ID
Το ποδόσφαιρο είναι παιδική ονείρωξη, ένας ανδρικός κώδικας επικοινωνίας που λατρεύεται με θρησκευτική κατάνυξη. Παραμένει ένα υπερπολύπλοκο παιχνίδι στα όρια της εμμονής. Αυτή είναι η ομορφιά του και αυτή είναι η αδυναμία του. Σε αυτά τα δυσδιάκριτα όρια βασίζεται η ζωώδης εκμετάλευση του και η μετατροπή του σε μία γεννήτρια λεφτών και συμφερόντων.
Το ποδόσφαιρο είναι παιδική ονείρωξη, ένας ανδρικός κώδικας επικοινωνίας που λατρεύεται με θρησκευτική κατάνυξη. Παραμένει ένα υπερπολύπλοκο παιχνίδι στα όρια της εμμονής. Αυτή είναι η ομορφιά του και αυτή είναι η αδυναμία του. Σε αυτά τα δυσδιάκριτα όρια βασίζεται η ζωώδης εκμετάλευση του και η μετατροπή του σε μία γεννήτρια λεφτών και συμφερόντων.
Η τελευταία 20αετία απογείωσε την δημοτικότητα του ποδοσφαίρου σε βαθμό που θα έπρεπε να εκτοξεύσει τον ενθουσιασμό όσων ασχολούνται και λατρεύουν το άθλημα στα ύψη. Το ποδόσφαιρο μπήκε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο στη ζωή των περισσοτέρων. Οι φιγούρες του ποδοσφαίρου είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες στις αστικές κοινωνίες και αρκετή θεματολογία της επικαιρότητας αντλείται από τον θαυμαστό κόσμο του.
Η πρωτόγνωρη έκρηξη της δημοτικότητας του ποδοσφαίρου θα έπρεπε να χαροποίει τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους, αλλά η αλήθεια φλερτάρει με το παράδοξο στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ο σκεπτικισμός έρχεται ακριβώς από τους ανθρώπους που θα έπρεπε να είναι δικαιωμένοι και ευτυχισμένοι. Σε κάθε ευκαιρία, -συνέντευξη, συζήτηση, γραπτή ανάλυση- διατυπώνουν τον προβληματισμό τους. Από τον Πλατινί και τον Κρόιφ μέχρι τις ανώνυμες συζητήσεις στα γραφεία και τα πανεπιστήμια οι ερωτήσεις και οι ανησυχίες πολλαπλασιάζονται.
Πόσες βάναυσες αλλαγές έχει δεχθεί το παιχνίδι, πόσο έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του, πώς η σύνδεση αποτελέσματος κερδοφορίας έχει σκοτώσει το θέαμα. Γιατί οι λογιστές είναι πιο χρήσιμοι από τα σέντερ φορ, γιατί το marketing επιβάλλει τις μεταγραφές, γιατί η βία, τα ναρκωτικά και το doping δημιούργησαν ένα τρίγωνο του διαβόλου.
Πώς η τηλεόραση μπήκε με ύφος νταβατζή στο χώρο του ποδοσφαίρου με αποτέλεσμα να υπερφορτώσει προσδοκίες τον χώρο. Γιατί το παιχνίδι δεν παραμένει διασκέδαση και έχει μαζέψει γύρω του άσχετους. Πώς συγκεντρώθηκαν όλες οι μαριονέτες, οι αχυράνθρωποι και οι αλεξιπτωτιστές σε ένα χώρο που συγκινεί εκατομμύρια και γιατί κανείς δεν μπορεί να τους αποβάλλει.
Τι οδήγησε το Κυριακάτικο απόγευμα που η πόλη ζούσε και ανέπνεε στο ρυθμό ενός αγώνα στο σκηνικό της ομηρίας των πόλεων από τους στρατούς κατοχής των ΠΑΕ. Πώς φτάσαμε να θεωρούμε πρόοδο την διεξαγωγή ενός αγώνα χωρίς τους φιλάθλους της μίας ομάδας.
Πώς καταλήξαμε να βλέπουπε προέδρους να ασελγούν πάνω στην αξιοπρέπεια των ομάδων μας και να επιλέγουμε την αποχή ως την δυναμικότερη αντίδραση. Πώς καταφέρνουν να καλλιεργούν ακόμα και το συναίσθημα της απέχθειας για την ίδια μας την ομάδα.Οι ευρωπαικές ομάδες είναι καλειδοσκόπια εθνικοτήτων, ένας καθρέφτης των αστικών μεγάλων κέντρων που εκπροσωπούν. Σε λιγότερα από είκοσι χρόνια οι ομάδες απώλεσαν παντελώς τις πολιτισμικές, αστικές και εθνικές τους ταυτότητες και μετατράπηκαν σε κακέκτυπα πολυενθικών εταιρειών. Οι λογιστικές αξίες πήραν την θέση των ποδοσφαιρικών, η ιδεολογία της καπιταλιστικής επιχείρησης έδωσε το ρυθμό για τον νέο ύμνο των ομάδων και οι φίλαθλοι μοιάζουν πολλές φορές να μην αναγνωρίζουν ούτε τις ίδιες τις ομάδες τους σε διάστημα λίγων μηνών.
Το παιχνίδι διάλεξε τον δρόμο της δόξας και του πλούτου, οι φίλαθλοι περνούν την προσωπική τους κρίση ταυτότητας και οι ισχυροί άντρες του αθλήματος συνεχίζουν να μετοχοποιούν τις προσδοκίες και τα όνειρα της μάζας. Αλλωστε, η μισή δουλειά που γίνεται στον ποδοσφαιρικό κόσμο γίνεται για να μην φαίνονται τα πράγματα όπως είναι.
