Εννιά βήματα για το 10ο της Ρεάλ

Ο Θέμης Καίσαρης αναλύει ένα προς ένα τα εννέα βήματα της Ρεάλ Μαδρίτης για την κατάκτηση του 10ου τροπαίου (Πρωταθλητριών/Champions League) της ιστορίας της.

Εννιά βήματα για το 10ο της Ρεάλ

1. Λάθη στο ξεκίνημα

“Δική μου απόφαση, δική μου ευθύνη” δήλωσε μετά ο Ντιέγκο Σιμεόνε. Ο Γκάρι Νέβιλ ήταν το ίδιο κατηγορηματικός στο σχολιασμό για το SkySports: “δεν επιστρέφεις από τέτοιο τραυματισμό μέσα μια εβδομάδα". Ο Ντιέγκο Κόστα δεν είχε θέση στην αρχική ενδεκάδα του τελικού, ίσως δεν θα έπρεπε να είναι καν στον πάγκο και θα έπρεπε να κάνει παρέα στον Τουράν στην κερκίδα. Δεν άντεξε πάνω από δέκα λεπτά και η απόφαση του Σιμεόνε να τον χρησιμοποιήσει κόστισε στην Ατλέτικο. Όχι στην αρχή, αλλά στο τέλος του αγώνα.

Εννιά βήματα για το 10ο της Ρεάλ

Και ο Αντσελότι χρησιμοποίησε εμφανώς ανέτοιμο ποδοσφαιριστή. Η απάντησή του στο ερώτημα του ποιος θα αντικαταστήσει τον Αλόνσο δεν ήταν ούτε ο Ιγιαραμέντι, ούτε ο Ίσκο, αλλά ο Κεντίρα. Ο Γερμανός είχε μόλις 120 αγωνιστικά λεπτά ως αλλαγή από τότε που επέστρεψε από τραυματισμό. Κανείς δεν ξέρει πως θα τα είχε πάει ο άγουρος ακόμα Ιγιαραμέντι, αλλά ο Κεντίρα δεν πάτησε ποτέ καλά στο χορτάρι του Ντα Λουζ.

2. Η επιστροφή του 4-4-2

Το έχουμε συζητήσει και σε προηγούμενα κείμενα. Η Ατλέτικο έφτασε ως εδώ με το 4-4-2, δεν θα το άλλαζε στον τελικό. Η Ρεάλ μ’αυτό πήρε τις μεγάλες μάχες (τελικός με Μπαρτσελόνα, ημιτελικοί με Μπάγερν) και το μισό-φόρεσε και στη Λισαβόνα. Μισό γιατί στο πρώτο ημίχρονο η Ρεάλ άλλαζε διαρκώς ανάμεσα στο 4-4-2 και στο 4-3-3, με τους Ντι Μαρία-Ρονάλντο να αλλάζουν ρόλους στ’αριστερά. Στη διάρκεια του αγώνα, η Ατλέτικο άλλαξε σε 4-2-3-1 για να κρατήσει και η Ρεάλ το γύρισε σε καθαρό 4-4-2 για να ισοφαρίσει. Περισσότερα γι’αυτό στη συνέχεια.

3. Καταπληκτική Ατλέτικο

Οι ομάδες κρίνονται ανάλογα με το πόσο καλά υπηρετούν το πλάνο τους. Ποιος μπορεί να πει πως η Ατλέτικο δεν ήταν εξαιρετική, κάνοντας ξανά τέλεια αυτά που έκανε όλη τη χρονιά; Μπενζεμά, Ρονάλντο και Μπέιλ δεν δέχθηκαν ούτε μία φορά την μπάλα μέσα στην αντίπαλη περιοχή για όλο το πρώτο ημίχρονο. Σκεφτείτε το λίγο. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της Ρεάλ ήρθε από λάθος του Τιάγκο, που χάρισε την μπάλα στον Μπέιλ, επιβεβαιώνοντας για μια φάση έναν απ’τους κανόνες του Μουρίνιο που λέει πως “η ομάδα που έχει την μπάλα είναι αυτή που κινδυνεύει περισσότερο”.

