Από τη Ριζούπολη, στην αποχώρηση Ρίμπο
Οφείλω να ομολογήσω πως όταν μου τέθηκε το συγκεκριμένο θέμα, μου άρεσε ως ιδέα. Οφείλω επίσης, να διευκρινίσω δύο πράγματα. Το πρώτο ότι οι εμπειρίες που μεταφέρω εδώ, είναι ένας σύνδεσμος, της δουλειάς και της ομάδας που καλύπτω. Δεν έκρυψα ποτέ ότι μικρός είχα φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού και δεν εντάσσομαι στους... δήθεν.
Απλώς, πιστεύω πως όταν «βαπτιστείς» σε αυτή τη δουλειά, μπορείς να τα βλέπεις και διαφορετικά. Το δεύτερο, είναι πως αυτά που αναφέρω, τα έχω ζήσει. Ήμουν εκεί. Κάλλιστα θα μπορούσα να χαρακτηρίσω χειρότερη στιγμή τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους (αλλά εκείνη την ώρα ήμουν περίπολο στο στρατό) ή τα επτά γκολ πάλι με πρωταγωνιστές τους Ιταλούς. Το ίδιο και για τις καλύτερες στιγμές. Στέκομαι σε αυτά που ήμουν παρών, γιατί αισθάνομαι πως τα έζησα και μπορώ να τα αποδώσω καλύτερα. Η σειρά που τα αναφέρω, είναι τυχαία…
Οι πέντε καλύτερες στιγμές
1. Η νίκη επί της Λίβερπουλ
Ένα χρόνο πριν τη μία από τις πέντε χειρότερες στιγμές μου, στις 28 Σεπτεμβρίου 2004, ο Ολυμπιακός για το Τσάμπιονς Λιγκ υποδέχθηκε την Λίβερπουλ στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Με ένα γκολ του Ιεροκλή Στολτίδη θα νικήσει 1-0, αλλά εκείνη τη χρονιά δεν θα καταφέρει να πάρει την πρόκριση, για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν το ξεχνώ, όμως, ποτέ αυτό το ματς. Τον ενθουσιασμό που είχε η κερκίδα, δεν ξέρω, τότε ένιωσα πόσο ισχύει αυτό που πολλές φορές βάζουμε ως τίτλο, αλλά… μεταφορικά. «Ο κόσμος ήταν ο δωδέκατος παίκτης του Ολυμπιακού», εκείνη την ημέρα και αυτή η νίκη έμεινε στην ιστορία, και γιατί εκείνη την περίοδο η Λίβερπουλ κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ.
2. Η απόκτηση του Ριβάλντο
Πως είπατε; Ο Ριβάλντο στον Ολυμπιακό; Τον Ιούλιο του 2004, άλλοι έκαναν διακοπές, άλλοι πήγαιναν στο αεροδρόμιο για να δουν αν είναι πραγματικότητα. Ο Ριβάλντο θα ερχόταν στον Ολυμπιακό, αλλά αν δεν τον βλέπαμε να κατεβαίνει από το αεροπλάνο, δεν θα το πιστεύαμε. Κι, όμως, τον είδαμε, όπως αργότερα και στα γραφεία και πιο μετά να δείχνει τις ικανότητές του στο γήπεδο. Τη μεταγραφή του αλλά και την παρουσία του στον Ολυμπιακό, τη συνύπαρξή μου μαζί του στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, τη θεωρώ από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας μου. Κύριος, δεν έλεγε ποτέ «όχι», τουλάχιστον σε εμάς. Έτσι, αισθάνομαι τυχερός που έχουμε και τρεις κοινές φωτογραφίες, δύο φανέλες και μία μπάλα με τη… τζίφρα του. Για να την αποσπάσει άλλωστε ο Ολυμπιακός, πλήρωσε αρκετά…
3. Ένας «τρελός» στο «Μεστάγια»
