Η ημέρα που σταμάτησε ο πρόεδρος Ντέμης

Το Retro Stories, η στήλη που θυμίζει στους παλιούς και μαθαίνει στους νεότερους τα πεπραγμένα του παρελθόντος έτσι όπως ακριβώς τα είχε μεταφέρει το Contra.gr, αυτή τη φορά καταπιάνεται με τον Ντέμη Νικολαΐδη.

Βλέπετε η 3η Νοεμβρίου του 2008 ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα για την ΠΑΕ ΑΕΚ, αφού ο Ντέμης Νικολαΐδης αποχώρησε ξαφνικά από την προεδρία. Την παραίτησή του την γνωστοποίηση το βράδυ της Κυριακής 2 Νοεμβρίου μετά την επεισοδιακή νίκη των "κιτρινόμαυρων" με 2-1 κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης. Η ΑΕΚ έχανε 0-1 και την ώρα που ο Μαϊστόροβιτς ισοφάριζε σε 1-1 οι οπαδοί αποδοκίμασαν έντονα, κάτι που... έφτασε στα όριά του τον Ντέμη.

"Δεν περίμενα ποτέ, ότι τα πιο απογοητευτικά συναισθήματα μου θα ήταν μετά από νίκη της ομάδας. Λόγω της συμπεριφοράς του κόσμου.Προσπάθησα να αλλάξω νοοτροπία στον κόσμο μας, αλλά δεν τα κατάφερα. Αυτό δεν είναι καρφί για τον κόσμο, αλλά λάθος δικό μου.Δεν μπορώ να είμαι πρόεδρος μίας ομάδας που γιουχάρεται όταν βάζει γκολ", είχε δηλώσει τότε ο πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ.

Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της απόφασής του το Contra.gr είχε κάνει εκτενές αφιέρωμα στα έργα και της ημέρες του Νικολαΐδη στην προεδρία της ΑΕΚ.

Θυμηθείτε τι έγραφε στις 3/11/2008 το Contra.gr:

Το 2004 η ΑΕΚ μοιάζει με καράβι που ναυαγεί με τους... καπετάνιους να έχουν πηδήξει πρώτοι στη θάλασσα. Το μέλλον δείχνει μαύρο κι άραχνο μέχρι τη στιγμή που ο Ντέμης Νικολαϊδης πήρε τη μεγάλη απόφαση, να εμπλακεί με τα διοικητικά του συλλόγου αναλαμβάνοντας την προεδρία. Η ένταξη της ΠΑΕ στο περιβόητο, άρθρο 44 λύνει τον κόμπο από το λαιμό της ΑΕΚ και ο αγαπημένος Ντέμης των φίλων της ομάδας προαναγγέλλει ένα πενταετές πλάνο που θα έχει ως στόχο την επιστροφή της ΑΕΚ στην κορυφή. Επιτέλους, η ΑΕΚ βρίσκει στο πρόσωπό του έναν πρόεδρο κοινής αποδοχής που εγγυάται το μέλλον της και κάθε αγώνας της Ενωσης στο ΟΑΚΑ, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, είναι γιορτή.

ΠΡΩΤΟ ΑΓΚΑΘΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ

Η σεζόν 2004-05 ολοκληρώνεται. Ουδείς από τους φίλους της ΑΕΚ ζήτησε το λόγο από τον Ντέμη Νικολαϊδη για την απώλεια του τίτλου. Εξάλλου, η Ενωση βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και η πίστωση χρόνου ήταν αυτονόητη. Το πενταετές πλάνο οδεύει στο δεύτερο…πέμπτο του με τον Φερνάντο Σάντος να παραμένει στο τιμόνι. Κι όμως, το πρώτο σημαντικό πρόβλημα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Νικολαϊδης προήλθε από τους ανθρώπους εκείνους που έχουν τραγουδήσει το όνομά του ουκ ολίγες φορές και μάλιστα, με το καλημέρα.

