Case … Study

Εδώ και αρκετό καιρό μου έχει μπει το μικρόβιο να αλλάξω τον υπολογιστή μου. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα και τις περισσότερες φορές με βγάζει ασπροπρόσωπο. Δύο και κάτι χρόνια έχουν βγάλει τα εξαρτήματα που έβαλα σε ένα κουτί μόνος μου – αγοράζοντας εξαρτήματα και συναρμολογώντας το μόνος μου. Η μόνη επέμβαση που έχει υποστεί είναι επιπρόσθετη μνήμη που αισίως τώρα έχει φτάσει στα 3 GB. Αλλά το μικρόβιο της τεχνολογίας δεν αποβάλλεται εύκολα.

Λίγο οι διπύρηνοι επεξεργαστές, λίγο οι σκληροί δίσκοι που χωράνε πλέον ένα ολόκληρο Metropolis, λίγο τα Vista – που θέλω να πιστεύω ότι σε καινούργιο μηχάνημα θα πηγαίνουν… aero – μου έχουν ξυπνήσει την καταναλωτική μου μανία.

Ετσι λοιπόν επισκέπτομαι πολύ συχνά τις σελίδες καταστημάτων πληροφορικής και κοιτάω τιμές, συνθέτω το δικό μου μηχάνημα και κάνω τους υπολογισμούς για την επερχόμενη αγορά. Το μόνο πρόβλημα μου είναι τα κουτιά.

Σε μια εποχή που πλέον όλα τα ηλεκτρονικά μηχανήματα αποκτούν μια ενδιαφέρουσα αισθητική, τα κουτιά των υπολογιστών έχουν μείνει σε άλλη δεκαετία. Πλέον το άσπρο κουτί που στεγάζει τους περισσότερους υπολογιστές μου είναι τόσο αδιάφορο όσο και μια συζήτηση για πορσελάνινα σερβίτσια τσαγιού.

Μου κάνει εντύπωση πως αυτό το κομμάτι των υπολογιστών έχει μείνει ανεπηρέαστο τόσα χρόνια χωρίς καμία σοβαρή προσπάθεια βελτίωσης τόσο στο τομέα της αισθητικής όσο και στο τομέα του μεγέθους. Κάθε φορά που κοιτάω περιοδικά υπολογιστών απορώ πως μπορούμε και συνδυάζουμε τις όμορφες LCD οθόνες και τα ασύρματα πληκτρολόγια με τα θλιβερά αυτά κουτιά.

Εχουν γίνει φυσικά αρκετά βήματα με τα media centre PCs και εταιρίες όπως η Shuttle και η Αopen έχουν βγάλει κουτιά τα οποία είναι σαφώς πιο ωραία και πολύ μικρότερα αλλά με το μειονέκτημα της προ-εγκατεστημένης μητρικής. Ακόμη όμως και αυτά δεν παρέχουν τη ζητούμενη καλαισθησία μιας ηλεκτρονικής οικιακής συσκευής.

Από την άλλη μεριά βλέπω τα καινούργια Mac – mini & iMac –και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να κάνω την υπέρβαση. Ανέκαθεν ήταν ο κρυφός μου πόθος αλλά πότε δεν τόλμησα να αγοράσω ένα. Ο φόβος της αλλαγής λειτουργικού και πλατφόρμας και το γεγονός ότι κανένας γνωστός μου δεν είχε ποτέ Mac με οδηγούσαν πάντα στο δρόμο του … μπεζ κουτιού.

Πλέον όμως η σκέψη έχει ωριμάσει και ο Jobs βάζοντας επεξεργαστές Intel και επιτρέποντας – μέσω BootCamp – να τρέχουν Windows στα μηχανήματα της Apple αλλάζει πλήρως τα δεδομένα, ανοίγοντας τη πόρτα σε όλους του Microsoftάκηδες.

Τα iMac με ολόκληρο τον υπολογιστή ενσωματωμένο πίσω από την οθόνη λύνουν πολλά χωροταξικά και αισθητικά προβλήματα που μια αγορά πολλών δις ευρώ δεν έχει καταφέρει να λύσει.

Μήπως είναι η ώρα να το σκεφτούμε σοβαρότερα το θέμα;