Εντάξει… Η «καραμέλα» για ορισμένους είναι γνωστή, ο Ολυμπιακός δεν έχει κάνει διπλό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, της πρώτης χρονιάς του Τρόντ Σόλιντ στον πάγκο, ο Ολυμπιακός έκανε μία τουρνέ στην Ευρώπη για φιλικά. Με τη Μάντσεστερ Σίτι αρχικά στην Αγγλία, μετά στο τουρνουά της Χερέθ και τέλος, σε αυτό της Βαλένθια. Εκεί θα σταθώ, στον αγώνα με την παρέα του Κανιθάρες και του Αϊμάρ. Ο Ολυμπιακός νίκησε, έστω και σε φιλικό, τότε που ο Μπαμπανγκίντα μας… τρέλανε κι έμεινε εκεί. Στη ραδιοφωνική μετάδοση τότε, μετέδωσα σαν… τρελός τη γκολάρα του Τουρέ, είχε περάσει όποιον είχε βρει μπροστά του. Πιο δίπλα μου, ο συνάδελφος Σπύρος Γρομητσάρης, χαμογελούσε. Κοίταζα τη φάση σε επανάληψη στο μόνιτορ κι όταν γύρισα προς τον κόσμο, έπεσε ένα χειροκρότημα! Απόρησα κι εγώ, αλλά όταν άκουσα μετά την περιγραφή του γκολ, κατάλαβα…
4. Το 3-0 στη Ριζούπολη
Ξέρω, ότι η συγκεκριμένη αναφορά ίσως ενοχλήσει πολλούς. Γι’ αυτό και εξηγώ, ότι δεν μου άρεσαν καθόλου όσα έγιναν πριν το ματς. Το έζησα, όμως, πολύ διαφορετικά. Ως ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου τότε, για μία εκπομπή του Alpha. Δίπλα στον πάγκο του Ολυμπιακού, είδα το 3-0 της Ριζούπολης και είχα την ευκαιρία να ζήσω κάθε στιγμή, πως πανηγύριζαν, τι πίστευαν οι «ερυθρόλευκοι». Αυτό το ματς, έχει μείνει στην ιστορία για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν είναι έτσι δυνατόν να το ξεχάσω εγώ και να το αφήσω εκτός… λίστας. Εκεί, πίστευα πως είχε έρθει η κορύφωση για τον Ολυμπιακό, πέντε γκολ να έπρεπε να βάλει, ένιωθες ότι θα τα έβαζε.
5. Η παρουσία του Τζόρτζεβιτς
Δεν βάζω κάτι συγκεκριμένα, γι’ αυτό τον παίκτη. Εξηγώ, γιατί τον χαρακτηρίζω έτσι, γενικά, ως μία από τις καλύτερες στιγμές. Όταν ο «Τζόλε» πάτησε το πόδι του στον Πύργο για τον Πανηλειακό, τον Δεκέμβριο του 1992, ζούσα εκεί. Μαθητής τότε, με… στόχο, όμως, να γίνω δημοσιογράφος, δεν το έκρυβα. Παρακολουθούσα σε Γ’ Εθνική αρχικά και στη Β’ μετά αυτό τον παιχταρά, κι έλεγα, δεν μπορεί να μην πάει στον Ολυμπιακό, θα είναι τρελός όποιος δεν το πάρει. Ο «Αδέσμευτος Τύπος» το καλοκαίρι του 1996, αποκαλύπτει τις επαφές του Σταυρόπουλου με τον Τροχανά και ο παίκτης, μαζί με τον Γιαννακόπουλο μίλαγαν με την ΑΕΚ. Τελικά δεν πήγαν ποτέ. Στο σπίτι μου, ακόμη έχω μία φωτό με τον αρχηγό του Ολυμπιακού, σε μία φιέστα. Μαζί του, κάθε χρόνο φιέστα και στον Ολυμπιακό, γι’ αυτό τον εντάσσω εδώ, ξεχωριστά.
Οι πέντε χειρότερες στιγμές
1. Η αποχώρηση του Ριβάλντο
Δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, δεν ξέρω, ένιωσα πολύ περίεργα εκείνη την ημέρα. Δεν είναι το γεγονός ότι ένας μεγάλος παίκτης έφυγε από τον Ολυμπιακό, δεν με επηρέασε αυτό, αλλά η όλη κατάσταση στο ξενοδοχείο της Λεωφόρου Συγγρού, όπου ο Βραζιλιάνος άσος παραχώρησε τη συνέντευξη Τύπου. Δεξιά μου, είχα την… ατυχία, να έχω τη σύζυγό του, το γιο του και την κόρη του. Όλα ξεκίνησαν φυσιολογικά, αλλά όταν είδα την οικογένεια του Ριβάλντο να κλαίει δίπλα μου, οφείλω να ομολογήσω πως δεν ένιωσα καθόλου καλά. Είναι από τις στιγμές που λες πως εύκολα σε… παίρνει από κάτω.
