Η Γενιά της Βιέννης

Η Γενιά της Βιέννης

"Εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει".

Κάθε φυλή, έχει τη δική της γλώσσα, τα ιδία ήθη, έθιμα και χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Ο κόσμος των συναισθημάτων όμως, είναι κοινός και προσβάσιμος στον κάθε άνθρωπο του πλανήτη. Ο παραπάνω στίχος, πιθανότατα δεν έχει μεταφραστεί ποτέ στα ολλανδικά, αλλά δε μπορεί, όλο και κάποιος Πρωταθλητής Ευρώπης του 1995 θα τον σκέφτηκε, θα ένιωσε να τον "διαπερνά" και να τον χαρακτηρίζει.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά .

Έκρηξη

Τη συγκεκριμένη χρονιά, έλαβε χώρα μία μορφή επανάστασης στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, με τον Άγιαξ, "υπαίτιο" όπως και το '71 μετο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του αείμνηστου Ρίνους Μίχελς,να κατακτά αυτό που ο Σερ Ματ Μπάσμπι είχε ανάγλυφα βαπτίσει ως "Ιερό Δισκοπότηρο", ήτοι Τσάμπιονς Λιγκ. Υπό τις οδηγίες του πιο διάσημου... παιδονόμου, του Λουίς Φαν Χάαλ, ένα μάτσο πιτσιρίκια βίωνε τη σπουδαιότερη συλλογική διάκριση του αθλήματος στη Γηραιά Ήπειρο, επικρατώνας της Μίλαν με 1-0 στη Βιέννη, χάρη στο γκολ τουΠάτρικ Κλάιφερτ. Το τέταρτο Πρωταθλητριών του "Αίαντα", υπέγραψαν στο "Ερνστ Χάπελ", οι παρακάτω δεκατρείς (σε παρένθεση η ηλικία τους):

Φαν Ντερ Σαρ (25), Ράιζιχερ (22), Μπλιντ (34), Ράικαρντ (33), Φ. Ντε Μπουρ (25), Ζέεντορφ (19), Κανού (18.5), Λιτμάνεν (24), Κλάιφερτ (18.5), Ντάβιντς (22), Φίνιντι (21), Ρ. Ντε Μπουρ (25), Όφερμαρς (22).

Η επικράτηση μίας άκρως νεανικής ομάδας (Μπλιντ και Ράικαρντ τα μοναδικά έμπειρα κεφάλια) εις βάρος ενός συλλόγου ο οποίος είχε δαπανήσει 18.000.000 (!) ευρώ στις αρχές της δεκαετίας του '90 για να αποκτήσει έναν επιθετικό (Τζίτζι Λεντίνι), απέδειξε περίτρανα πως η λογική του " γιατί να καλλιεργήσω; Θα αγοράσω ", δεν είναι η ενδεδειγμένη.
Πολλοί έσπευσαν να προεξοφλήσουν το ότι ο Αγιαξ θα μεσουρανήσει, προβλέποντας, δικαιολογημένα, το μέλλον των νεαρών, λαμπρό.

Να όμως που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν βάσει λογικής ( ή μήπως τελικά είχαν την απολύτως λογική κατάληξη;).

Δεν έτυχε, πέτυχε

Ο Φαν Χάαλ, είχε καταφέρει να μετατρέψει σε φόβητροκαι πανδαισία συνάμα,μία σειρά από ετερόκλητες φιγούρες, οι οποίες ίσως να μην είχαν ασχοληθεί ποτέ με το ποδόσφαιρο τόσο σοβαρά, αν δεν είχαν γνωρίσει τον μέντορά τους. Ο Ντάβιντς με τον Κλάιφερτ έμεναν λίγα τετράγωνα μακριά από τις προπονητικές εγκαταστάσεις και δοκίμασαν το ποδόσφαιρο από περιέργεια, όπως και ο Μίκαελ Ράιζιχερ. Ο Νορντίν Βόουτερ πήγαινε στο "Ντε Μέερ" με το τραμ, την ώρα που ο Φαν ντερ Σαρ έμπαινε στο τέρμα επειδή ήταν ψηλός και μόνο. Από τη στιγμή που δέθηκαν όμως, συνέθεσαν ομάδα - σημείο αναφοράς για το άθλημα, με το έλλειμμα της εμπειρίας να αντικαθίσταται από τις φωνές του... παππού Ράικαρντ.

Η επιτυχία του Άγιαξ και το στιλ με το οποίο αυτή ήρθε, αναπόφευκτα, οδήγησε στον κατακερματισμό. Οι Ιταλοί είχαν φτιάξει ήδη τα συμβόλαια, με τους Ντάβιντς και Ράιζιxερ, μέρες πριν τον δεύτερο συνεχόμενο τελικό, χαμένο αυτή τη φορά, με τη Γιουβέντους αντίπαλο το 1996, να κάνουν το μεγάλο ταξίδι στο Μιλάνο (υπέγραψαν αργότερα), για να ακολουθήσουν πολλοί. Σε σημείο τέτοιο, ώστε μέχρι το Καλοκαίρι του 1997, οι εναπομείναντες να είναι μόνο οι Φαν ντε Σαρ, Φρανκ - Ρόναλντ ντε Μπουρ και Γιάρι Λιτμάνεν. Οι προβλέψεις για το αν θα επιπλεύσουν οι υπόλοιποι, τους έδιναν μεγάλη τύχη, αλλά φαίνεται πως ο μικρόκοσμος του Άμστερνταμ, στη πλειοψηφία των περιπτώσεων, ήταν μοναδικός.

