Το κορίτσι με τη φόρμα

Μία νουβέλα την Ημέρα της Γυναίκας, για τις κοπέλες που αγαπούν τα σπορ και επιζητούν το μερίδιό τους στην καταξίωση.

Σχεδόν δεν νιώθεις την αθλητική τσάντα στον ώμο σου. Βίωμά σου από πολύ μικρή ηλικία, μοιάζει πια με αντανακλαστικό. Ψιχαλίζει σήμερα, είναι ένα άχαρο μουντό μεσημέρι και περπατάς σταθερά με σκυμμένο το κεφάλι. Κοιτάζεις τις πλάκες και τα βήματά σου προσγειώνονται μέσα στο τετράγωνο. Πρώτα η μύτη του ποδιού, έπειτα η πατούσα και στο τέλος η φτέρνα. Η κίνηση σού φαίνεται πειστική και νιώθεις σαν μπαλαρίνα, αν και όχι έτοιμη να εκτοξεύσεις τα επτά πέπλα από πάνω σου.

Η φόρμα σου σου αρέσει. Είναι το αγαπημένο ρούχο σου και δεν κάνεις καν τον κόπο να πείσεις τον εαυτό σου να φορέσει κάτι άλλο, ακόμα και μπροστά στο αγόρι που σου αρέσει. Τον βλέπεις στο φροντιστήριο και είναι ντροπαλός, αλλά ψυχανεμίζεσαι ότι δεν θα κρατήσει για πολύ. Ακόμα και τότε, σκέφτεσαι το στάδιο σε οποιαδήποτε μορφή του. Το στάδιο ως χώρο και ως μονάδα απόστασης. Έχεις καταλάβει πως είσαι όμορφη, αν και είναι το ήσσον. Θέλεις για ακόμα μία φορά να σκύψεις και να πιάσεις τις φτέρνες σου ενώ τα πόδια είναι τεντωμένα, να βάλεις τους αγκώνες σου στο έδαφος και να στηριχθείς για όσο αντέχεις και μετά να πιάσεις την μπάλα.

Σε έστειλαν να κάνεις άσκηση, σαν προαπαιτούμενο της ύπαρξής σου, μαζί με τις δύο ξένες γλώσσες και τα μαθήματα στο σχολείο. Σκέφτονταν σοβαρά να μάθεις ένα μουσικό όργανο, στο πλαίσιο της παιδείας σου. Δεν είχαν κακό κίνητρο, αλλά δεν μπορείς να υποπτευθείς, κιόλας, ότι στην ούγια αυτό που νοιάζονταν είναι το συμπεριφορισιακό κομμάτι. Να μάθεις να κινείσαι με βάση τον τρόπο που εδώ και αιώνες κάνει το φύλο σου, ξεκινώντας από τα πόδια σου. Δεν πρέπει να είναι ανοικτά, διότι τίθεται κοινωνικό ζήτημα. Δεν έχεις την ευχέρεια να χαλαρώσεις σε αυτό το κομμάτι. Πρέπει να τηρείς μία κομψότητα η οποία είναι κάπως σαδιστική. Υπάγεται σε ένα αυταρχικό πλαίσιο. Το βλέπεις να συμβαίνει και, αν και δεν μπορείς να το καταλάβεις, το παίρνεις ως δεδομένο. Νομίζεις ότι σε αυτήν την περίπτωση σου λείπει η ικανότητα να κατανοήσεις τις πιο λεπτές αποχρώσεις του. Αυτό σε δυσαρεστεί κάπως, αφού αντιλαμβάνεσαι ότι το να συμβαίνει σε όλο τον κόσμο το καθιστά αυτομάτως λογικό. Ύστερα από λίγο, σαν χαρτί από σημειώσεις που δεν χρειάζεσαι, το πετάς στον κάδο των αχρήστων.

Τώρα είσαι εδώ. Το φούτερ με την κουκούλα σε καλύπτει και το άγγιγμα της φόρμας στα πόδια σου νιώθεις σχεδόν βελούδινο. Αυτήν την αίσθηση δεν μπορείς να μοιραστείς. Περπατάς για ακόμα μία προπόνηση, ακόμα ένα μάθημα που θα φέρει το σώμα σου πιο κοντά σε εκείνο που θέλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όμως αυτή η μέρα είναι διαφορετική. Τα δευτερόλεπτα που 'καταπίνεις' το δρόμο για να πας να παίξεις, να διώξεις τα κακά πνεύματα και τις κατάρες, να συμφιλιωθείς με τη δική σου πνευματική κατάσταση και να κάνεις σκέψεις οι οποίες θα είναι έμπλεες ευτυχισμένων ορμονών, είναι αυτά που έχεις αποφασίσει, ταυτοχρόνως, ότι είσαι έτοιμη για μάχη. Δεν ξέρεις πως το παιχνίδι θα σε βοηθήσει στο μέλλον να αποφύγεις σωματικές, ψυχικές και νοητικές ασθένειες. Θα αισθανθείς ευγνωμοσύνη για το παιδί μέσα σου, που ασπάστηκε αυτό που πραγματικά ήθελε. Είσαι έτοιμη για μάχη διότι έχεις αποφασίσει ότι θα ασχοληθείς με το παιχνίδι και τώρα το επικυρώνεις. Θα ασχοληθείς ακόμα κι αν χρειαστεί να κοιμάσαι δύο ώρες τη μέρα, ακόμα κι αν πρέπει να τους κάνεις το χατίρι να σπουδάσεις, διότι η σπουδή, η λέξη από την οποία προκύπτει ο προσδιορισμός 'σπουδαίος', έχεις αποδεχθεί ότι θα είναι εξαιρετική βοήθεια για σένα. Είναι το παν, αλλά δεν είναι το άπαν. Το άπαν είναι αυτό εδώ, το παιχνίδι.

