“Τρέχα, ρε μ...!”: Η φοβερή ιστορία δύο αναπάντεχων αουτσάιντερ

Το κλασικό μπαλέτο δεν υπήρξε 'άβατο' για τις γυναίκες, γι' αυτό και δεν τους προκάλεσε το ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει για τα γαλλικά και για το πιάνο. Η Αραμπέλλα Ρος και η Κατερίνα Λεμπέση έχουν ακόρεστο πάθος για την περιπέτεια και δοκιμάζουν τα όριά τους εκεί που οι pointe φθείρονται γρήγορα και τα τακούνια είναι εξαιρετικά άβολα. Ανεβαίνουν σε motocross και φορούν γάντια του μποξ. Κρατούν -πολλά χρόνια- η μία το χέρι της άλλης, αλλά και εργαλεία ξυλουργικής, μέχρι μπάλα του ράγκμπι με την Εθνική ομάδα γυναικών! Κράτησαν και τη σημαία της Ύδρας τους, όταν τερμάτισαν μαζί στο πρώτο Swim Run της Μεσογείου.

Περίμεναν για την εκκίνηση στο πλακόστρωτο λιμάνι του νησιού τους. Δεν είχαν το στεγνό σωματότυπο των τριαθλητών που έκαναν ζέσταμα, ούτε ηλιοκαμένες ήταν. Με λεία πρόσωπα, χωρίς τις ρυτίδες της αλμύρας. Το σκουλαρίκι που είχαν περασμένο στις μύτες τους, η μία αριστερά κι η άλλη δεξιά, πρόδιδε λίγο την παιχνιδιάρικη αυθάδειά τους στον καθωσπρεπισμό. Είχαν φτιάξει και πλεξούδες τα μαλλιά τους. Ξεχώριζαν. Τι κάνουν εδώ αυτά τα κορίτσια; Θα κολυμπήσουν 3,2 χλμ. και θα τρέξουν άλλα 10 χλμ. υπό βροχή, κρύο και με την υγρασία να σου κάνει 'piercing';

Έφυγα από τη θέση μου και τις πλησίασα. Οι τολμηροί έλκουν πάντα το βλέμμα, ενίοτε και τ' αυτιά όσων θέλουν να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Φυσικά και κρυφάκουσα!

“Πάμε για τα 25 χρόνια της φιλίας μας ρε κι ό,τι βγει! Έχω και την πλάτη μου, αν δεν μπορείς!”. Η Αραμπέλλα ('καρπός' μιας Αγγλοκύπριας και ενός Ιρλανδού) υποσχέθηκε στην τραυματισμένη στο πόδι, Κατερίνα ότι θα σηκώσει τα βάρη της μακράς φιλίας τους μέσα στον αγώνα, αν χρειαστεί. Ήταν διατεθειμένη να πάρει στις πλάτες της την παιδική της φίλη μέχρι τον τερματισμό. Θέλησαν ν' αγωνιστούν για να τιμήσουν όσα έχουν ζήσει μαζί. Ο μαζικός αθλητισμός στα καλύτερά του!

Είχαν δηλώσει συμμετοχή 37 ντουέτα, όμως τα 23 τόλμησαν να δεθούν με ένα δεκάμετρο σχοινί και να βουτήξουν στον Αργοσαρωνικό. Ένα από αυτά δεν κατάφερε να τερματίσει. Ανάμεσά τους ήταν ζευγάρια στη ζωή, φίλοι, αδέλφια και οι περισσότεροι είχαν εμπειρία από αντίστοιχους αγώνες. Το 'μαζί' -που σου δίνει το κουράγιο να ξεπερνάς κύματα και κακοτράχαλες διαδρομές και στη ζωή- ήταν το μεγάλο κίνητρό τους. Φόρεσαν στους ώμους τον πορτοκαλί αδιάβροχο σάκο τους, που περιείχε τον εξοπλισμό τους (ήταν υποχρεωμένοι να τον έχουν μαζί τους σε όλη τη διαδρομή) κι έπεσαν στο νερό.

