Δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο

Με αυτό το κείμενο θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου εκτίμηση για την ποιότητα και το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξος ή μοιρολάτρης αλλά το ποδόσφαιρό μας δεν πρόκειται να ‘δεί’ καλύτερες μέρες αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς σαν λαός, αφού όλοι αυτοί που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα είναι κομμάτι του ελληνικού λαού.

Τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι η γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων, η λήψη αποφάσεων (κατά την πλειονότητα) κάτω από την επιρροή αυτών, η έλλειψη υπομονής, η αντίληψη μας ότι ξέρουμε τα πάντα και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι αφού εμείς είμαστε οι καλύτεροι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η οργάνωση μας να είναι σχεδόν ανύπαρκτη και κάθε είδος σχεδίου να αναιρείται ή να αλλάζει κάθε τρείς και λίγο.

Κάποιος βέβαια θα πει, είδες τι έγινε στο EURO 2004 ή στο ευρωμπάσκετ αλλά και σε κάποιες άλλες μεμονωμένες περιπτώσεις; Και θα πω ναι είδα, αλλά θα απαντήσω, τι έγινε μετά; Που είναι η διάρκεια; Ξεχάσαμε πώς κατέληξε το ελληνικό μπάσκετ μετά τη ‘χρυσή΄ δεκαετία; Ή το ποδόσφαιρό μας, σε ελληνικό και εθνικό επίπεδο, μετά το euro; Και επειδή στο μπάσκετ είναι εύκολο να χτίσεις μια ομάδα εν μια νυκτί (βλέπε φέτος τον Ολυμπιακό), γιατί η φύση του αθλήματος είναι τέτοια, στα άλλα αθλήματα όμως, αλλά και γενικότερα στη ζωή, μόνο τα λεφτά δεν μπορούν να φέρουν γρήγορα αλλά και κυρίως μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Τα επιτεύγματά μας τα δύο τελευταία χρόνια και σε μεμονωμένες περιπτώσεις οφείλονται σε δύο πράγματα. Πρώτον στα καλά χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού, που είναι ο ενθουσιασμός, το φιλότιμο και ο ηρωισμός. Δεύτερον στη τύχη πού πάντα είναι απαραίτητο να την έχεις την κατάλληλη χρονική στιγμή. Αυτά τα δύο όμως δεν είναι αρκετά για να χτίσεις το μέλλον και κυρίως αυτό που θα χτίσεις να έχει διάρκεια.

Έτσι φταίνε οι φίλαθλοι , αφού κάθε χρόνο και λίγο πριν τη μεταγραφική περίοδο ζητάνε από τους προέδρους να χτίσουν ομάδα για το μέλλον, αλλά δυσφορούν και φέρνουν την καταστροφή μετά τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα (τρανό παράδειγμα ο Ολυμπιακός που μετά από δύο ήττες και ενώ είναι μέσα σε όλους τους στόχους του κόντεψε να διαλυθεί).

Οι πρόεδροι, και οι παράγοντες γενικότερα, που σκέφτονται μόνο το γρήγορο κέρδος και παραμυθιάζουν το κόσμο για τις δυνατότητες και το πραγματικό σχέδιο που έχουν για το μέλλον της ομάδας τους (αν έχουν φυσικά). Οι ποδοσφαιριστές που σκέφτονται μόνο πως θα πλουτίσουν γρήγορα και θα έχουν και ταυτόχρονα και καλή ζωή. Για αυτό άλλωστε οι φιλοδοξίες τους σταματάνε μόλις μεταγραφούν στις τρεις ομάδες του ΠΟΚ. Δεν άκουσα ποτέ κανέναν να λέει ότι στόχος μου είναι κάποια στιγμή να παίξω σε μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο. Εκτός φυσικά αν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θεωρούνται μεγάλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι.

Και τέλος οι δημοσιογράφοι που παρασύρονται και αυτοί από τα συναισθήματα της στιγμής και δεν αναλύουν ή δεν ρωτούν να μάθουν τα πραγματικά αίτια ενός αρνητικού αποτελέσματος. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα στον αγώνα Άρη- Ολυμπιακού, πού αντί οι δημοσιογράφοι να ρωτήσουν γιατί ο Άρης δεν μπόρεσε να κρατήσει το δύο μηδέν να φτάνουν στο σημείο να λένε ότι για να κερδίσει ο Άρης θα πρέπει ο Όλυμπιακός να παίξει με δέκα ή εννέα παίκτες.

Κλείνοντας θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για το μακροσκελές μου γράμμα αλλά και να ζητήσω από όλους μας ν α κάνουμε υπομονή και να αλλάξουμε το τρόπο σκέψης και δράσης αν θέλουμε πραγματικά να προοδεύσουμε στο ποδόσφαιρο αλλά και γενικότερα σαν χώρα.

Με εκτίμηση

Νεκτάριος Ορφανός