2. Η ήττα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»
Όταν ήμουν μικρός, τότε που οχτώ χρονών στην Καλαμάτα μάζευα τα χαρτάκια της «Πανίνι» και ανταλλάσαμε τα διπλά στο σχολείο, είχα την… αδυναμία μου στη Ρεάλ Μαδρίτης. Τότε μάλιστα, δεν το κρύβω πως το είχα παιδικό όνειρο να πάω στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Ο Θεός μου έδωσε την τύχη να το πράξω, ως επαγγελματίας δημοσιογράφος μάλιστα. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2005, ο Ολυμπιακός, κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης σε ένα ιστορικό γήπεδο. Τότε, έκανα περιγραφή για το ραδιόφωνο του “Sportime”. Λες και ήμουν στον… ουρανό του γηπέδου (τόσο ψηλά ήταν δημοσιογραφικά), μετέδιδα και πίστευα ότι κάτι καλό μπορεί να γίνει. Μετά από ένα εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο που ο Νικοπολίδης κράτησε όρθια την ομάδα, το σκορ ήταν στο 1-1… Μάταια, όμως, ο… Σολδάδο έφερε τον άσο. Σε αυτή την κακή στιγμή, προσθέτω τόσο το ίδιο σκηνικό στο «Ζερλάν» κόντρα στη Λιόν, αλλά και στο «Λέρκενταλ», κόντρα στην Ρόζενμποργκ.
3. Τα επεισόδια στη «Νέα Σμύρνη»
Τι έμπνευση κι αυτή… Ήθελε αρκετή ώρα για να αρχίσει ο αγώνας του Πανιωνίου με τον Ολυμπιακό, τον Ιανουάριο του 2005 στη Νέα Σμύρνη. Ρωτάω ένα συνάδελφο αν θέλει κάτι από το μπαρ και κατεβαίνω κάτω για να πάρω τη συνήθειά μας, ένα φραπέ γλυκό χωρίς γάλα και νεράκι για να… βγάλουμε άνετα το ματς. Τι το ήθελα; Την ώρα που παίρνω στα χέρια τον καφέ και αποφασίζω να επιστρέψω στα δημοσιογραφικά, βλέπω… σπίθες. Αρχίζει η φασαρία και προλαβαίνω τελικά να επιστρέψω στα δημοσιογραφικά. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, πέφτει το ξύλο της… χρονιάς και το ματς δεν θα γίνει ποτέ. Δεν ξέρω ποιος φταίει για εκείνη την ημέρα. Ήταν, όμως, η πρώτη φορά που σκέφτηκα μέσα μου, αν αξίζει η δουλειά που κάνω. Αηδίασα, στεναχωρήθηκα…
4. Η ατυχία του «Πάτσα»
Ξενίζει σε ορισμένους, αλλά πιστέψτε με, όταν καθημερινά γράφεις γι’ αυτή την ομάδα, δεν είναι μικρό πράγμα η ατυχία του Χρήστου Πατσατζόγλου. Πόσες φορές θυμάμαι τον εαυτό μου, να γράφει, «επιστρέφει ο Πάτσα», «σήμερα το κρίσιμο τεστ», «δεν μπόρεσε πάλι», «ξανά εκτός ο παίκτης του Ολυμπιακού», κι άλλες ανάλογες προτάσεις. Τέτοια γκίνια, δεν έχει… ξαναγίνει για έναν τόσο καλό ποδοσφαιριστή και παιδί πάνω από όλα. Έχοντας έτσι καταγράψει ουκ ολίγα θέματα με την περιπέτειά του, τον αναφέρω στις κακές στιγμές. Με την ελπίδα, ότι πλέον όταν θα ξαναγίνει πρώτα ο Θεός αυτό το αφιέρωμα, θα τον περάσω στις καλές, για τη «μεγάλη επιστροφή».
5. Το μνημόσυνο της «Θύρας 7»
Τα τελευταία χρόνια και για επαγγελματικό λόγο, καλύπτω συνήθως το μνημόσυνο της «Θύρας 7», για την τραγωδία του 1981. Δεν χωρούν πολλές λέξεις εδώ, τι να γράψεις, τι να εξηγήσεις. Είναι, όμως, από τις πιο περίεργες στιγμές, όταν προσπαθείς να συνδυάσεις τον πόνο οικογενειών, τα ερωτηματικά τους, αυτό το «γιατί;», με τη δουλειά. Βλέποντας τις μανάδες να κλαίνε, τόσα χρόνια μετά και συγκινείσαι και στεναχωριέσαι. Κι όταν έχεις στην τσέπη το μπλοκάκι, για να σημειώσεις ποιοι ήταν εκεί, ποιοι έστειλαν στεφάνι, πιστέψτε με είναι πάρα, μα πάρα πολύ δύσκολο να το κάνεις.