Ηταν 29 Αυγούστου 2005 όταν στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος η ΑΕΚ αντιμετωπίζει τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Ο αγώνας σημαδεύεται από επεισόδια. Λίγες ημέρες αργότερα γίνεται γνωστό ότι η ΠΑΕ ΑΕΚ συνέβαλε στις έρευνες της Αστυνομίας να βρεθούν οι υπαίτιοι. Οι αντιδράσεις μερίδας των οργανωμένων φιλάθλων αντιδρά έντονα και το πρώτο ράισμα στο γυαλί είναι γεγονός. Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Φερνάντο Σάντος φέρνει την ΑΕΚ στη δεύτερη θέση. Αυτή τη φορά οι λέξεις "άλλη μια σεζόν χωρίς τίτλο" βγαίνουν αβίαστα από το στόμα των φίλων της ομάδας…

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ ΝΟΥΜΕΡΟ 2 ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΟΝΕΣ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Ο Φερνάντο Σάντος αποτελεί παρελθόν και ο Ντέμης Νικολαϊδης αποφασίζει να εμπιστευθεί την ομάδα στα έμπειρα χέρια του Ισπανού, Σέρα Φερέρ. Ο ενθουσιασμός επιστρέφει στις τάξεις των φιλάθλων, η κίνηση στα διαρκείας είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική και όλα βαίνουν καλώς στην έναρξη της σεζόν 2006-07. Κάπου εκεί αρχίζουν να ακούγονται ολοένα και πιο δυνατά οι μουρμούρες των φιλάθλων για την ανέγερση του προπονητικού κέντρου και του γηπέδου της ομάδας.

Παράλληλα, ο Σέρα Φερέρ δεν δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του τεχνικού που δίνει ευκαιρίες στους νεαρούς ποδοσφαιριστές και η συντριβή από τον Παναθηναϊκό με 4-1 προκαλεί τις πρώτες έντονες αντιδράσεις του κόσμου προς τη διοίκηση. Παρά τη δεύτερη θέση που παίρνει εκ νέου η ΑΕΚ στο πρωτάθλημα ο Νικολαϊδης δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον Φερέρ, ο οποίος, όμως, γνωρίζει ότι δεν έχει περιθώρια για άλλα λάθη.

ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΔΡΕΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ HAPPY-END

Το καλοκαίρι του 2007 είναι η πρώτη φορά επί Νικολαϊδη που αναφέρεται ανοικτά από τη διοίκηση η λέξη τίτλος. Η απόκτηση παικτών με πολύ "βαριά" ονόματα αλλά και συμβόλαια (Ριβάλντο, Αρουαμπαρένα) δημιουργεί κλίμα ευφορίας και η Ενωση δείχνει έτοιμη να επιστρέψει στην κορυφή. Τον Φεβρουάριο του 2008 ο Ντέμης Νικολαϊδης, παρά το γεγονός ότι είχε προσφέρει πενταετές συμβόλαιο στον Σέρα Φερέρ στην αρχή της σεζόν, αποφασίζει να λύσει τη συνεργασία με τον Ισπανό μετά τις διαδοχικές ήττες από Πανιώνιο και Λάρισα. Ο Νίκος Κωστένογλου αναλαμβάνει χρέη προπονητή και παρά τα θετικά αποτελέσματα ο τελικός απολογισμός φέρνει την ΑΕΚ και αυτή τη χρονιά στη δεύτερη θέση. Η υπόθεση "Βάλνερ"... μακιγιάρει τη νέα αποτυχία της Ενωσης να επιστρέψει στην κορυφή και στο προσκήνιο επανέρχεται το φλέγον ζήτημα, προπονητικό κέντρο και γήπεδο.

Η ΑΥΛΑΙΑ ΕΠΕΣΕ ΝΩΡΙΣ...

