Χρήστος Ιακώβου: Ενα κεφάλαιο κλείνει…

Επί πέντε δεκαετίες ο
Χρήστος Ιακώβου πρωταγωνιστεί στην
ελληνική άρση βαρών. Αρχικώς ως αθλητής και στη συνέχεια ως προπονητής. Τον τελευταίο καιρό, βρίσκεται πάλι στο κέντρο των εξελίξεων, λόγω της υπόθεση ντόπινγκ έντεκα αθλητών και αθλητριών του, στην
Εθνική ομάδα, κάτι που επέφερε και την αποχώρησή του από τη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή.

Την Τρίτη (16/4) έγινε δεκτή η παραίτησή του από την ομοσπονδία και έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του αθλήματος της Ελλάδας. Ο Χρήστος Ιακώβου από την πλευρά του αφήνει πίσω του ένα κομμάτι της ζωής του, ύστερα από πολυετή καθημερινή και σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση, σε δύο επίπεδα…

Ο αθλητής Ιακώβου

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 12 Απριλίου το 1948 και το 1964 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Εντάχθηκε αμέσως στον Παναθηναϊκό και αναδείχθηκε πρωταθλητής στην κατηγορία των 75κ., σηκώνοντας 296 κιλά. Το 1967 στην Αθήνα καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων στο ντεβελοπέ (κίνηση που έχει καταργηθεί πλέον) σηκώνοντας 136,5 κιλά, ενώ το 1968 στο Λονδίνο πράττει αναλόγως, σηκώνοντας 139 κιλά.

Το 1971 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, την επόμενη χρονιά το αργυρό στην ίδια διοργάνωση, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο, ανέβηκε κατηγορία και στα 82,5κ. στο σύνολο τερμάτισε πέμπτος με 490 κιλά. Στο Διηπειρωτικό κύπελλο το 1975 με την Μικτή Ευρώπης ήρθε δεύτερος, ενώ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.

Συνολικά συμμετείχε σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες (1968, 1972, 1976), αναδείχθηκε πέντε φορές μεσογειονίκης και δώδεκα φορές πρωταθλητής Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό (1965, 1966, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978). Το 1971, το 1972 και το 1975 αναδείχθηκε Καλύτερος Αθλητής της χρονιάς. Ολα αυτά, μέχρι το 1979, όταν μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα που διοργανώθηκε στην Θεσσαλονίκη, αποφάσισε να αναχωρήσει για τις ΗΠΑ και να εγκατασταθεί εκεί μόνιμα.

Ο προπονητής Ιακώβου

Η προπονητική καριέρα του Χρήστου Ιακώβου άρχισε στις ΗΠΑ, όταν ανέλαβε την ομάδα της άρσης βαρών της αστυνομίας του Μαϊάμι, κάνοντας έτσι την αρχή. Αν και το… αμερικανικό όνειρό του έπιασε τόπο μέσω των επιχειρηματικών του κινήσεων, επέστρεψε στη χώρα μας το 1988 και σχεδόν αμέσως ανέλαβε την Εθνική ομάδα, η οποία μέχρι τότε είχε μηδαμινές διακρίσεις.

Η οργάνωση των υποδομών του αθλήματος στην Ελλάδα άρχισε άμεσα και τα πρώτα αποτελέσματα ήταν ορατά. Το 1990 ο Παύλος Σαλτσίδης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα (δεύτερος στο αρασέ, τρίτος στο ζετέ) και αυτή ήταν η απαρχή μιας ένδοξης δεκαετίας για την Ελλάδα. Με τον Ιακώβου να εντοπίζει αθλητές που θα μπορούσαν να ενταχθούν στην Εθνική ομάδα και να διακριθούν, σιγά-σιγά συστάθηκε η ελληνική Dream Team.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 ο 21χρονος Πύρρος Δήμας, ανακάλυψη του Χρήστου Ιακώβου, κατακτά το χρυσό μετάλλιο (το ένα από τα δύο μετάλλια της Ελλάδας σε όλα τα αθλήματα) και δίνει το έναυσμα. Ο στόχος που είχε τεθεί, όμως, ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα, το 1996. Και επετεύχθη με απόλυτη επιτυχία…

Αφού ένα χρόνο νωρίτερα οι Βαλέριος Λεωνίδης, Κάχι Καχιασβίλι, Πύρρος Δήμας, Λεωνίδας Σαμπάνης, Βίκτωρας Μήτρου είχαν σαρώσει τα μετάλλια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στις ΗΠΑ η ελληνική άρση βαρών προσέφερε πέντε μετάλλια στη χώρα μας με τους Σαμπάνη, Λεωνίδη, Δήμα, Λεωνίδα Κόκκα και Καχιασβίλι και ήταν η χώρα με τα περισσότερα μετάλλια. Στα παγκόσμια πρωταθλήματα του 1998 και του 1999 η Ελλάδα κατακτά συνολικά 15 μετάλλια, αναδεικνύεται πρώτη στο σύνολο, με τους Γιώργο Τζελίλη και Χρήστο Σπύρου να προσφέρουν και αυτοί με τη σειρά τους στην συγκομιδή.

Τα τέσσερα μετάλλια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2000 έφεραν ουσιαστικά ένα τέλος εποχή στην Dream Team των ανδρών, αφού η ηλικία ορισμένων αθλητών μείωσε την ανταγωνιστικότητά τους στη συνέχεια. Το 2004, μόνο ο Πύρρος Δήμας και ο Λεωνίδας Σαμπάνης κατάφεραν κατακτήσουν μετάλλια (αν και του Σαμπάνη αφαιρέθηκε στη συνέχεια λόγω της γνωστής ιστορίας ντόπινγκ), καταδεικνύοντας το τέλος εποχής.

Στο Σίδνεϊ, όμως, είχε έρθει το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο στις γυναίκες με την Ιωάννα Χατζηιωάννου, αναδεικνύοντας και αυτήν την προπονητική επιτυχία του Ιακώβου. Είχαν προηγηθεί σπουδαίες στιγμές με την Αλεξία Παπαγεωργίου, την Μαρία Χριστοφορίδη καιτην Παναγιώτα Αντωνοπούλου σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά, ενώ η “νέα γενιά” των Νατάσα Τσακίρη, Χαρίκλεια Καστρίτση και Χριστίνα Ιωαννίδη συνέχισαν την παράδοση που “έχτισε” με τον καιρό και η γυναικεία ομάδα.

Η δουλειά του Χρήστου Ιακώβου στην άρση βαρών δεν εστιάστηκε μόνο στις μεγάλες κατηγορίες, αφού ο ομοσπονδιακός τεχνικός ασχολήθηκε και με τις ακαδημίες. Οι επιτυχίες των Γιώργου Μάρκουλα, Δημήτρη Παπαγερίδη και Νίκου Κουρτίδη στα πρώτα χρόνια της νέας δεκαετίας είναι ενδεικτικές.

Αυτή η γενιά, λίγα χρόνια αργότερα συνέθεσε την ολυμπιακή ομάδα που θα συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Μία ομάδα που ουσιαστικά συνδυάστηκε με το “κύκνειο άσμα” του Ιακώβου στο “τιμόνι” της Εθνικής, αφού ήταν αυτή η οποία βγήκε σχεδόν εξ ολοκλήρου θετική σε έλεγχο ντόπινγκ και έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο για το άθλημα, αυτό του Χρήστου Ιακώβου, με μια “μελανή” σελίδα…