Η κροατική συνταγή της επιτυχίας

Η Κροατία είχε στη δεκαοκτάδα της, και στη Βαλέτα την περασμένη Παρασκευή και στο Ζάγκρεμπ την Τρίτη, πέντε σέντερ-φορ. Δύο να ξεκινήσουν στην ενδεκάδα (σε 4-4-2), δύο που έρχονται απ' τον πάγκο για φρεσκάρισμα, ένας που δεν χρειάζεται καν να σηκωθεί. Διαφορετικοί, κάθε φορά. Rotation. Κλάσνιτς, Εντουάρντο, Μάντζουκιτς, Γέλαβιτς, Κάλινιτς. Ο προπονητής βάζει, βγάζει, ό,τι θέλει κάνει. Από ματς σε ματς. 'Η από ημίχρονο σε ημίχρονο. Και να σκεφτεί κανείς πως επιπλέον, σε τούτη την πρόσκληση, έλειπαν ο Ολιτς με τον Πέτριτς. Κι αν θελήσουν, έχουν και τον Λάκιτς, στη Μπουντεσλίγκα. Και τον (Μάτε) Μπίλιτς. Κι έρχεται, από κάτω, και ο Βούκουσιτς. Βοηθάει. Διευκολύνει, να κόβεις δρόμο. Και να εξοικονομείς κόπο. Μια πολυτέλεια, έως...προκλητική.

Ενα να μας έδιναν, να κλείναμε τα μάτια και να τραβούσαμε μες από κληρωτίδα οποιονδήποτε απ' όλους αυτούς, δεν θα τσιτσιριζόμασταν. Εδώ θα τον είχαμε τοπ-σταρ, αναφορά, βασικό κι αναντικατάστατο. Εξηγεί γιατί εκείνοι μπορούν ν' ανατρέπουν καταστάσεις, για πλάκα. Ενώ εμείς, έτσι και προκύψουν τέτοιες καταστάσεις παιγνιδιού, φτύνουμε το γάλα της μαμάς μας. Παρά το νωπό σοκ (υποτίθεται) του 0-1 στο 44', ο προπονητής τους, ο Σλάβεν Μπίλιτς, κατευθύνθηκε προς τ' αποδυτήρια χαριεντιζόμενος με τον συνάδελφό του Λουί Φερναντέζ. Δεν τον είχε πτοήσει ο λήθαργος των δικών του, το χάσιμό τους στο διάστημα, ο σχηματισμός του αντιπάλου με τους τρεις στόπερ, δεν τον είχε ανησυχήσει το Μάκσιμιρ με την πρωτοφανή...εκκλησιαστική ατμόσφαιρα. Δυο μερεμέτια στην ανάπαυλα, μια αλλαγή ρυθμού, τρία γκολ σε 12 λεπτά, αντίο. Για ανταγωνισμό επιπέδου-Ισραήλ, εννέα φορές στις δέκα αρκεί. Κατά πάσα πιθανότητα θ' αρκούσε, και να μη τραυματιζόταν ο Αουάτ. Και να μη έπαιρνε την κόκκινη ο Μπεν Χαίμ. Αυτά ενδεχομένως, διαισθάνεται κανείς, μόνον επέσπευσαν.

Δεν έχω δει τον δικό μας αγώνα στη Ρίγα. Μου τον περιέγραψαν άνθρωποι που εμπιστεύομαι. Απ' τις περιγραφές, είναι σαν να μου έλεγαν ξανά τον αγώνα με τη Γεωργία στο Καραϊσκάκη. Ενα γκολ στην πλάτη νωρίς, αποδιοργάνωση, πτώση αυτοπεποίθησης. Προσφυγή στο οικείο πλάνο.

Κι έπειτα, αναθαρρώντας, μια παρατεταμένη και λυσσαλέα προσπάθεια να σωθεί "ο,τιδήποτε αν σώζεται". Ενα κυνηγητό, αγκομαχητό μάλλον, πίσω απ' το γρήγορο γκολ. Συνήθως φτάνει, η προσπάθεια, για να γίνει 1-1 το 0-1. Με το ζόρι. Στην αναμπουμπούλα. Μπαϊλντισμένα. Σπυρόπουλος τότε, Κυριάκος Παπαδόπουλος τώρα. 'Η Τοροσίδης, στη Μάλτα. Με αίμα. Ως εκεί, όμως. Πόσο ξύγκι να βγάλει η μύγα; Για να γίνει (το 0-1) 2-1 ή 3-1, μη βαυκαλιζόμαστε, θέλει και ατομική ποιότητα.

Αυτοί πνίγονται πού και πού σε μια κουταλιά νερό, οι Κροάτες, από χαρακτήρα. Στο Ζάγκρεμπ, πέρυσι τέτοιες μέρες, μας βρήκαν σε αδυναμία αλλά δεν μπόρεσαν να μας τελειώσουν μια-και-καλή. Εμείς, όταν πνιγόμαστε, είναι από χάρισμα. Δηλαδή, απ' το έλλειμμά του. Εχουν αυτό που δεν έχουμε, ταλέντο σε αφθονία. Μπαλαδόρους. Εχουμε αυτό που δεν έχουν, πείσμα και μαχητικότητα. Ισχυρή προσωπικότητα. Εφτά ψυχές. Οτι φτάνουμε στην ευθεία του τερματισμού κι ακόμη είμαστε στο σώμα-με-σώμα μαζί τους, στο 19-18, ακούγεται σαν ένας μικρός άθλος. Με το Καραϊσκάκη σ' ένα μήνα αληθινή έδρα, και την ομάδα (είθε) γεμάτη και (σίγουρα) σε καλύτερη φάση φόρμας, θα βγει κάτι άξιο να 'ναι η "τελική αναμέτρηση" του ομίλου.

Θα γίνει έργο.