Ο Μπέιλ τελείωσε το ματς έχοντας δεχθεί την μπάλα στην περιοχή μόλις μια φορά σε 120 λεπτά, ο Ρονάλντο την πήρε πέντε φορές στο ίδιο διάστημα και ο Μπενζεμά μόλις μία φορά στα 79’ που αγωνίστηκε. Η τριάδα που διέλυσε τα πάντα στο πέρασμα της μέχρι τον τελικό πήρε συνολικά μόνο επτά φορές την μπάλα στην περιοχή της Ατλέτικο. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να περιγραφεί η αμυντική συμπεριφορά της ομάδας του Σιμέονε και η απόδοση των παικτών του πίσω απ’την μπάλα, για όσο είχε βενζίνη το ρεζερβουάρ. Περισσότερο και γι’αυτό στη συνέχεια.

4. Ατλέτικο “χωρίς δόντια”

Παρόλα αυτά, πάντα εξετάζουμε και τα δύο σημεία του παιχνιδιού. Και η Ατλέτικο δεν “δάγκωνε” όταν είχε την μπάλα. Ναι, είχε το θάρρος να κάνει (ακόμα και με το σκορ στο 1-0) αυτά που έκανε στο “Στάμφορντ Μπριτζ”. Να ανεβάσει τους μπακ, να πιέσει ψηλά, να απειλήσει, να κοιτάξει την επίθεση όσο και την άμυνα. Βρήκε (πάλι) αυτό που ήθελε από ένα στημένο, αλλά η ομάδα του Σιμεόνε δεν έκανε μόνο αυτό όλη τη χρονιά.

Το κρίμα είναι πως στον τελικό της Λισαβόνας δεν είχε τα δύο απ’τα τρία κύρια όπλα της επιθετικής απειλής και δημιουργίας. Με τον Τουράν στην κερκίδα και τον Κόστα να εμφανίζεται σε ρόλο Γουϊλις Ριντ (για να κάνουμε και μια μπασκετική αναφορά), έμενε μόνο ο Κόκε και ο finisher Βίγια. Δεν αρκούσαν για να μείνει η μπάλα ψηλά χάρις τον Κόστα, για να έχει η Ατλέτικο την κίνηση ανάμεσα στις γραμμές που δίνει ο Τουράν. Στην πραγματικότητα η Ρεάλ δεν ανησύχησε σοβαρά σε καμία στιγμή στην κανονική ροή του αγώνα.

5. Η στιγμή των αλλαγών

Στο 60’ μίλησε το βάθος του πάγκου και η ψυχραιμία του Αντσελότι. Μαρσέλο στη θέση του Κοεντράο και Ίσκο στη θέση του Κεντίρα. Ο Αντσελότι έδωσε στον Ντι Μαρία έναν καλύτερο επιθετικά παρτενέρ απ’τον Κοεντράο και στον Μόντριτς αυτόν που θα βοηθούσε ώστε το παιχνίδι της Ρεάλ να γίνει πιο κάθετο. Ταυτόχρονα, η Ρεάλ γύρισε πια σε κλασικό και μόνιμο 4-4-2, με τον Ντι Μαρία στη γραμμή αριστερά και τον Ρονάλντο στην κορυφή δίπλα στον Μπενζεμά. Καθόλου τυχαία, δύο λεπτά αργότερα οι δυο τους έχασαν για εκατοστά τη σέντρα στην πρώτη πραγματικά επικίνδυνη στιγμή της Ρεάλ απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Το φύλλο είχε μόλις αρχίσει να γυρίζει.

