09/01
“Πρόεδρε…”
“…..”
“101-95;;;;;;”
“…..”
Ο γιος του παπά της ενορίας, μόλις πήρε την άδεια οδήγησής του, και ρώτησε τον πατέρα του αν θα μπορούσε πλέον να οδηγεί το αμάξι της οικογένειας. Ο παπάς μόλις το ακούει αυτό του λέει:
– Ακου γιε μου, θα κάνουμε μια συμφωνία: Όταν περάσεις όλα τα μαθήματα που χρωστάς στη σχολή σου, βγάλεις το σκουλαρίκι και κόψεις τα μαλλιά σου, θα σου δώσω το αμάξι.
Περνάει λοιπόν κανένα δίμηνο, και ο γιος ξαναρωτάει τον πατέρα του για το αμάξι, οπότε ο πατέρας του του λέει:
– Ξέρεις γιε μου, είμαι πολύ περήφανος για σένα! Στην εξεταστική πέρασες όλα τα μαθήματα, έβγαλες το σκουλαρίκι, αλλά δεν έκοψες τα μαλλιά σου!
– Ξέρεις μπαμπά… απαντάει ο γιος, το ξανασκέφτηκα αυτό με τα μαλλιά, και είδα ότι και ο ίδιος ο Χριστός και οι μαθητές του είχαν μακριά μαλλιά…
Και συμπληρώνει ο πατέρας του:
– …Ναι, και όπου πήγαιναν, πήγαιναν με τα πόδια.
Η δασκάλα μπαίνει όπως κάθε μέρα στην τάξη και βλέπει στο μαυροπίνακα, γραμμένη με μικρά γράμματα τη λέξη “πέος”.
Εκνευρίζεται, πιάνει αμέσως το σφουγγάρι, σβήνει τη λέξη και γυρίζει απότομα να δει ποιος από τη τάξη έκανε στη σκανταλιά, αλλά που….., όλα τα παιδάκια φαίνονταν να έχουν την αθωότητα γραμμένη στα πρόσωπα τους. Δεν θέλει να δώσει και μεγαλύτερη έκταση στο πράγμα λόγω και της φύσης της λέξης και συνεχίζει το μάθημα της.
Την άλλη μέρα, ξαναμπαίνει στην τάξη και πάλι στο πίνακα η ίδια λέξη γραμμένη με μεγαλύτερα γράμματα αυτή τη φορά.
Τη σβήνει πάλι και αποσιωπά το θέμα, μια και δεν μπορεί να βρει τον ένοχο. Την επόμενη μέρα συνεχίζεται το ίδιο βιολί με μεγαλύτερη τη λέξη και στο τέλος της εβδομάδας η λέξη έχει πια καταντήσει να καταλαμβάνει όλο τον πίνακα.
Τη Δευτέρα, μπαίνει στη τάξη περιμένοντας να δει την ίδια λέξη, αλλά φευ… η λέξη δεν υπάρχει και έχει αντικατασταθεί με μια επιγραφή που λέει:
“ΟΣΟ ΤΟ ΤΡΙΒΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ”…!!!!
Στην κιβωτό του ο Νώε έχει βάλει ένα ζευγάρι από όλα τα είδη των ζώων. Ανάμεσά τους είναι και ένα βατραχάκι που τον έχει πρήξει με τις ερωτήσεις του:
– Τι θα φάαααμε σήμεραααα, Νώωωωεεε; τον ρωτάει με το τεράστιο στόμα του. – Χόρτα, του απαντάει ο Νώε.
Την επομένη, το βατραχάκι πάλι τα ίδια:
– Τι θα φάαααμε σήμεραααα, Νώωωωεεε;
Το ίδιο βιολί συνεχίζεται για μέρες, ώσπου μια μέρα:
– Τι θα φάαααμε σήμεραααα, Νώωωωεεε; ρωτάει ξανά το βατραχάκι.
– Να σου πω, του λέει ο Νωε. Σήμερα θα φάμε ένα πράσινο ζωάκι που έχει ένα πολύ μεγάλο στόμα!
Και το βατραχάκι, κλείνοντας όσο γίνεται το στόμα του:
– Ούχου, του καημένου του κρουκουδειλάκι!
“Βαρέθηκα πια να σκουπίζονται όλοι πάνω μου… Πότε θα καταλάβουν ότι είμαι σκύλος και όχι πετσέτα;…”
Με την υπογραφή…
