Γιαννιώτης: "Στον τερματισμό, πέρασαν 20 χρόνια από τα μάτια μου"

"Όταν αγαπάς κάτι το εξωτερικεύεις με όλο του το μεγαλείο. Στο Λονδίνο μετά την κούρσα "έσπασα". Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι απογοήτευσα μία ολόκληρη χώρα.

Έτσι ένιωσα τότε. Βασικά, έτσι νιώθω και τώρα για τα όσα έγιναν στο Λονδίνο. Στο Ρίο κατάφερα να το επιτύχω μετά από τέσσερα χρόνια. Όταν ήρθα είδα είδα μικρά παιδάκια να πανηγυρίζουν. Μία κυρία μου έστειλε ένα βίντεο που έδειχνε τον άνδρα της μπροστά στην τηλεόραση. Όλο αυτό με συγκίνησε ακόμα περισσότερο", δήλωσε αρχικά ο ασημενιος Ολυμπιονίκης του Ρίο, ένας εκ των υψηλών προσκεκλημένων του συνεδρίου "Game Changer", και στη συνέχεια μίλησε:

Για το εάν φέρνει ξανά στο μυαλό του τις στιγμές που έζησε στο Ρίο: "Υπάρχουν πάντα μέσα μου οι στιγμές που έζησα στο Ρίο. Θεωρώ ότι όλο αυτό έγινε σε μία ηλικία που το κάνει πιο όμορφο και πιο έντονο όλο αυτό. Όταν αισθάνομαι άσχημα υπάρχουν στιγμές που βάζω το βίντεο της κούρσας. Μπαίνω σε αυτή την διαδικασία".

Για το ποιο ήταν το πιο έντονο κομμάτι της κούρσας: "Είναι σίγουρα τα τελευταία 100μ. πιο έντονα. Όταν ακούμπησα το χέρι μου στον τερματισμό πέρασαν από τα μάτια μου 20 χρόνια προσπάθειας. Αυτό μπορεί να χτιζόταν μέσα μου από όταν ήμουν μικρός"

Για την πρώτη του επαφή με τους αγώνες ανοικτής θαλάσσης: "Η αλήθεια είναι ότι τότε κολυμπούσα στην πισίνα. Το καλοκαίρι είχε γίνει ένας αγώνας γύρω στα τρία χιλιόμετρα. Τότε με ρώτησαν για το ποιοι είναι οι στόχοι μου και εγώ τους είπα ότι είναι μεγάλοι. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο τα μετάλλια. Είναι όλες οι στιγμές που ζεις. Σίγουρα τα μετάλλια και οι διακρίσεις είναι σημαντικές αναμνήσεις, ωστόσο δεν είναι μόνο αυτά".

Για τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει στο δρόμο για το Ρίο: "Σχεδόν ένα μήνα κολυμπούσαμε σε υψόμετρο. Σε μία πισίνα σε υψόμετρο 2.000 μέτρων. Κάθε προπόνηση που έκανα προσπαθούσα να την κάνω καλύτερη. Για ένα μήνα το πρόγραμμα μας ήταν κολύμπι - φαγητό - ύπνο. Ένα μήνα έλειπα από την οικογένεια μου. Πριν ένα μήνα είχε πάει ο Νίκος Γέμελος εκεί και ζήλεψα"

Για το πως είναι η ζωή του πλέον: "Σίγουρα είμαι ευλογημένος που ήρθε και ο γιος μας. Για τους γονείς μου που με έφεραν και με έπεισαν να ασχοληθώ με την κολύμβηση. Ήρθε τώρα και ο Διονύσης. Δεν μου λείπει το αγωνιστικό κολύμπι. Όταν τελείωσα την κούρσα μου στο Ρίο ένιωθα ολοκληρωμένος"

Για τα σχέδια του στο μέλλον: ' 'Θέλω να είμαι δίπλα στα παιδιά. Μου δόθηκε ένα χάρισμα και οφείλω να το μεταδώσω στα νεότερα παιδιά. Μέσα από την πρόοδο των νέων παιδιών προοδεύεις και εσύ ο ίδιος"

Για τη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του μπαίνοντας στο τελευταίο κομμάτι της κούρσας: "Μπαίνοντας στα τελευταία 400-500 μέτρα στην κούρσα στο Ρίο ένα πράγμα σκέφτηκα. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου θα με ρωτήσουν εάν είχα κατακτήσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτό μου έδωσε μία έξτρα ώθηση".

Για το εάν η αποτυχία του Λονδίνου έφερε την επιτυχία του Ρίο: "Αν είχα κατακτήσει ένα μετάλλιο στο Λονδίνο δεν ξέρω αν θα άντεχα να το τραβήξω πάλι όλο αυτό. Είχα βάλει ένα στόχο και πίεζα τον εαυτό μου για να τον πετύχω".

Για το πως είναι κανείς να κάνει αμέτρητα χιλιόμετρα στη θάλασσα: "Είναι μία μικρογραφία της ζωής μας. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Μπορεί να φτιάξεις μία τακτική και να χρειαστεί να την αλλάξεις. Στην πισίνα είναι πιο εύκολο να δημιουργήσεις μία τακτική. Στην ανοικτή θάλασσα δεν μπορείς να το κάνεις αυτό".