Ο Μαρσέλο έδωσε αυτό που ο Κοεντράο δεν έχει στο ρεπερτόριο του: έπαιξε πιο μέσα απ’τον Ντι Μαρία. Δεν έκανε overlap στην πλάτη του, αλλά underlap, παίζοντας εσωτερικά. Έβαλε ακόμα πιο δύσκολα στην Ατλέτικο στην πλευρά όπου ο Ντι Μαρία δημιουργούσε προβλήματα απ’την αρχή του παιχνιδιού και είχε κερδίσει τρεις κίτρινες.

Το 2005 ο Αντσελότι είχε βάλει τον Σερτζίνιο για να κερδίσει στην παράταση τον τελικό με τη Λίβερπουλ και θα το είχε πετύχει από μία σέντρα του Βραζιλιάνου αν ο Ντούντεκ δεν είχε κάνει την απόκρουση του αιώνα. Το 2006 ο Ράικαρντ πήρε τον τελικό κόντρα στην Άρσεναλ όταν άλλαξε τον σταθερό αμυντικά, αλλά πολύ περιορισμένο επιθετικά, Ολεγκέρ και έβαλε στη θέση του τον απειλητικό Μπελέτι. Οι αλλαγές ακραίου μπακ είναι υποτιμημένη λύση στο ποδόσφαιρο, αλλά συχνά πολύ αποτελεσματικές.

6. Το λαμπάκι της Ατλέτικο

Το παιχνίδι κράτησε δύο ώρες. Το λαμπάκι της βενζίνης άναψε για την Ατλέτικο κάπου στο 60’. Ακόμα και στην πρώτη ώρα ήταν σαφές πως η μηχανή της ομάδας του Σιμεόνε δεν δουλεύει στο μάξιμουμ των στροφών, αλλά τουλάχιστον προσπαθούσε να το φτάσει. Απ’το 60’ και μετά η πτώση ήταν αργή, αλλά σταδιακή, μη αναστρέψιμη.

Η Ατλέτικο έχανε μέτρα, μονομαχίες, καθαρό μυαλό, γρηγοράδα στα πόδια και τις αντιδράσεις. Ο Γουαρδιόλα είχε χαρακτηρίσει τη Ρεάλ “ομάδα αθλητών”. Αυτοί με τα άσπρα είχαν δυνάμεις, είχαν πάρει βοήθεια απ’τον πάγκο και, το σημαντικότερο, είχαν μερικές εβδομάδες να προετοιμαστούν για τον τελικό.

Οι ροχιμπλάνκος δεν είχαν όπλα για να μείνουν ψηλά (Κόστα, Τουράν), δεν είχαν δυνάμεις, δεν είχαν άλλη αλλαγή (η ώρα του κόστος για το αρχικό λάθος του Σιμεόνε που δεν μπορούσε να βάλει τον Ντιέγκο ή όποιον άλλον). Το σημαντικότερο: δεν είχαν χρόνο για ξεκούραση-προετοιμασία ενόψει του τελικού.

Θα ακουστεί χοντροκομμένο, αλλά είναι αλήθεια: η Ατλέτικο “βούλιαζε” σταδιακά στο Ντα Λουζ γιατί κυνήγησε μέχρι τέλους το πρωτάθλημα και το πήρε, την ώρα που η Ρεάλ ανέβαινε διαρκώς γιατί έχασε το πρωτάθλημα και εστίασε πιο νωρίς στον τελικό.

7. El Pupas

Το παρατσούκλι το έδωσε ο ίδιος ο Βιθέντε Καλντερόν. Το 1976 η Ατλέτικο ήταν δευτερόλεπτα μακριά απ’την Ευρωπαϊκή κορυφή. Το φάουλ του Λουίς Αραγονές τους είχε δώσει το προβάδισμα έξι λεπτά πριν το τέλος και μισό λεπτό πριν το σφύριγμα της λήξης η Μπάγερν ισοφάρισε με γκολ του Σβάρζτενμπεκ απ’τα 30 μέτρα. Δύο μέρες αργότερα έγινε ο επαναληπτικός και η “άδεια” Ατλέτι συνετρίβη με 4-0. “El Pupas”, χαρακτήρισε την Ατλέτικο ο Καλντερόν, “οι καταραμένοι”.

