David Moyes

David Moyes

Στο ποδόσφαιρο, προκειμένου να γίνει κατανοητή η ένδεια ταλέντου άλλων εποχών, συνηθίζεται να υιοθετούνται απόλυτες εκφράσεις. Τι πιο τρανό παράδειγμα από το περιβόητο και χιλιοφορεμένο κλισέ των τελευταίων ετών, "Ομάδα του Προπονητή" . Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι πως εντός του αγωνιστικού χώρου και μόνο κρίνονται τα παιχνίδια. Ποιος όμως μπορεί να απορρίψει το ότι ορισμένοι τεχνικοί, λόγω ικανότητας και αύρας, επισκιάζουν τα κατορθώματα των... υφισταμένων τους;
Τρανό παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Μόγες της Έβερτον .

Τίποτα το σπουδαίο

Ο 42χρονος Σκωτσέζος (25/4/1963), ουδέποτε κατάφερε να κάνει την σπουδαία καριέρα ως ποδοσφαιριστής. Στο απόγειό του, αγωνίστηκε για λογαριασμό της Σέλτικ, κατακτώντας ένα μετάλλιο πρωταθλητή, δίχως καταλυτική συμμετοχή. Στην Αγγλία, δοκίμασε την τύχη του σε Κέμπριτζ, Μπρίστολ Σίτι, Σριούσμπερι, για να επιτρέψει στα πάτρια εδάφη και να προσθέσει ορισμένες συμμετοχές σε Νταφέρμλιν και Χάμιλτον.

Λίγα πράγματα, αν αναλογιστεί κάποιος πως μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος μερικά χρόνια αργότερα θα ανάγκαζε ειδικούς του αθλήματος να του βγάλουν το καπέλο.
Ο ίδιος, μάλλον ήξερε πως είχε κάτι περισσότερο να δώσει από την άκρη του πάγκου. Στα 22 του κιόλας, είχε παρακολουθήσει σεμινάρια και είχε πάρει την πρώτη άδεια προπονητή, τρίτης κατηγορίας. Στα 30, είχε αποκτήσει το δικαίωμα να έχει υπό τις οδηγίες του ομάδα επιπέδου Πρέμιερσιπ.

Δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει...

Ένα παραμύθι όμως για να έχει αξία, πρέπει ο πρωταγωνιστής του να αρχίζει από τα χαμηλά. Ιδανικό σκηνικό αυτό του Ντιπντέιλ στη Τρίτη Κατηγορία, με τη Πρέστον. Άρχισε από συμπληρωματικός του προπονητικού τιμ, για να γίνει άμεσα βοηθός του Γκάρι Πίτερς. Όταν όμως ο πολύπειρος τεχνικός αποχώρησε, τον Γενάρη του 1998, ο Μόγες έγινε ο "άρχων" της ομάδας που την ίδια εποχή άρχισε να λανσάρει στα αγγλικά γήπεδα έναν ξεδοντιάρη, ξανθομάλλη επιθετικό, ονόματι Άλαν Σμιθ.

Η αποστολή δεν ήταν εύκολη, καθώς το συγκρότημα του Νορθ Εντ βάδιζε προς τον υποβιβασμό. Μερικές ζωτικής σημασίας νίκες πάντως έδιωξαν από νωρίς τον κίνδυνο και έτσι η παραμονή, πιστώθηκε σε μεγάλο βαθμό στον Μόγες, επιτεύχθηκε σχετικά εύκολα, με απόσταση εννέα πόντων από την επικίνδυνη ζώνη.
Την επόμενη σεζόν, την πρώτη του ως head coach από το Καλοκαίρι, οι εντολές ήταν σαφείς: Η μπάλα σταματάει να πετάει και αρχίζει να κυλιέται στο χόρτο. Στόχος η παραμονή για ακόμη μία φορά, κατάληξη τα μπαράζ ανόδου, με τη Τζίλιγχαμ να κερδίζει εν τέλει το εισιτήριο για τον τελικό απέναντι στην (ασύλληπτη για τα δεδομένα της κατηγορίας) Μάντσεστερ Σίτι του Πολ Ντίκοφ.

Η αρχή όμως είχε γίνει. Οι διοικούντες έβλεπαν πως έχουν στην υπηρεσία τους έναν άνθρωπο που μπορεί να αφήσει το στίγμα του, αλλά το προαναφερθέν το χρησιμοποίησαν αντίθετα από τη λογική. Ευτελές μπάτζετ και ελάχιστες μεταγραφικές κινήσεις, ενέργειες όμως που δεν πτόησαν τον Μόγες και η σεζόν 1999-00 εξελίσσεται και τελειώνει ονειρικά. Πρώτη θέση, επτά πόντους μπροστά από την δεύτερη Μπέρνλι και φυσικά, άνοδος.
Μάλιστα, τον Γενάρη του 2000, ήρθε και το πρώτο προσωπικό ραντεβού με τη μοίρα του. Πέμπτος γύρος Κυπέλλου Αγγλίας. Η εκτός έδρας ήττα με 0-2 από την Έβερτον δεν αποτέλεσε παρά υποταγή στην ειμαρμένη αλλά οι πρώτες σπουδαίες παραστάσεις, ήταν γεγονός.

Ζενίθ...

