David Seaman

Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά αλλά το δικό μας μυαλό πηγαίνει γρήγορα σ’ ένα και μόνο άνθρωπο, τον Ντέιβιντ Σίμαν. Ο γκολκίπερ που έχει διχάσει όσο λίγοι, ο άνθρωπος που έχει αμφισβητηθεί όσο κανένας, ο τερματοφύλακας που έχει κάνει τις πιο χαρακτηριστικές γκάφες των τελευταίων ετών.

Ο 40χρονος Σίμαν, μετά από 23 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, μετά από 1000 και πλέον παιχνίδια σε επίσημες διοργανώσεις, αποφάσισε ...ή καλύτερα αναγκάστηκε, να βγάλει οριστικά τα γάντια του και να τα κρεμάσει στα αποδυτήρια της Μάντσεστερ Σίτι, της ομάδας που αποτέλεσε την τελευταία του στέγη, ως ποδοσφαιριστής.

Το contra.gr εκμεταλλεύεται την στιγμή και θα προσπαθήσει να σας θυμίσει τα έργα και της ημέρες, του κορυφαίου Αγγλου τερματοφύλακα (η άποψη του συντάκτη) μετά την εποχή του Πίτερ Σίλτον

Τα πρώτα χρόνια...

Γεννημένος στο Ρόδεραμ, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1963, ο Ντέιβιντ Σίμαν ήξερε από νωρίς τη ζητούσε από την ζωή του. Όπως οι περισσότεροι νεαροί στο Γιορκσάιερ, άρχισε να παίζει μπάλα, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία και ας λέει πολλές φορές πως θα μπορούσε να γίνει επιθετικός. Αν ήθελε να έχει μέλλον στο σπορ έπρεπε να κάτσει κάτω από τα δοκάρια, άλλωστε είχε τα προσόντα αφού άγγιζε τα 1.95μ

Η πρώτη του απόπειρα έγινε στις ακαδημίες της αγαπημένης του ομάδας, της Λιντς Γιουνάιτεντ το 1981, σε ηλικία 18 ετών. Παρόλα αυτά, οι προπονητές στα «παγώνια» τον απέρριψαν. Ο ίδιος αργότερα θα δηλώσει: «Είχα στεναχωρηθεί αφάνταστα. Η ομάδα που υποστήριζα δεν με ήθελε. Είχα βάλει τα κλάματα και δεν ήξερε τι να κάνω. Τότε για μένα η Λιντς ήταν όλος ο κόσμος. Δεν ήθελα να πάω πουθενά αλλού» . Tα λόγια του νεαρού Σίμαν αποδείχτηκαν απλά ...λόγια αφού το καλοκαίρι του 1982 τον βρίσκει στην Πιτέρμπορο. Τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Κέρδισε γρήγορα την βασική θέση στην ενδεκάδα και δύο χρόνια αργότερα ήρθε η πρώτη μεταγραφή καθώς τον απέκτησε η Μπέρμιγχαμ Σίτι η οποία θέλησε να επενδύσει στο μέλλον του. Στο «Σεντ Αντριους» ο Ντέιβιντ Σίμαν θα συναντήσει τον Ρον Σόντερς για τον οποίο αργότερα θα δηλώσει: «Ο Ρον Σόντερς ήταν μόνος προπονητής που γνώρισα στην καριέρα μου και ήξερε την θέση του τερματοφύλακα. Μου έμαθε πολλά και τον ευχαριστώ. Κανένας δεν ήταν σαν κι αυτόν, ούτε ο Αρσέν Βενγκέρ, ούτε ο Κέβιν Κίγκαν» .

