Αν φταίει η νοοτροπία, αυτή είναι του κόουτς

Με τη νοοτροπία των έμπειρων παικτών τα έβαλε ο Αναστασίου μετά τον αποκλεισμό απ'την Ξάνθη. Τους έβαλε για να διαχειριστούν τον αγώνα όπως πρέπει και σύμφωνα με τον προπονητή του Παναθηναϊκού είχαν λανθασμένη νοοτροπία, γεγονός που κόστισε την πρόκριση στους προημιτελικούς.

Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Είτε ο Αναστασίου έχει δίκιο και φταίει η νοοτροπία, είτε έχει άδικο και η πρόκριση χάθηκε για αγωνιστικούς/τακτικούς λόγους, που δεν έχουν να κάνουν με τη νοοτροπία. Και στα δύο ενδεχόμενα, την ευθύνη την έχει ο ίδιος.

Χειρότερος και στα δύο ματς

Αγωνιστικά γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν χειρότερος και στα δύο παιχνίδια που έδωσε με την Ξάνθη για το Κύπελλο. Πολλοί πίστεψαν πως επειδή η είσοδος του Μπεργκ στα Πηγάδια βελτίωσε την εικόνα της ομάδας και έφερε το “σκορ πρόκρισης”, ο Παναθηναϊκός ήταν καλός και “πήρε αυτό που ήθελε”.

Μόνο που η αλήθεια ήταν πως, όπως και στον αγώνα του πρωταθλήματος, η Ξάνθη δεν είχε καμία δυσκολία να φτιάξει φάσεις, με την τριάδα των Σολτάνι, Κλέιτον, Λουσέρο πίσω απ'τον Καπετάνο. Και μάλιστα, το έκανε χωρίς να έχει το γρήγορο προβάδισμα που τα έκανε όλα πιο εύκολα στο 4-2 του πρωταθλήματος. Πίσω έπαιζε ο Παναθηναϊκός, δεν έχανε για να βγει μπροστά και να αφήσει χώρους, αλλά η Ξάνθη βρήκε και φάσεις και το προβάδισμα με το γκολ του Λουσέρο.

Κομμένος στα δύο

Ο Μέντες δεν μπορούσε να παίξει το χώρο μπροστά απ'την άμυνα, ο Κλέιτον “κεντούσε”. Παρόλα αυτά, ο Μέντες πήρε ξανά φανέλα βασικού στον ίδιο ρόλο. Παρόλα αυτά, ο Παναθηναϊκός κατέβηκε με Πέτριτς, Καρέλη, Μπεργκ, λες και έπαιζε με τον Εργοτέλη. Κανείς τους δεν λειτουργούσε ως χαφ και στην ουσία στο χορτάρι ο Παναθηναϊκός είχε δύο ομάδες. Μια τριάδα μπροστά και τους παίκτες πίσω τους και πολύ μακριά τους.

Οι μέσοι δεν τα έβγαζαν πέρα με την πίεση στην μπάλα, με τον Ζεκά να έχει γίνει στόχος και τους Δώνη/Μέντες να κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Ούτε να επιτεθεί μπορούσε ο Παναθηναϊκός, ούτε να νοιώσει πως ελέγχει το παιχνίδι και είναι ασφαλής.

Μία τελική

Δεν βλέπω νοοτροπία πουθενά σε όλα αυτά. Βλέπω μια ομάδα που ακόμα και πριν μείνει με δέκα παίκτες, δεν είχε τρόπο να κάνει τελική, απέναντι σε έναν αντίπαλο που του έβγαιναν όλα στο γήπεδο, εκτός απ'το να βρει καθαρή ευκαιρία. Και φαινόταν πως κάποια στιγμή θα τη βρει, γιατί ο αγώνας πήγαινε ακριβώς όπως τον ήθελε, γι'αυτό και ο Λουτσέσκου μίλησε για "φανταστικό ματς".

Και δεν ήταν πρωτοφανές. Σε τρία παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό, η Ξάνθη έχει δύο νίκες και μία ισοπαλία, με τέρματα 6-3. Προφανώς και κάτι έκανε καλά σ'αυτά τα παιχνίδια. Προφανώς δεν ισχύει το ίδιο για τον Παναθηναϊκό. Και δεν έφταιξε η νοοτροπία των παικτών.

Χωρίς στόχο, χωρίς πίεση

Αλλά, όπως είπαμε μπορεί και να φταίει η νοοτροπία. Μόνο που δεν φταίει η νοοτροπία των “έμπειρων παικτών”, αλλά η συνολική νοοτροπία της ομάδας, απ'την αρχή της σεζόν. Κι αυτό δεν συνιστά τωρινή διαπίστωση. Είναι κάτι που έχουμε γράψει, έχουμε συζητήσει σε live chat. Τελευταία φορά ήταν στο κείμενο μετά την ισοπαλία στη Νέα Σμύρνη.

" Το αν μπορεί ο Παναθηναϊκός να πάρει πρωτάθλημα είναι αδιάφορο απ’τη στιγμή που η ίδια η ομάδα δεν κάνει πρωταθλητισμό. Πρωταθλητισμός σημαίνει αναγκαιότητα νίκης, που σημαίνει πως όταν η νίκη δεν έρχεται, υπάρχει πρόβλημα.

Στον Παναθηναϊκό τα πράγματα είναι ίδια, χάσει-κερδίσει. Μια ευθεία γραμμή, μια απουσία απαιτήσεων, μια κατάσταση που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως ήρεμη. Απορώ μ’αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν πως αυτή η παντελής έλλειψη πίεσης και στόχων κάνει καλό. Το να μην έχεις πίεση κάνει καλό μόνο όταν μιλάμε για προβλήματα υγείας. Οι ομάδες και οι παίκτες πορεύονται, βελτιώνονται και κρίνονται με βάση τους στόχους, την πίεση που αυτοί προκαλούν και με τον τρόπο που ανταποκρίνονται. Χωρίς στόχο και πίεση, ποιο ακριβώς είναι το νόημα;"

Όταν παίζεις χωρίς στόχους και πίεση δεν συμβαίνουν μόνο όλα αυτά, αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που για πρώτη φορά μέσα στη σεζόν την πίεση τη φέρνει το διακύβευμα του αγώνα, το στόχο τον βάζει από μόνη της η διοργάνωση.

Δεν γυρνάει το κουμπί

Κι όταν έχεις περάσει στο “καλά είμαστε” τους τελευταίους πέντε μήνες, δεν γίνεται ξαφνικά να γυρίσεις το κουμπί και να πεις “απόψε έχουμε πίεση, απόψε έχουμε στόχο” και να το δεις να συμβαίνει μονομιάς στο χορτάρι. Το χορτάρι επιστρέφει αυτά που του δίνεις με συνέπεια, αγώνα με τον αγώνα.

Οπότε, αν τελικά φταίει (και) η νοοτροπία, πέρα απ'τα αγωνιστικά και τακτικά, τότε φταίει η συνολική λογική του “παίζουμε για να παίζουμε και χάσουμε-κερδίσουμε προχωράμε”. Και η επί μέρους, που λέει πως η πρώτη αντίδραση μετά από έναν τέτοιο αποκλεισμό είναι να τα βάλουμε δημόσια με τους παίκτες.

Υπ'αυτό το πρίσμα, μόνο καλό μπορεί να κάνει στον Παναθηναϊκό ο αποκλεισμός. Μπας και αλλάξει ρότα.