Το πενταετές πλάνο του Νικολαϊδη μπήκε στην τελική του ευθεία το καλοκαίρι του 2008. Ο ίδιος προαναγγέλλει την αποχώρησή του από την προεδρία στο τέλος αυτής της σεζόν ενώ οι πιέσεις που δέχεται από τον πρώην πρόεδρο και μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ ΑΕΚ, Δημήτρη Μελισσανίδη γίνονται όλο και πιο ισχυρές. Ο Νικολαϊδης αρνείται να συνεργαστεί και προσλαμβάνει τον Γιώργο Δώνη στην τεχνική ηγεσία. Το μετεγγραφικό ντεμαράζ με τους Μπασινά, Κυργιάκο και Τζιμπούρ λειτουργεί αποτελεσματικά στο επικοινωνιακό κομμάτι, φέρνει νέο κύμα αισιοδοξίας αλλά τα αποτελέσματα δεν δικαιώνουν, τουλάχιστον, μέχρι την όγδοη αγωνιστική τις προσδοκίες.

Ετσι, φτάσαμε στην Κυριακή, 2 Νοεμβρίου όπου η ΑΕΚ υποδέχεται με το πιστόλι στον κρόταφο τον Αστέρα Τρίπολης. Τα πανό των οργανωμένων που ζητούν αλλαγές σε όλα τα επίπεδα έχουν στείλει από νωρίς το μήνυμα και το 0-1 που διατηρείται μέχρι το 90’ σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό του Δώνη και του Νικολαϊδη. Ο Μαϊστόροβιτς ισοφαρίζει αλλά οι φίλοι της ΑΕΚ ξεσπούν σε αποδοκιμασίες! Τρία λεπτά μετά πανηγυρίζουν τη μεγάλη ανατροπή και τη νίκη με το γκολ του Τζιμπούρ. Όμως, από το μυαλό του Ντέμη Νικολαϊδη δεν μπορεί να διαγράψει κανείς το γιουχάισμα στο γκολ της ισοφάρισης.

Λίγη ώρα αργότερα ο ίδιος ανακοινώνει την απόφασή του να εγκαταλείψει, έξι μήνες νωρίτερα απ’ότι είχε προγραμματίσει, τον προεδρικό θώκο. Δηλώνοντας ότι απέτυχε να αλλάξει τη νοοτροπία των φιλάθλων της ομάδας έκλεισε τον κύκλο του και άπαντες περιμένουν με αγωνία να δουν ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση στη διοίκηση της ΑΕΚ.

Το σχόλιο του Γιάννη Ξενάκη

Στη συνέχεια της ημέρας ο αείμνηστος Γιάννης Ξενάκης είχε γράψει τη δική του άποψη για την απόφαση του Ντέμη Νικολαΐδη να αποχωρήσει από την ΠΑΕ ΑΕΚ:

Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο Ντέμης τα μάζεψε κι έφυγε (μια ώρα αρχύτερα) επειδή γιούχαρε ο κόσμος την στιγμή που έβαζαν τα γκολ ο Μαϊστόροβιτς και ο Τζιμπούρ. Δεν πιστεύω ότι το αποφάσισε εκείνη την στιγμή, απλώς η αφορμή έλειπε για κάτι που είχε δρομολογηθεί από πριν. Οι μέτοχοι ήταν ενήμεροι. Και με τις «ευλογίες» των μετόχων αποχωρεί ο Ντέμης από τον προεδρικό θώκο. Έχετε δει τις τελευταίες 70 μέρες και από τότε που δημοσιοποίησε την πρόθεση του να παραιτηθεί τον Μάιο καμία δήλωση μετόχου που να απευθύνεται στο Ντέμη και να του λέει «σε παρακαλούμε ξανασκέψου το και μείνε»; Ή καμία ανακοίνωση μετόχων που το πνεύμα της να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση;

Το έργο και την δράση του Ντέμη σ’ αυτούς τους πενήντα μήνες και κάτι στην κορυφή της διοίκησης, θα το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος. Όταν θα μπορεί να συγκρίνει τα έργα και τις ημέρες Νικολαϊδη με ο,τι ακολουθήσει από δω και πέρα και σε βάθος χρόνου. Να αξιολογήσει και να βάλει στη σωστή της διάσταση την προσφορά του ως παράγοντα.

