Δεν υπάρχει πλέον Αυτοκράτορας
Ο Σοφοκλής, ποτέ στην ζωή του δεν είχε σκεφτεί να πάει Αθήνα. Ποτέ. ΤΟ καταφέραμε κι αυτό. Ο Καζλάουσκας, κατάφερε να μας ταπεινώσει στο Παλέ (κι εμάς κι αρκετούς άλλους) με τον "άχρηστο" Γκούλιας, που ήταν καμιά 10αριά κλάσεις κάτω από τον Σοφοκλή. Πόσο μάλλον με Σχορτσιανίτη που και μπάσκετ ξέρει, και πιο μικρός είναι, και Έλληνας είναι, και πράγματα να αποδείξει έχει και περιφέρεια μακράν καλύτερη θα έχει πίσω του. Κι αν δείτε εκτός από τον ξένο τους (ομολογουμένως καλός, πάντως μακράν καλύτερος από τα δικά μας φυντάνια) και τον Παπαμακάριο, κανένα πακετάκι Βασιλειάδη-Βασιλόπουλο, τότε μην κλαίτε πάλι και ψάχνετε Ευρωλίγκες. Να μου το θυμηθείτε. Η Ελλάδα χάνει τη μια θέση της, και ο ΠΑΟ με τον ΟΣΦΠ παίρνουν κλειστά συμβολαιάκια (τα οποία συντάσσονται...ήδη). Αυτό οφείλεται ΚΑΘΑΡΑ στην ολιγωρία του Αρη, που τα τελευταία χρόνια κάπου... έχει χάσει το δρόμο!
Ο Αρης, και αυτοί που τον διοικούν, και πιθανότατα και αυτοί που τον υποστηρίζουν ίσως ξέχασαν την αρμοδιότητά τους, το στόχο τους, τη δουλειά τους. Παρεμπιπτόντως, όπως μια εφημερίδα πρέπει να πουλάει φύλλα, μια κλινική να νοσηλεύει αρρώστους, ένα ψιλικατζίδικο να πουλάει τσιγάρα, έτσι και μια αθλητική ομάδα πρέπει να στοχεύει στην ψηλότερη δυνατή θέση-διάκριση στους θεσμούς που συμμετέχει. Τα τελευταία χρόνια, (αφού...ακούμπησε πρώτα το δάχτυλο στο μέλι-λέγε με Champions' Cup) ο Αρης επιδίδεται με ευλάβεια και συνέπεια σε μια άλλη δραστηριότητα, παράπλευρη που προφανώς δεν έχει να κάνει με τους παραπάνω στόχους και, αν μη τι άλλο, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει σε μια αθλητική εταιρία.
Ο Αρης λοιπόν τα τελευταία 3 καλοκαίρια έχει μετατραπεί σε ΜΗΧΑΝΗ ΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΨΗΣ ΣΥΜΒΟΛΑΙΩΝ. Δεν θα με απασχολήσει η σκοπιμότητα μιας τέτοιας δραστηριότητας όσο -λίγο ή πολύ- και αν καθίσταται για κάποιους προφανέστατη και εξαγριωτική. Αυτό που νοιάζει εμένα, ως ανθρώπινο ον που ζει, συγκινείται, στενοχωριέται, λυπάται, κλαίει, αγωνιά, ελπίζει, αναμένει και οραματίζεται, είναι αυτό που μένει, εκ των υστέρων. Ο Αρης, όχι απλά φαίνεται, αλλά ΚΑΘΙΕΡΩΝΕΤΑΙ στις συνειδήσεις πανελληνίως, ως μικρό μαγαζί, όπως ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ πλην του Παναθηναϊκού και ίσως και του Ολυμπιακού.
Δεν υπάρχει Αυτοκρατορία, αυτά πάνε πέρασαν. Δεν υπάρχουν όμως ούτε απομεινάρια, ούτε καν ερείπια, πάει η μαγιά, εξαντλήθηκε. Ο Αρης συμπεριφέρεται σε παίκτες (και μάλιστα στους "καλούς" του) σαν σκουπίδια, σαν άψυχα πράγματα, χωρίς ίχνος σεβασμού και επαγγελματισμού. Ο Αρης σκοτώνει ανθρώπους και καταδικάζει επαγγελματίες. Ο Αρης τρώει ψυχές. Και η Ελλάδα γελάει.
