ΣΠΟΡ

Το τέλος εποχής…

Αν θέλει κανείς να ταξιδέψει τη σκέψη του πίσω στα όσα έγιναν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα φόρμουλα 1 του 2006, δεν μπορεί παρά να γεμίσει τον σκληρό δίσκο του μυαλού του με ένα όνομα: Michael Schumacher. Ναι, ο Fernando Alonso είναι –ξανά- ο παγκόσμιος πρωταθλητής, η Renault διατήρησε τα σκήπτρα στους κατασκευαστές αλλά όταν αποχωρεί από την ενεργό δράση ο κορυφαίος οδηγός της σύγχρονης ιστορίας του σπορ, όλα τα άλλα έχουν ελάχιστη σημασία.

default image

Αν θέλει κανείς να ταξιδέψει τη σκέψη του πίσω στα όσα έγιναν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα φόρμουλα 1 του 2006, δεν μπορεί παρά να γεμίσει τον σκληρό δίσκο του μυαλού του με ένα όνομα:
Michael Schumacher. Ναι, ο Fernando Alonso είναι –ξανά- ο παγκόσμιος πρωταθλητής, η Renault διατήρησε τα σκήπτρα στους κατασκευαστές αλλά όταν αποχωρεί από την ενεργό δράση ο κορυφαίος οδηγός της σύγχρονης ιστορίας του σπορ, όλα τα άλλα έχουν ελάχιστη σημασία.

Το φινάλε αυτής της σεζόν ήταν το φινάλε μίας εποχής – της εποχής Schumacher. Ο επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής έφυγε με το κεφάλι ψηλά, όπως ακριβώς του άξιζε.

Παρά το κακό ξεκίνημα στη σεζόν, ηγήθηκε μίας συγκλονιστικής αντεπίθεσης της Ferrari που στις τελευταίες στροφές του πρωταθλήματος, έβαλε φωτιά στη μάχη του τίτλου. Το Ουγγρικό γκραν πρι ήταν απλά συγκλονιστικό ενώ από εκεί και πέρα, σε Monza και Suzuka, οι αλλαγές ισορροπιών, οι μεταβολές των συναισθημάτων, οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών – όλα αυτά συνέθεσαν ένα παζλ για δυνατούς λύτες, ένα αγωνιστικό θρίλερ που έλαβε τέλος στη Βραζιλία.

Εκεί που ο Schumacher έμεινε όρθιος όταν τον εγκατέλειψε εκ νέου η τύχη και πάλεψε μέχρι το τελευταίο χιλιόμετρο, έκανε την προσπέραση της χρονιάς επί του Raikkonen, έκανε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα στο τελευταίο πέρασμα και στο κύκνειο του άσμα, απέδειξε ότι φεύγει πρωταθλητής. Ίσως όχι στα χαρτιά αλλά σίγουρα στη συνείδηση όλων των ανά των κόσμο οπαδών του. Ή ακόμα και των άλλων, εκείνων που λάτρευαν να καταφέρονται εναντίον του. Που πλέον δεν θα έχουν που να ρίξουν τις ευθύνες για ότι στραβό συμβαίνει στις πίστες. Όλοι όμως, υποστηρικτές ή πολέμιοι, τον παραδέχτηκαν τον μάγκα στη Βραζιλία. Και όλοι, ένιωσαν κάπως στη συνέντευξη Τύπου του Ιταλικού γκραν πρι. Εκεί όπου ο θριαμβευτής ενώπιων των tifosi Schumi, ανακοίνωνε ότι είχε πάρει απόφαση να αποχωρήσει.

Και πάμε στην επόμενη ημέρα. Ο μοναδικός εν ενεργεία πρωταθλητής είναι πλέον ο Fernando Alonso. Ο Ισπανός πέτυχε ένα πραγματικό άθλο φέτος. Πήρε τον δεύτερο συνεχόμενο παγκόσμιο τίτλο του (ο νεότερος οδηγός στην ιστορία του σπορ που το πετυχαίνει) και νίκησε στα ίσια ένα διψασμένο και ανταγωνιστικό Schumacher. Κι όμως, η επιτυχία του επισκιάστηκε από όσα είπαμε παραπάνω. Αλλά δεν πειράζει, έχει πολύ χρόνο ακόμα μπροστά του για να λάμψει.

Πάντως ήταν και φέτος εξαιρετικός. Με ελάχιστα λάθη, σταθερός και γρήγορος, τέθηκε από νωρίς στο τιμόνι της βαθμολογίας. Κι όταν όλα έδειχναν ότι θα λυγίσει στην πίεση, όταν η Ferrari πήρε το πάνω χέρι και οι ατυχίες του έρχονταν η μία μετά την άλλη (θυμηθείτε τα ιπτάμενα μπουλόνια στην Ουγγαρία ή τον σπασμένο κινητήρα στη Monza), ο Fernie συνέχισε αποφασισμένος να αποδείξει ότι πραγματικά διαθέτει στόφα πρωταθλητή. Και το κατάφερε. Πήρε πανάξια τον τίτλο σε μία χρονιά που λίγοι περίμεναν ότι θα μπορεί να το κάνει. Εγώ πάντως όχι. Εκμηδένισε όμως με το καλημέρα τον κομπλεξικό Giancarlo Fisichella και στη συνέχεια «ανάγκασε» τη Renault να τον στηρίξει παρά το γεγονός ότι είχε ήδη υπογράψει σε μία άλλη ομάδα…