Θα τους ξαναβλέπαμε σε περίπου δύο ώρες.

Ο 'Παράφρων κολυμβητής' του Φασιανού

Από το ίδιο πλακόστρωτο είχε περάσει το προηγούμενο βράδυ ο Αλέκος Φασιανός. Ο ζωγράφος – κεφάλαιο για την Ελλάδα, που του αρέσει να φιλοτεχνεί τα έργα του καθισμένος σε μια μαξιλάρα στο πάτωμα, βρισκόταν στο νησί, όπως και ο 'Παράφρων κολυμβητής' του. Ο πίνακας του 1960 αποτέλεσε μέρος της έκθεσης 'Ο Φασιανός στη Γαλλία' που φιλοξένησε το Ιστορικό Μουσείο – Αρχείο Ύδρας. Οι αθλητές γνώρισαν από κοντά τον ιδιοφυή καλλιτέχνη στην εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του. Έμαθαν για την εκκίνηση της καριέρας του, την παραμονή του στη Γαλλία και τις επιρροές του.

Ανακάλυψαν και πώς έπαιζε ένας -γεννημένος το 1935- πιτσιρικάς, όπως ο κ. Φασιανός, στην παλιά Αθήνα. Όταν ήταν μικρός, του άρεσε να μαυρίζει το πρόσωπό του με την κάπνα των τρένων. Ανέβαινε σε μια γέφυρα και περίμενε καρτερικά την καμινάδα τους να περάσει και να του αλλάξει την όψη. Ο δημιουργός, που έχει δεχθεί κριτική για την υψηλή παραγωγικότητά του και σοφά απάντησε ότι η τέχνη είναι για τους δρόμους κι όχι για τα μουσεία, μίλησε στους παρευρισκόμενους με τη βοήθεια του ομότεχνού του, Αλέξη Βερούκα.

Τα ντεσιμπέλ της φωνής του δεν έχουν πια ένταση, όπως το μπλε του κοβαλτίου, το κόκκινο και το πορτοκαλί που πότισαν τα πινέλα του και χρειαζόταν στήριξη.

Το πορτοκάλι της... Suzanne στο σπίτι του Κοέν

Η Ύδρα ήταν ανέκαθεν διασταύρωση καλλιτεχνών, Ελλήνων και μη. Πίσω από την εμβληματική κίτρινη οικία (σήμερα είναι μουσείο) του πρόκριτου, Λάζαρου Κουντουριώτη και δίπλα από το σπίτι – ατελιέ του Υδραίου χαράκτη και ζωγράφου, Παναγιώτη Τέτση εγκαταστάθηκε το 1960 ο Λέοναρντ Κοέν. Η Αραμπέλλα και η Κατερίνα θα επέστρεφαν σε δύο ώρες. Αρκούσαν για μια επίσκεψη στο λευκό σπίτι με τα γκρίζα παράθυρα. “Συγγνώμη, γνωρίζετε πώς θα πάω στο σπίτι του Κοέν;”. Με παρέπεμψαν στο δήμαρχο, Γιώργο Κουκουδάκη που τον είχε φέρει η βόλτα του στο λιμάνι. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και τις κατευθύνσεις, είπε: “Λείπει η επιγραφή 'Οδός Λέοναρντ Κοέν', που ήταν απ' έξω. Μάλλον, κάποιος συλλέκτης θα την πήρε”.

Έπειτα από... ένα, δύο, τρία δευτερόλεπτα παύσης, πρόσθεσε: “Θα την αντικαταστήσουμε, άμεσα!”. Είμαστε σε προεκλογική περίοδο βεβαίως, βεβαίως! Επισκέπτες απ' όλο τον κόσμο, κυρίως όμως Φινλανδοί, καταφθάνουν στο νησί μόνο για τον Κοέν. Δίνουν ραντεβού, μέσω forum, έξω από την πόρτα του κι έπειτα κατηφορίζουν σε κάποιο ξέφωτο με θέα τη θάλασσα και συντροφιά τα τραγούδια του.

