"Μην πυροβολείς , είμαι ο …"

Το ποδόσφαιρο άλλοτε καταδικάζει κι άλλοτε σώζει ζωές.

"Μην πυροβολείς , είμαι ο …"

Η 24MEDIA δίνει για μια μέρα το τιμόνι στο AD&PR Lab του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Το κείμενο που θα διαβάσεις παρακάτω αποτελεί μέρος μίας ενέργειας κατά την οποία 40 φοιτητές του AD&PR Lab πρότειναν, έγραψαν και δημοσιεύουν το δικό τους κείμενοστα sites του Ομίλου (Huffington Post Greece, News247, Oneman, Ladylike, Sport24 & Contra). Κάθε φοιτητής του AD&PR Lab στο πλαίσιο του μαθήματος "Δημόσιες Σχέσεις: The art of storytelling" πρότεινε κάποια θέματα και έγραψε ένα από αυτά εν είδη εργασίας εξαμήνου. Μπορείς να διαβάσεις όλα τα κείμενα των φοιτητών στο microsite που δημιουργήσαμεγιατην ενέργεια.

Γράφει η Αντριάνα Χριστογεωργού

Ασχέτως αν σε πολλές χώρες στον κόσμο έχει άλλη ονομασία, η λέξη «goal» συγκαταλέγεται στις πιο αναγνωρίσιμες παγκοσμίως.

Ίσως γιατί ένα γκολ που σημειώνεται εντός των τεσσάρων γραμμών ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου αποτελεί την πεμπτουσία του παιχνιδιού, τον στόχο, όπως ουσιαστικά μεταφράζεται από την αγγλική γλώσσα η συγκεκριμένη λέξη.

Ίσως, πάλι, επειδή το «γκολ» μπορεί να αποτελέσει πηγή χαράς για μια ομάδα ανθρώπων, φιλάθλων, οπαδών, πηγή υπερηφάνειας για ένα ολόκληρο έθνος, θέμα συζήτησης για δεκαετίες αργότερα από τη στιγμή που επιτυγχάνεται.

Ίσως, τέλος, επειδή σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, έχει τη δυναμική να γίνει αιτία να αφαιρεθεί μια ζωή. Όπως συνέβη στην περίπτωση του Αντρές Εσκομπάρ, του διεθνή Κολομβιανού αμυντικού που δολοφονήθηκε αναίτια σε ηλικία μόλις 27 ετών, σε ένα πάρκινγκ νυχτερινού κέντρου στη γενέτειρά του, Μεντελίν.

Ένα αυτογκόλ του σε παιχνίδι με τις ΗΠΑ (1994) είχε ως αποτέλεσμα την ήττα της Κολομβίας (2-1), τον αποκλεισμό της από τη συνέχεια του Μουντιάλ και το άδειασμα ενός πιστολιού στο σώμα του.

Από την άλλη, μια επαφή της μπάλας με τα αντίπαλα δίχτυα συνοδευόμενη από μια... πανηγυρική κωλοτούμπα, μια στιγμή δόξας και ανείπωτης χαράς για περίπου 17 εκατομμύρια ανθρώπους, ένα γκολ που έμεινε στην ιστορία, έγινε αιτία να νικήσει η λογική τον παραλογισμό και τελικά να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή.

Οι δύο όψεις ενός ίδιου νομίσματος

Η Άνγκελα Δωροθέα Κάσνερ είναι μόλις 20 ετών, σπουδάζει φυσική στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, δεν έχει πάρει ακόμα το επίθετο Μέρκελ και κυκλοφορεί με κοντό μαλλάκι και... περίεργους φίλους. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διανύει το 32ο έτος της ηλικίας του και έχει μόλις ολοκληρώσει το διδακτορικό του στα νομικά. Δεν έχει καν ιδέα ότι κάποτε στο μέλλον θα επηρεάζει με τις αποφάσεις και τις προσταγές του τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Βρισκόμαστε στις αρχές του καλοκαιριού του 1974. Η Γερμανία δεν είχε ρυθμούς ανάπτυξης σαν τους σημερινούς, δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρώπη και δεν προκαλεί αντιπάθειες εκτός συνόρων. Βαδίζει το δικό της Γολγοθά ως μια χώρα που έχει χωριστεί στα δύο και της οποίας τα εσωτερικά σύνορα χαρακτηρίζονται από ένα... τείχος.

Στη μεν πλευρά, τη δυτική, ο κόσμος ζει και αναπνέει για το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο το οποίο πρόκειται να φιλοξενηθεί στα μέρη του. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες δεδομένου ότι με τη φανέλα της Δυτικής Γερμανίας αγωνίζονται επαγγελματίες παίκτες εγνωσμένης αξίας. Μάιερ, Φογκτς, Μπράιτνερ, Μπεκενμπάουερ, Χάινκες, Μίλερ, Χένες και αρκετοί ακόμα...

Όπως θα αποδειχθεί αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Ιουλίου, οι προσδοκίες θα δικαιωθούν, καθώς οι Δυτικογερμανοί θα επικρατήσουν 2-1 των Ολλανδών και θα κατακτήσουν την κορυφή του κόσμου.

Στην άλλη πλευρά, την ανατολική, τα συναισθήματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Παρότι, βέβαια, ταλέντο υπάρχει αν αναλογιστεί κάποιος ότι δύο χρόνια νωρίτερα είχαν φτάσει στον τελικό του Ολυμπιακού ποδοσφαιρικού τουρνουά, αλλά κυρίως, αν σκεφτεί ότι είχαν στείλει ηχηρό μήνυμα μέσα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από το Μαγδεμβούργο. Παρόλα αυτά, οι ποδοσφαιριστές δεν απολάμβαναν τις δάφνες που απολάμβαναν οι Δυτικοί. Πόσω μάλλον, η εθνική ομάδα η οποία είχε μόλις έναν χορηγό, σε αντίθεση με τους πέντε που «πόνταραν» στους Δυτικογερμανούς.

