Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος σού δίνει το μεγαλύτερο μάθημα ζωής

Μπορεί να φαίνεται ακραίο, όμως χιλιάδες άτομα από όλο τον κόσμο επιλέγουν να έρθουν στην Αθήνα κάθε Νοέμβριο για να δοκιμάσουν τις αντοχές τους, ψυχικές και σωματικές, τρέχοντας στον Αυθεντικό Μαραθώνιο.

Και για να εξηγούμαστε, λέμε Αυθεντικό, γιατί υπάρχουν πολλές "απομιμήσεις", όχι απαραίτητα κακές, αλλά όσο να πεις είναι διαφορετικό να βαδίζεις στα βήματα και τη διαδρομή που έκανε κάποιος πριν χιλιάδες χρόνια.

Αν δεν τον γνώριζες, ο αγώνας ονομάζεται έτσι από την ιστορική διαδρομή του Αθηναίου στρατιώτη-ημεροδρόμου, Φειδιππίδη, ο οποίος μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.) έτρεξε από το πεδίο της μάχης στην Αθήνα για να μεταφέρει τα χαρμόσυνα νέα με τη λέξη "Νενικήκαμεν".

Γιατί όμως να τρέξεις σ' έναν τέτοιο αγώνα και να θυσιάσεις κάποιες εξόδους ή κάποιες ώρες ύπνου για να κάνεις προπόνηση; Σε αυτό θα απαντήσω προσωπικά, γιατί είναι η δεύτερη φορά που βιώνω την εμπειρία, έστω κι από την μικρότερη διαδρομή, αυτή των πέντε χιλιομέτρων. Κυρίως, για να αποδείξεις στον ίδιο σου τον εαυτό ότι μπορείς όχι μόνο να θέτεις στόχους, αλλά και να τους κατακτάς. Κι αυτό φυσικά έχει αντίκτυπο σε κάθε πτυχή της ζωής σου.

Είναι ένα μεγάλο μάθημα, το οποίο μόνο καλύτερο μπορεί να σε κάνει. Και σίγουρα αργά ή γρήγορα, αρχίζει να μην σε καλύπτει η μικρή διαδρομή και θες όλο και περισσότερα. Περισσότερα χιλιόμετρα, περισσότερη καταπόνηση. Γιατί; Μα για να δείξεις στον εαυτό σου ότι μπορεί να κάνει τα πάντα και τίποτε δεν είναι αδύνατο.

Φέτος η διοργάνωση "χτύπησε κόκκινο". Φτάνοντας το πρωί στο σημείο εκκίνησης, αντίκρισα χιλιάδες πρόσωπα. Πρόσωπα που έλαμπαν, που λαχταρούσαν να τρέξουν και να φτάσουν στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο, παρόλο που η ώρα ήταν ακόμη 7.30 το πρωί.

Ο Έλληνας έχει στο DNA του τον αθλητισμό και το τρέξιμο από τα αρχαία χρόνια. Το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία ο Αυθεντικός Μαραθώνιος έχει αποκτήσει αυτή την αίγλη, αυτή την παγκόσμια λάμψη, δεν είναι καθόλου περίεργο. Με τα του Αυθεντικού Μαραθωνίου, άλλωστε ασχολήθηκαν τα μεγαλύτερα μέσα παγκοσμίως.

Αν δεν έχεις τρέξει ποτέ, δεν μπορείς να καταλάβεις αυτό το μοναδικό συναίσθημα της κούρασης, που μετατρέπεται σε απόλαυση όσο βλέπεις τα χιλιόμετρα προς τον τερματισμό να μειώνονται. Δεν θα στο κρύψω. Στο πρώτο χιλιόμετρο η σκέψη που μου καρφώθηκε στο μυαλό ήταν " τόση ώρα και μόνο ένα χιλιόμετρο; Έχω δηλαδή τόσο πολύ ακόμα;" .

Εκείνη τη στιγμή δεν χρειάζονται όμως δεύτερες σκέψεις. Είσαι προσηλωμένος στο στόχο σου και δεν περνάει από το μυαλό σου -σε καμία περίπτωση- το αρνητικό σενάριο της εγκατάλειψης. Συνεχίζεις. Και συνεχίζεις. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής θα έρθουν ανηφόρες, οι οποίες θα σε ζορίσουν.

Τι αξία όμως θα είχε μια εύκολη διαδρομή, έτσι δεν είναι; Η έξτρα δυσκολία δίνει παραπάνω κίνητρο.

Τρέχοντας είδα γύρω μου άτομα όλων των ηλικιών. Είναι ευχάριστο να βλέπεις παιδάκια να συμμετέχουν με τους γονείς τους. Είναι όμως συγκλονιστικό να βλέπεις άτομα άνω των 65 που το λέει η καρδούλα τους. Και είναι ακόμη πιο σπουδαίο να βλέπεις άτομα με αναπηρία να τρέχουν κι αυτά και να παίρνουν μέρος στη μεγάλη αυτή αθλητική γιορτή.

Κι αφού έχεις περάσει όλα τα ups and downs της διαδρομής, έρχεται η ώρα που μπαίνεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Δέος. Δεν μιλάω μόνο για τους αθλητές, αλλά και για όλους εμάς, που μας δίνεται η ευκαιρία σε μια τέτοια διοργάνωση να το ζήσουμε.

Η αίσθηση του να τερματίζεις στο πάνω από 2.000 ετών στάδιο, με τον κόσμο να σε χειροκροτά στις κερκίδες, ανεξάρτητα από το χρόνο τερματισμού σου, είναι η καλύτερη επιβράβευση. Όσο κι αν έχεις κουραστεί, όσο καταπονημένο κι αν είναι το σώμα σου, στα τελευταία μέτρα δεν μπορείς να μην σπριντάρεις.

Δεν γίνεται να μη τα δώσεις όλα. Σου βγαίνει από μόνο του, είναι στο dna, δεν εξηγείται αλλιώς. Σε παρασέρνει ο κόσμος, η αύρα του μέρους και φυσικά ο εαυτός σου που μπορεί να μην ήξερες τι είναι ικανός να κάνει.

Μπορεί η διαδρομή να διαρκεί ώρα και εκείνη η στιγμή του τερματισμού σχεδόν ένα δευτερόλεπτο, αλλά είναι μαγικό, γεμάτο συναισθήματα που θα σε ακολουθούν. Αυτός σίγουρα είναι και ο κυριότερος λόγος που επιβάλλεται έστω και μια φορά στη ζωή σου να το δοκιμάσεις.

Υ.Γ. Κάτι ακόμη που επιβάλλεται μετά τον τερματισμό είναι ένα σούπερ πρωινό για να γεμίσεις τις μπαταρίες. Εκεί να δεις απόλαυση.