Αναβολικά και Αθλητισμός.

Αναβολικά και Αθλητισμός.
Ξεκινώντας, το γράμμα μου θα ήθελα να συνχαρώ την στήλη σας για την ελευθερία των απόψεων που κατά καιρούς εκφράζονται μέσα από αυτήν και που πολλές φορές μοιάζει να έχει ‘δημοσιογραφικό’ κόστος για το Contra . Είχα στο μυαλό μου να γράψω αυτή την επιστολή αρκετό καιρό αλλά το γράμμα του κ. Γιώργου Χάλκου ήταν το καθοριστικό ερέθισμα.

Θα ήθελα να απασχολήσω την στήλη σας σχετικά με τα ‘αιφνίδια’ και ‘απρόσμενα’ κατά πολλούς μοιραία γεγονότα που συνέβησαν όχι μόνο τις αυτόν το μήνα αλλά και αρκετά παλιότερα αλλά και να εκφράσω μερικές απορίες και απόψεις σχετικά με το τόσο σοβαρό θέμα.

Καταρχήν, είναι γενικά παραδεκτό (και όσοι έχουν ασχοληθεί με αθλητισμό γενικώς το γνωρίζουν) ότι η ‘καρδιά του αθλητή’ (άρθρο Contra, κ. Γρηγόρη Χατζηαντωνίου, 28/6/2003) μερικές φορές δεν αντέχει την ένταση του σύγχρονου πρωταθλητισμού και τα θανάσιμα κρούσματα που εκδηλώνονται σε όλους τους αγωνιστικούς χώρους ανεξαιρέτως μοιάζουν αναπόφευκτα. Οι ακριβείς αιτίες δεν είναι του παρόντος αλλά ίσως ένας ειδικός θα μπορούσε να μας ενημερώσει.

Είναι όμως επίσης παραδεκτό ότι πλέον το παιχνίδι (ομαδικό ή ατομικό), ο πρωταθλητισμός απαιτούν πρωτιές, μετάλια, ρεκόρ πανελλήνια-ευρωπαϊκά-παγκόσμια. Φτάνει το ταλέντο, η σκληρή δουλειά (προπόνηση), και η ακόρεστη δίψα και η ατσάλινη θέληση για διάκριση; Αν ναι, μέχρι ποιό επίπεδο; Και αν υποθέσουμε ότι κατακτιέται η κορυφή η επίδοση μπορεί να επαναληφθεί και να βελτιωθεί σε βάθος χρόνου; Αν πάλι ναι, τότε με ποιό τίμημα; Μόνο ο θυσιασμός της προσωπικής ζωής σε συνδιασμό με την παροχή ενός ιδανικού (αθλητικού) περιβάλλοντος φτάνει;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα μπορούν να απαντηθούν καταφατικά και ίσως έχουν εφαρμογή σε ορισμένους αθλητές ‘τους λεγόμενους μεγάλους’. Μην ξεχνάμε όμως ότι και μερικοί από αυτούς π.χ Καρλ Λιούης παραδέχτηκαν εκ των υστέρων ότι έκαναν χρήση ‘βοηθητικών’ ουσιών για να αυξήσουν την απόδοσή τους κάτι που μοιάζει απολύτως λογικό την στιγμή που είχε να συναγωνιστεί τον Μπεν Τζόνσον για παράδειγμα, με την γνωστή, σε όλη την υφήλιο, ιστορία ντόπινγκ.

Αλλά αυτό ήταν κάτι καινούργιο; Μήπως και πολύ παλιότερα παρόμοιες πρακτικές δεν εφαρμόζονταν σχεδόν από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα με φαινομενική κορύφωση τα χρόνια του ψυχρού πολέμου και έντονου ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα κυρίως από τις υπερδυνάμεις της τότε εποχής. Βεβαίως, τότε η τεχνολογία περιορίζονταν σε χημικά ως επί τω πλείστον σκευάσματα ή ουσίες διεγερτικές, ‘παράδοση’ που εξακολουθεί να ισχύει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έως τις μέρες μας (π.χ. βλέπε δηλώσεις Ζιντάν για Γιουβέντους, προφατα γεγονότα στο στίβο με την ουσία ΤΗG, κτλ.). Απόδειξη οι αυξανόμενες αποκαλύψεις σε θέματα ντόπινγκ σε διαφορετικά μάλιστα αθλήματα. Και για πρώτη φορά γίνεται λόγος για ‘μή ανιχνεύσιμα’ αναβολικά με τη μορφή εισαγωγής συγκεκριμένων γονιδίων – που είναι σίγουρα εφικτό στο άμεσο μέλλον, με δεδομένο την υπάρχουσα ‘γενετική’ τεχνολογία.

΄Ισως αρκετοί από τους αναγνώστες να θυμούνται πολλές περιπτώσεις ντόπινγκ αλλά ο γράφων θα προτιμήσει να σταθεί σε μία φυσιογνομία που συμπαθούσε ιδιαίτερα. Την Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόϊνερ η οποία έφυγε ‘αιφνιδίως’, αν δεν κάνω λάθος, σε ηλικία 34-35 χρονών και αφού είχε σταματήσει τον πρωταθλητισμό. Και τότε πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τα πιθανά αίτια αλλά απόλυτα τεκμηριωμένη εξήγηση δεν νομιζω ότι δόθηκε, τελικά. (Παρακαλώ όποιος θυμάται και γνωρίζει περισσότερα στοιχεία, ας με διορθώσει).

Τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ να μην συνδέω αυτό με τα δύο μοιραία περιστατικά που έπληξαν το χώρο της ποδηλασίας πόσο μάλλον που η περίπτωση ‘Παντιάνι’ μοιάζει καταπληκτικά με την παραπάνω της Τζόϊνερ, σε πολλά σημεία της.

Μακάρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Αλλά το μεγάλο θέμα του παγκόσμιου αθλητισμού δεν είναι αυτό. Το μεγάλο δίλημα που αντιμετωπίζουν οι διοικούντες είναι πως θα καταφέρουν να ισορροπήσουν ‘σε τεντωμένο σκοινί’ μεταξύ της προσμονής του κοινού για την επίτευξη ολοένα και μεγαλύτερων επιδόσεων και κατάριψη παγκοσμίων ρεκόρ και την ‘ανοχή’ προετοιμασίας αθλητών με τουλάχιστον ύποπτους μεθόδους. Γιατί για παράδειγμα δεν γίνεται συστηματικός και αιφνιδιαστικός έλενχος ντόπινγκ και κατά την προετοιμασία των αθλητών; (Μου θυμίζει τις συστάσεις που αναγράφονται στις συσκευασίες φυτοφαρμάκων ‘συνιστάται ο τελευταίος ψεκασμός 28 μέρες πριν της συγκομιδής του καρπού’ έτσι ώστε να μην ανινεχνεύονται υπολλείματα μετά την συγκομιδή {δηλ. αγώνα}. Προσοχή à εννούμε μόνο για μετρήσιμα υπολλείματα μετά, όχι ότι δεν υπάρχουν καθόλου !!!). Όμοια επίδραση ίσως έχουν μερικές ή ακόμα και όλες οι κατηγορίες των αναβολικών. Μπορεί άραγε κανείς να το αποκλείσει; (αλλά την στιγμή του αγώνα οι αθλητές θα είναι στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους – όπως τα καλογυαλισμένα φρούτα με μέγιστη γεύση και άρωμα στα ράφια των σούπερ μάρκετ). Και κανείς εύλογα αναρωτιέται: Είναι δυνατόν; Και εδώ εμπόριο; Και εδώ η νοοτροπία της αγοράς;

Όλα αυτά συμβαίνουν λαμβάνοντας υπ’όψιν (οι διοικούντες πάντα) την πιθανότητα να έχουν ενδεχομένως επιτευχθεί κορυφαίες επιδόσεις από ντοπαρισμένους αθλητές που είτε ποτέ δεν ανιχνεύθηκαν είτε κατάφεραν με τρόπους θεμιτούς και αθέμιτους να ξεφύγουν τον έλεγχο. Άρα το ερώτημα είναι: Μήπως οι αθλητές ωθούνται γνωρίζοντας τα παραπάνω στις όποιες βοηθητικές ουσίες;

Α) από το παραπάνω (διοίκηση, προπονητές, κόσμος) σύστημα ‘παραγωγής’ ρεκόρ;

Β) από το συναγωνισμό (αφού υποθέτουν ότι ο συναθλητής τους δεν είναι καθαρός;)

και Γ) εφόσον καταλαβαίνουν ότι μερικά ρεκόρ είναι ανθρωπίνως απλησίαστα και και αν τα ‘σπάσουν’ θα μείνουν στο πάνθεον της ιστορίας; (και σπάνε μόνο από ταλαντούχους, που δουλεύουν σκληρά, αλλά ‘βοηθιούνται τεχνητά’ για το κάτι παραπάνω).

Θα ήθελα να επισημάνω ας ανοίξουμε όλοι τα μάτια μας και ας δούμε πως μερικές φορές γυναικεία σώματα μοιάζουν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ‘αφύσικα’ με αντρικό ‘βαρύ’ σκελετό που αν μη τι άλλο ξενίζει. Όπως ξενίζει και η χρόνια ακμή στο πρόσωπο αθλητών-αθλητριών καθώς και βραχνάδα στη φωνή των τελευταίων Τότε θα καταλάβουμε ποίοι παίζουν με τους κανόνες του ‘ευ αγωνίζεσθαι’ (fair play) και ποιοι όχι. (http://www.contra.gr/Storydetail.aspx?ArticleID=37544 Πρωταθλητισμός... υπό σκιάν, 15/2/2004).

Κάποιοι ίσως αντιπαρατάξουν την άποψη ότι η σύνχρονες προπονητικές πρακτικές με την χρήση υπολογιστών, με τη χρήση άψογων υλικοτεχνικά προπονητηρίων και εργομετρικών εργαστηρίων έχουν σαν φυσικό επακόλουθο την βελτίωση των επιδόσεων. Κανείς νομίζω δεν μπορεί να αγνοήσει την αλήθεια της άποψης αυτής ως ένα τουλάχιστο βαθμό.

Ίσως ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστεί η αξιοπιστία και ‘ευ αγωνίζεσθαι’ είναι – όπως είπε ένας παλιότερος Έλληνας πρωταθλητής – να είναι όλοι οι αθλητές και αθλήτριες συνειδητοποιημένοι και να μην ρισκάρουν την ΥΓΕΙΑ τους για τίποτα και για κανέναν. Αλλά θα μου πείτε αυτός που την είπε θα έχει στην καλίτερη περίπτωση κανά πανελλήνιο ρεκόρ και κατά συνέπεια κέρδισε το προποτζίδηκο της γειτονιάς μας αφού αυτή είναι μια πολύ αφελής και μάλλον ρομαντική άποψη.

Σαν Έλληνας και με την Ολυμπιάδα να πλησιάζει ολοταχώς, δεν μπορώ όμως παρά να είμαι αθεράπευτα ρομαντικός (με ή χωρίς το σκέπαστρο Καλατράβα).

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία,
Παναγιώτης Βαμβάτσικος

(Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να σημειώσω ότι όλα τα παραπάνω εκφράζουν προσωπικές απόψεις του συγγραφέα και μόνο)

News 24/7

24MEDIA NETWORK