Η παραμονή του στη μεγαλούπολη των Μιντλαντς δεν κράτησε πολύ αφού το 1986 η Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς τον έφερε στο Λονδίνο και στη μεγάλη κατηγορία. Ο Σίμαν είχε ήδη αποκτήσει δημοσιότητα και πολλοί τον χαρακτήριζαν μεγάλο ταλέντο, εκτός ίσως από τους ανθρώπους της Λιντς... Παράλληλα, άρχισε να διαμορφώνεται και ο ξεχωριστός του χαρακτήρας. Το μουστάκι ήταν πλέον αχώριστος φίλος του ενώ οι συχνές αλλαγές κουρέματος δεν περνούσαν ασχολίαστες. Βέβαια, είχε πάντα μία ...κλήση προς την αλογοουρά. Ηταν ο πιο καλοντυμένος και άκουγε συνέχεια τους αγαπημένους του INXS.

Στο «Λόφτους Ρόουντ» παρέμεινε τέσσερα ολόκληρα χρόνια, δημιουργώντας πολυάριθμους προσωπικούς θαυμαστές. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν το αστέρι της ομάδας, ότι πολυτιμότερο είχε εκείνη την περίοδο. Η κλήση στην Εθνική ομάδα δεν άργησε να έρθει με τον Μπόμπι Ρόμπσον να του δίνει την ευκαιρία, το 1988 σε φιλικό ματς εναντίον της Σαουδικής Αραβίας. Παρόλα αυτά, δεν τον εμπιστεύτηκε στο Μουντιάλ της Ιταλίας, αφού η θέση ανήκε στον Πίτερ Σίλτον. Ηταν όμως 27 ετών και έπρεπε να κάνει επιτέλους το μεγάλο άλμα στην καριέρα του.
Η πολυπόθητη μεταγραφή ήρθε. Υστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις, το καλοκαίρι του 1990, η Αρσεναλ απέκτησε τον Ντέιβιντ Σίμαν, πληρώνοντας την ΚΠΡ 1, 3 εκ Λίρες που ήταν ένα σεβαστό ποσό για την εποχή. Πάντως, η αλήθεια είναι πως η μετακίνηση του στο «Χάιμπουρι» λίγο έλειψε να μην γίνει ποτέ αφού ο Τζον Λούκιτς δεν δεχόταν να ακολουθήσει την αντίθετη πορεία, ως αντάλλαγμα. Είναι χαρακτηριστικό, πως ενώ είχε παρουσιασθεί από τους «κανονιέρηδες» αναγκάστηκε να επιστρέψει στην ΚΠΡ για να γνωρίζει την απογοήτευση των οπαδών. Γι’ αυτούς ο Σίμαν ήταν ένας προδότης αλλά ποιος μπορούσε να τον κατηγορήσει; Το μόνο που ήθελε ήταν να φτάσει στην κορυφή και οι Ρέιντζερς δεν μπορούσαν να του προσφέρουν κάτι ανάλογο.

Up and Down...

Τελικά όμως, όλα ρυθμίστηκαν και ο Ντέιβιντ Σίμαν έγινε παίκτης της Αρσεναλ. Με τους «κανονιέρηδες» γνώρισε τα πάντα. Πανηγύρισε τίτλους, (3 Πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 1 Λιγκ Καπ και 1 Κύπελλο Κυπελλούχων), γνώρισε παγκόσμια καταξίωση, έγινε το νούμερο ένα της Εθνικής Αγγλίας, συμμετείχε σε δύο Μουντιάλ, απέκτησε χρήματα και δόξα.
Ποτέ όμως δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση στις συνειδήσεις του κόσμου. Την ώρα που έδειχναν όλα τέλεια, έκανε κάτι και τα γκρέμιζε όλα.