Μπορεί να αποδοθεί εκεί αυτό που έγινε στο φινάλε. Ή στο άστρο του Κασίγιας, που δεν θα μπορούσε να είναι ο μοιραίος, ή στον Ράμος, που εδώ και καιρό έχει κάνει πράγματα και θαύματα για να κάνει τους πάντες να ξεχάσουν το χαμένο πέναλτι στον ημιτελικό με την Μπάγερν το 2012. Ή απλώς υπάρχει η λογική που λέει πως η Ατλέτικο δέχθηκε στην εκπνοή το γκολ που θα μπορούσε να δεχθεί νωρίτερα, όταν για τους λόγους που εξηγήσαμε ήδη άρχισε η “κατηφόρα” μετά το 60’.

Απ’τη μία πλευρά, ήταν μια πολύ σκληρή και άδικη στιγμή, για την Ατλέτικο που έκανε ο,τι μπορούσε και δεν μπορείς να την κατηγορήσεις για τίποτα. Απ’την άλλη, ήταν δίκαιη στιγμή, γιατί μπήκε ένα γκολ που η Ρεάλ έκανε τα πάντα για να το πετύχει, με όλα της τα όπλα.

8. Δίκαια-Αδικα

Όπως σχολίασα και στο twitter μετά τη λήξη, θα ήταν δίκαιο αν το έπαιρνε η Ατλέτικο, είναι δίκαιο που το πήρε η Ρεάλ, αλλά το 4-1 είναι άδικο. Δεν άξιζε αυτό το τελικό σκορ στην ομάδα του Σιμέονε, που παραπατούσε πια μετά το γκολ του Ράμος και έπεσε στο καναβάτσο μετά απ’αυτό του Μπέιλ. Δεν το άξιζαν οι παίκτες που είχαν εκπληκτική εμφάνιση όσο άντεχαν τα πόδια τους.

Άδικο είναι και το ότι δεν σκόραρε ο Ντι Μαρία, ξεκάθαρος MVP απ’την πλευρά της Ρεάλ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν άξιζε το γκολ του ο Μπέιλ. Ο Ουαλλός θα ήταν ο μοιραίος αν έμενε το 1-0, αλλά εξακολουθώ να έχω τη λογική που είχα εξηγήσει πέρσι στην περίπτωση του Ρόμπεν: πραγματικά μοιραίοι είναι αυτοί που “χάνονται”, περνάνε απαρατήρητοι. Αν είσαι ενεργός, αν είσαι στις φάσεις και συνεχίζεις παρότι δεν σου κάθονται, κάποια στιγμή θα δικαιωθείς. Επίσης δίκαιο, να σκοράρει ο Μαρσέλο και να το κάνει στο χώρο που τον έστειλε ο Αντσελότι, στο εσωτερικό αριστερό κανάλι.

9. Απλά o cool Τσάμπι

Θα κλείσουμε με τον μεγάλο απόντα, που παρόλα αυτά έδωσε ρεσιτάλ. Ο Τσάμπι Αλόνσο πρώτα πάτησε χορτάρι με στιλ που ίσως μόνο ο Πίρλο θα μπορούσε να υπηρετήσει.

Εννιά βήματα για το 10ο της Ρεάλ

Μετά έπαψε να είναι cool, πήδηξε το κάγκελο και έτρεξε προς το κόρνερ για να πανηγυρίσει.

Εννοείται πως δεν φόρεσε εμφάνιση πάνω-κάτω για την απονομή: αυτό το έκανε μόνο ο Τέρι. Ο Τσάμπι ανέβηκε τα σκαλιά με το κουστούμι και έκλεισε τη βραδιά, με την πιο cool πανηγυρική φωτό της σύγχρονης ιντερνετικής εποχής.

News 24/7

24MEDIA NETWORK