Εθνική Ελλήνων
Ελλάς ... Ελλάς .... Ελλάς .... Ελλάς .....
Βράδυ Παρασκευής, ή καλύτερα, βράδυ Μεγίστης Παρασκευής. Είχε τελειώσει! Είχε λήξει! 11 παίχτες και 150 άγιοι επιστρατεύτηκαν και καθάρισαν το παιχνίδι: 1 βάλαμε, 1 δε βάλαμε, μερικά τα γλυτώσαμε, κανένα δε φάγαμε.... 1-0 ρε κουμπάρε, ίντα που λαλείς τωράα... ’έν το πιστεύκω, μα εν εμείς που εδέρα τους μες το pitch??? Α Παναγιά μου....’
Όχι, δεν πρόκειται για άλλο ένα διθύραμβο για την επιτυχία της Εθνικής μας αυτή καθεαυτή. Ήταν μεγάλη επιτυχία, αλλά όχι μόνο για τα 93 λεπτά του αγώνα. Πιο πολύ άξιζαν για μας οι λίγες ώρες που ακολούθησαν.
Μένω στο Βόρειο Λονδίνο, στην περιοχή του Palmers Green. Εργάζομαι στα παροικιακά σχολεία του Βορείου Λονδίνου για πέντε χρόνια τώρα. Τα δυο τελευταία είμαι και διευθυντής σε ένα από αυτά, και σε άλλο διδάσκω 16χρονους -17χρονους μαθητές: Έλληνες (με ρίζες κυπριακές η πλειονότητα των μαθητών) που έχουν γεννηθεί στην Αγγλία, κυρίως δεύτερης και τρίτης και τέταρτης γενιάς. Η πρώτη τους γλώσσα είναι τα αγγλικά, και η ελληνικότητά τους καλλιεργείται κυρίως στα ελληνικά παροικιακά σχολεία, που λειτουργούν 4-5 ώρες την εβδομάδα, χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες πολλών φορέων (Κυπριακή Εκπαιδευτική Αποστολή, Εκπαιδευτική Αποστολή της Ελλάδος, Επιτροπές Γονέων, η Εκκλησία, άλλα άτομα, σύνδεσμοι και οργανώσεις). Πασχίζουμε όλοι να βοηθήσουμε, να συμβάλουμε, να ενθαρρύνουμε, να πιέσουμε, προκειμένου τα παιδιά να μάθουν να μιλούν ελληνικά, να χορεύουν και να τραγουδούν ελληνικά, να λειτουργούν και ελληνικά. Οι απογοητεύσεις και οι δυσκολίες δεν είναι λίγες, αλλά δε λείπουν και οι ευλογημένες στιγμές. Έχω δει γονείς να κλαίνε από χαρά και συγκίνηση, όταν βλέπουν το παιδί τους να απαγγέλλει ένα ποίημα στα ελληνικά σε κάποια από τις πολλές σχολικές γιορτές.
Την Παρασκευή, πριν το Σάββατο του αγώνα με την Πορτογαλλία, ο φίλος και μαθητής Ανδρέας μού έφερε από την Αθήνα μια φανέλλα της Εθνικής ως δώρο. Τη φόρεσα στο σχολείο το Σάββατο. Αμέσως έγινα από ‘ο κύριος Γιώργος με την κοτσίδα’ ‘κύριος Γιώργος με το Greek top’. Οι μαθητές με ρωτούσαν για τους παίχτες: πού παιζουν, ποιοι είναι, ήξεραν μόνο λίγους (το Στέλιο το Γιαννακόπουλο και το Νίκο τον Νταμπίζα, επειδή παίζουν στην Αγγλία, το Νικολαΐδη, το Νικοπολίδη). Ρωτούσαν και για τον Κωνσταντίνου, ο οποίος παίζει φυσικά με την Κύπρο. Εντός της εβδομάδας ήξεραν περισσότερα από εμένα...
Ώσπου ήρθε η Μεγίστη Παρασκευή. Είδαμε τον αγώνα σε ένα σπίτι στο Palmers Green στο Βόρειο Λονδίνο. Ο καλός φίλος ο Παναγιώτης, η Ζιζή, η Λίτσα, η Χρυστάλλα, κι εγώ, όλοι δάσκαλοι. Μάς είχαν καλέσει οι κοπέλες να δούμε μαζί τον αγώνα. Και τον είδαμε. Και τρελαθήκαμε. Και πανηγυρίσαμε. Και μιλήσαμε στο τηλέφωνο με κάθε γνωστό σε κατάσταση έκστασης. Και μετά αποφασίσαμε να βγούμε βόλτα με το αυτοκίνητο, στο οποίο πριν μέρες είχα τοποθετήσει μικρή ελληνική σημαία. Φορούσα και τη φανέλα της Εθνικής, εννοείται.
