Φοβού τους Έλληνες

Και εκεί που είχαμε να δούμε φιέστα στα αεροδρόμια της χώρας από εποχή Ζάχοβιτς που σημειωτέον ήταν πολύ καλός παίκτης αλλά κακός χαρακτήρας, ήρθε τώρα ο Ριβάλντο να ταράξει τα ήσυχα ελληνικά ποδοσφαιρικά νερά. Θα μου πεις ότι είναι πολύ καλός παίκτης και αξίζει!!! Ναι δεν λέω καλά όλα αυτά, αλλά ρε παιδiα τα τελευταία δυο χρόνια έχει ελάχιστες συμμετοχές... Συγκριτικά με τι είναι καλός παίκτης τότε για να καταλάβω και εγώ.

Δεν υποστηρίζω ούτε τον Ολυμπιακό, ούτε την ΑΕΚ, ούτε τον Παναθηναϊκό. Υποστηρίζω μια ομάδα της γειτονίας με ένδοξο παρελθόν όμως, που έφτασε το 1991 να παίξει μέσα στην Λεωφόρο και να φέρει ισοπαλία με την Μάνστεστερ και μέσα στο Ολντ Τράφορντ να χάσει ηρωικά στην παράταση. Ήταν εκείνη η ομάδα με τον αείμνηστο Πρόκοπ που έκανε όλη την Αγγλία να καρδιοχτυπά και τον σερ Αλεξ Φεργκιουσον να αποφύγει το καρδιακό επεισόδιο στο παρά πέντε. Με μια διαφορά όμως σχεδόν όλο το δυναμικό εκείνης της ένδοξης ομάδας απαρτιζόταν από Έλληνες παίκτες, με κάποιες εξαιρέσεις. Και προανέφερα όλα αυτά για συγκεκριμένους λόγους τους οποίους θα αναλύσω παρακάτω.

Πριν είκοσι περίπου μέρες η δική μας Εθνική ομάδα , ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης κατακτώντας την κορυφή, και στέφθηκαν Κυπελλούχοι Ευρώπης γιατί το άξιζαν. Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι έμειναν απλά θεατές απέναντί μας και ίσως έχασαν το τρόπαίο μέσα από τα χέρια τους.

Εντάξει, δεν πειράζει ας πρόσεχαν και ας μην υποτιμούσαν κανέναν. Και θέλω να καταλήξω στο εξής ότι η Ελλάδα έχει βγάλει πολύ καλούς ποδοσφαιριστές οι οποίοι όμως προτιμούν άλλες πολιτείες, γιατί εμείς έχουμε το μικρόβιο του ξένου ποδοσφαιριστή.

Θέλουμε ηχηρό όνομα να φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στο γήπεδο μπορεί να μην πιάνει μία. Αλλά εμείς τον θέλουμε και είμαστε ικανοί να γεμίζουμε τα γήπεδα όχι για να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα αλλά για να αποθεώσουμε με την σειρά μας τον «μεγάλο» ποδοσφαιριστή που είτε είναι ο Ριβάλντο, είτε οποιοσδήποτε Ριβάλντο.

Και για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω τίποτα με τον συγκεκριμένο άνθρωπο αυτό που με ενοχλεί περισσότερο από όλα είναι ότι δεν εμπιστευόμαστε τα δικά μας παιδιά την στιγμή που βλέπουμε ότι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης τους ζητάνε η μια μετά την άλλη.

Όπως καταλαβαίνετε αυτό μας υποτιμά σαν Έθνος γιατί υπερεκτιμούμε ανθρώπους που ίσως δεν αξίζουν καθόλου και αφήνουμε πίσω παίκτες που έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι αξίζουν πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζαμε αρχικά.

Είναι πού άσχημο λοιπόν να μην μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία μερικών ανθρώπων και να γυρίζουμε την πλάτη. Ίσως είναι καιρός λοιπόν να ανοίξουμε τα μάτια μας και να βοηθήσουμε στην αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου, δίνοντας την ευκαιρία στα δικά μας παιδιά.

ΠΑΠΠΑ ΜΑΡΙΑ-ΧΡΥΣΑ