Ένα παιχνίδι, μια ιστορία

Η μοίρα δεν λειτουργεί τυχαία κι αυτό έχει αποδειχθεί με το πέρασμα των χρόνων. Δημιουργεί ιστορίες και ενίοτε «χρησιμοποιεί» και το ποδόσφαιρο… Μία από τις πιο τρανταχτές αποδείξεις αποτελεί το μοναδικό επίσημο παιχνίδι που έδωσαν ποτέ οι… δύο Γερμανίες.

Στον Α’ όμιλο, η Δ. Γερμανία ήταν αυτή που καθόρισε την πρόκριση από τα δύο πρώτα κιόλας παιχνίδια κερδίζοντας 1-0 τη Χιλή και 3-0 την Αυστραλία. Η Ανατολική Γερμανία κέρδισε μόνο την Αυστραλία με 2-0 και βγήκε ισοπαλία ο αγώνας 1-1 με τη Χιλή. Στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου έμελλε λοιπόν να αναμετρηθούν Δυτικοί και Ανατολικοί. Επί δύο χρόνια, από τη στιγμή δηλαδή που έμαθαν ότι στη φάση των ομίλων θα τεθούν αντιμέτωποι με τους Δυτικούς, οι Ανατολικοί προετοιμάζονταν για τον συγκεκριμένο αγώνα. Οι παίκτες της εθνικής ομάδας ποτέ δεν παραδέχθηκαν ότι ήθελαν σαν… τρελοί να νικήσουν στο συγκεκριμένο ματς. Πολλοί εξ αυτών είπαν μελλοντικά ότι ήταν ένα παιχνίδι σαν όλα τα υπόλοιπα. Ίσως να είναι κι έτσι.

Αμβούργο, 22 Ιουνίου του 1974, ένα κατάμεστο γήπεδο με 60.200 περίπου θεατές. Τρίτη και τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων. Φαβορί, ποιος άλλος, η Δυτική Γερμανία. Το παιχνίδι ανιαρό. Κολλημένο στο 0-0, φτάνει προς το τέλος του και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να αλλάξει την τύχη του. Στο 77ο λεπτό όμως, μια βαθιά, ελαφρώς «τυφλή» μπαλιά, ένα κοντρόλ τουλάχιστον «μαεστρικό», μια προσποίηση, μια ντρίμπλα… TOR, TOR, TOR, TOR, TOR… Το τελευταίο σφύριγμα του Ουρουγουανού διαιτητή, Ραμόν Μπαρέτο βρίσκει νικήτρια τη «Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας» με 1-0. «Αν στον τάφο μου γράφει Αμβούργο 1974, όλοι θα ξέρουν ποιος κείτεται εκεί», αυτή ήταν η δήλωσή του Σπαρβάσερ αμέσως μετά το τέλος του ματς, γνωρίζοντας τη σημασία εκείνης της νίκης .

Ο ήρωας δεν έκανε ποτέ την καριέρα που έκαναν ο Μίλερ ή ο Μπεκενμπάουερ. Αυτούς τους γνωρίζουν ακόμα και όσοι γεννήθηκαν για παράδειγμα τη δεκαετία του ’90. Αυτόν πολλοί λιγότεροι. Αν και το γκολ αυτό έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, ο Γιούργκεν Σπαρβάσερ δεν επωφελήθηκε οικονομικά. «Αυτό το γκολ μου έφερε μπελάδες αντί για χαρά» «Ακούστηκε ότι επιβραβεύθηκα αδρά για το γκολ που πέτυχα. Ότι μου έδωσαν αυτοκίνητο, σπίτι και πολλά χρήματα. Δεν είναι αλήθεια» δήλωσε κάποτε ο ίδιος.

«Μην πυροβολείς, είμαι ο Σπαρβάσερ»

Έξι χρόνια μετά το συγκεκριμένο παιχνίδι, ο Σπαρβάσερ παρέμενε ένας απλός Ανατολικογερμανός ο οποίος αναζητούσε ένα καλύτερο αύριο. Το 1980 επιχείρησε να περάσει στην άλλη πλευρά…

«Την ώρα που είχα περάσει τα σύρματα, με σταμάτησε ένας νεαρός φρουρός. Του φώναξα να μη ρίξει και του είπα το όνομά μου. Έριξε το φως πάνω μου. Δίστασε για λίγο και τελικά πυροβόλησε δύο φορές στον αέρα. Μετά μου έκανε νόημα να φύγω».

Related content

Όντως, ο Σπαρβάσερ δεν κέρδισε αυτοκίνητα, χρήμα και μεταγραφή από το ιστορικό του γκολ. Κέρδισε, όμως, πολύ περισσότερα. Εκτός από τον σεβασμό και την αγάπη των Ανατολικογερμανών που τον ανέδειξαν σε λαϊκό ήρωα, κέρδισε το δικαίωμα να είναι σήμερα 68 χρονών και ζει σε μια πανίσχυρη και κυρίως ενωμένη Γερμανία. Κέρδισε την ίδια του τη ζωή...

*Με πληροφορίες από το βιβλίο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου «Παιχνίδι Χωρίς Όρια»

News 24/7

24MEDIA NETWORK