Ο Γκαγκαλούδης δεν κάνει, ο Σόλομον ούτε. Ο Μπέιλι άχρηστος, το ίδιο και ο -μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης- Κόμματος. Ο Λικχολίτοφ δεν είναι απαραίτητος. Πόσο μάλλον τώρα ο Μεσέριακοφ, και ο του-χρόνου-θα-στηρίξουμε-την-ομάδα-γύρω-του Σχορτσιανίτης, πολύ κακό παιδί! Ο Κυρίτσης, είναι "υπερβολικός και υπερόπτης", στο καλό να πάει κι αυτός.
Κοινό σημείο όλων αυτών; Η αδικαιολόγητη απροθυμία τους να πετάξουν τα μισά από τα λεφτά για τα οποία υπέγραψαν, ή οι υπερβολικές απαιτήσεις τους (διαφορές λίγων δεκάδων χιλιάδων ευρώ) ή ο προβληματικός χαρακτήρας τους (που εμφανίζεται μόνο στον Αρη βέβαια). Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, ο Χαριτόπουλος και ο Ραίτσεβιτς, μαζί με τις οικογένειές τους, αναπολούν τα χαμένα όνειρα μιας μεγάλης καριέρας και της καταξίωσης από τη φανέλα του Αρη. Έχοντας κάψει τα καλύτερά τους χρόνια, ελπίζουν με ότι τους έχει απομείνει να καταφέρουν να παραμείνουν με αξιοπρέπεια στην μεγάλη κατηγορία της Ελλάδας, χωρίς να ονειρευτούν πια το "κάτι παραπάνω".
Ως άνθρωπος, φίλαθλος και οπαδός του Αρη λοιπόν, αισθάνομαι ντροπή για την συμπεριφορά της ομάδας μου (ουσιαστικά εκ μέρους μου - δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα γιουχάρουν τον Σχορτσιανίτη) και αποτροπή για το έκτρωμα που πλέον λέγεται ΚΑΕ Αρης, συμπεριλαμβανομένων των συμπεριφορών στον φετινό τελικό του κυπέλλου, τον δισταγμό για την ευρωπαϊκή συμμετοχή της ομάδας, τα τερτίπια με Ηρακλή για τα θέματα του γηπέδου και του Σχορτσιανίτη, τη συμπεριφορά προς φιλοξενούμενες ομάδες (ηχητικά με ΠΑΟΚ, όσο κι αν το διασκέδασα), την απαξίωση της συνεργασίας με συνδρομητικό κανάλι, την αδυναμία διαχείρισης του εμπορικού τμήματος της ΚΑΕ, και την ΑΝΑΙΔΕΙΑ, ΑΦΟΡΗΤΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΜΕΛΕΙΑ της ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ, ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ, ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΑΘΛΗΤΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ (δεν τον αναφέρω, είτε από δέος, είτε επειδή πιστεύω ότι ο ίδιος δεν θα το ήθελε).......
Για όλες τις παραπάνω παραμέτρους και ενέργειες (ή μη-ενέργειες) της ΚΑΕ έχει καταφέρει να χάσει την ελκυστικότητα που απολάμβανε το συγκεκριμένο τμήμα πανελληνίως, ακόμα και σε δύσκολες στιγμές, με σοβαρούς κινδύνους και σωρό προβλημάτων. Με μια άλλη ιδιότητα που έχω, ως ενεργό μέλος της ΚΑΕ, αφού (έστω και με ελάχιστο ποσοστό) την χρηματοδοτώ, όλα τα παραπάνω τα ΑΠΑΙΤΩ! Αφού λοιπόν την ΚΑΕ την διαχειρίζονται κάποιοι, οφείλουν να σέβονται τους συντελεστές και αυτούς που τους δίνουν το δικαίωμα να απολαμβάνουν την δημοσιότητα, αλλά κυρίως να νέμονται της προεδρικής (και άλλων αξιωμάτων) της ΚΑΕ Αρης, του Αυτοκράτορα!