Η δεύτερη κατηγορία ήταν ακόμη μία πρόκληση, στην οποία η Πρέστον ανταποκρίθηκε θαυμάσια. Στόχος και πάλι η παραμονή, στο τέλος όμως η ομάδα απείχε ενενήντα λεπτά από την Πρέμιερ. Στα ημιτελικά των πλέι οφ το εμπόδιο της Μπέρμιγχαμ ξεπεράστηκε στα πέναλτι, αλλά στον τελικό, η Μπόλτον αποδείχθηκε πολύ σκληρή για τα δόντια των παικτών του Μόγες. Βέβαια, πρόκειται για κλασική περίπτωση κατά την οποία ίσως η πορεία να αφήνει πολλά περισσότερα από τον προορισμό.

Η επόμενη περίοδος που άρχισε το Καλοκαίρι του 2001, βρήκε την Πρέστον και πάλι σε τροχιά ανόδου, αν και στο τέλος απείχε τρεις πόντους από τα πλέι οφ. Πολλοί πιστεύουν πως τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, αν το ξεκίνημα δεν ήταν εφιαλτικό. Τα αίτια εντοπίζονται στην Αυστρία, όταν ο Μόγες δεν άντεξε να βλέπει κρούσματα απειθαρχίας και πιάστηκε στα χέρια με δύο παίκτες του, τους Τέπι Μοϊλάνεν και Πολ ΜακΚένα. Και πάλι, ίσως να είχε προλάβει αν είχε μείνει μέχρι τέλους.

Η Αναγνώριση

Το θέμα όμως είναι πως ο Βάλτερ Σμιθ είχε πατώσει την Έβερτον και η αποπομπή του, τον Μάρτιο του 2002, έθεσε άμεσο θέμα διαδοχής. Οι ιθύνοντες των "ζαχαρωτών" επένδυσαν στον 39χρονο Ντέιβιντ Μόγες, δίχως κάτι τέτοιο να προκαλεί δα και τον ενθουσιασμό των οπαδών του συλλόγου. Προηγουμένως, Σαουθάμπτον, Μίντλεσμπρο και Γουέστ Χαμ είχαν βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του, χωρίς να δώσουν το τελικό "ΟΚ".
Ο Σκωτσέζος έκανε αμέσως την διαφορά και οι "Μέρσισαϊντερς" πέτυχαν τέσσερις νίκες σε εννέα αγωνιστικές, σε αντίθεση με τις επτά στα 29 του προκατόχου του. Συνεπώς, η παραμονή με επτά πόντους απόσταση από την επικίνδυνη ζώνη δε μπορεί παρά να θεωρηθεί επιτυχία.

Το Καλοκαίρι του 2002 δεν ήταν (μεταγραφικά) και από τα πιο δραστήρια της Έβερτον, με αποτέλεσμα η ομάδα που στα τέλη της δεκαετίας του '80 μοίραζε τα πρωταθλήματα με τη Λίβερπουλ, να αρχίσει τις υποχρεώσεις της εν μέσω αβεβαιότητας. Ένα συναίσθημα το οποίο σταδιακά μετατράπηκε σε πίστη, για να κυριαρχήσει εν τέλει η απογοήτευση. Όχι, δεν μιλάμε για υποβιβασμό. Οι "μπλε" όμως τα έβαψαν μαύρα επειδή έχασαν την θέση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ για έναν πόντο από τη Μπλάκμπερν, μη μπορώντας την ύστατη στιγμή να νικήσουν την ήδη πρωταθλήτρια Γιουνάιτεντ.
Λαμπερό σημείο το σπάσιμο του αήττητου των 35 αγώνων της Άρσεναλ, χάρη σε ένα γκολ στο τελευταίο λεπτό, από έναν 16χρονο πολλά υποσχόμενο επιθετικό, τον Γουέιν Ρούνι...

Η περσινή χρονιά, αποτελεί την επιβεβαίωση του ότι για να πάει κάποιος ψηλά, πρέπει να κάνει βήματα προς τα πίσω για να πάρει φόρα. Έτσι, η Έβερτον ήταν η πρώτη ομάδα του βαθμολογικού πίνακα πάνω από την επικίνδυνη ζώνη, χωρίς να κινδυνεύσει ουσιαστικά.

Ήταν το '70...

Ο Μόγες το ένιωθε πως χρειαζόταν να απαντήσει, το δήλωνε τον περασμένο Αύγουστο. Βέβαια, το γεγονός πως δούλευε με λίγους παίκτες, ανάλογα χρήματα, ενώ είδε τον Ρούνι να παίρνει μεταγραφή για τη Γιουνάιτεντ τον ίδιο μήνα και τον Γκράβεσεν για τη Ρεάλ Μαδρίτης μεσούσης της περιόδου, ουδόλως βοήθησε τα σχέδιά του. Εκείνος όμως πήρε το μάξιμουμ από τους υπόλοιπους και κατάφερε να αποτελέσει τον πρώτο προπονητή στην ιστορία της ομάδας που θα παίξει στο πρωταθλητριών, μετά τα δύο παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό το 1971 (ελέω Χέιζελ και Μάργκαρετ Θάτσερ).

Είναι πολύ πιθανό, βάσει λογικής, η Έβερτον να μην αφήσει το στίγμα της στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ το Πρωτάθλημα Αγγλίας θα παραμείνει μία ουτοπία. Σίγουρο είναι πως το τρίπτυχο του Ντέιβιντ Μόγες (πειθαρχία, απλότητα, ρεαλισμός) , αποδίδει θαυμάσια και η περηφάνια των "μπλε" αποκαθίσταται. Μένει να δούμε αν ο "γλυκομίλητος αλλά ξεροκέφαλος προπονητής" , κατά τον πρόεδρό του, Μπιλ Κενράιτ, διακοσμήσει τη δική του γωνιά στο ποδόσφαιρο της Γηραιάς Αλβιώνας (ου μην και Ηπείρου).








































News 24/7

24MEDIA NETWORK