουνάιτεντ, ο Θόρνλεϊ συνέχισε να αγωνίζεται και επέστρεψε στην πρώτη ομάδα το 1998. Παρόλο που συνέχισε να παίζει για άλλα 12 χρόνια, υπάρχει πάντα το ερώτημα τι θα μπορούσε να συμβεί αν δεν ήταν εκείνο το παιχνίδι στο Γκιγκ Λέιν.

Ο Θόρνλεϊ έχει βρει σήμερα την ψυχική του γαλήνη, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Η απογοήτευση και ο θυμός ήταν δύσκολο να κατασταλεί, ειδικά τα πρώτα χρόνια. Η καριέρα του δεν κατάφερε να σωθεί καθώς παρασύρθηκε και βρήκε παρηγοριά στο αλκοόλ.

Έφτασε στα άκρα κατά την διάρκεια της 2ης σεζόν στην Αμπερντίν (2002-2003). Υπήρχαν όμως στιγμές που ένιωθε άσχημα. Έψαχνε τρόπο να απελευθερώσει την πίεση και για πολλά χρόνια γύριζε από μπαρ σε μπαρ χωρίς να θυμάται που ξεκίνησε η νύχτα και που ολοκληρώθηκε. Δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, παρά μόνο έπινε, μέχρι που κατάλαβε πως είχε πιάσει πάτο. Η καριέρα δεν σώθηκε, αλλά τελικά κατέφερε να σώσει τη ζωή του και πλέον αισθάνεται ευτυχισμένος για όσα έχει ζήσει.

" Δεν υπάρχουν πολλοί που έχουν να μοιραστούν ιστορίες με τον Ρόμπσον, τον Φέργκιουσον και τον Μπέκαμ. Ακόμα και από τον τραυματισμό μου κάτι καλό βγήκε και αυτό είναι το βιβλίο μου. Είμαι ευγνώμων για όσα έζησα και δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συνέβαινε αν δεν είχα τραυματιστεί. Είμαι χαρούμενος που ακόμα και σήμερα όλοι πιστεύουν πως θα μπορούσα να έχω κατακτήσει τον κόσμο".