ΑΝ βέβαια σεβόντουσαν, δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ σε αυτό το κείμενο, σε αυτές τις αράδες. Έτσι ισχυρίζονται όμως. Και αν κάποιοι απλά θα τα παρατήσουν και ίσως ηρεμήσουν, κάποιοι άλλοι θα κινδυνέψουν από εμφράγματα και πίεση, κάποιοι θα έχουν αϋπνίες και άγχος, και κάποιοι πιο μικροί και "περίεργοι" θα το ρίξουν στα ναρκωτικά και το πιοτό. Γιατί για πολύ κόσμο ο Αρης είναι αρρώστια, και το τμήμα που έχει αναδειχθεί τις τελευταίες δεκαετίες ως ναυαρχίδα του συλλόγου, το πιο πολυαγαπημένο τμήμα, η αρειανογενεσιουργός δύναμη για περίπου μια δεκαετία με απίστευτους και αμείωτους ρυθμούς, μετά βίας ψελλίζει το κύκνειο άσμα της. Η αντίδραση αναζητείται ακόμα. Αλλωστε αν υπήρχε, ίσως το ποδοσφαιρικό τμήμα ήταν στην Α' Εθνική και σε άλλα χέρια. Ίσως η εικόνα του πιο περήφανου συλλόγου της Μακεδονίας να μην είχε αμαυρωθεί και στον ποδοσφαιρικό χώρο.
Επιστρέφοντας, δεν νομίζω ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών. Ακόμα και αυτοί που εδώ και καιρό (χρόνια τώρα) φώναζαν ενάντια στο ρεύμα για την ανικανότητα της διοίκησης. Όλοι φταίνε, γιατί κανένας δεν έκανε ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν κάνει ότι περισσότερο μπορεί, για να απεμπλακεί η ομάδα, όχι απαραίτητα να αλλάξει χέρια, αλλά να συμμαζέψει ότι μπορεί! Να διορθωθούν τα κακώς κείμενα, να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του ο θεός του πολέμου, που τόσες χαρές και συγκινήσεις προσέφερε σε όλους τους Έλληνες.
Όσο όλοι αποδεχόμαστε συγκαταβατικά το "ριζικό" μας, όσο δεν επέρχεται η "κατάλυσης", τόσο περισσότεροι θα προστίθενται στην λίστα των υπαιτίων. Και αυτοί που φωνάζουν περισσότερο, έχουν πολλαπλάσια την ευθύνη. Αισθάνομαι χρέος, σε όλους τους φιλάθλους της Ελλάδας, τους μπασκετόφιλους και όσους ένιωσαν δέος αντιμετωπίζοντας την ομάδα, αντικρίζοντας τον κόσμο είτε νιώθοντας τον παλμό, την μπασκετικά γονιδιακή υπεροχή, το καλαθασφαιρικό γαλάζιο αίμα του Αρη, της κιτρινόμαυρης υπερδύναμης του χώρου, σε όλους λοιπόν αυτούς, με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την ειλικρίνεια ζητώ συγγνώμη, με όσο απειροελάχιστο μέρος του συλλόγου μου αναλογεί, συγγνώμη για την κατρακύλα, την κατάντια και την προδοσία απέναντι στην ιστορία του χώρου και της ομάδας. Ελπίζω, πάντα να έχετε τον Αρη ψηλά μες στην συνείδηση και την καρδιά σας, πάντα να σας περισσεύει μια καλή κουβέντα για τον ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ!
Χαιρετισμούς από την Θεσσαλονίκη,
Ζερβούλιας Βαγγέλης
Υ.Γ. Συγγνώμη για τις πολλές κουβέντες και τις σκόρπιες σκέψεις, είναι η ψυχή της πλειοψηφίας των αρειανών.