Σαν μια μυστική συμφωνία οι γείτονες, Τέτσης και Κοέν έφυγαν από τη ζωή την ίδια χρονιά, το 2016. Τότε, απεβίωσε και η αγαπημένη του Καναδού και μούσα του, Μάριαν Ίλεν, η οποία έζησε μαζί του στην Ύδρα. Εκεί τη γνώρισε, σ' ένα παντοπωλείο. Έλεγε ότι οι θεοί έφεραν στο δρόμο του τη συγγραφέα και ποιήτρια από τη Νορβηγία. Έλεγε, επίσης, ότι η αγορά του εν λόγω σπιτιού (έναντι 1.500 δολαρίων) ήταν η πιο έξυπνη κίνηση που είχε κάνει στη ζωή του.

Αν θες να νιώσεις τον Κοέν, χτύπα την πόρτα του και θα τον αισθανθείς. Κι ίσως όχι μόνο αυτόν! Στο πλατύσκαλο της εισόδου υπήρχε ένα πορτοκάλι, μα καμιά πορτοκαλιά τριγύρω που να επιβεβαιώνει το Νόμο του Newton. Η αύρα της Σούζαν! Όχι της Σούζαν 'Ελροντ, με την οποία απέκτησε τη Λόρκα και τον Άνταμ. Η Σούζαν Βέρνταλ ήταν ο πλατωνικός έρωτάς του ( "For you've touched her perfect body with your mind"), που έγινε ποίημα και τραγούδι με τίτλο τ' όνομά της: 'Suzanne'. Αναφέρεται στην τελετουργία των συναντήσεών τους και σε μια πρόσκληση σε τσάι, αρωματισμένο με φλούδες πορτοκαλιού, στο Μόντρεαλ. Έτσι, προέκυψε κι ο στίχος: “And she feeds you tea and oranges”.

“Αντε ρε μ..., τρέχα!”

Η κατηφόρα από το σπίτι του Κοέν προς το λιμάνι ήταν σαφώς πιο ξεκούραστη από τ' ατελείωτα σκαλοπάτια της ανόδου. Η Κατερίνα, η Αραμπέλλα και η σκυλίτσα της ν' ακολουθεί κατά πόδας έφτασαν στον τερματισμό. Γελούσαν στη διαδρομή κι έκαναν πιρουέτες, καθώς έτρεχαν.

“Στο νερό βριστήκαμε, με αγάπη βέβαια!”, είπε γελώντας η Υδραία με την Αγγλίδα μαμά και η Κατερίνα πρόσθεσε: “Μας είπαν οι δικοί μας ότι οι φωνές μας ακουγόντουσαν σε όλο το νησί: 'Αντε ρε μ..., τρέχα!'”. Η ανθεκτικότητά μιας σχέσης αποδεικνύεται κι από την άνεση που έχεις να λογοφέρεις με τον άλλο, χωρίς να φοβάσαι ότι πρόκειται για συμβάν, το οποίο δεν θα ξεπεραστεί. Έχεις τη βεβαιότητα ότι σε λίγο θα είναι όλα όπως πριν.

