Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Ελληνιάδη

Αρχές Αυγούστου, τον καιρό που οι "μπασκετικοί" φίλοι μου στην εφημερίδα είχαν βγάλει απ' το ντουλάπι τις πλερέζες για την εθελουσία έξοδο των σταρ της Εθνικής, και μάλιστα τους στόλιζαν με φορτισμένους χαρακτηρισμούς που ελάχιστη σχέση μπορεί να έχουν με αθλητικό γίγνεσθαι (λιποτάκτες κ.λπ.), συμμετέχοντας στη συζήτηση τους είχα πει δύο πράγματα. Ένα, ότι είναι ζωτική ανάγκη (κάτι να γίνει, κάπως να γίνει, ώστε) οι μπασκετμπολίστες να έχουν, στα τέσσερα καλοκαίρια, το ένα ελεύθερο. Ν' ανασαίνουν.

Από Ευρωπαϊκά, Παγκόσμια, Ολυμπιακούς Αγώνες. 'Οτι δεν γίνεται, απλώς δεν γίνεται, να καλούνται κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο δίχως σταματημό, στα όπλα. Το δεύτερο ήταν, να μη...στενοχωριούνται κι ότι "στη Λιθουανία θα πάμε καλά".

Εννοείται, "δεν κατέχω πράμα" από μπάσκετμπολ, στην πραγματικότητα δεν ήξερα καν ονόματα+φάτσες ορισμένων διεθνών που κλήθηκαν στα κενά των αναγνωρίσιμων, αλλ' επειδή στον αθλητισμό μερικά πράγματα είναι τα ίδια ανεξαρτήτως αθλήματος, πρόβλεψα πως αυτοί, οι νεόκοποι στην ομάδα, "θα φύγουν άγνωστοι και θα γυρίσουν γνωστοί".

Σχεδόν με προκάλεσαν, οι καλοί συνάδελφοί μου, να εκθέσω τούτο το προγνωστικό στη δημοσιότητα...ώστε να εκτεθώ. Άλλο που δεν ήθελα, λοιπόν, έπιασα και το 'κανα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" στις 5 Αυγούστου, ημέρα Παρασκευή. Να μην αραδιάζω τώρα ολόκληρο το κατεβατό εδώ, αναπαράγω μονάχα μία παράγραφο.

Ιδού: "Και θα πάμε και θα παίξουμε και θα δείτε ότι θα πάμε και καλά. Ο,τι χάνει ο ένας, το κερδίζει ο επόμενος. Νόμος. Για καθένα που βαρυγκομά, μετά λόγου ή άνευ, στην ιδέα ότι θα παίξει, υπάρχει ο εκάστοτε επόμενος που πεθαίνει για να παίξει. Που το βλέπει σαν όνειρο ζωής. Εάν, δε, εκτός απ' το να πεθαίνουν για να παίξουν, θυμώσουν κιόλας επειδή ο περίγυρος θα τους έχει (εν τη απουσία των "καλών") για ξεγραμμένους, τόσο το καλύτερο. Οι θυμωμένοι, να δείξουν και ν' αποδείξουν, είν' εκείνοι που στη ζωή παίρνουν τα σκαλπ".

Οι πεινασμένοι. Αυτοί που νιώθουν ευλογημένοι, κι ευχαριστούν κάποιον θεό, για την ευκαιρία. Το, προς το παρόν, 5-1 της Εθνικής έρχεται κι επιβεβαιώνει κατά γράμμα ό,τι πρόσμενα. Προφανώς, όπως η καλύτερη κολλεγιακή ομάδα δεν μπορεί να πάει με-τη-μία και να κερδίσει το δαχτυλίδι του ΝΒΑ, το ίδιο είναι και εδώ. Η "κολλεγιακή" Εθνική, φυσιολογικά, κάπου θα σταματήσει. Αλλά το κριτήριο (εκ)πληρώθηκε, ήδη. Η Εθνική είναι αυτό που χρειαζόταν να είναι, για να νιώθουν οι Ελληνες καλά μαζί της. Τελεία. Τα παλληκάρια, μικροί και μεγαλύτεροι, δεν είναι πουθενά "ανοιχτοί" και δεν έχουν για τίποτα να εξηγηθούν.

Και φυσικά, πολύ περισσότερο, δεν είναι τα παλληκάρια που...θ' απολογηθούν για την ιδιαζόντως ειδεχθή ελαφρότητα του (σε μένα συμπαθούς, έτερον-εκάτερον) Ελληνιάδη. Ούτε είναι τα παλληκάρια που έχουν να ντρέπονται, για τα ένα σωρό ψέματα που τύλιξαν αυτή την υπόθεση απερίγραπτης ανευθυνότητας. Για τον γνωστό κύκλο, όπου το επόμενο ψέμα μπαλώνει το αμέσως προηγούμενο και πάει λέγοντας. Στην αρχή, ήταν οι κακοί Μαυροβούνιοι που πήγαν να μας στήσουν. Μετά, όταν κυκλοφόρησε ευρέως η ανάρτηση στην ιστοσελίδα της FIBA, ήταν ο Ελληνιάδης μεν, που όμως πήγε στη Λιθουανία με δημοσιογραφική, τάχα, διαπίστευση. Δεν τον ξέρουμε, δεν τον είδαμε, δεν διατηρούμε την παραμικρή σχέση μαζί του. Μετά, όταν η "δημοσιογραφική διαπίστευση" αποδείχθηκε καραμπινάτη σαχλαμάρα, ήταν μεν ο Ελληνιάδης διαπιστευμένος απ' την ομοσπονδία ως ασίσταντ τιμ-μάνατζερ, την ίδια ομοσπονδία που το 2009 στην Πολωνία τον είχε χρησιμοποιήσει ως κανονικό τιμ-μάνατζερ, αλλ' εκτός της λίστας των 24 του κυρίως (ελληνικού) delegation. Αρα...αμαρτίαν ουκ έχουμε!

Το καταπληκτικό είναι ότι, μέσα σε όλον αυτόν τον κύκλο του αληθοφανούς ψέματος, εκείνος που πλησίασε πιο κοντά από κάθε άλλον στην αλήθεια και μόνο στην αλήθεια ήταν ο ίδιος ο Ελληνιάδης. Σπαθένια. Αντρικά. Δίχως περικοκλάδες. Ναι, το 'κανα, πληρώνω, τέλος. Εξ ου και η συμπάθειά μου.