Θα συγκρουστείς ακόμα και με τον πατέρα σου, που σε θαυμάζει όταν παίζεις και σε παροτρύνει. Μεταξύ μας, όμως, το ξέρεις ότι δεν το κάνει τόσο επειδή εκτιμά τις ικανότητές σου, όσο επειδή σου έχει αδυναμία, είσαι όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί που κοιμίζουν τα μάγουλά σου στα μαξιλάρια του αισθησιασμού, ως την ενηλικίωσή σου, που η υφαρπαγή τους θα γίνει με τη βία. Αυτό που κατανοείς είναι ότι οποιοσδήποτε στο περιβάλλον σου δεν τρέφει ελπίδα πως αυτό που κάνεις μπορεί να σου αποφέρει κάτι. Είναι όλοι πολύ υποστηρικτικοί μεν, αλλά με συγκατάβαση και όχι με την αληθινή ισχύ εκείνων που στηρίζουν με το βλέμμα στο μέλλον. Το έχεις διαπιστώσει από τους γύρω σου: κοιτάζουν τα αγόρια με λάμψη στους αμφιβληστροειδείς, έχοντας πραγματική ελπίδα ότι θα βγουν στο αθλητικό φως, και τα κορίτσια με ένα πικρό χαμόγελο, αναδεικνύοντας τη ματαιότητα των σκέψεών τους. "Πού θα φτάσεις;", ρωτάνε. Δεν είναι αισιόδοξοι. Έχεις ένα ταβάνι, το οποίο, όμως, δεν έχεις δει. Αυτό που φλέγει το δικό σου διάφραγμα είναι μια σαρωτική φωτιά, το δέλεαρ της κατάκτησης του χώρου, της σιγουριάς της κίνησης, της χορογραφικής επιτυχίας του αποτελέσματος. Εσύ μόνο ξέρεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις, όταν οι άλλοι σε κοιτάζουν και βλέπουν ένα πλάσμα μοναδικής ομορφιάς, αλλά εκ κοινωνικού ορισμού χαμένου μέσα στο σύστημα, το οποίο δεν θα του δώσει καμία ευκαιρία.

Πρέπει να κρατηθείς από αυτό, ακόμα κι αν σημαίνει ότι θα πρέπει να κοιτάζεις τον ήλιο μόνο από μία χαραμάδα. Είσαι σίγουρη ότι ο δικός σου δρόμος βγάζει στην Εδέμ. Όταν οι καθηγητές, με αβίαστη ευκολία, μιλούν στα παιδιά της ηλικίας σου και της γενιάς σου για την επιτακτική ανάγκη να αλλάξετε τον κόσμο, αυτό καταλαβαίνεις. Είναι οι ίδιοι που αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τα όνειρά σου. Τα χαρτιά από άχρηστες σημειώσεις στον κάδο έχουν γίνει πολλά. Τσαλακωμένες μάζες που δεν σε ενδιαφέρουν. Μόνο λόγια, μακριά από τη δική σου πραγματικότητα.

Αυτό ήταν. Έφτασες σπίτι. Θα ξεκινήσεις το τρέξιμο και τις διαστάσεις. Η μπάλα είναι ακριβώς στη σέντρα. Σε περιμένει. Αλλά πρέπει να κοπιάσεις για να την πάρεις. Το σώμα σου πρέπει να τεντωθεί και να λυγίσει, σαν φόρος για να βρεθείς με το αντικείμενο που λαχταράς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έχεις αδειάσει, αυτά που λένε, μπροστά στο θέαμα που αντικρίζεις, έχουν χαρακτηριστεί ήδη από σένα ως κακόβουλο λογισμικό. Η μπάλα είναι εκεί. Η ρομφαία της δικής σου αλήθειας. Η αρχή και το τέλος της ύπαρξής σου. Η εξάρτυση της ειρηνικής μάχης σου. Με αυτήν θα αποδείξεις στο γνωστό και τον άγνωστο κόσμο σου την αυταπάτη που βιώνει, απλώς και μόνο αποθαρρύνοντάς σε. Θα τους βάλεις να φάνε τα λόγια τους. Κοιτάζεις τις συμπαίκτριές σου. Κάποιες ήδη έχουν ξεκινήσει να λυγίζουν. Ελπίζεις να αντέξουν. Για εκείνες ελπίζεις. Για σένα είσαι σίγουρη. Ουδείς δικαιούται και μπορεί να σου πει ότι κάνεις λάθος.

Διότι δεν κάνεις.