Crash Test

Τις τελευταίες μέρες ακούω πολλά σχετικά με το επερχόμενο ντέρμπι, πράγματι παίζονται πολλά σε αυτό το παιχνίδι, αλλά τίποτε από αυτά δεν έχει καθαρά αγωνιστική αξία.

Όχι, το πρωτάθλημα δεν είναι δυνατόν να κριθεί στο 1/3 των αγώνων (αυτό έγινε μόνο μια φορά, με τον απίστευτο Παναθηναϊκό του Ρότσα), έχει πολύ ψωμί ακόμη και, κατά τη γνώμη μου, ο τίτλος και πάλι θα κριθεί στα εκτός έδρας παιχνίδια με τις απρόβλεπτες χαμηλομεσαίες ομάδες. Εκεί θα δείξουν οι δύο αιώνιοι πόσα ψάρια πιάνουν και, με τα σημερινά δεδομένα, ο Ολυμπιακός δείχνει ένα προβάδισμα αφού ρίχνει τεσσάρες σε έδρες που ο Παναθηναϊκός ιδρώνει να βάλει ένα γκολ, αλλά από την άλλη κανένας δεν έχει δει τη μόνη βραζιλιάνικη ομάδα της Α’ Εθνικής να παίζει τη μπάλα που υπονοούν τα ονόματά του ρόστερ της ούτε και πείθει ότι είναι απρόσβλητη από γκέλες…

Στο σαββατιάτικο ντέρμπι, ωστόσο, κρίνονται δύο άλλα, πολύ πιο σοβαρά ζητήματα:

Αφενός, έχουμε το πρώτο σοβαρό crash test για το μετά-Euro ελληνικό πρωτάθλημα. Κοινώς, ήρθε η ώρα να δούμε κατά πόσον γίναμε Ευρωπαίοι, όπως τόσο συχνά ακούμε στα χαζοκούτια μας να διατυμπανίζουν οι διάφοροι περαστικοί πολιτικάντηδες. Φοβούμαι ότι ούτε κατά διάνοια δεν έχουμε ξεπεράσει τα πρότερα πάθη μας και η ηρεμία που επικρατεί είναι τουλάχιστον ανησυχητική. Η συμφωνία περί της μη μετακίνησης οπαδών, δε, είναι τουλάχιστον όνειδος για μένα και δείγμα της βαθύτατης ξεφτίλας του Ελληνικού Ποδοσφαίρου. Σήμερα το πρωί πέρασα τυχαία έξω από την Παιανία και με έκπληξη είδα τουλάχιστον 2.000 άτομα με την οργή και το μίσος ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Φαντάζομαι ότι η εικόνα των εκδοτηρίων του Καραϊσκάκη δεν λέει τίποτε το διαφορετικό. Κύριοι, δεν γίναμε Ευρωπαίοι στο Euro, κερδίσαμε τους Ευρωπαίους, έχει διαφορά αυτό…

Αν κάνουμε λίγη ησυχία και αφουγκραστούμε τη σιωπή, το μόνο που ακούγεται είναι ένα φιτίλι, βραδυφλεγές, αλλά πάντα φιτίλι… Αν το ντέρμπι εξελιχθεί σαν το ΑΕΚ-ΟΣΦΠ τότε θα έχουμε ήσυχες μέρες, οι αγουροξυπνημένοι από το σφύριγμα της λήξης δεν τα σπάνε. Αν όμως πέσει μια αγκωνιά μεταξύ Κυργιάκου-Ζιοβάνι (ο Βραζιλιάνος εντός έδρας ξέρει πόσο υπέρ του μπορεί αυτό να αποδειχθεί βάζοντας φωτιά στον κόσμο), αν μπει ένα αμφισβητήσιμο γκολ (και, δη, πράσινο), αν εν τέλει το ντέρμπι αποκτήσει το ζητούμενο για το ποδόσφαιρο – αλλά το απευκταίο έτσι που έχουμε καταντήσει το δικό μας πρωτάθλημα – ΠΑΘΟΣ, τότε φοβούμαι πολύ ότι οι μετασεισμοί θα είναι ισχυροί. Μακάρι να αποδειχθώ λάθος, πάντως τέτοια λανθάνουσα ένταση δεν έχω ξαναζήσει στις 2,5 δεκαετίες που παρακολουθώ ποδόσφαιρο και υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό. Η Φυσική λέει ότι η συνεχής συσσώρευση ενέργειας οδηγεί νομοτελειακά σε εκτόνωση. Εκρηκτική ή σταδιακή; Θα δείξει.

Αφετέρου, το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με την αξιοπιστία του πρωταθλήματος. Τα τεκταινόμενα του πρώτου κιτρινο-κόκκινου ντέρμπι δεν με έψησαν καθόλου για να «νέα ήθη» του ποδοσφαίρου μας, αντιθέτως, με έπεισαν πως το μόνο που επιχειρείται είναι μια αλλαγή στο επικοινωνιακό κομμάτι με αγκαλίτσες, φιλάκια, χαδάκια και αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Θέλω να πιστεύω ότι δύσκολα θα ξαναδούμε αλητείες σαν αυτή του ανεκδιήγητου Ευθυμιάδη στη Λεωφόρο, αλλά ο εν λόγω «κύριος» εξακολουθεί να υφίσταται στην Α’ Εθνική, σωστά? Οι χρεωκοπίες και υποβιβασμοί κάποιων ομάδων επιλεκτικά και με κριτήριο πόσους οπαδούς-ψηφοφόρους και ποιου την εύνοια διαθέτουν, την ώρα που άλλες ως εκ θαύματος βρίσκουν άκρη στα αδιέξοδά τους – ΑΕΚ, Άρης, ΠΑΟΚ, «νέος» Πανιώνιος κ.ά. – συνιστούν σκάνδαλα μεγατόνων, παρόλα αυτά τα κάνουμε μονίμως γαργάρα, ξεχνώντας ότι τα παρανόμως διαγραφέντα χρέη των ομάδων αυτών τα πληρώνουμε όλοι εμείς σε φόρους.

Με ρώτησε κανένας αν γουστάρω τόσο πολύ τον Ψωμιάδη, τον Γρανίτσα, τον Μπατατούδη και όλους αυτούς τους κρετίνους που κλέβουν εκατομμύρια και συγχωρούνται εις βάρος της άδειας μου τσέπης?

Το Σάββατο θα δούμε, επιτέλους, κατά πόσον μπορεί ένα ντέρμπι με τόσες προεκτάσεις και τόση ένταση μπορεί να παιχτεί στα ίσια ή αν το μακρύ χέρι της Πολιτείας θα τα κάνει πάλι μαντάρα.