Τον Ντέμη μπορείς να τον κρίνεις μόνο με βάση αυτά που προϋπήρξαν. Και να του βγάλεις το καπέλο επειδή προσπάθησε να βγάλει την ΑΕΚ από τον βούρκο και την έβγαλε. Τότε δεν υπήρχε καν λίμνη, ήταν αποξηραμένη. Είναι δικά του επιτεύγματα η οικονομική εξυγίανση, αν και θα ήταν άδικο να μην επισημανθεί ο ιστορικός ρόλος του Κιντή, αλλά και του Κούλη. Οι δυο τους έκαναν φροντιστήριο στο Ντέμη, όταν ακόμα έπαιζε μπάλα στη Μαδρίτη, πως θα γίνει παράγοντας, πως θα χειριστεί όλο το πακέτο των οικονομικών και του πενταετούς πλάνου. Ο Κιντής και ο Κούλης συνέλαβαν την ιδέα του «44» και δρομολογήθηκαν τα πράγματα προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης. Ο Κιντής ήταν εκείνος που επέμενε και κατάφερε να μεταπείσει τον Ντέμη, ότι η ΑΕΚ δεν πρέπει να παίζει στη Ριζούπολη αλλά στο ΟΑΚΑ για να διαθέσει (διπλάσια και τριπλάσια απ’ την Ριζούπολη) διαρκείας και να προσελκύσει χορηγούς.

Στον Ντέμη θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι κατάφερε να συγκροτήσει μια σοβαρή επενδυτική ομάδα, η οποία όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκατό τοις εκατό αρραγής. Τον εμπιστεύονταν, τους εμπιστευόταν, με όλες τις διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις που μπορεί να υπάρχουν στα μέλη μιας ομάδας.

Ο Ντέμης ξεκίνησε αυτό το εγχείρημα πριν από πενήντα μήνες με ένα τεράστιο ατού. Την καθολική αποδοχή. Θύμιζε κάτι από μεταπολίτευση του ’74, με το περίφημο «Καραμανλής ή τανκς» του Μίκη. Ήταν το σύμβολο κάθε ΑΕΚτζή, πρέσβευε τα οράματα του. Ένα νέο παιδί, ούτε 32 χρόνων που θα μπορούσε ακόμα να παίζει μπάλα (για να τα λέμε βεβαίως όλα, όχι σε υψηλό επίπεδο πλέον λόγω προβλημάτων στη μέση του), έφερε το νέο ήθος και ύφος, έβαλε τα πράγματα σε μια τάξη, έβαλε σε πολλά ζητήματα (που κυρίως άπτονται της ηθικής) τα γυαλιά στους άλλους ποδοσφαιροπαράγοντες, προσπάθησε να φέρει μερικά από τα ευρωπαϊκά πρότυπα διοίκησης. Σ’ ένα ποδόσφαιρο στο οποίο το κυρίαρχο ήταν η λαμογιά και ο ευτελισμός όλων των αξιών.

Έδειξε ένα δρόμο ο Ντέμης αλλά στην πορεία παρέκκλινε και ο ίδιος από τον δρόμο που είχε χαράξει. Γι’ αυτό έχασε από κοντά του, το μεγαλύτερο στήριγμα, τον Γιώργο Κιντή, αλλά και άλλους ανθρώπους. Και απέτυχε παταγωδώς ως μάνατζερ του αγωνιστικού κομματιού. Τέσσερα χρόνια, εβδομήντα μετεγγραφές, τρεις προπονητές (με τον Κωστένογλου τέσσερις) και ομάδα δεν έφτιαξε. Δεν χρειάζεται αυτό να το αναλύσουμε, οι επιλογές στο καθαρώς ποδοσφαιρικό κομμάτι (προπονητή, τεχνικού διευθυντή, ποδοσφαιριστών) θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Έπρεπε να είναι καλύτερες, διότι ο Ντέμης το ξέρει το αντικείμενο, έχει παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο.