Η Κατερίνα έπειτα από λίγες ημέρες είχε γενέθλια και το Swim Run ήταν το δώρο που της έκανε η καλύτερή της φίλη: “Πλήρωσε τη συμμετοχή μου στον αγώνα”. Εξήγησα ότι τις πλησίασα επειδή δεν έμοιαζαν με τους αθλητές που συμμετείχαν στη διοργάνωση. “Η αλήθεια είναι ότι εγώ μοιάζω περισσότερο με αλκοολική! Είχα χτυπήσει το πόδι μου και δεν είχα καταφέρει να προετοιμαστώ, ενώ καπνίζω και πίνω. Οι επόμενοι αγώνες που θα γίνουν στην Ύδρα είναι μια καλή αφορμή για να κόψω το κάπνισμα. Θέλω να είμαι έτοιμη γι' αυτούς. Επίσης, πριν από το Swim Run έλειπα στην Κω, όπου δούλευα ως ναυαγοσώστρια”. Αυτή είναι μια από τις πολλές δουλειές που έχει κάνει η Κατερίνα. Η Αραμπέλλα, η οποία έχει σπουδάσει περιβαλλοντικές επιστήμες, εργάζεται ως δύτρια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Αίγυπτο.

“Έχω παίξει στην Εθνική ομάδα ράγκμπι γυναικών 7's και στον Παναθηναϊκό”

Μολαταύτα, δεν είχαν τον κατάλληλο εξοπλισμό για τον αγώνα. Ποια αμφίβια παπούτσια; Ούτε γυαλάκια κολύμβησης δεν είχαν. Φόρεσαν στολή κατάδυσης(!) και το έζησαν. “Με είχε συνεπάρει το γεγονός ότι όλα τα ζευγάρια θα παίρναμε από ένα μετάλλιο και αυτό θα το μοιραζόμασταν στα δύο!”, επεσήμανε η ultra φεμινίστρια Αραμπέλλα, που επιθυμεί να αποδεικνύει ότι οι γυναίκες μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, γι' αυτό ασχολείται και με την ξυλουργική: “Είμαι και εθελόντρια στο Πυροσβεστικό Σώμα”.

Η Κατερίνα ενδιαφέρεται μόνο για τα δυναμικά σπορ: “Έχω παίξει στην Εθνική ομάδα ράγκμπι γυναικών 7's. Στο Αιγάλεω, όπου άρχισα προπονήσεις, ήμουν το μοναδικό κορίτσι. Είχα και γυμναστή τον Μάνατζερ Ράγκμπι!”, ξέσπασε σε γέλια και πρόσθεσε: “Ήθελα πολύ ν' ασχοληθώ. Έπαιξα σε διάφορες ομάδες και για δύο μήνες στον Παναθηναϊκό, αλλά τσακώθηκα με την προπονήτρια κι έφυγα. Γίνονται πολλά και δεν είναι εύκολο να μείνεις στο άθλημα, διότι δεν υπάρχουν αρκετοί σύλλογοι. Διαλύθηκε και η ομοσπονδία. Κάποια στιγμή διαπιστώθηκε ότι υπήρχαν σωματεία 'φαντάσματα', μόνο και μόνο για να παίρνουν τις επιχορηγήσεις. Έκανα και σάντα”.

Πώς; “Σάντα, όπως λέμε Santa Barbara! Μοιάζει με το κικ μπόξινγκ. Συνήθως, κερδίζω. Ήρθε να με δει ο πατέρας μου σ' ένα αγώνα κι έφυγε πριν τελειώσει, επειδή είχα βάλει μια κοπέλα στα σχοινιά. Είναι εντελώς κατά της βίας και ήθελε κόρη, για να τ' αποφύγει όλα αυτά. Τώρα, τρέχω με enduro!”.

Η Αραμπέλλα εξήγησε πώς προέκυψε το 'έχω και την πλάτη μου, αν δεν μπορείς!' που είπε πριν από την εκκίνηση του Swim Run: “Το λέγαμε με την Κατερίνα, όταν παίζαμε ράγκμπι: Έχω την πλάτη μου για 'σένα. Ήμουν κι εγώ σε ομάδα”.

