Η σημασία των κανονισμών
Το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια έχει τελματωθεί. Οι λόγοι που συνέβη αυτό είναι πολλοί, αλλά ένα μεγάλο μερίδιο έχουν οι πολλές αλλαγές των κανονισμών. Μέχρι και πριν από 10 χρόνια το ευρωπαϊκό μπάσκετ έμενε προσηλωμένο στους κανονισμούς που ακολουθεί το κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ. Η βασική διαφορά του κολεγιακού από το ΝΒΑ είναι ότι το πρώτο είναι άθλημα και το δεύτερο σόου. Ο ανταγωνισμός των πανεπιστημίων είναι σκληρός, οι φίλαθλοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη ένταση και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο σε όλη την διάρκεια του πρωταθλήματος. Επίσης τα γήπεδα είναι γεμάτα και η ατμόσφαιρα πολλές φορές είναι ανάλογη παλιών καλών ελληνικών ντέρμπυ. Δυστυχώς οι ομοσπονδίες του μπάσκετ αποφάσισαν να εγκαταλείψουν αυτό το μοντέλο και να υιοθετήσουν αυτό του ΝΒΑ. Έτσι νόμιζαν ότι θα είναι πιο ελκυστικό το προϊόν και πιο τηλεοπτικό. Λάθος! Τι καταφέραμε; Μειώσαμε τον χρόνο της επίθεσης στα 24”. Αποτέλεσμα οι περισσότερες επιθέσεις αντί για γρήγορες να γίνονται βιαστικές. Οι ομάδες καταφεύγουν στην εύκολη και γρήγορη λύση, που είναι το τρίποντο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των σουτ 3 πόντων μετά την αλλαγή αυτή. Το νόημα της ύπαρξης καλών σέντερ χάθηκε, καθώς ο περιορισμένος χρόνος δεν επιτρέπει τις οργανωμένες επιθέσεις με σουτ από τους ψηλούς κτλ. Ατυχώς η μόνη αλλαγή που επιλέξαμε να μην υιοθετήσουμε από το ΝΒΑ είναι η αύξηση της απόστασης του τρίποντου.
Προσωπικά προτιμώ το μπάσκετ της προηγούμενης δεκαετίας, όπου τα σκορ ήταν χαμηλά και το κάθε καλάθι μετρούσε πραγματικά. Προτείνω λοιπόν επιστροφή στα πρότυπα του κολεγιακού πρωταθλήματος, δηλ. αύξηση του χρόνου της επίθεσης (στο κολεγιακό είναι 35”), 1+1 βολές όποτε απαιτείται και 2 ημίχρονα αντί για 4 δεκάλεπτα. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να εισάγουμε τόσες διακοπές μέσα στο παιχνίδι. Καταλαβαίνω την ύπαρξη των διαφημίσεων, αλλά αυτές πληθαίνουν όταν το προϊόν είναι δημοφιλές και όχι καταρρακωμένο όπως σήμερα.
Όσον αφορά το ποδόσφαιρο, είναι γνωστό ότι σπαταλάμε απεριόριστο χρόνο γκρινιάζοντας για τα διαιτητικά λάθη. Θα ήταν μεγάλη επιτυχία αν κατορθώναμε να ελαττώσουμε την πιθανότητα ο διαιτητής να κάνει κάποιο λάθος ή ακόμα και να του αφαιρέσουμε τα «όπλα» του σε περίπτωση που θέλει να ευνοήσει μια ομάδα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να επανεξετάσουμε την «δικαιοσύνη» ορισμένων ποινών. Το πέναλτι από τα 9 μέτρα είναι αρκετά αυστηρή ποινή, ειδικά σε περιπτώσεις ανατροπών αρκετά μακριά από το τέρμα. Αν η εκτέλεσή του γινόταν από οποιοδήποτε σημείο του ημικυκλίου της περιοχής επιθυμεί ο επιθετικός, τότε δεν θα ισοδυναμούσε με σχεδόν σίγουρο γκολ, όπως τώρα. Οι περιπτώσεις όπου μια αυστηρότερη ποινή θα είχε νόημα, όπως όταν ο επιθετικός ανατρέπεται ενώ είναι σε προφανή θέση για γκολ, τιμωρούνται τα τελευταία χρόνια με κόκκινη κάρτα.
Είναι άδικο μια και μόνο φάση να καταδικάζει μια ομάδα με αποβολή παίχτη και πέναλτι από τα 11 βήματα. Όσον αφορά τον άλλο μεγάλο βραχνά του αθλήματος, δηλαδή το οφσάιντ, αυτό μπορεί να εντοπίζεται εύκολα με την χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας. Είναι εφικτό και θα ήθελα κάποια στιγμή να το δω να εφαρμόζεται.
Ίσως οι παραπάνω τροποποιήσεις να είναι λίγο ουτοπικές, ιδιαίτερα στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, αλλά τα προβλήματα που περιέγραψα είναι υπαρκτά και πολύ σημαντικά. Από το να μένουμε αδρανείς λοιπόν και να γκρινιάζουμε κάθε φορά για τα ίδια πράγματα είναι καλύτερα να συζητήσουμε και να προτείνουμε ποιες θα μπορούσαν να είναι οι πιθανές λύσεις.
Ευχαριστώ,
Κωνσταντίνος Μπενέκος
