Η αθλητική δικαιοσύνη
στην Ελλάδα του 2005
Θα μπορούσα, αν είχα το χρόνο, να γενικεύσω και να σταχυολογήσω πλήθος τέτοιων κρουσμάτων που αποτελούν όνειδος σε κάθε χώρα που θέλει να λέγεται ευνομούμενη στον αθλητικό τομέα. Θα παραθέσω όμως μόνο λίγα τέτοια γεγονότα, ειδικά μετά το χειρουργείο που υφίσταται η ομάδα που υποστηρίζω, ο Απόλλων Καλαμαριάς, ο οποίος λόγω του ότι δεν διαθέτει τις ορδές οπαδών των λεγόμενων "μεγάλων" δεν έχει και φωνή για να κραυγάσει αυτές τις αδικίες. Και στην Ελλάδα του 2005 αν δεν έχεις φωνή, είσαι καταδικασμένος να πεθάνεις. Παραθέτω λοιπόν ορισμένα παραδείγματα.
1α. Στάδιο Καραισκάκη, Ολυμπιακός - Απόλλων Καλαμαριάς 2-0 (τα γκολ στο 45+ και στο 90). Στις καθυστερήσεις του αγώνα, απηυδισμένος από τη διαιτησία, ο Αλτνίν Χατζί διαμαρτύρεται έντονα στον διαιτητή τον οποίον αποκαλεί "καραγκιόζη" και αυτήν ακριβώς την έκφραση μεταφέρει στο φύλλο αγώνα ο "άνθρωπος με τα μαύρα". Κόκκινη κάρτα στον μέσο του Απόλλωνα Καλαμαριάς και πέντε αγωνιστικές τιμωρία. Ναι, πέντε αγωνιστικές τιμωρία. Καμία νίκη για τον Απόλλωνα στα παιχνίδια αυτά, και αν εξαιρέσει κανείς και τα παιχνίδια κυπέλλου, κανένας βαθμός η συγκομιδή σ' αυτά.
1β. Διαπληκτισμός Ζωγραφάκη-Λυπερόπουλου. Ναι, πιάστηκαν στα χέρια οι δυο τους. Δύο αγωνιστικές στον έναν, τρεις λόγω προσάυξησης στον αρχηγό της ΑΕΚ.Έφεση ο δεύτερος, μείωση της ποινής στη μία αγωνιστική. Μάλιστα. Διπλό το σκάνδαλο. Πρώτον ότι για την ίδια ακριβώς φάση, ο υπαίτιος που τυχαίνει να είναι και αρχηγός ομάδας (και άρα "να δίνει το καλό παράδειγμα ως ηγέτης") τιμωρείται λιγότερο από το θύμα του διαπληκτισμού, και δεύτερον τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με την προηγούμενη περίπτωση. Αν η τιμωρία για την ύβρι(!) "καραγκιόζη" (από πότε αποτελεί ύβρις το όνομα του λαικού εθνικού μας ήρωα;) είναι πέντε αγωνιστικές, και η τιμωρία για άμεσο και βίαιο διαπληκτισμό (κοινώς, "μπουνίδι") είναι μία ή δύο αγωνιστικές, ας βγάλουν οι αναγνώστες τα συμπεράσματά τους για το ποιόν της περιβόητης αθλητικής "δικαιοσύνης". Αν ο λιγότερο μεγάλος αδικείται από την έφεση, τότε τι να πούμε εμείς, οι μικρομεσαίοι; Η λέξη αδικία ωχριά μπροστά σ' αυτό που νιώθουμε.
2. Γήπεδο Καλαμαριάς, Απόλλων Καλαμαριάς - Ολυμπιακός 0-2 (τα γκολ στο 63 και στο 90+). Λίγα λεπτά μετά το γκολ του Ολυμπιακού, αποβάλλεται ο Πετκάκης επειδή κάνει ένα σκληρό φάουλ από πίσω στον Τζιοβάννι στο κέντρο του γηπέδου με απευθείας κόκκινη κάρτα. Δεν ήταν τελευταίος παίκτης, δεν έβγαινε σε φάση για γκολ, δεν αποκτούσε τέτοιου είδους πλεονέκτημα ο Ολυμπιακός. Τέτοια απευθείας κόκκινη κάρτα δεν έχει ξαναδοθεί τα τελευταία δέκα χρόνια σε εντός φάσης φάουλ. Δείξτε μου μία τέτοια περίπτωση και θα σωπάσω. Πέντε λεπτά μετά την αποβολή, είδε όλη η Ελλάδα ζωντανά μέσω τηλεοράσεως τον Καστίγιο να πατάει με μίσος τον ήδη πεσμένο στο έδαφος Χατζί. Τέτοια βιαιότητα σε φυσιολογικές συνθήκες όχι μόνο θα οδηγούσε στην απευθείας αποβολή (με αυστηρότατη μετέπειτα ποινή από το αρμόδιο πειθαρχικό όργανο), αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι έπρεπε να οδηγήσει και στο αυτόφωρο τον δράστη.