Και εκπλήσσομαι όταν συνεχίζει ακόμα και την τελευταία μέρα, να υπερασπίζεται με τόση θέρμη και να πιστεύει τόσο φανατικά κάτι που αντικειμενικά η πλειονότητα του κόσμου βλέπει ότι δεν τραβά, δεν ρολάρει, δεν παίρνει μπροστά. Του Ντέμη του αρέσει να βλέπει κάτι, του οποίου (το έχω γράψει, αλλά θα το επαναλάβω) δεν θα ήθελε με τίποτα να είναι μέλος. Εκτός κι αν έχει βάλει πλέον άλλα στάνταρ στην αισθητική του περί ποδοσφαίρου και δεν έχει σχέση με τον Ντέμη που γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Με εκπλήσσει και κάτι άλλο, πολύ πιο σοβαρό. Η υποκρισία του Ντέμη Νικολαϊδη όταν μιλάει για τον κόσμο, όταν απευθύνεται στον κόσμο. Το κασκόλ που ζήτησε να βγάλει ο ΑΕΚτζής που (κακώς) γιούχαρε στο τέλος τους παίκτες, το φόρεσε για πρώτη φορά ο ίδιος ο Ντέμης στα 16 του στην σκεπαστή. Είχε κατέβει από την Αλεξανδρούπολη στην Αθήνα για το ματς με την Μπιλμπάο βαμμένος ορίτζιναλ.

Ο Ντέμης αποδοκίμασε το βράδυ της Κυριακής έναν κόσμο από τον οποίο προέρχεται ο ίδιος. Έναν κόσμο με τον οποίο ταυτίστηκε. Έναν κόσμο από τον οποίο λατρεύτηκε και θεοποιήθηκε σε υψηλότερο βαθμό από άλλους ποδοσφαιριστές που ενδεχομένως να είχαν και μεγαλύτερη αγωνιστική προσφορά στην ομάδα.

Ο Ντέμης αποδοκίμασε (για μια ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια ως παράγοντας) κόσμο με τον οποίο συναναστρεφόταν. Τους κοιτούσε στα μάτια, όταν παραληρούσε από χαρά σκαρφαλώνοντας τα κάγκελα της σκεπαστής. Όταν επισκεπτόταν το δωματιάκι. Όταν έδινε εισιτήρια ή ακόμη και χαρτζιλίκι σε παιδιά που το είχαν μεγάλη ανάγκη. Όταν συναντούσε σε ξενοδοχείο στην Κορούνια (παίκτης ο ίδιος της Ατλέτικο τότε) και έκανε παρέα με τα παιδιά που πηγαινόφερναν το πανό κατά Μπάγεβιτς.

Ποιον κόσμο αποκήρυξε το βράδυ της Κυριακής ο Ντέμης; Τον κόσμο που κυνήγησε να λιντσάρει στους Θρακομακεδόνες τον Κασάπη, τον Τσιάρτα, τον Οκκά. Φυσικά και δεν έφταιγε τότε ο Ντέμης, που πενήντα ανεγκέφαλοι πήγαν να απλώσουν χέρι σ’ έναν Κασάπη, επειδή δεν συμφωνούσε με την μείωση των δεδουλευμένων αποδοχών που είχε προτείνει ο Νικολαίδης κι ενώ ο ίδιος ήταν ο τελευταίος ποδοσφαιριστής (ένα χρόνο νωρίτερα) που τα είχε πάρει όλα και μέχρι τελευταίας δεκάρας.

Ναι, ο Ντέμης δεν έφταιγε (κι ας τον αποκαλούσε «ηθικό αυτουργό» ο Τσιάρτας), αλλά οι οπαδοί από τότε το έκαναν σημαία: «Εμείς στρώσαμε το χαλί, εμείς σε φέραμε πρόεδρο στην ΑΕΚ...» Και όταν ράγισε αργότερα το γυαλί σ’ αυτή τη σχέση, συμπλήρωναν: «...Εμείς θα σε διώξουμε κιόλας!»

Ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει από τον «προπηλακισμό» της Κυριακής με το ξύλο που έπεσε στο προπονητήριο το 2004. Η διαφορά είναι ότι τώρα παραιτήθηκε. Τότε είχε αναλάβει. Αμέσως μετά το ξύλο...