Γήπεδο των ονείρων

Με τα επαγγελματικά πρωταθλήματα να είναι στο κέντρο και να περιμένουν το εναρκτήριο σφύριγμα, την προσοχή τραβάνε (πάλι) οι εξέδρες και όχι ο αγωνιστικός χώρος. Νέος νόμος, νέα γήπεδα επιχειρούν να προσελκύσουν οπαδούς και φιλάθλους αλλά να απομακρύνουν ταραχοποιούς τραμπούκους. Η εμπειρία των Ολυμπιακών αγώνων αλλά και η ευφορία του Euro είναι τα δυνητικά εργαλεία για την ομαλοποίηση της ποδοσφαιρικής μας διασκέδασης.

Υπάρχουν συνολικά επτά καινούρια ή ανακαινισμένα στάδια που προσφέρουν περίπου 130 χιλιάδες νέα καθίσματα και πιο «πολιτισμένες» συνθήκες παρακολούθησης. Το «Γ. Καραϊσκάκης», το ΟΑΚΑ, το Παγκρήτιο, το νέο στάδιο των Πηγαδίων της Ξάνθης, το «Καυτανζόγλειο», η Τούμπα και το «Χαριλάου» είναι διαθέσιμα για να εξυπηρετήσουν τους 2.700 θεατές ανά αγώνα της περιόδου 2003-04. Ακόμα και αν όλοι μαζεύονταν κάθε αγωνιστική στο ΟΑΚΑ, αυτό δεν θα γέμιζε.Ο νέος αθλητικός νόμος υπόσχεται σημαντικές ποινές για όσους προκαλούν ταραχές, σε μια προσπάθεια να αυξηθούν αυτοί οι αριθμοί.

Η αλήθεια όμως είναι ότι οι γεμάτες εξέδρες δεν είναι ο πραγματικός εφικτός στόχος, διότι πολύ απλά η πληρότητά τους δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα άλλων ενεργειών και αλλαγών που αφορούν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως «βιομηχανία». Το γεγονός αυτό καθιστά αδύνατη την παρουσία κόσμου στα γήπεδα μόνο και μόνο επειδή αυτά υπάρχουν και έχουν (;) αυστηρότερους κανόνες.

«Φτιάξ’ το και θα έρθουν» ακούγεται ο ψίθυρος, αλλά κανείς δεν έχει την ικανότητα που είχε ο Κέβιν Κόστνερ να ρισκάρει τα πάντα για να βιώσει την επιτυχία. Το ποδόσφαιρο δεν μπορει να γίνει ελκυστικό όσο δεν έχει αρχή, μέση και τέλος βαλμένα σε συντεταγμένες που να μπορούν να υπολογιστούν και όχι να μαντευθούν. Όσο η λογική απουσιάζει από την οργανώτρια αρχή, την Πολιτεία αλλά και τους συλλόγους, δεν θα υπάρξει πλησίασμα του κόσμου.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα απουσίας λογικής υπάρχουν άπειρα. Είναι η διαρκής αύξηση της τιμής των εισιτηρίων ενώ η ζήτηση μειώνεται. Η ανικανότητα της οργανώτριας να ορίσει έγκαιρα ημερομηνίες διεξαγωγής εθνικών πρωταθλημάτων και κυπέλλων, ακόμα και να καθορίσει ποιοι σύλλογοι θα συμμετέχουν. Η παράδοξη τροπολογία που «αθωώνει» όσους έχουν δημιουργήσει υπέρογκα χρέη επειδή –προφανώς- αδυνατεί να εντοπίσει ποιες και τι μεγέθους ευθύνες έχουν. Οι δημοσιεύσεις οφειλών, αναγγελίες τιμωριών και –εντέλει- η χορήγηση πιστοποιητικών (!).Η επιλογή μη-μεταγραφών του ΠΑΟΚ στο κατώφλι του Champions League και της οικονομικής σωτηρίας. Οι 10+ μεταγραφές του Αρη ενώ βρίσκεται στη χειρότερη οικονομικά στιγμή της ιστορίας του. Η «ή εμείς ή ο γκρεμός» μεταβίβαση της ΑΕΚ με αμφίβολες τις αποπληρωμές των χρεών. Τα μέλη του Ολυμπιακού που καλούνται να «συμμετέχουν» στην ομάδα χωρίς να ξέρουν ποιον προπονητή θα έχουν όταν ξυπνήσουν. Η εμμονή του Παναθηναϊκού να «λήγει» παίκτες στο απώγειο των δυνατοτήτων τους επειδή «απαιτούν» καλύτερα συμβόλαια. Η παράλογη υποστήριξη των συλλόγων στους οργανωμένους οπαδούς, ενώ αυτοί ευθύνονται για τις περισσότερες τιμωρίες τους αλλά και για τις άδειες κερκίδες τους. Η επίμονη παράβλεψη των Ελλήνων παικτών, ακόμα –ίσως περισσότερο- και μετά την κατάκτηση του Euro.

Η ύπαρξη νέων χώρων είναι γεγονός. Γεγονός είναι επίσης ότι αυτή δεν έχει καμμία σχέση με το ποδόσφαιρο, παρά με τη συγκυρία της διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων. Γεγονός είναι ότι ψηφίζονται νόμοι. Γεγονός ότι δεν εφαρμόζονται στο βαθμό που διαγγέλεται.
Γεγονός είναι ότι στην ουσία δεν βρισκόμαστε μπροστά σε καμμία αλλαγή. Αντιθέτως, είναι πολύ πιθανό με το που περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός για τα νεότευκτα γήπεδα, να βρεθούμε στην ίδια κατάσταση που είμασταν πριν. Ίσως και σε χειρότερη. Ίσως τότε συνειδητοποιήσουμε ότι η πιο ανώδυνη λύση , μακροπρόθεσμα, είναι η λογικότερη και περισσότερο ρηξικέλευθη παρά αυτή η συμβιβαστική που ακολουθείται τώρα. Μπορεί να γίνει κατανοητό ότι το κοινό είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό στο οποίο τώρα απευθύνονται κάποιοι και μπορούν να κερδίσουν ευαισθητοποιώντας το. Μπορεί ,βέβαια, να κάνω λάθος εγώ...