Σοβαρολογώ. Ο Κασναφέρης (σέβομαι τη λέξη και δεν τον αναφέρω ως "διαιτητή") δεν δίνει ούτε καν κίτρινη κάρτα παρόλο που βρισκόταν στα 3 μέτρα και είδε καθαρά την εκτός φάσης ενέργεια του πιτσιρικά Καστίγιο. Λίγες ημέρες αργότερα, αθωώθηκε πανηγυρικά ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού με το αιτιολογικό ότι "μπλέχτηκαν τα πόδια τους"! Αντί, από το 70-75, να παίζει ο Απόλλων με 11 και ο Ολυμπιακός με 10, έγινε το ακριβώς αντίστροφο. Άντε μετά να προσπαθήσεις να ισοφαρίσεις... Ευτυχώς δηλαδή που πέτυχε το γκολ στο 63 ο Ολυμπιακός και δεν κράτησε μέχρι το 80-85 το 0-0, γιατί ποιος ξέρει τι θα έβλεπαν τα ματάκια μας από κει και πέρα...
Δεν έχω σκοπό να μακρηγορήσω. Εξάλλου, αυτά τα δύο παραδείγματα που ανέφερα είναι ελάχιστα δείγματα. Τέτοια γίνονται κάθε μέρα στα γήπεδα. Προφανώς ξεφεύγουν από το στερεότυπο "ανθρώπινο λάθος του διαιτητή" ή ακόμα από το κοινότυπο "μοιραία ο διαιτητής θα ευνοεί λιγάκι τη μεγάλη ομάδα". Αν μία από τις 2-3 λεγόμενες "μεγάλες ομάδες" διαμαρτύρεται έντονα για τη διαιτησία σε ένα παιχνίδι και το κάνει θέμα, φανταστείτε τι θα έκανε αν αντιμετώπιζε αυτό που υφίστανται κάθε μέρα οι λιγότερο "μεγάλες ομάδες", οι "μικρομεσαίες ομάδες", ή ακόμα οι "μικρές ομάδες" σε όλες τις κατηγορίες. Θα γινόταν μία επανάσταση κάθε 2 ώρες. Δε θα είχε μείνει λάστιχο στα αυτοκίνητα. Ένας από τους λόγους που το ποδόσφαιρο έχει καταγοητεύσει τα πλήθη και είναι ο βασιλιάς των αθλημάτων είναι ο εξής: μία αδύναμη ομάδα -στα χαρτιά- έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει μία καλύτερη. Αν παίξει με ομαδικό πνεύμα, αν δείχνει πάθος και δύναμη, αν πιστεύει στη νίκη, αν είναι και λίγο τυχερή.
Στην Ελλάδα κυριαρχεί η άποψη του "μονά-ζυγά δικά μου". Θέλουν να εκμηδενίσουν όλες αυτές τις πιθανότητες. Μετά αναρωτιούνται γιατί οι φίλαθλοι εγκαταλείπουν τα γήπεδα... Τώρα, το πόσο "μεγάλες" είναι οι ομάδες που χρειάζονται την εύνοια ή την εντυπωσιακή στήριξη της διαιτησίας και της αθλητικής δικαιοσύνης γενικότερα, για να κερδίσουν έναν "μικρό" αντίπαλό τους, αυτό ας το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά.
Φέτος, έγινε ωστόσο κάτι πράγματι πρωτοφανές. Τιμωρήθηκε ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια. Σχεδόν όλοι οι φίλαθλοι πιστεύουν σήμερα πως η αθλητική δικαιοσύνη βρίσκεται "σε καλό δρόμο" εξαιτίας αυτής της τιμωρίας. Εγώ θα έλεγα ότι πρόκειται για στάχτη στα μάτια. Το πρόβλημα είναι οι καθημερινές σφαγές που περνάνε απαρατήρητες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, επειδή λείπει η φωνή από το εκάστοτε θύμα. Έτσι όμως το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα θα παραμένει στη μιζέρια του. Οι φίλαθλοι θα εγκαταλείπουν τη θέση τους στην κερκίδα. Οι τηλεθεατές θα γυρνάνε κανάλι. Οι έντιμοι παράγοντες-επενδυτές θα εκλείψουν. Και οι οπαδοί που θα παραμείνουν, θα γίνουν ζώα (χωρίς εισαγωγικά) στην υπηρεσία του αφεντικού τους. Αν αυτό είναι το ποδόσφαιρο που θέλετε, χάρισμά σας. Εμείς πάντως, οι "λίγοι και καλοί", οι "ρομαντικοί" θα παίζουμε ακόμα για τη φανέλα. Θα παίζουμε ακόμα για την ιστορία. Θα παίζουμε ακόμα για το όνειρο. Και θα υποστηρίζουμε την ομάδα μας απέναντι σε όποιες αντιξοότητες. Κι ας αποτυγχάνουμε ενίοτε.Πεισμώνουμε περισσότερο έτσι. Κι ας μην ακούγεται η φωνή μας.
Ενυπογράφως και με τιμή,
Ανδρέας Σταλίδης