Τι να πρωτοθυμηθούμε. Την απίστευτη γκάφα του στο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων εναντίον της Σαραγόσα, όταν ο Ναϊμ με μία λόμπα από το κέντρο κατάφερε στείλει την μπάλα στα δίχτυα και παράλληλα να τον γελοιοποιήσει; Το γκολ που «έφαγε» στα προημιτελικά του Μουντιαλ 2002 από τον Ροναλντίνιο; Ή αυτό του Σακίρι λίγους μήνες μετά το ματς με την Βραζιλία. Θυμίζουμε πως ο Σκοπιανός έβαλε γκολ από χτύπημα κόρνερ. «Κάποιες φορές κοιτούσα στον ουρανό και αναρωτιόμουν, Θεέ μου γιατί σ’ εμένα» , θα πει ο ίδιος αργότερα σε μία συνέντευξή του. Αυτή άλλωστε είναι και η κατάρα ενός τερματοφύλακα. Σε όλους τους φιλάθλους μένουν μόνο οι κακές στιγμές. Αλήθεια, πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να θυμηθούν την απίστευτη απόκρουση που έκανε πέρυσι στο ματς εναντίον της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Σε ηλικία 39 ετών, σταμάτησε τον Πολ Πεσισόλιντο και δεν ήταν λίγοι αυτοί που την χαρακτήρισαν ως μία από την καλύτερη όλων των εποχών. Ο ίδιος σε ερώτηση για το πότε ένιωσε στην κορυφή της φόρμας του, θα δηλώσει: «Στο Euro 96 νομίζω πως ήμουν στην καλύτερη φάση της καριέρας μου. Ηταν μία μεγάλη διοργάνωση για μένα» . Δεν είχε άδικο. Εξαιτίας αυτής της διοργάνωσης ανακηρύχθηκε ο καλύτερος Αγγλος ποδοσφαιριστής της χρονιάς.

Ας επιστρέψουμε όμως στην Αρσεναλ. Στο Χάιμπουρι ο Ντέιβιντ Σίμαν είχε βρει το λιμάνι του. Οσοι προπονητές και αν πέρασαν κανένας δεν τον αμφισβήτησε. Ηταν το μυαλό της διάσημης αμυντικής διάταξης της Αρσεναλ στη δεκαετία του ’90 (Ανταμς, Ντίξον, Κίον, Γουίντεμπεργκ, Μπουλντ). Παίκτες χωρίς ταλέντο αλλά με απίστευτη ομοιογένεια. Τα χρόνια περνούσαν, ο Ντέιβιντ Σίμαν μεγάλωνε και σταδιακά άρχιζαν οι φήμες σχετικά με την αποχώρηση του. Η αρχή του τέλους ήταν το Μουντιάλ της Απω Ανατολής. Το μοιραίο λάθος του στο παιχνίδι με την Βραζιλία, ξεσήκωσε όλη την Αγγλία εναντίον του. Πολλοί ήταν αυτοί που απαιτούσαν να σταματήσει. Η τηλεόραση είχε ...τρελαθεί. Κάθε σχετικός και άσχετος μιλούσε για τον Σίμαν.
Αυτός όμως δεν άκουγε τίποτα. Πεισματάρης και λάτρης της δουλειάς του ήθελε να συνεχίσει να αγωνίζεται, όχι σε κάποια τυχαία ομάδα, όχι στο πάγκο, αλλά βασικός στην Αρσεναλ.

Ο Αρσέν Βενγκέρ τον στήριξε. Τον κράτησε βασικό και αυτός τον δικαίωσε αφού πραγματοποίησε μία αξιόλογη χρονιά. Το Μάιο του 2003 όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πλέον είχε φτάσει τα 40 και η Αρσεναλ δεν ήταν δυνατό να στηρίζεται πάνω του. Ο Αλσατός συναντήθηκε μαζί του και του έκανε μία πρόταση για τα μάτια του κόσμου. Τον ήθελε αναπληρωματικό και γυμναστή τερματοφυλάκων. Η απάντηση του Σίμαν δεν εξέπληξε. Σεβάστηκε τον Βενγκέρ αλλά του ξεκαθάρισε πως ήθελε να συνεχίσει βασικός σε υψηλό επίπεδο. Τότε ήρθε και η πρόταση από τον Κέβιν Κίγκαν που του πρόσφερε βασική θέση στην Μάντσεστερ Σίτι. «Ηταν δύσκολη απόφαση αλλά όταν έμαθα για την Μάντσεστερ Σίτι δέχτηκα πολύ εύκολα. Ηθελα να συνεχίσω να αγωνίζομαι» .