Και βγήκαμε στους δρόμους του Palmers Green, του Wood Green, και του Southgate. Και είχαν κλείσει από τους Έλληνες που πανηγύριζαν. Σημαίες, πανώ, φανέλλες της Ελλάδας, της Κύπρου, του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, αλλά και της Ομόνοιας, της Ανόρθωσης και του ΑΠΟΕΛ... Και όλα αυτά όχι από Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά από τους μαθητές, τα παιδιά των σχολείων μας, τα παιδιά μας, τους Έλληνες της δεύτερης, της τρίτης και της τέταρτης γενιάς, που μας βγάζουν την πίστη να τα κάνουμε να μιλούν ελληνικά. Με σημαίες και ελληνικά συνθήματα ήταν έξω στους δρόμους. Οι μαθητές μου, ο Άλεξ με σημαία της Ελλάδας και της Κύπρου, ο Θεοδόσης να φωνάζει ‘Μα καλά κύριε, ιντα που γίνηκε ’πόψε Κύριε ’λέησον’, ο Μάρκος να οργανώνει τα συνθήματα, ο Νίκ με το αυτοκίνητό του, ο Πάνος και ο Σωκράτης να ετοιμάζονται για ταξίδι στην Πορτογαλλία... και άλλοι και άλλοι και όλοι! Στο αυτοκίνητο, οδηγούσα με την κόρνα στο ρυθμό ‘Εελλάς, μπιπ, μπιπ, μπιπ, Εελλάς, μπιπ, μπιπ, μπιπ, Εελλάς, μπιπ, μπιπ, μπιπ... Ο φίλος ο Παναγιώτης, συνοδηγός, ήταν ο μισός απ’ έξω με τα χέρια ψηλά σε γροθιές. Οι κοπέλες στο πίσω κάθισμα δεν πίστευαν αυτό που όλοι ζούσαμε. Αριστερά είδα το Φειδία να μιλά πασιχαρής με τον κύριο Κώστα Σερδάρη, που διδάσκει σε σχολεία ελληνικά πλέον των τριάντα ετών, και οι δυο μαζί να με χαιρετούν. Δεξιά πέρασε εποχούμενος ο Τάσος, πρόεδρος επιτροπής Γονέων, κορνάροντας και τραγουδώντας, και ο Μιχάλης, ο Διευθυντής του Manor Hill, χαιρόταν τους μαθητές μας στο Southgate... Στιγμές αξέχαστες, απίστευτες, ανεπανάληπτες (?).
Δεν είναι Εθνική Ελλάδας αυτή. Είναι Εθνική Ελλήνων. Και μας έκανε περήφανους, όχι μόνο ή όχι τόσο γιατί νίκησε την υπερδύναμη Γαλλία. Μας ένωσε, μας έδειξε ότι είμαστε αθεράπευτα Έλληνες. Η παροικιακή μας εκπαίδευση, με όλες τις δυσκολίες και αντιξοότητες, λειτουργεί! Καλλιεργεί Έλληνες, δημιουργεί ελληνικούς στόχους και χαρακτήρες, ενώνει, δίνει όραμα. Και η Εθνική μας ομάδα το απέδειξε περίτρανα σε όλους μας. Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου, της ζωής όλων μας, και σίγουρα της ζωής της παροικιακής μας νεολαίας.
Και κάτι άλλο τελευταίο: είναι αδύνατο πλέον να αγοράσει κανείς ελληνική σημαία σε ολόκληρο το Λονδίνο! Έχουν εξαντληθεί, και οι προμηθευτές τρέχουν και δε φτάνουν! Και η σημαιούλα που είχα στο αυτοκίνητό μου, εκλάπη το επόμενο βράδυ! Και ήμουν τόσο χαρούμενος γι’ αυτό, που ούτε πρόλαβα να λυπηθώ, αλλά ξέσπασα σε πανηγυρισμούς πάλι: η ελληνική σημαία μας στο Λονδίνο έχει τέτοια αξία, που δεν είναι να την αφήσεις, έξω, την κλέβουν!
Γιώργος Παπαϊωάννου
Διευθυντής Ελληνικού Σχολείου Woodhouse
Δάσκαλος Ελληνικού Σχολείου Manor Hill