“Φορτώνουν κουζίνες και πλυντήρια στα γαϊδουράκια”

Τα δύο κορίτσια γεννήθηκαν στον Βλυχό, με λίγους μήνες διαφορά. Η Κατερίνα το 1992 και η Αραμπέλλα το 1993. Περπατούσαν περίπου τρία χιλιόμετρα κάθε μέρα, για να πάνε στο σχολείο τους. Ενίοτε έκαναν πολλές στάσεις, διότι έπαιζαν στο δρόμο. “Πήγαινα στο σχολείο και με το γαϊδουράκι μου”, πρόσθεσε η μικρή της παρέας. Αν θες να κάνεις έναν Υδραίο να αισθανθεί άβολα, μπορείς να του ανοίξεις μια κουβέντα για την εργαλειοποίηση των ζώων, αλλά θα σου απαντήσει. “Πολλοί το κατακρίνουν. Βέβαια, οι περισσότεροι φροντίζουν αρκετά τα γαϊδουράκια τους. Απαγορεύονται τα αυτοκίνητα στο νησί, που είναι γεμάτο σκαλοπάτια και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εξυπηρετηθούν”, εξήγησε η Κατερίνα.

“Όταν έρχεται στο λιμάνι εξοπλισμός για τα σπίτια, κουζίνες, πλυντήρια, έπιπλα, τα φορτώνουν στα γαϊδουράκια για να τα μεταφέρουν στις οικίες”, επεσήμανε μια κυρία που έπινε τον καφέ της στο διπλανό τραπέζι, πριν από τον τερματισμό των αθλητών. “Μόνο με τα γαϊδούρια μπορεί να γίνει αυτή η μεταφορά;”, ήταν η ερώτηση και ακολούθησε η αφοπλιστική απάντηση: “Πώς αλλιώς;”

Τώρα, ίσως να ένιωσες κι εσύ παράξενα και να σκέφτηκες ότι το ημερολόγιο γράφει 2019 και δεν γίνεται να μην έχει βρεθεί λύση τόσο για να μπει τέλος στην ταλαιπωρία των ζώων, όσο και για τους κατοίκους του νησιού που δεν έχουν εναλλακτική. Τον Αύγουστο του 2018 εκδόθηκε ενημερωτική εγκύκλιος από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με θέμα την προστασία των ιπποειδών εργασίας. Στις συστάσεις για την καλή διαβίωση των ζώων αναφέρεται μεταξύ άλλων: “Τα ιπποειδή εργασίας δεν θα πρέπει να φορτώνονται µε φορτίο βάρους υπερβολικού για το µέγεθος, την ηλικία ή τη φυσική κατάστασή τους. Το φορτίο δεν δύναται να υπερβαίνει το βάρος των 100 κιλών ή το 1/5 του σωµατικού τους βάρους”.

Οι ποινές για τους παραβάτες των διατάξεων είναι φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους, πρόστιμο από 5.000 έως 15.000 ευρώ, ποσά που διπλασιάζονται σε περίπτωση υποτροπής. Είναι γεγονός ότι πολλές ηλεκτρικές συσκευές δεν ξεπερνούν τα 100 κιλά, που έτσι κι αλλιώς μοιάζουν υπερβολικά για βάρος φορτίου, το οποίο πάντα πρέπει να εξαρτάται και από το μέγεθος του ζώου. Ωστόσο, είναι λύση η μεταφορά τους με τα ζώα σε μια σύγχρονη κοινωνία; Ενημερωτικά αναφέρουμε ότι ένα μέσο γαϊδουράκι ύψους (από την οπλή έως το ακρώμιο) 1,25 μ. ζυγίζει περίπου 225 κιλά, ενώ ένα μεγαλύτερο με ύψος περίπου 1,45 μ. φτάνει έως τα 450 κιλά.