Λίγους μήνες αργότερα ήρθε το οριστικό αντίο, όχι γιατί το επέλεξε αυτός, όχι γιατί του το επέβαλαν κάποιοι, αλλά γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Τον Δεκεμβριο του 2003, ο Ντέιβιντ Σίμαν αποχαιρέτησε την ενεργό δράση εξαιτίας ενός τραυματισμού στον ωμο. Μάλιστα, ο ίδιος ήταν που έφερε τον Ντέιβιντ Τζέιμς ως αντικαταστάτη του. Ο Κέβιν Κίγκαν του ζήτησε την γνώμη του και αυτός δεν δίστασε ούτε λεπτό να προτείνει τον διεθνή πορτιέρο της Γουέστ Χαμ. Η αυλαία όμως έπεσε την Κυριακή. Στο «Χάιμπουρι», η Αρσεναλ φιλοξένησε την Μάντσεστερ Σίτι και λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, 38.000 ψυχές αποθέωσαν τον μεγάλο τερματοφύλακα ως αναγνώριση για ότι πρόσφερε. Χαρακτηριστικό πως ποτέ δεν παράτησε την Εθνική Αγγλίας, ποτέ δεν παραιτήθηκε επισημα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή περίμενε το κάλεσμα από τον Σβέν Γκόραν Ερικσον.

Ο άνθρωπος Ντέιβιντ Σίμαν

Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν να πουν κάτι κακό για τον Ντέιβιντ Σίμαν. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα για αρνητικά σχόλια. Απλός και παράλληλα απρόσιτος, δεν ήταν ποτέ δημοσιογραφικός αλλά ήξερε πώς να τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η βράβευση του το 1998 ως του πιο καλοντυμένου αθλητή της Μεγάλης Βρετανίας. Στην Αρσεναλ διατηρούσε πάντα καλές σχέσεις με τους συμπαίκτες του αλλά κολλητός του έγινε ο …δάσκαλος του. Ο Μπομπ Γουίλσον, ο γυμναστής τερματοφυλάκων, όχι μόνο στην Αρσεναλ αλλά και όταν ήταν στην ΚΠΡ. Ο Σίμαν πολλές φορές στην καριέρα του θα δηλώσει πως του χρωστάει πολλά. Φίλος του επίσης και ο Πολ Γκασκόιν με τον όποιο μπορούν να ψαρεύουν με τις ώρες. «Ο Γκάζα όταν ψαρεύει είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου» , τονίζει ο Ντέιβιντ Σίμαν, υπερασπιζόμενος το κακό παιδί του αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι άσχημες προσωπικές στιγμές ελάχιστες. Η πιο γνωστή ήταν όταν αντάλλαξε ...γαλλικά με τον Εντι Μακόλνττικ (μέσος της Αρσεναλ στα μέσα της δεκαετίας του 90) όταν αυτός τον κατηγόρησε για ένα γκολ που δέχτηκε. «Δεν μου αρέσουν οι φωνές. Αυτός όμως το έκανε συχνά και μία μέρα δεν άντεξα» .
Οσο για την περίφημη αλογοουρά ο ίδιος λέει, «Είμαι 40αρης και έχω μακριά μαλιά. Δεν μπορώ παρά να είμαι χαρούμενος» .

Ο Ντέιβιντ Σιμαν ήταν μία από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του ποδοσφαίρου. Το πιο διάσημο μουστάκι του αθλήματος. Μας έχει χαρίσει πολλά, ακόμα και άφθονο γέλιο. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον ευχαριστήσουμε και να τον δούμε γρήγορα στο πόστο που ονειρεύεται. Γυμναστής τερματοφυλάκων στην ομάδα που αγάπησε και τον αγάπησε, την Αρσεναλ.