Εργοτέλης και Ατρόμητος για "ψηλά"

Ο Ατρόμητος είχε, απ’ την κλήρωση, τη θεία τύχη να ξεκινήσει στο πρωτάθλημα με δύο εκτός έδρας παιγνίδια, που πάντοτε είναι (για αρχή) απείρως προτιμότερα από δύο εντός, αφού τα εκτός σημαίνουν λιγότερο στρες και περισσότερη ψυχολογική άνεση. Προηγήθηκαν και στα δύο νωρίς, έκαναν ζεστές εξέδρες να σιγήσουν, κράτησαν στο ένα. Επιβεβαιώθηκε, ότι νομιμοποιούνται να βάζουν τον πήχυ εκεί που τον βάζουν.

Η διαφορά από πέρυσι δεν είναι στην ποιότητα. Και πέρυσι υπήρχε η ποιότητα, μη ξεχνάμε (αν, τώρα, είναι νωπό το 0-1 στο γήπεδο του Αρη) μία ακόμη πιο πειστική παρέλαση, με ίδιο σκορ, στο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Περσινοί παίκτες, εφετινοί παίκτες, είναι πάνω-κάτω ισοϋψείς σε αξία.

Η διαφορά είναι στην ηλικία, ο μέσος όρος χαμήλωσε αισθητά. Σημαντικό επίσης, οι προσλήψεις δεν έγιναν την ύστατη στιγμή. Από λίστα ανέργων. Είχαν γίνει, στοχευμένα και στην ώρα τους.

Αν δεν τον βάλουν, λοιπόν, αυτοί τον πήχυ εκεί που τον βάζουν, τότε ποιοι θα τον βάλουν; Ο Ατρόμητος, και ο Εργοτέλης. Ο Εργοτέλης που τρία γκολ δέχθηκε σ’ αυτά τα δύο ματς, και δεν άφησε κανένα αναπάντητο. Ανταπέδωσε +1, το όλον τέσσερα. Ισοφάρισε δύο φορές τον Πανιώνιο, αναποδογύρισε τον ΠΑΟΚ.

Σημαίνει, προσωπικότητα. Πίστη. Οι άνθρωποι πιστεύουν. Οι Ατρομηταίοι δεν το πολυλένε, για πεντάδα. Αλλά, σίγουρα, το εννοούν. Οι Εργοτελίτες και το εννοούν και το λένε. Δεν το φοβήθηκαν. Βοηθάει, να το λες. Λειτουργεί. Ο Κόντε είπε, τις προάλλες, πως η πρώτη ανάγκη της Γιουβέντους είναι να μάθει να προφέρει ξανά την ξεχασμένη λέξη «πρωτάθλημα».

Μόνον αυτοί, ο Ατρόμητος κι ο Εργοτέλης, μπορούν ν’ ανεβάζουν το βλέμμα στην πεντάδα. Δίχως Ολυμπιακό Βόλου και Καβάλα, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Αν ο Ολυμπιακός Βόλου και η Καβάλα μπόρεσαν να κάνουν τον «πρωταθλητισμό» σ’ αυτό το επίπεδο, γιατί όχι ο Ατρόμητος κι ο Εργοτέλης;

Πέρυσι ο Ολυμπιακός Βόλου τα κατέφερε, πετυχαίνοντας (για το μεγαλύτερο διάστημα της περιόδου) «απόντα» απ’ τα δρώμενα στο top-5 τον Αρη. Τον ίδιον Αρη που και τώρα διεκδικεί το να είναι εξίσου δυσάρεστη έκπληξη, αν όχι μια πρώιμη απογοήτευση.

Το μηδέν στα 180 λεπτά δεν συνάδει με το περσινό τρελό σπριντ, στο φίνις. Ούτε με την εν γένει εικόνα των «ομάδων Τσιώλη». Ο Τσιώλης, όμως, εδώ ευθύνεται. Αν διαλέγεις Καστίγιο, Ιάκομπ, Σολτανί, ζεις+πεθαίνεις με Καστίγιο, Ιάκομπ, Σολτανί. Μονάχα τον Σίσιτς…ξέχασε να πάρει, για να συμπληρώσει καρέ.

Την ατυχία των δύο εντός, για αρχή, την έχει ο Παναιτωλικός. Σάββατο Πανιώνιος, Τετάρτη Αστέρας Τρίπολης. Ο,τι είδα το Σάββατο στην TV, απ’ το 30’ και μετά για να ‘μαι ειλικρινής, μου άρεσε.

Με άγχος πρεμιέρας ύστερα από τόσα χρόνια, με 0-1 απ’ το 11’, με έντεκα αντίπαλους καλά στημένους πίσω απ’ τη μπάλα, με ελάχιστους χώρους, το συνδυαστικό ποδόσφαιρο που βρήκε (σ’ αυτούς τους στενούς χώρους) κι έπαιξε (υπ’ αυτές τις πραγματικές συνθήκες) ο Παναιτωλικός, δεν είναι κάτι συχνό στη Σούπερ Λιγκ.

Ισως εφέτος, ένα πρωτάθλημα…14 ομάδων, με μόνον ένα να πέφτει στο τέλος αντί τρεις, είναι ευκαιρία (απ’ το κακό) να βγει κάτι καλό. Ομάδες ν’ αποσυμπιεστούν και να ξεφύγουν απ’ την ξερή βαθμοθηρία.