“Δεν υπάρχουν πολλά γαϊδούρια. Είναι είδος υπό εξαφάνιση. Συγγενεύουν με τη ζέβρα και όχι με το άλογο, όπως πολλοί πιστεύουν. Οι περισσότεροι στα νησιά έχουν άλογα ή μουλάρια που είναι πιο δυνατά και πιο υπάκουα. Βέβαια, αρκετοί αγνοούν ότι αυτά τα ζώα μπορούν να σηκώσουν πολύ μεγάλο βάρος. Συμφωνώ κι εγώ με όσους διαμαρτύρονται ότι είναι άσχημο να τ' αφήνουν στον ήλιο. Το δικό μου το γαϊδουράκι βρίσκεται στο λιβάδι και οι περισσότεροι Υδραίοι έχουν τα ζώα τους σαν παιδιά τους”, πρόσθεσε η Αραμπέλλα.

“Μια πληγή που περιφέρεται”

Εξυπακούεται ότι χωράει και τέταρτος ζωγράφος σε αυτό κείμενο, ο ζωόφιλος Δημήτρης Μυταράς, ο οποίος είχε τον ίδιο δάσκαλο με τον Αλέκο Φασιανό, τον Γιάννη Μόραλη στη Σχολή Καλών Τεχνών. “Να μάθουμε να σεβόμαστε τη ζωή σε οποιαδήποτε μορφή της. Εγώ που ήμουν φανατικός ψαράς, δεν μπορώ πια ούτε να πιάσω ένα ζωντανό ψάρι”, είχε τονίσει πριν από περίπου 20 χρόνια στην 'Καθημερινή' μιλώντας για την έκθεσή του 'Αστρολάβος', που ήταν αφιερωμένη στα αδέσποτα σκυλιά.

Είχε πει και κάτι άλλο ο Μυταράς, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2017: “Δεν μας ενοχλεί καθόλου το θέαμα των αβοήθητων πλασμάτων. Είμαστε ίσως η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που αρνείται να μεριμνήσει γι' αυτό το σημαντικό ζήτημα. Αυτός είναι και ο λόγος που μας θεωρούν τριτοκοσμικούς. Είναι μια πληγή που περιφέρεται. Οι περισσότεροι που κατοικούν σήμερα στο λεκανοπέδιο προέρχονται από αγροτικό περιβάλλον. Εκεί, υπάρχει ένα άλλο καθεστώς ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους. Έχουν μάθει να τα σκοτώνουν και να πετάνε τα γαϊδούρια από τον γκρεμό, όταν δεν τα χρειάζονται πια. Σέρνουν και στις πόλεις μια αγωγή τέτοιου είδους. Το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για ν' αλλάξουμε τα πράγματα, είναι να δώσουμε στην πολιτική εξουσία να καταλάβει ότι οι ζωόφιλοι αντιπροσωπεύουν πολλές ψήφους”. Είναι αλήθεια.

Έτσι, 'ξεφορτωνόντουσαν' κάποιοι τα γέρικα γαϊδουράκια πριν από χρόνια, στην Ελλάδα. Τα πετούσαν ζωντανά στον γκρεμό και τ' άφηναν να ξεψυχήσουν βασανισμένα από τους πόνους. Το λιγότερο φρικτό!

Γεμάτο πληροφορίες και εναλλαγές συναισθημάτων ήταν αυτό το ταξίδι στη χειμωνιάτικη Ύδρα. Μια δυνατή φιλία έγινε σημείο αναφοράς ενός αγώνα. Δυο κορίτσια υπερδραστήρια αποδεικνύουν ότι μπορείς να γευτείς δυνατές εμπειρίες αρκεί να το θες, όπου κι αν μένεις. Το δε κομμένο τσιγάρο της Κατερίνας (αν κοπεί...), θα είναι το κορυφαίο μετάλλιο που έδωσε το Swim Run στο νησί, ενώ ο αθλητικός τουρισμός, ο οποίος αναπτύσσεται γοργά θα φωτίσει περισσότερο όχι μόνο τις ομορφιές, αλλά και τις 'πληγές' κάθε τόπου.

Και αυτό είναι καλό.

(φωτογραφίες: 641)