Κουραστήκαμε πια!
Λαμβάνω την πρωτοβουλία να γράψω τούτες εδώ τις αράδες κυρίως επειδή είμαι Έλληνας του εξωτερικού που ζω κατά βάση αποκομμένος από τους υπόλοιπους Έλληνες, αλλά όχι και όσα συμβαίνουν εντός της Ελλάδας. Για το τελευταίο προφανώς έχω να ευχαριστώ το “Θεό του Ιντερνετ”. Καθημερινά διαβάζω λοιπόν τα όσα συμβαίνουν στον ποδοσφαιρικό κυρίως χώρο και τρελαίνομαι και επιπλέον δεν έχω κάποιο να τα πω…
Διαβάζω για τους παιχταράδες που φέρνουν όλες οι ομάδες και περισσότερο για τους τρεις μεγάλους, μιας και αυτοί πουλάνε. Θα μου πείτε τώρα “και σιγά, ο πρώτος είσαι που παραπονιέσαι για τις μεγάλες…μεταγραφές;”. Μπα, δεν είμαι, αλλά επίσης δε γράφω για να διαμαρτυρηθώ για τις μεταγραφές! Γράφω επειδή απλά δεν αντέχω άλλο να βλέπω τις ομάδες μας να μικραίνουν και να μην το παίρνουμε χαμπάρι. Και θα εξηγηθώ αμέσως.
Οι Ελληνικοί σύλλογοι πλέον είναι μικροί και στο μάτι και στο…χορτάρι διότι απλούστατα οι παίχτες που εργάζονται σε αυτούς είναι μικρότερης κλάσης από εκείνους των ίδιων ομάδων παλαιότερα. Αρνούμαι να δεχτώ πως για όλα τα πάθη μας φταίει το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος. Αμάν πια! Αν ήταν τόσο σημαντικό αυτό, τότε πρωταθλήματα όπως της Βραζιλίας θα έπρεπε να είναι τα καλύτερα μιας και ο ανταγωνισμός σε αυτά περισσεύει. Βάλτε τα κάτω και δείτε επιτέλους την αλήθεια. Ακόμα και για τους παίχτες την ίδια δικαιολογία έχουμε, δηλαδή ότι δεν έρχονται στην Ελλάδα γιατί το επίπεδο του πρωταθλήματος είναι χαμηλό. Αυτομάτως, όσοι λένε τέτοιες βλακείες θα θεωρούν τα πρωταθλήματα της Τουρκίας και της Ουκρανίας κλάσεις ανώτερα του ελληνικού γιατί άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.
Δεν υποστηρίζω τον Ολυμπιακό και η αναφορά στην Ουκρανία απλώς είναι ενδεικτική. Αλλά όταν μια ομάδα δαπανά τόσα χρήματα όπως η Σαχτάρ για μία μεταγραφή, η οποία αν το πήρατε είδηση από τους Ευρωπαίους πέρασε στα ψιλά, κάτι πρέπει να μας λέει. Οι ελληνικές ομάδες δεν μπορούν να σταθούν στην Ευρώπη σε καμία περίπτωση επειδή δεν έχουν καλούς παίχτες και οι καλοί παίχτες κοστίζουν.
Ο Μπόβιο ασφαλώς και δε θα έμενε δίχως ομάδα να παίξει επειδή είναι ένα σχετικά φθηνό αμυντικό χαφ κι ας λέμε εμείς ότι ήταν ακριβός. Ο κύριος Μπράβο και αυτός ήταν φθηνός και μάλιστα με υψηλή “ανταλλακτική” αξία μιας και μόνο για εμπορικούς λόγους θα πουλούσε όπως και να ‘χε το πράγμα. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ποδοσφαιριστές που μεταγράφονται στους ελληνικούς συλλόγους. Επειδή πλέον ζούμε στην εποχή της πληροφορίας λαβράκια του τύπου Βαζέχα να μην περιμένουμε. Αρκούμαστε στα δεύτερα των μικρομικρών της Ισπανίας και της Αργεντινής κι ας μιλάμε εμείς για ψηλά και χαμηλά ράφια.
Κύριοι, αν το θέτετε με ράφια και σούπερ μάρκετ, αυτό που κάνουν οι ελληνικές ομάδες είναι να ψωνίζουν από τη λαϊκή και ακόμα πιο αναλυτικά, ο Ολυμπιακός ψωνίζει από εκείνους που έχουν την πιο βροντερή φωνή, ο Παναθηναϊκός…από τους πιο φθηνούς γιατί έχει και το δικό του κήπο και η ΑΕΚ…πάει στη λαϊκή προς το τέλος να δει τι έχει περισσέψει και να το πάρει σχεδόν τσάμπα από το να αφήσει το μανάβη να το πετάξει.
Και για να σας πείσω κάντε το εξής πειραματάκι: πάρτε μολύβι και χαρτί και γράψτε τα ονόματα της βασικής ενδεκάδας της ομάδας σας σε μία στήλη και σε μία διπλανή τα ονόματα που απάρτιζαν την ενδεκάδα, όχι πολλά, 5 χρόνια πριν. Αν είσαι φίλαθλος του ΠΑΟ θα βάλεις τα κλάματα, αν είσαι του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ θα ευχόσουν η σημερινή ενδεκάδα να ήταν 5 χρόνια νεότερη.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας μην περιμένουμε τίποτα από τις ομάδες μας στην Ευρώπη. Ας πέσουμε για ύπνο και ας ονειρευτούμε πως οι ομάδες μας έχουν παίχτες αξίας όπως και προπονητές καθώς και προπονητικά κέντρα της προκοπής, γήπεδα νέα, σοβαρές ακαδημίες, επαγγελματίες γυμναστές και σκάουτερ, δικά τους τηλεοπτικά δίκτυα, μετοχές στο χρηματιστήριο και και και…Α! και να μην ξυπνήσουμε ποτέ. Καληνύχτα…
ΥΓ: Το ντέρμπι της πρώτης αγωνιστικής δεν είναι στην Αθήνα! Θυμήσου το και θα δεις μπαλίτσα από τα παλιά…
Μετά τιμής,
Γιάννης Τζιώτης
Connecticut, U.S.A.