Και πως να μην είναι, από τη στιγμή που (μόνο μερικές αποκλειστικότητες)...
- Υπήρχε ειδική εντολή για μαθήματα χορού μόνο με μουσική "house", ώστε να εξασφαλιστεί η ευλυγισία.
- Επαγγελματίας τενίστρια παρέδιδε μαθήματα για το πως να χειρίζεται ο καθένας συνθήκες πίεσης.
- Ο Έντβιν Μπέικερ, ένας παίκτης που εμφανίστηκε στις αρχές του '80, εξηγούσε το τι έφταιξε και έμεινε με τη στάμπα μόνιμου ταλέντου, προς γνώση και συμμόρφωση(!).

Αρχίζει το κολύμπι

Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια φάνηκαν από τον Πάτρικ Κλάιφερτ, ο οποίος μέσα στο 1995, αφού πρώτα είχε αποκτήσει παγκόσμια φήμη, σκότωσε με το αυτοκίνητό του έναν διευθυντή μουσείου, ενώ εβδομάδες αργότερα κατηγορήθηκε από μία νεαρή κοπέλα για ομαδικό βιασμό, μαζί με τους φίλους του.
Οταν ερχόταν η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, οι περισσότεροι βασικοί είχαν ετήσιο μισθό περί τα 50.000 ευρώ και τα απότομα πλούτη, οδήγησαν στην "τρέλα".
Συνοδοιπόρος στη πορεία προς την παρακμή και το γεγονός πως η απομάκρυνση από τους οικείους φέρνει ανασφάλεια.
Για την ιστορία, η επίσημη αρχή των φυγών έγινε από τον Κλάρενς Ζέεντορφ, που το 1995 πήγε στη Σαμπντόρια.

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατο...

Από εκεί και πέρα..." ο καθένας μόνος του", με εξαίρεση την... παροικία των "ροσονέρι", Ντάβιντς, Ράιζιxερ, Μποχάρντε, Κλάιφερτ. Ουδείς όμως από το... καρέ έπιασε στο "Σαν Σίρο", σε σημείο να αποχωρήσουν κακήν κακώς. Ιδιαίτερα ο σκόρερ του τελικού του 1995, πήρε το ψευδώνυμο " Il nero Bergkamp " (Ο μαύρος Μπέργκαμπ), λόγω του ότι ο συμπατριώτης του δεν... ακούμπησε ποτέ στην Ίντερ (αν και στο Λονδίνο βρήκε την Ιθάκη του). Στη Μπαρτσελόνα δεν είχε ποτέ διάρκεια, ενώ τώρα, στη Νιούκαστλ, ελάχιστοι πιστεύουν στην... ανάστασή του.

Οι Ράιζιχερ και Μποχάρντε ουδέποτε έκαναν απαραίτητη την παρουσία τους σε Μπαρτσελόνα και Τσέλσι αντίστοιχα, ο Λιτμάνεν κυμάνθηκε μεταξύ μετριότητας (Μπάρτσα) και φιάσκου (Λίβερπουλ), ο Ρόναλντ Ντε Μπουρ προτίμησε την ασφάλεια του πρωταθλήματος Σκωτίας, ο Ζορζ Φίνιντι έγινε περίπτωση κλασικού γυρολόγου στην Ισπανία, ο Φαν ντερ Σαρ αγωνίζεται χρόνια στη μικρομεσαία αγγλική Φούλαμ(μετά από τέσσερα εν γένει καλά χρόνια στη Γιουβέντους) και ο Νόρντιν Βόουτερ στην Ελλάδα.

Οι εξαιρέσεις...


Όχι πως όλοι, συλλήβδην, είχαν την ίδια μοίρα. Ο Έντγκαρ Ντάβιντς τα κατάφερε περίφημα στη Γιουβέντους, πριν αρχίσει η περίοδος της παρακμής. Έστω κι έτσι όμως, πέρυσι βρήκε στέγη στη Μπαρτσελόνα και κατέπληξε. Η λήξη του δανεισμού του βέβαια, τον έφερε και πάλι στους "νερατζούρι", χωρίς να έχει ρόλο βασικού, παρά μόνο το χαρακτήρα μίας καλής εναλλακτικής λύσης.
Θετικό είναι το πρόσημο και σε ό,τι αφορά την καριέρα του Μαρκ Όφερμαρς. Ο φτεροπόδαρος ακραίος, έκανε καλές σεζόν σε Μπαρτσελόνα και Άρσεναλ, ωστόσο η ενεργός δράση αποτελεί παρελθόν, λόγω επίμονου τραυματισμού του.

Ο μοναδικός ο οποίος έχει καταφέρει να καθιερωθεί στις συνειδήσεις, να κάνει τις σωστές επιλογές σε ομάδες και να πετύχει ανάλογα με το ταλέντο του, είναι ο Κλάρενς Ζέεντορφ. Ο άσος της Μίλαν, κατόρθωσε να φτάσει στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Ρεάλ Μαδρίτης το 1998 και με τη Μίλαν το 2003, βασικός ων στη μεγαλύτερη διάρκεια κάθε περιόδου, ενώ ακόμη αποτελεί κλασική επιλογή ενδεκάδας για την εθνική Ολλανδίας.
















































Όπως γίνεται αντιληπτό, ακόμη και η ποδοσφαιρική ξενιτιά δεν είναι εύκολο πράγμα. Όταν έρχεται η ώρα της φυγής από το ιδανικό για λογαριασμό της άφιξης στο αβέβαιο και απαιτητικό, πολλά στομάχια σπάνε και αυτοπεποιθήσεις τσακίζουν.



Αντί όμως μακροσκελούς επιλόγου, ας αφήσουμε τον αναλλοίωτο στο χρόνο ΓιώργοΣεφέρη να μιλήσει για τους πολλούς της "Γενιάς της Βιέννης"... " Ημουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης. Το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε ".

News 24/7

24MEDIA NETWORK