Εθνική όλων
Ουδέποτε το μπάσκετ ήταν το πρώτο άθλημα στις προτιμήσεις μου. Όπως οι περισσότεροι Ελληνες, έτσι κι εγώ, είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Όπως οι περισσότεροι Ελληνες, έτσι κι εγώ, άρχισα να βλέπω μπάσκετ μετά τον θρίαμβο του ΣΕΦ το 1987. Όπως οι περισσότεροι Ελληνες, έτσι κι εγώ, καθόμουν τα βράδια της Πέμπτης μπροστά στην τηλεόραση για να βλέπω τα ευρωπαϊκά παιχνίδια του Αρη.
Κάποια στιγμή το μπάσκετ χάθηκε. Το ενδιαφέρον μου σταμάτησε. Μέχρι που ήρθε ο Νίκος Γκάλης στον Παναθηναϊκό και ο Ολυμπιακός άρχισε να παίρνει τα πρωταθλήματα με τον Ιωαννίδη στον πάγκο και τον Πάσπαλι σε μεγάλα κέφια. Τότε που άπαντες ασχολούνταν με την πορτοκαλί μπάλα και τις κόντρες των «αιωνίων» στη Γλυφάδα και στο ΣΕΦ. Τότε που τα παιχνίδια τα έδειχνε το MEGA. Τότε που τους ευρωπαϊκούς αγώνες του Παναθηναϊκού συνόδευε η γνωστή διαφήμιση καφέ και αυτούς του Ολυμπιακού η διαφήμιση για τη σοκολάτα.
Όλα αυτά μέχρι τις αρχές της νέας χιλιετίας. Το ενδιαφέρον χάθηκε ξανά. Λάθος θα πείτε γιατί πάντα το μπάσκετ είχε περισσότερο ενδιαφέρον από το ποδόσφαιρο και το ελληνικό πρωτάθλημα. Ισως. Πείτε το μαζοχισμό, αλλά προτιμούσα να δω έναν αγώνα ανάμεσα στον Ιωνικό και την Καλλιθέα (τυχαία τα παραδείγματα) παρά έναν αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στον Πανιώνιο και το Περιστέρι (τυχαία τα παραδείγματα).
Πέρυσι, όταν η Εθνική του Παναγιώτη Γιαννάκη έδινε τις μάχες της για την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού στο Βελιγράδι, είχα δει σχεδόν όλους τους αγώνες γιατί βόλευε και η ώρα μετάδοσής τους. Χάρηκα το τρόπαιο, χάρηκα το μπάσκετ που παίξαμε, χάρηκα που έβλεπα μια ομάδα «δεμένη» με παίκτες γεμάτους ταλέντο και ενθουσιασμό. Χάρηκα και τον τρόπο σκέψης των παικτών σε κάθε τους δήλωση. Απέφευγαν τα κοινότυπα λόγια και έδειχναν περισσότερο… φιλόσοφοι. Χάρηκα… μέχρι την επόμενη μέρα. Την μέρα δηλαδή που η επιτυχία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος έγινε υπόθεση λίγων ατόμων. Τότε που η επιτυχία στο Βελιγράδι απέκτησε συμπτώματα… ρατσισμού. Τότε που «απαγορευόταν» να πανηγυρίσεις τη νίκη στον τελικό αν δεν ήσουν μέσα στον κύκλο των… χαμένων «μασόνων».
Ποτέ δεν μ’άρεσε αυτή η λέξη. «Μασονία». Δηλαδή, τι πάει να πει; Τι σημαίνει; Δυστυχώς, όμως, σε κάθε επιτυχία του μπάσκετ είτε σε συλλογικό είτε σε εθνικό επίπεδο, αποδεικνύεται ότι δεν βγήκε άδικα. Δυστυχώς. Γιατί αυτή η λέξη «φύτρωσε» και έμεινε στις συνειδήσεις μας λόγω του τρόπου που κάποιοι αποφάσισαν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο άθλημα είτε με την πένα του δημοσιογράφου, είτε από κάποια παραγοντική θέση. Κρίμα γιατί έδιωξαν τον κόσμο.
Το ίδιο πάει να γίνει και τώρα. Η ίδια νοοτροπία κάνει την εμφάνισή της μετά την απίστευτη νίκη των Ελλήνων κόντρα στη συDream Team. Γιατί; Ελα ντε! Κάποιοι επιμένουν να υψώνουν ένα τεράστιο τείχος γύρω από το μπάσκετ και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Κάποιοι υιοθετούν την «μασονία» και προσπαθώ να καταλάβω που αποσκοπεί αυτό.
Όταν η ποδοσφαιρική Εθνική ομάδα κατέκτησε το Euro, όλη η Ελλάδα και όλοι οι Ελληνες έγιναν μια αγκαλιά. Όταν η μπασκετική Εθνική ομάδα κάνει μια τεράστια επιτυχία –όπως αυτή στο Μουντομπάσκετ- η αγκαλιά χωράει λίγα και εκλεκτά άτομα. Εκείνα που γνωρίζουν πως παίζεται το pick ‘n roll και όλα τα αμερικανοφερμένα συστήματα.