Άλλη μία αποκάλυψη του 2006 ήταν ο
Felipe Massa. Με θράσος κοίταξε πολλές φορές στα μάτια τον μεγάλο Schumi, πήρε την καρό σημαία σε Τουρκία και Βραζιλία και απέδειξε ότι το 2007 δεν θα αρκεστεί στο να είναι teammate του Raikkonen. Θα διεκδικήσει τον τίτλο του νέου ηγέτη της Ferrari. Όσο για τον διάδοχο του Γερμανού στη Scuderia, είχε άλλη μία χρονιά που απλά θα ήθελε να ξεχάσει πολύ γρήγορα. Ένα όχι ιδιαίτερα ανταγωνιστικό μονοθέσιο σε άλλη μία χρονιά γεμάτη προβλήματα και για πρώτη φορά εδώ και μία δεκαετία, χωρίς νίκη για τη McLaren. Ακόμα κι έτσι όμως, είχε εξαφανίσει στο πρώτο μισό της σεζόν τον Juan Pablo Montoya που μας άφησε νωρίς και πλέον τρέχει σε άλλες (Ηνωμένες) πολιτείες.

Και πάμε και στον
Jenson Button. Ξεκίνησε υποτονικά τη σεζόν αλλά ήταν σταθερά ταχύτερος του νέου του teammate, Rubens Barrichello. Και όταν βρήκε την ευκαιρία, την τράβηξε από τα μαλλιά. Οδήγησε εκπληκτικά στην Ουγγαρία, η ομάδα του είχε την τέλεια στρατηγική και εκεί που στου γύρω του είχε πέσει περονόσπορος, εκείνος έγραψε την πιο λαμπρή σελίδα της μέχρι τώρα καριέρα τους, σημειώνοντας την παρθενική του νίκη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε… Μάλιστα, στους τελευταίους έξι αγώνες, μάζεψε περισσότερους αγώνες από κάθε άλλο οδηγό άρα αν η σεζόν άρχιζε από το Hungaroring, θα ήταν πρωταθλητής. Κατά γενική ομολογία όμως, κάτι άλλαξε από την ώρα που είδε εκείνη την καρό σημαία. Το τι ακριβώς, θα το δούμε στο μέλλον…

Σε ατομικό επίπεδο, θα σταθούμε σε δύο ακόμα οδηγούς – αμφότεροι της BMW. Ο ένας έφυγε, ο άλλος ήρθε. Ο Jacques Villeneuve αποχώρησε και πλέον θα ασχολείται περισσότερο με τη σύζυγο του αλλά και τη νέα του καριέρα (έβγαλε cd!) ενώ τη θέση του πήρε ένα νέο ταλέντο που πολλοί χρίζουν πρωταθλητή του μέλλοντος. Ο Robert Kubica έβαλε την Πολωνία στον παγκόσμιο χάρτη του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ανέβηκε βάθρο με το καλημέρα και απέδειξε ότι είναι φτιαγμένος για επιτυχίες.

Σε ομαδικό επίπεδο, Renault και Ferrari πάλεψαν μέχρι τέλους σε μία πραγματική τιτανομαχία. Μία κόντρα μέχρι τελικής πτώσης όπου η πρωτιά άλλαξε χέρια αρκετές φορές. Η McLaren ήταν αρκετά κλικ πίσω ενώ η πολλά υποσχόμενη στις δοκιμές εξέλιξης πριν την αρχή της σεζόν, Honda, καταποντίστηκε. Τα δύο τρίτα της σεζόν πήγα χαμένα ενώ μόνο μετά την νίκη του Button στην Ουγγαρία έδειξαν να βελτιώνονται τα πράγματα. Η BMW εξαγόρασε τη Sauber και την έδωσε άμεσα τον αέρα που προσεχώς θα την κάνει μία από τις ισχυρές παίκτριες του σπορ. Η Toyota έκανε χαμηλές πτήσεις ενώ πολύ περισσότερα περιμέναμε από τη Red Bull Racing. Το βάθρο του David Coulthard στη Μονακό αποτέλεσε όαση στη φετινή αγωνιστική έρημο των κόκκινων ταύρων που περιμένουν το πρώτο τέκνο του Adrian Newey για να αρχίσουν να κτυπούν απειλητικά τα κέρατα τους.

Θα κλείσω με μία ομάδα πραγματική αποκάλυψη: τη Super Aguri F1. Η Ιαπωνική ομάδα ξεκίνησε την σεζόν με ένα μονοθέσιο που στην πραγματικότητα, ήταν η Arrows του 2002, τροποποιημένη ώστε να εναρμονίζεται στο γράμμα των κανονισμών. Με μία νεοσύστατη τεχνική ομάδα, ο Aguri Suzuki έκανε ένα μικρό θαύμα. Ένα θαύμα που συνεχιζόταν αθόρυβα, με σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η SA 106 ξεκίνησε τη σεζόν χάνοντας έξι δεύτερα ανά γύρο σε σχέση με τους πρώτους. Κέρδισε τέσσερα από αυτά και στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, ο Takuma Sato κατετάγη 10ος! Κι αν αυτό δεν σας λέει κάτι, θα σας πω απλά ότι πέρασε στα ίσα τις RBR, Spyker και Toro Rosso ενώ σημείωσε και τον 9ο καλύτερο χρόνο του αγώνα!

Αυτά λίγο πολύ ξεχωρίσαμε από το 2006 το οποίο θα μείνει στη μνήμη μας ως μία από τις συναρπαστικότερες σεζόν εδώ και πολλά χρόνια. Και πλέον, περιμένουμε την επόμενη, την πρώτη της μετά-Schumacher εποχής. Αλλά κάποιος άλλος θα αναλάβει αυτό το ρόλο. Τώρα αυτός θα είναι ο Alonso, θα είναι ο Kimi ή ο Massa; Η απάντηση στην πίστα, αρχής γενομένης από τη 18η Μαρτίου…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

24MEDIA NETWORK