Η ώρα του κόσμου της Εθνικής
Μετά το θρίαμβο στα γήπεδα της Πορτογαλίας, η Εθνική έγινε κάτι σαν μόδα. Πολύς κόσμος ο οποίος πριν δεν έδινε καμία σημασία στην ομάδα (θυμηθείτε αγώνες σε μισο-άδεια στάδια) άρχισε να πηγαίνει στο γήπεδο πλέον όχι για να δει μία ομάδα που φοράει το εθνόσημο στο στήθος, αλλά να δει την ελληνική ομάδα να κερδίζει. Ελπίζω να είναι αντιληπτή η διαφορά.
Οι τελευταίοι φίλαθλοι τώρα που τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια, έχουν αρχίσει να απογοητεύονται και να ατονεί το ενδιαφέρον τους. Ωστόσο οι πρώτοι πονούν και νιώθουν όλο και πιο έντονο το συναίσθημα πως τώρα είναι η ώρα που η Εθνική μας ομάδα χρειάζεται περισσότερο τον κόσμο της. Τώρα είναι απαραίτητο να παθιαστούν και να φωνάξουν αυτό που στα πρώτα ματς της Πορτογαλίας, πριν οι διάφοροι επώνυμοι πάνε εκεί για τα φώτα της δημοσιότητας, είχαν ξεκινήσει :«Ελλάς ολε ολε, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ».
Κακά τα ψέματα, η εθνική δεν αποδίδει τώρα αυτά που θα μπορούσε. Αυτό όμως δε σημαίνει πως θα πρέπει να απογοητευόμαστε. Τα παιδιά που φοράνε τη φανέλα με το εθνόσημο καθώς και όλο το τεχνικό επιτελείο τώρα μας χρειάζονται περισσότερο. Τώρα μας έχουν ανάγκη να σταθούμε δίπλα τους και να πάμε και στη Δανία να τους υποστηρίξουμε. Τώρα στα δύσκολα θα πρέπει όλοι να τους σταθούμε όχι γιατί πρέπει να κερδίσουμε, προσωπικά αυτό αποτελεί δευτερεύων στόχος, αλλά γιατί αγαπούμε την Εθνική ανεξαρτήτων αποτελεσμάτων και προσώπων.
Οπότε ας πάμε όσοι μπορούμε στη Δανία, όπως και στους πρώτους αγώνες στην Πορτογαλία, και ας μείνουμε κάποιοι άλλοι εδώ και να ενώσουμε όλοι τις φωνές μας ώστε το σύνθημα «Ελλάς ολε ολε, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ» να ακουστεί τόσο πολύ δυνατά στη Δανία που να ξεσηκώσει τους διεθνείς μας και να τους δείξει πως τώρα που μας έχουν ανάγκη δηλώνουμε όλοι «ΠΑΡΩΝ». Αυτοί μας στήριξαν και μας ανέβασαν μέσα απο το Euro, τώρα είναι ώρα να τους το ανταποδώσουμε. Τώρα είναι η ώρα του κόσμου της εθνικής. Τώρα είναι η ώρα μας.
Με τιμή,
Ζήσης Σκουλούδης