Με συγχωρείτε, αλλά ο κύριος Τάκης που μένει απέναντι από το σπίτι μου και πλησιάζει στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, έχει μείνει στις παλιές εποχές του «άκυρου πηδήματος», των «1+1 βολών». Δεν ξέρει το pick ‘n roll, αλλά ούτε και το 4-3-3 ή το… περίεργο 4-2-1-2-1. Πανηγυρίζει, όμως, το ίδιο όταν κερδίζει η Ελλάδα στη μπάλα, στο μπάσκετ, στο πόλο, στο βόλλεϋ, στο στίβο. Δεν έχει το δικαίωμα; Το έχει.
Όπως κι εγώ έχω το δικαίωμα να πανηγυρίσω και να κλάψω για τη νίκη της Ελλάδας κόντρα στην Αμερική, ακόμα κι αν το μπάσκετ δεν είναι πρώτο στις προτιμήσεις μου. Δηλαδή επειδή γουστάρω περισσότερο το ποδόσφαιρο από το μπάσκετ -όπως πολλοί Ελληνες-δεν επιτρέπεται να πανηγυρίσω για τις επιτυχίες του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών; Πρέπει να κάνω εντατικά μαθήματα μπάσκετ, να δω μία ολόκληρη σεζόν ΝΒΑ και ναδω τουλάχιστον τους μισούς αγώνες της Α1 για να “χωρέσω” στην αγκαλιά των υποτιθέμενων “μπασκετικών”.
Ξεκολλάτε! Μην διαχωρίζετε τον αθλητισμό και τις επιτυχίες του! Ξεκολλάτε!
Όταν σβήσουν τα φώτα και η σκόνη καταλαγιάσει, λίγοι θα μείνουν στο πλευρό του Γιαννάκη και των διεθνών. Όπως λίγοι έμειναν στο πλευρό της εθνικής ποδοσφαίρου μετά τον θρίαμβο του 2004. Και ως εκ θαύματος όλοι οι υπόλοιποι θα εμφανιστούν ξανά στην επόμενη επιτυχία.
Εθνική Ελλάδος γεια σου…
ΥΓ1: Αυτή η νίκη και η πορεία της Ελλάδος από το 2005 και μετά δεν ανήκει σε κανέναν λεγόμενο «μασόνο» και σε κανέναν μπασκετόφιλο που θυμάται το άθλημα μόνο στις επιτυχίες του. Ανήκει στον Παναγιώτη Γιαννάκη και στους παίκτες του. Αυτοί την πέτυχαν και αυτοί θα την γλεντήσουν. Εμείς –«μασόνοι» και μη, μπασκετικοί και μη- το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σιγοντάρουμε με παλαμάκια στην άκρη της πίστας…
ΥΓ2: Ποια η διαφορά εθνικής ποδοσφαίρου και εθνικής μπάσκετ; Αυτή του μπάσκετ ξέρει να διαχειρίζεται μια επιτυχία και να παραμένει στην κορυφή.
ΥΓ3: Αυτή η Εθνική έχει πρόβλημα στην επίθεση. Το είδαμε… Αυτή η Εθνική δεν έχει καλά ποσοστά στα τρίποντα. Το είδαμε… Αυτή η Εθνική πηγαίνει σε χαμηλά επίπεδα το σκορ… Το είδαμε… Αυτή η Εθνική δεν παίζει ελκυστικό μπάσκετ… Αυτό κι αν το είδαμε…
ΥΓ4: Πως είδε το ματς η μητέρα του Κακιούζη; Τι είπε για τη νίκη η κοπέλα του Τσαρτσαρή; Πως πανηγύρισε ο πατέρας του Παπαδόπουλου; Τι ευχήθηκε ο παπάς που βάπτισε τον Διαμαντίδη; Και άλλα πολλά. Αυτή είναι η σωστή κάλυψη ενός θριάμβου από τα ΜΜΕ. ‘Η μήπως όχι;
ΥΓ5: Αγαπητή Βανδή, αγαπητή Κοκκίνου: Πως και δεν πήγατε στην Ιαπωνία, βαμμένες με τα γαλανόλευκα χρώματα, όπως είχατε πάει στην Πορτογαλία; Σας έπεφτε μακριά ή το μπάσκετ είναι πιο πολύπλοκο άθλημα από το ποδόσφαιρο για τα δεδομένα σας; Η ίδια ερώτηση ισχύει για όλους τους “εποχιακούς” φιλάθλους… Κι εγώ “εποχιακός” φίλαθλος είμαι -ειδικά στην εθνική μπάσκετ- αλλά ποτέ δεν στέρησα εισιτήριο από κάποιον που στέκεται σχεδόν πάντα δίπλα στην ομάδα.
ΥΓ6: Ελλαδάρα θα μας τρελάνεις με αυτά που πας και κάνεις.
Με την υπογραφή…
